เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 903 ชายเหนือชาย

บทที่ 903 ชายเหนือชาย

บทที่ 903 ชายเหนือชาย

จักรพรรดินีไม่คาดคิดว่าจะตกอยู่ในอ้อมกอดของชายอื่นเช่นนี้ ใบหน้าที่งดงามของนางแดงเล็กน้อยโดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอับอายหรือจากอาการบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตามนางไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์ นางสงบสติอารมณ์และตวาดเขาอย่างรวดเร็ว “เจ้ากำลังเหม่ออะไรอยู่? นักฆ่าเข้ามาใกล้แล้ว!”

ซูอันได้สติ ก่อนหน้านี้เขาติดพันอยู่กับนักฆ่าสองคน แต่ตอนนี้มีนักฆ่าอีกเป็นโขยงเข้ามาสมทบเนื่องจากพวกมันไล่ตามจักรพรรดินีมา

ในเสี้ยววินาทีนั้น เขาคิดที่จะโยนจักรพรรดินีใส่พวกนักฆ่าให้รู้แล้วรู้รอดไป

แต่ถ้าทำอย่างนั้นเขาจะต้องถูกประหารอย่างแน่นอน เขาอาจจะยังมีโอกาสรอดได้ถ้าสร้างความชอบโดยการช่วยชีวิตจักรพรรดินี

ข้าแค่อยากทำงานอย่างราบรื่นมันยากขนาดนี้เลยเหรอ?

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือวิ่งหนีไปกับจักรพรรดินี นักฆ่าเหล่านี้เป็นผู้บ่มเพาะทั้งหมด ในขณะที่เขากำลังใช้สองมืออุ้มใครซักคน เขาจะต่อสู้ได้อย่างไร?

จักรพรรดินีต้องการช่วยซูอันต้านทานการโจมตีทั้งหลาย แต่นางยังคงได้รับบาดเจ็บ ทว่าโดยไม่คาดคิด ร่างของซูอันบิดพริ้วสองสามครั้งก่อนทิ้งภาพติดตาหลายภาพไว้เบื้องหลัง เลี่ยงการโจมตีที่เข้ามาได้อย่างง่ายดาย

ทักษะการเคลื่อนไหวนี้…ดูเหมือนวิชาร่างก้าวทานตะวันของมี่เหลียนอิ๋น!

ไม่ใช่ แม้ว่าจะคล้ายกัน แต่ทักษะนี้ลึกซึ้งกว่ามาก เมื่อนางเห็นว่าเขากำลังจะวิ่งออกไปด้านนอก นางจึงรีบหยุดเขา “อย่าวิ่งออกไป!”

ซูอันหยุดมองนางด้วยความสับสน ทำไมล่ะ?

จักรพรรดินีหน้าแดงและพูดเสียงเบาว่า “ถ้าเจ้าปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนในขณะที่อุ้มข้า ข้าก็ไม่สามารถปกป้องเจ้าจากผลที่ตามมาได้…”

ซูอันเข้าใจสิ่งที่นางพูดทันที ตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ตราบใดที่จักรพรรดินีไม่พูดถึงเรื่องนี้ สถานการณ์ก็จะคลี่คลายได้โดยง่าย

อย่างไรก็ตาม ภายนอกมีสายตาคอยจับจ้องอยู่นับไม่ถ้วน เรื่องจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป ณ จุดนั้นแม้ว่าทั้งจักรพรรดิและจักรพรรดินีจะไม่สืบสาวเอาเรื่อง ฝ่ายที่รักความชอบธรรมภายในราชสำนักและผู้ตรวจการจะไม่ปล่อยเขาอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแม้แต่จักรพรรดิก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประหารชีวิตเขา

ซูอันรู้สึกหนาวที่ลำคอ เขารีบหลบไปซ่อนหลังประตู ดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครภายนอกมองเห็นเขาได้…

“กระหม่อมขอวางฝ่าบาทลงไม่ได้เหรอ?” เขารีบพูดทันที

ชายหนุ่มกำลังจะปล่อยนาง แต่จักรพรรดินีคว้ามือเขาอย่างรวดเร็ว “ไม่! ข้ายังขยับตัวไปมาด้วยตัวเองไม่ได้ ข้าได้รับบาดเจ็บอยู่!”

ซูอันมองนาง

อะไรของท่าน!?

เอ๊ะ? แขนของข้าโดนอะไรนุ่ม ๆ?

