เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 864 คุยกับกบ

บทที่ 864 คุยกับกบ

รัชทายาทพูดต่อ “จริงด้วย! ข้าอยากได้ยินความคิดเห็นของเจ้าเช่นกัน กบพวกนั้นร้องเองหรือว่าพวกมันทักทายข้า?”

ซูอันอยากจะเอาหัวโขกกำแพง

ถ้าเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ก็คงไม่ถามคำถามมากมายและเดินหนีไปซะ!

พวกขันทีต่างยินดีในความโชคร้ายของซูอัน ฮ่า! คอยดูเถอะเจ้าจะต้องเปลื้องผ้าและกระโดดไปพร้อมกับพวกเรา!

เจ้าอ้วนค่อนข้างไม่พอใจที่ซูอันไม่ตอบ “เฮ้? ข้ากำลังคุยกับเจ้า เจ้าบังอาจไม่สนใจข้าเหรอ?”

“ย่อมไม่ใช่” ซูอันมองสระน้ำ รอยยิ้มที่มั่นใจปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา “เห็นได้ชัดว่ากบเหล่านี้กำลังร้องทักทายเจ้า”

เจ้าอ้วนดีใจ “ฮ่า ๆ! ข้ารู้แล้ว! ช่วยทำให้พวกมันร้องอีกสักสองสามทีได้ไหม?”

ขันทีแลกเปลี่ยนสายตากันและเกือบจะหัวเราะออกมา ไอ้นี่มันโง่จริง ๆ เจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไรว่าคำตอบนี้มันทำให้องค์รัชทายาทไม่พอใจเช่นกัน เจ้านี่มันรนหาเรื่องทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลกแท้ ๆ!

“แน่นอน” ซูอันหัวเราะก่อนจะเดินไปที่ริมสระน้ำแล้วเอ่ยขึ้นเสียงดังราวกับกำลังพูดกับพวกกบในสระน้ำ “พี่น้องกบ เพื่อนของข้าต้องการได้ยินเจ้าทักทายเขาอีกรอบ โปรดส่งเสียงแสดงความเคารพของพวกเจ้าให้กับเขาหน่อยเร็ว!”

ขันทีทั้งหมดหัวเราะ ผู้ชายคนนี้โง่กว่ารัชทายาทอีกงั้นเหรอ?

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็นนี้ออกมาเสียงดัง อย่างไรก็ตาม พวกเขามองไปที่ซูอันในแบบที่ทุกคนจะมองคนงี่เง่าประจำหมู่บ้าน

เจ้าอ้วนดูเหมือนได้พบสหาย เขารีบวิ่งมาที่ด้านข้างของซูอัน “เจ้าคุยกับกบได้ด้วยเหรอ?”

ซูอันยิ้มอย่างสุภาพ “นิดหน่อย”

ในที่สุดสวีน้อยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “พระองค์กำลังถูกหลอก! ในโลกนี้ไม่มีใครคุยกับกบได้!”

เหอน้อยพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วพะย่ะค่ะ!”

แต่ก่อนที่ขันทีคนอื่นจะเอ่ยสนับสนุน กลับมีเสียงกบร้องออกจากสระน้ำ ในตอนแรกมีกบเพียงไม่กี่ตัว แต่เสียงร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุด กบทั้งหมดก็ร้องออกมาพร้อมกัน

ขันทีจ้องไปที่สระน้ำด้วยแววตาตะลึงงัน กบนับไม่ถ้วนบนใบบัว พวกมันต่างพากันส่งเสียงร้องใส่องค์รัชทายาทดังเซ็งแซ่ แถมทุกตัวยังนั่งอยู่ในท่าที่คล้ายแสดงความเคารพ

เจ้าอ้วนดีใจมากและวิ่งไปที่สระน้ำ ดวงตาของเขากวาดไปทั้งทางซ้ายและขวาด้วยความตื่นเต้น ดูมีความสุขเหมือนเด็ก

ซูอันได้ยินหลายคนให้คำนิยามแก่รัชทายาทผู้นี้ว่า ‘ไม่ซับซ้อน’ ย้อนกลับไปในตอนนั้น เขามักคิดว่าผู้คนเลี่ยงที่จะเรียกรัชทายาทว่า ‘คนโง่’ จึงใช้คำเรียกที่ฟังดูดีกว่า

ถึงตอนนี้ เป็นที่ชัดเจนว่าความคิดขององค์รัชทายาทนั้นเรียบง่ายและไม่ซับซ้อนจริง ๆ

ถ้าอีกฝ่ายเกิดในตระกูลพ่อค้าร่ำรวยทั่วไป เขาอาจถูกปล่อยให้สนุกกับชีวิตในฐานะทายาทผู้มั่งคั่ง อย่างไรก็ตามในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ ท้ายที่สุด รัชทายาทคนนี้อาจต้องพบกับจุดจบที่เลวร้าย ซูอันนึกถึงชะตากรรมของจักรพรรดิจากราชวงศ์จิ้นตะวันตกซึ่งคล้ายกับองค์รัชทายาทร่างอ้วนคนนี้ที่ท้ายที่สุด คนทั้งอาณาจักรก็ลุกฮือขึ้นต่อต้าน

