เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 934 ถูกล้อมเรือนพัก

บทที่ 934 ถูกล้อมเรือนพัก

บทที่ 934 ถูกล้อมเรือนพัก

ใบหน้าของเฉิงซยงแข็งค้างเมื่อได้ยินคำตอบนี้ ย้อนกลับไปในตอนที่เขาเจอกับฑูตยุทธ์เสื้อแพรลำดับสิบเอ็ดเมื่อตอนเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิที่ห้องหนังสือส่วนพระองค์ การเดินของฑูตยุทธ์เสื้อแพรผู้นั้นมั่นคง ลมหายใจเข้าออกสงบนิ่งดูไม่บาดเจ็บตรงไหนเลย เหตุใดถึงต้องการยานี้?

แต่แล้วเขาจำได้ว่าขณะที่เขากำลังไล่จับนักฆ่าหญิงที่กำลังหลบหนี มีบุคคลลึกลับรีบออกมาช่วยนาง แม้ว่าดวงตาของเขาในตอนนั้นจะพร่ามัวไปมากเนื่องจากทักษะเพลิงอันรุนแรงของอีกฝ่าย แต่เขาก็สามารถเห็นเสื้อผ้าของบุคคลนั้นได้อย่างลาง ๆ

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้เมื่อเขาเชื่อมโยงจุดต่าง ๆ แล้ว เสื้อผ้าของบุคคลลึกลับนั้นก็คล้ายกับเครื่องแบบของทูตยุทธ์เสื้อแพร!

เฉิงซยงกระสับกระส่ายลุกขึ้นเดินออกไปเรียกลูกน้อง “ออกเดินทาง”

เมื่อเห็นเฉิงซยงจากไปอย่างเร่งรีบ มุมริมฝีปากของหม่าอันก็โค้งขึ้น อย่างไรก็ตามเมื่อเขาสังเกตเห็นว่ามีหมอคนอื่นกำลังมา สีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้นและสงบนิ่งตามปกติ

…

ในขณะเดียวกัน หลังจากที่ซูอันได้บอกลาองค์หญิงรัชทายาท เขาจึงกลับไปที่เรือนพัก เมื่อเปิดประตูเข้าไปเขาพบว่าไม่มีใครอยู่ข้างใน เขาตื่นตระหนกทันที “พี่สาว?”

แม้จะตามหาจนทั่วก็ไม่พบใคร หลงเหลือเพียงกลิ่นหอมของนางอบอวลอยู่ในบ้าน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขานั่งลงและพูดกับตัวเองอย่างเศร้าโศก “นางไม่ได้ฝากข้อความไว้ก่อนที่จะหายตัวไป ช่างไม่มีจิตสำนึกเลย!”

“ใครบอกว่าข้าไม่มีจิตสำนึก” เสียงหยอกล้อดังมาจากด้านบน

ซูอันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวสวยกำลังพักผ่อนอยู่บนคานด้านบน ผมยาวของนางลดหลั่นลงมา ดูสบายและไร้กังวล

เขาต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับพรจากสวรรค์อย่างแท้จริง ทุกการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนางเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์

“ทำไมท่านถึงขึ้นไปอยู่บนนั้น?” ซูอันพูดเสียงเหนื่อย “ว่าแต่ทำไมท่านถึงไม่ตอบตอนข้าเรียก?”

“ล่าสุดที่เจ้าออกไป ในช่วงเวลาสั้น ๆ เจ้าพาจูเซี่ยฉือซินกลับมาด้วย ใครจะรู้ว่าครั้งนี้เจ้าจะพาใครกลับมา? เห็นได้ชัดว่าข้าควรจะซ่อนตัวดูสถานการณ์ไปก่อน” อวิ้นเจียนเยว่กระโดดลงมาอย่างนิ่มนวล “ไม่ใช่ว่าข้าไม่ตอบ ข้าแค่ต้องการดูปฏิกิริยาของเจ้าด้วย”

“แล้วปฏิกิริยาของข้าเป็นที่น่าพอใจไหมล่ะ ท่านเจ้าสำนัก?” ซูอันพูดด้วยความขุ่นเคือง

อวิ้นเจียนเยว่ยิ้ม “อารมณ์ของข้าดีขึ้นมากเมื่อข้าเห็นเจ้าน้ำตาคลอเบ้า!”

ซูอันเม้มริมฝีปากเข้าหากัน

“ท่านมั่นใจในตัวเองมากไปหน่อยไหม? ถ้าลูกสุนัขหรือลูกแมวที่ข้าเลี้ยงหายไป ข้าก็ตามหาพวกมันเหมือนกัน!”

คราวนี้รอยยิ้มของอวิ้นเจียนเยว่แข็งค้าง “ปากของเจ้านี่มันดีจริง ๆ!”

“โอ้? ท่านรู้ได้อย่างไรว่าปากของข้าเป็นเลิศ?” ซูอันตอบ ดวงตาของเขาหยอกล้อนาง

อวิ้นเจียนเยว่ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำพูดของเขาทำให้นางรู้สึกแปลก ๆ

“เจ้าได้สมุนไพรมาหรือเปล่า?” นางถามเปลี่ยนหัวข้อ

“ข้าได้สมุนไพรห้ารากมา แต่ตอนนี้ข้าไม่ต้องการให้ท่านอีกแล้ว” ซูอันหยิบกล่องหยกออกมาชูใส่หน้านาง แล้วใส่กลับเข้าไปในเสื้อคลุมของเขา

อวิ้นเจียนเยว่หมดความอดทน “มีใครเคยบอกเจ้าไหมว่า เจ้ามันน่าถูกตบให้ฟันร่วงหมดปาก!”

