เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 946 ต่อให้ข้านอนอยู่เฉย ๆ เจ้าก็ไม่กล้า
บทที่ 946 ต่อให้ข้านอนอยู่เฉย ๆ เจ้าก็ไม่กล้า
ซูอันประเมินนางอย่างเงียบ ๆ เขาไม่รู้ว่าจักรพรรดิกำลังคิดอะไรอยู่จึงไม่สนใจผู้หญิงที่น่าทึ่งคนนี้ นางสมควรได้รับความรักจากผู้ชายสักคน!
จักรพรรดินีโบกมือให้กุ้ยน้อยออกไป ส่วนขันทีลู่เหมือนจะได้รับคำสั่งล่วงหน้าเอาไว้แล้ว เขาจึงถอนตัวออกไปด้านนอกเช่นกัน
ซูอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “องค์จักรพรรดินีให้ทุกคนออกไปเหลือไว้เพียงเราสองคนเท่านั้น อย่าบอกนะพะย่ะค่ะว่าพระองค์อยากได้ร่างกายของกระหม่อม?”
สีหน้าของจักรพรรดินีเริ่มเย็นชาและมืดมิดราวกับพายุฤดูหนาว “บัดซบที่สุด! เจ้าเริ่มโอหังขึ้นทุกวัน! สักวันข้าจะให้คนลากเจ้าออกไปโบยจนตาย!”
ซูอันหุบยิ้ม “จักรพรรดินี กระหม่อมได้แสดงความเคารพที่จำเป็นต่อพระองค์ต่อหน้าผู้อื่นแล้ว แต่พระองค์กลับพากระหม่อมมายังที่ส่วนตัวเพื่อข่มขู่อีก เป็นไปได้ไหมว่าพระองค์กำลังมีความคิดแปลกประหลาดกับกระหม่อมอยู่?”
หัวใจของจักรพรรดินีเต้นระรัวเมื่อนางสังเกตเห็นการจ้องมองที่รุกรานของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของนางซึ่งแห้งแล้งมานานเกินไปกลับรู้สึกราวกับว่าถูกรดน้ำด้วยฝนฤดูใบไม้ผลิ
นางยืดตัวอย่างผิดธรรมชาติ และเสียงของนางอ่อนลงอย่างประหลาด “จักรพรรดินีผู้นี้…ข้าหมายถึง…ข้าพาเจ้ามาที่นี่เพื่อถามเจ้าว่าเกิดอะไรขึ้นกับนักฆ่าคนนั้น?”
น้ำเสียงของนางที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและวิธีที่นางพูดกับเขาดูกันเองมากขึ้นซึ่งทำให้ซูอันตกใจเล็กน้อย นี่ข้าต้องทำตัวเลวทรามกับเจ้าก่อนงั้นเหรอเจ้าถึงจะทำตัวดีกับข้า? เดี๋ยวนะหรือว่าเจ้าเป็นพวกซาดิสม์?
“ไม่ต้องห่วง” เขาตอบเสียงเรียบ “นักฆ่าคนนั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของกระหม่อมแล้ว มันจะไม่สร้างปัญหาอีกต่อไป”
สีหน้าของจักรพรรดินีหวั่นไหว “เจ้าไม่ได้ฆ่าเขาเหรอ”
ซูอันยิ้ม “แล้วถ้าจักรพรรดินีแอบฆ่ากระหม่อมหลังจากที่กระหม่อมฆ่ามันล่ะพะย่ะค่ะ?”
สีหน้าของจักรพรรดินีแปรเปลี่ยนหลายครั้ง ความคิดนี้เคยผ่านเข้ามาในหัวของนางมาก่อน นางได้วางแผนที่จะให้ขันทีลู่หาโอกาสที่จะปิดปากเขา แม้ว่าการฆ่าราชเลขาของรัชทายาทจะค่อนข้างลำบาก แต่ก็เป็นความเสี่ยงที่สมควรรับเพื่อเห็นแก่ชื่อเสียงของนาง นางไม่ต้องการให้ใครสามารถเอาเปรียบนางได้
“ผ่อนคลายเถอะ” ซูอันกล่าว “ตราบใดที่กระหม่อมปลอดภัย บุคคลนั้นจะอยู่ภายใต้การควบคุมของกระหม่อมเสมอ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น กระหม่อมไม่สามารถสัญญาได้ว่าข่าวลือจะไม่รั่วไหล”
—
ท่านยั่วยุหลิวหนิงสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 444!
—
จักรพรรดินีกัดฟันด้วยความโกรธ นางรู้ว่าเขากำลังข่มขู่นาง แต่ที่แย่ที่สุดคือนางไม่สามารถทำอะไรได้
“เจ้ารู้ไหมว่าเราสองคนจะตกที่นั่งลำบากถ้านักฆ่าคนนั้นหนีไปได้” นางพูดอย่างเคร่งขรึม
“กระหม่อมได้เตรียมการที่เหมาะสมแล้วไม่มีอะไรที่ต้องกังวล” ซูอันกล่าวด้วยความมั่นใจอย่างยิ่ง
“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!” จักรพรรดินีถูขมับ นางรู้สึกขุ่นเคืองอย่างยิ่ง
สีหน้าของซูอันเย็นลง เขาก้าวไปข้างหน้าและบีบแก้มของนาง “ฝ่าบาทอย่าพูดแบบนี้กับกระหม่อม”
เขารู้ว่าในความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดนี้ ยิ่งเขาดูอ่อนแอเท่าไร นางก็จะยิ่งได้ใจมากเท่านั้น เขาต้องเป็นฝ่ายควบคุมสถานการณ์ของเกมนี้แทน!