เขามองที่แขนของเขาและสีหน้าก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้นไปอีก ใช่! ไม่มีทางที่จักรพรรดิจะปล่อยข้าไป!

นักฆ่ากำลังจะตามเขาทันอีกครั้ง

ซูอันโกรธจัด ทั้งหมดเป็นความผิดของคนพวกนี้!

เขาเรียกทักษะหงส์หิมะออกมาทำให้เกิดความเย็นจัดแก่บริเวณโดยรอบ ดวงตาของเหล่านักฆ่าเบิกกว้างด้วยความตกใจ การเคลื่อนไหวของพวกมันค่อย ๆ ช้าลงจนหยุดนิ่ง

ชั้นของน้ำแข็งปกคลุมเสื้อผ้าของพวกมัน ในชั่วพริบตานักฆ่าทุกคนที่นั่นก็กลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็ง

กุ้ยน้อยและจั้วน้อยรู้สึกเหมือนดวงตากำลังจะหลุดออกจากเบ้า ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงแข็งแกร่งขนาดนี้? ชายคนนี้เป็นคนเดียวกับคนที่เพิ่งติดสินบนพวกเขาจริง ๆ หรือ?

ดวงตาของจักรพรรดินีก็เบิกกว้างเช่นกัน นางเพิ่งเห็นเขาใช้ทักษะการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาด และแม้ว่านางจะรู้ว่าเขาได้ฝึกฝนวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ ซึ่งซูอันควรจะแข็งแกร่งเหนือกว่าคนทั่วไปอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม นางไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้!

เขาจัดการกับเหล่านักฆ่าง่าย ๆ ขนาดนี้เลยหรือ?

ทักษะนี้คืออะไร? มันดูคล้ายกับ ‘กระบี่เกล็ดหิมะ’ ของตระกูลฉู่อยู่บ้าง

นี่คือเหตุผลที่ซูอันเลือกใช้ทักษะนี้ เขามีไพ่ลับหลายใบที่ไม่ต้องการเปิดเผย หงส์หิมะมีคุณสมบัติคล้ายกับ ‘กระบี่เกล็ดหิมะ’ ของฉู่ชูเหยียน เขาจึงมั่นใจว่าจะไม่มีใครสงสัยถ้าเห็นเขาใช้มัน

จักรพรรดินีสงสัย ถ้าชายผู้นี้แข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมเขาถึงแสร้งทำเป็นตกอยู่ในอันตรายขณะต่อสู้กับนักฆ่าเพียงสองคน?

ข้ากำลังจะตายแต่เจ้ากลับขี้เกียจทำงานหรือ?!

—

ท่านยั่วยุหลิวหนิงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +55…55…55…

—

ซูอันเกือบทำผู้หญิงคนนี้หล่นเมื่อเห็นคะแนนความโกรธแค้นที่เข้ามา เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? ทำไมถึงโกรธที่ข้าช่วยเจ้า?

โชคดีที่คะแนนเป็นตัวเลขไม่มาก ซึ่งบ่งชี้ว่าสถานการณ์ยังสามารถแก้ไขได้

เขากระแอมไอและพูดว่า “ฝ่าบาท ตอนนี้เราจะไปที่ไหนกัน?”

จักรพรรดินีกัดริมฝีปาก “รีบพาข้าไปที่ห้องด้านใน”

จักรพรรดินีขมวดคิ้วขณะที่พวกเขาวิ่งผ่านกุ้ยน้อยและจั้วน้อย

ซูอันรู้ว่านางกำลังคิดที่จะฆ่าพวกเขา แม้ว่าปกติแล้วนางจะเป็นคนอ่อนโยน แต่ในฐานะจักรพรรดินีนางมักจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก

เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจ “ขันทีสองคนนี้ปฏิบัติต่อกระหม่อมค่อนข้างดีระหว่างทางมาที่นี่”

เขาไม่ได้บอกว่าทั้งสองเป็นเพื่อน เขาแค่แสดงเจตนาให้แนบเนียนมากขึ้น

จักรพรรดินีเข้าใจคำขอร้องของเขา เขาเพิ่งช่วยชีวิตนางไว้ นางเป็นหนี้ชีวิตเขาดังนั้นนางจึงจ้องไปที่ขันทีหนุ่มน้อยทั้งสองอย่างเย็นชาและพูดว่า “ถ้าเรื่องในวันนี้รั่วไหลออกไป คงไม่ต้องบอกว่าชะตากรรมของพวกเจ้าและครอบครัวจะจบลงอย่างไร”

“กระหม่อมมิบังอาจ!” สองขันทีเอาหัวโขกกับพื้น ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้านมากขึ้นไปอีก

จักรพรรดินีพยักหน้าอย่างพอใจ “ขันทีของข้าเพิ่งถูกสังหารไป จากนี้ไปเจ้าสองคนจะเป็นขันทีส่วนตัวของข้า!”