โดยปกติผู้บ่มเพาะที่มีอำนาจมากที่สุดในโลกจะได้รับตำแหน่งจักรพรรดิ จักรพรรดิองค์ปัจจุบันน่าจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังยืนกรานตั้งรัชทายาทคนนี้ด้วยความปรารถนาที่เห็นแก่ตัว

ขณะที่ซูอันกำลังคิดฟุ้งซ่าน เจ้าอ้วนก็วิ่งเข้ามาหาเขา ใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ชั้นไขมันหน้าท้องกระเพื่อมขึ้นและลงขณะวิ่ง

“เจ้าพูดกับกบได้จริง ๆ! เจ้าทำได้อย่างไร? เจ้าต้องสอนข้า! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าคือพี่ใหญ่ของข้า!” เจ้าอ้วนจับแขนเสื้อของซูอันอย่างน่าเอ็นดู

“ข้าสอนให้เจ้าได้ แต่บอกตามตรงตอนนี้ข้าค่อนข้างหิว ความหิวอาจทำให้ข้าสอนเจ้าได้ไม่ดีเท่าที่ควร” ซูอันเอามือลูบท้องตัวเองพลางยิ้ม

สวีน้อยและเหอน้อยตกตะลึง รัชทายาทจะเรียกไอ้นี่ว่าพี่ใหญ่จริงเหรอ? ที่แย่ที่สุดคือผู้ชายคนนี้คงไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไป!

“นั่นไม่ใช่ปัญหา! ที่นี่มีอาหารเยอะแยะเลย สวีน้อย เหอน้อย เร็วเข้า! รีบไปเอาอาหารมา…” เจ้าอ้วนหยุดนิ่งครู่หนึ่ง “เอ่อว่าแต่…พี่ใหญ่ เจ้าชื่ออะไร?”

“ข้าชื่อซูอัน” ไม่จำเป็นต้องปิดบัง ต่อไปทุกคนในวังจะได้รู้ไม่ช้าก็เร็ว

“ฮ่า! ข้าชื่อจ้าวรุ่ยจื่อ” เจ้าอ้วนส่งยิ้มกว้างให้เขา และโบกมือให้เขาไปยังโต๊ะใกล้ ๆ ซึ่งมีของว่างและผลไม้นานาชนิดถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะมากมาย “พี่ใหญ่ ของพวกนี้ไม่ได้พิเศษอะไร เดี๋ยวข้าจะให้พวกเขาเตรียมอาหารที่ดีที่สุดให้เจ้าหลังจากนี้”

ขันทีรู้สึกตะลึงกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของรัชทายาทซึ่งดูเหมือนกำลังพยายามเอาอกเอาใจผู้มาใหม่คนนี้ราวกับสุนัขซึ่งภักดีต่อเจ้าของ พวกเขาต้องการตำหนิซูอันแต่ก็กลัวที่จะพูดอะไรออกไป เนื่องจากซูอันกำลังได้รับความโปรดปรานจากองค์รัชทายาท

“ไม่ต้องไปลำบากขนาดนั้นก็ได้” ซูอันหยิบขนมขึ้นมากัด แต่ก่อนจะกลืนลงท้อง ทันใดนั้นเขาแข็งค้างไปชั่วขณะเพราะเพิ่งนึกได้ว่ามีคนจำนวนมากที่อิจฉารัชทายาทผู้โง่เขลาคนนี้ มันคงโชคร้ายสำหรับเขามาก ถ้ามีคนวางยาพิษในอาหารของรัชทายาท แต่ชายหนุ่มกลับกินมันเข้าไปแทน

ดังนั้นเขาจึงยังอมขนมไว้ในปากอย่างแนบเนียนและส่งขนมที่เหลือในมือให้กับรัชทายาท “เจ้าก็กินด้วยสิ”

“แน่นอน!” จ้าวรุ่ยจื่อยิ้มอย่างเรียบง่ายและใสซื่อ เขารับขนมจากซูอันแล้วโยนเข้าปากทันที

เหล่าขันทีหยุดรัชทายาทไม่ทัน ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดไปหมด

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าชายน่าสงสัยคนนี้วางยาพิษในขนม? ไม่มีทางที่พวกเขาจะได้รับอนุญาตให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้หากเกิดอะไรขึ้นกับรัชทายาท!

ทุกคนจ้ององค์รัชทายาทด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ กังวลว่าจะมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นหรือไม่

จ้าวรุ่ยจื่อหยิบขนมขึ้นมาอีกชิ้น “พี่ใหญ่ เจ้ากินอีกสิ รสชาติมันดีมาก ๆ เลยนะ!”

เมื่อเห็นว่าของกินบนโต๊ะหายไปเร็วแค่ไหน ในที่สุดซูอันก็เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้กลายเป็นคนอ้วนได้อย่างไร

และอย่างน้อยตอนนี้ ชายหนุ่มก็ไม่ต้องกังวลว่าอาหารจะมีพิษอีกต่อไป…