ซูอันพ่นลมหายใจ “ถ้าท่านต้องการมันก็ขอร้องข้าสิ”

จู่ ๆ อวิ้นเจียนเยว่ก็เงียบไป ทว่าทางด้านของซูอันเองก็สะดุ้งสุดตัว

“มีอะไร?” อวิ้นเจียนเยว่ถาม รู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติ

“มีทหารกลุ่มใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาทางเรา” ซูอันตอบ “หัวหน้ากลุ่มของพวกเขาคือ…หืม? แม่ทัพกองพลฝ่ายซ้ายเฉิงซยง!”

ซูอันระมัดระวังตัวมากขึ้นตั้งแต่เมื่อตอนที่จูเซี่ยฉือโผล่มาอย่างกะทันหันครั้งล่าสุด ตอนนี้เขายังคงใช้ตราหยกควบคุมสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ รอบตัวอย่างต่อเนื่อง ด้วยวิธีนี้เขาจะได้รับการเตือนล่วงหน้าถึงอันตรายใด ๆ ที่กำลังกร้ำกรายเข้ามา

“แน่ใจนะว่ามุ่งหน้ามาหาเรา?” อวิ้นเจียนเยว่กล่าวถาม ตอนนี้มีทหารมากมายลาดตระเวนไปทั่วทั้งวังเพื่อค้นหานักฆ่า ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เหล่าทหารจะเดินผ่านบริเวณนี้บ้าง

ซูอันพยักหน้า “พวกเขาล้อมเราไว้หมดแล้ว”

“พวกเขารู้ว่าข้าอยู่ในนี้เหรอ? นั่นไม่น่าจะเป็นไปได้!” อวิ้นเจียนเยว่สับสน

“พวกเขาน่าจะมาหาข้า” ซูอันกล่าว “คงมีคนสงสัยหลังจากที่ข้าขอรับสมุนไพรห้ารากจากโรงแพทย์มา”

เสียงเคาะดังมาจากข้างนอก “นี่คือการค้น! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

ซูอันระดมสมองเพื่อหาวิธีแก้ไข เขาแสร้งทำเป็นอ่อนแรงพูดว่า “ตอนนี้ข้ากำลังรักษาอาการบาดเจ็บ เกิดอะไรขึ้น?”

“มีนักฆ่าบุกเข้ามาในวังทำให้องค์จักรพรรดินีและองค์รัชทายาทตกพระทัย” ทหารราชองครักษ์ตอบ “เพื่อความปลอดภัยของทุกคน เรากำลังตรวจสอบทุกพื้นที่ในวัง ไม่มีที่ใดที่ได้รับการยกเว้น!”

“อะไรกัน!” ซูอันโต้กลับ “พวกเจ้าตาบอดเหรอ? ที่นี่คือบ้านพักของทูตยุทธ์เสื้อแพรทอง นักฆ่าจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เหลวไหลไปกันใหญ่แล้ว!”

อวิ้นเจียนเยว่พยักหน้า ชายคนนี้ไม่ได้โง่ เขารู้วิธีใช้สถานะพิเศษของตัวเอง

เสียงของทหารราชองครักษ์ถูกแทนที่ด้วยเสียงของเฉิงซยง “ท่านสิบเอ็ด โปรดยกโทษให้กับความหยาบคายของเรา จักรพรรดิทรงมีรับสั่งให้ข้าออกตามหานักฆ่าที่ยังหลงเหลืออยู่จึงจำเป็นต้องตรวจสถานที่อยู่อาศัยทุกแห่ง เราไม่ได้กำหนดเป้าหมายโดยเฉพาะเจาะจง แม้แต่ผู้บัญชาการจูเซี่ยฉือซินก็ยังตกลงที่จะให้เราค้นที่พักของเขา ข้าเกรงว่าข้าต้องขอความร่วมมือจากท่านแล้ว”

ซูอันเงียบไป เมื่อเฉิงซยงได้พูดขนาดนี้แล้ว ข้าจะพูดอะไรอีกที่จะหยุดเขาได้? แต่เมื่อพวกเขาเข้ามาก็จะต้องเจอว่าข้าซ่อนอวิ้นเจียนเยว่ไว้!

“ไปนอนบนเตียงซะ” อวิ้นเจียนเยว่สั่ง

“ห้ะ?” ซูอันอุทานด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงพูดอย่างนี้

อวิ้นเจียนเยว่มองเขาด้วยความรำคาญ “เจ้าไม่ได้บอกทุกคนเหรอว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บ? เจ้าควรจะอยู่บนเตียง!”

“อ้อ! ท่านพูดถูก!” ซูอันรีบขึ้นไปนอนบนเตียงและดึงผ้ามาห่มตัว

แม้ว่านี่คือเรือนพักของเขา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนบนเตียงนี้

อวิ้นเจียนเยว่มองเขาอีกครั้ง “เสื้อผ้า!”

ซูอันรู้สึกสับสนอย่างมาก อวิ้นเจียนเยว่ขมวดคิ้ว “ปกติเจ้าก็เป็นคนฉลาดมีไหวพริบ แต่ตอนนี้เจ้ากลับจะนอนทั้งเสื้อผ้างั้นหรือ?!”

“โอ้” ซูอันตอบแล้วถอดเสื้อผ้าออก เขายังคงสวมหน้ากากอยู่ เพราะเขาไม่ควรเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้ใครรู้

ทว่าหลังจากที่เขาทำทั้งหมด ซูอันค่อย ๆ สงบลงและกลับมาเฉียบแหลมตามเดิม “เดี๋ยวนะ! ท่านคือตัวปัญหาใหญ่ที่สุดในเรื่องนี้! ข้าจะสนใจไปทำไมว่าใครจะเจอข้าในสภาพไหน?!”