กุ้ยน้อยและจั้วน้อยตกตะลึงชั่วขณะ จากนั้นพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข

“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ!”

ก่อนหน้านี้พวกเขาเป็นเพียงขันทีที่ไม่มีสถานะภายในวังไร้พิพาท ตอนนี้พวกเขาถูกยกให้เป็นขันทีส่วนพระองค์ของจักรพรรดินีแล้ว! สถานะที่เพิ่มขึ้นเช่นนี้เป็นของขวัญชิ้นโตที่พวกเขาไม่เคยกล้าแม้แต่จะฝันถึง

พวกเขามองไปที่ซูอันอย่างซาบซึ้ง ทั้งสองรู้ว่าไม่เพียงแต่รอดตายแต่ยังได้รับการเลื่อนขั้นเช่นนี้ด้วย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะชายผู้นี้

ทุกอย่างเริ่มต้นจากการทักทายที่เป็นมิตรเท่านั้น พวกเขาไม่คิดว่าชายผู้นี้จะดีกับพวกเขาขนาดนี้…!

การกระทำเช่นนี้คู่ควรกับชายผู้กล้าแม้แต่จะอุ้มจักรพรรดินีไว้ในอ้อมแขน!

นี่คือชายเหนือชาย! ในอนาคตการติดตามเขาเป็นทางเลือกที่ถูกต้องอย่างแน่นอน!

ซูอันไม่รู้ว่าทั้งสองขันทีถึงขนาดคิดจะตั้งศาลเจ้าของเขาไว้บูชาที่บ้าน ในขณะนั้นเขาอุ้มจักรพรรดินีเข้าไปในห้องด้านใน กลิ่นกำยานราคาแพงที่อบอวลทำให้จิตใจของเขาสงบลง มันเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ

จักรพรรดินีชี้ไปที่เตียงนอน “พาข้าไปนอนที”

ซูอันตกใจมากจนเกือบทำนางหล่นจากมือ

เมื่อเห็นหน้าตาที่งุนงงของซูอัน จักรพรรดินีก็รู้ว่าเพิ่งพูดอะไรออกไปแก้มของนางแดงระเรื่อ “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? ข้าบาดเจ็บสาหัส นั่งตัวตรงไม่ได้ ข้าต้องนอน!”

ซูอันยิ้มด้วยความเขินอาย “ฝ่าบาททำกระหม่อมกลัวแทบตาย! กระหม่อมคิดว่า…”

จักรพรรดินียิ้มเยาะ “เจ้าคิดว่าข้าอยากนอนกับเจ้าเหรอ? ความคิดโง่ ๆ อะไรอยู่ในหัวเจ้า? ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าชูเหยียนเห็นอะไรในตัวเจ้ากันแน่?”

ซูอันที่กำลังอุ้มนางไปที่เตียงตกตะลึง “ฝ่าบาทรู้จักชูเหยียนด้วยเหรอพะย่ะค่ะ?”

“เราเคยพบกันครั้งหนึ่ง ทั้งรูปลักษณ์และอุปนิสัยของนางเป็นเลิศ คุณชายผู้สูงศักดิ์นับไม่ถ้วนพยายามจะพิชิตใจนาง” เสียงของจักรพรรดินีมีแววชื่นชม

แต่แล้วร่างกายของนางก็แข็งค้างกระทันหัน คิ้วของนางขมวดเข้าหากันมุ่นและนางไม่สามารถพูดอะไรออกได้อีก

นางรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ดุนดันนาง นางคิดว่ามันเป็นกริชหรืออาวุธอื่นในตอนแรก ดังนั้นนางจึงไม่สนใจมันมากนัก

อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ นางก็รู้สึกว่าความแข็งของมันเปลี่ยนแปลงได้และนั่นคือตอนที่นางตระหนักถึงความจริง นี่คือพระราชวังหลวง! ชายผู้นี้จะนำอาวุธเข้ามาได้อย่างไร!?