จักรพรรดินีตกตะลึง นางไม่เคยคิดว่าชายคนนี้จะกล้าหยาบคายกับนางขนาดนี้!
ตอนนี้รัชทายาทและองค์หญิงอยู่ไม่ไกลเช่นเดียวกันกับคนอื่น ๆ จากวังตะวันออก ขันทีลู่และขันทีคนอื่นก็คอยเฝ้าอยู่ที่ทางเข้าเช่นกัน
เขากล้าดีอย่างไร! ถ้าคนพวกนั้นเกิดได้เห็นหรือได้ยินขึ้นมา!
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความรู้สึกถูกกดขี่นี้เป็นประสบการณ์ใหม่อย่างสมบูรณ์สำหรับนาง แม้ว่าจิตใจบอกให้นางปฏิเสธเขาและนางควรเกลียดเขาที่เหิมเกริมขนาดนี้ แต่ลึก ๆ ทั้งในใจและร่างกายของนางกลับกรีดร้องออกมาด้วยความยินดี
หัวใจของนางสงบนิ่งมานานเกินไป ชายผู้นี้ปลุกเร้าความรู้สึกเดียวกันกับเมื่อครั้งที่นางพบจักรพรรดิเป็นครั้งแรกขึ้นมา
นางสูดหายใจเข้าลึกและปัดเป่าความคิดเหล่านั้นออกจากจิตใจ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เสียงสั่น “เจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?”
ซูอันพูดอย่างใจเย็นว่า “กระหม่อมแค่ต้องการให้จักรพรรดินีเข้าใจความสัมพันธ์ของเราในปัจจุบัน กระหม่อมจะไม่ทนถ้าพระองค์เห็นกระหม่อมเป็นเศษขยะไร้ค่าที่คิดจะฆ่าเมื่อไรก็ได้”
การหายใจของจักรพรรดินีถี่รัวส่งผลให้หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตของนางกระเพื่อม ดวงตาที่ปกติสง่างามคลอไปด้วยน้ำตา “นี่เจ้ามีความคิดสกปรกแบบใดอยู่ในหัวบ้างกันแน่?”
ซูอันเกือบสำลัก เขาไม่ได้คาดหวังให้นางแสดงอาการแบบนี้จริง ๆ…เขาเพียงวางแผนจะทำให้นางตกใจเล็กน้อย ปฏิกิริยาของนางตอนนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ?
ถัดมาจักรพรรดินียิ้มอย่างอันตราย “ไอ้หนู อย่าแสร้งทำเป็นว่าเจ้าจะทำอะไรข้าได้เลย แม้ว่าข้าจะนอนอยู่เฉย ๆ และปล่อยให้เจ้าทำตามที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าจะกล้าจริงเหรอ?”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางรู้สึกคาดหวังอยู่บ้าง…
ทันใดนั้น นางตะลึงกับตัวเองที่มีความคาดหวังแบบนั้นผุดขึ้นมาในหัวนางจึงพยายามปรามตัวเองอย่างรวดเร็ว
ซูอันพูดไม่ออก
เขาต้องยอมรับว่าไม่กล้าล้ำเส้นไปไกลขนาดนั้นจริง ๆ!
จักรพรรดินีมีอำนาจมากเกินไป นางสามารถฆ่าเขาได้ด้วยความคิดวูบเดียว แม้ว่าจักรพรรดิจะไม่ค่อยเสด็จออกจากวัง แต่ความลับมักไม่ค่อยจะเป็นความลับตลอดไป ด้วยความเฉียบแหลมของจักรพรรดิ มันจะยากที่สิ่งใดจะเล็ดรอดจากหูตาของพระองค์ไปได้
แม้ว่าจักรพรรดินีจะเป็นเหมือนลูกพลัมที่โตเต็มที่และชุ่มฉ่ำ สุกงอมสำหรับการเก็บ ซูอันก็ไม่กล้าเสี่ยง ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตที่เขาอยากจะทำ
เมื่อเห็นความลังเลชั่วขณะของเขา จักรพรรดินีก็หัวเราะและผลักมือของซูอันออกไป “มันไร้ประโยชน์ที่เจ้าพยายามจะกดดันจักรพรรดินีผู้นี้ ในอนาคต เราทั้งคู่จะสนใจแต่เรื่องของตัวเองและแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น…”
นี่คือทั้งหมดที่ซูอันหวังไว้เช่นกัน มันอาจจะน่าละอายอยู่บ้างที่จะยอมรับมัน
ผู้หญิงที่โตแล้วไม่เหมือนกับสาวน้อย เฮ้อ…ทำไมข้ารู้สึกเหมือนถูกหยอกเล่น น่าอับอายจริง ๆ
ทันใดนั้น มีคนเดินเข้ามาทางประตู
ซูอันและจักรพรรดินียืดตัวตรงทันทีและเว้นระยะห่างระหว่างกัน
จักรพรรดินีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “เจ้าเข้ามาทำไม?”
คนที่เข้ามาคือขันทีลู่ เขามองซูอันด้วยดวงตาเหมือนเหยี่ยวของเขา “จักรพรรดินี ทรงต้องการให้ขันทีแก่คนนี้ฆ่าเขาหรือไม่พะย่ะค่ะ?”
ซูอันตื่นตระหนก ชายผู้นี้อยู่ในระดับเก้า เขายืนอยู่ที่ทางเข้าประตู ถ้าเขาต้องการก็สามารถดักฟังการสนทนาในห้องนี้ได้อย่างง่ายดาย
ข้าประมาทเกินไป!
