เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 948 สังหารอาชญากร
บทที่ 948 สังหารอาชญากร
เปลือกตาขององค์หญิงรัชทายาทกระตุกอย่างต่อเนื่อง ผู้ชายคนนี้จำประโยคยาว ๆ ได้ไม่เกินสามประโยคด้วยซ้ำ แต่เขากลับจำชื่ออาหารเหล่านี้ได้ทั้งหมด
เจ้าเคยเกิดเป็นหมูเมื่อชีวิตที่แล้วหรือไง!?
เมื่อซูอันมาถึง เขาเกือบจะเห็นควันไฟลอยออกมาจากหัวขององค์หญิงรัชทายาท
เขาลังเล หรือว่าตอนนี้จะเป็นเวลาไม่ดีที่จะพูดคุยกับนาง?
อย่างไรก็ตามเรื่องต่าง ๆ กำลังเร่งรีบ เขาไม่สามารถใส่ใจกับอารมณ์ของนางได้ในตอนนี้ เขาเดินเข้าหานาง “คารวะองค์หญิงรัชทายาท”
“มีอะไร!” องค์หญิงรัชทายาทกำลังไม่มีความสุขอย่างยิ่ง
ซูอันรู้สึกหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ไม่แน่นอนจริง ๆ นางดูนิสัยดีมากเมื่อข้าสวมหน้ากาก ทำไมตอนนี้นางแตกต่างไปจากตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง!
เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทน “จักรพรรดินีได้พระราชทานสิ่งของให้เรามากมาย แต่เมื่อวานกระหม่อมไม่ได้อยู่ที่วังตะวันออกด้วยซ้ำ ดังนั้นการให้กระหม่อมยอมรับของรางวัลมันทำให้กระหม่อมรู้สึกผิด ทำไมเราไม่ส่งต่อให้คนที่ต้องการมันจริง ๆ ล่ะพะย่ะค่ะ?”
“ผู้ที่ต้องการมันจริง ๆ?” องค์หญิงรัชทายาทต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้อย่างน้อยก็มีความตระหนักในตนเองบ้าง “ช่างเถอะ รับมันไว้ ผู้ที่สมควรได้รับรางวัลได้รับการตอบแทนไปหมดแล้ว รักษาสิ่งที่เจ้าได้รับมาให้ดี”
ในฐานะองค์หญิงรัชทายาท นางจะไม่มีวันทำอะไรที่เหมือนกับริบรางวัลของผู้ใต้บังคับบัญชา นางไม่ต้องการทำให้ตัวเองดูเป็นคนละโมบในขณะที่จักรพรรดินีดูมีเมตตา
“อืม เดี๋ยวนะ…” บางอย่างผุดขึ้นในใจนาง มีใครบางคนที่ยังไม่ได้รับรางวัลใด ๆ เลย
ทันใดนั้น นางก็รู้สึกตื่นเต้นและเรียกสามีในนามของนางเข้ามาหา “องค์รัชทายาท เราควรแสดงความขอบคุณต่อทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ด เมื่อวานนี้เขาช่วยเราไว้”
ซูอันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ ขอบคุณสวรรค์ที่นางเป็นคนฉลาด!
เพราะเขารู้ว่านางฉลาด ซูอันจึงต้องการลากองค์หญิงรัชทายาทมาจัดการกับเฉิงซยงตั้งแต่เริ่มต้น อย่างไรก็ตาม เขากลัวว่านางจะพบในภายหลังว่าทุก ๆ อย่างมีลับลมคมใน
เขาไม่ยอมให้ใครมาเชื่อมโยงว่าราชเลขาของรัชทายาทมีความเกี่ยวพันกับทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ด
นั่นคือเหตุผลที่เขาทำได้เพียงแต่แนะนำอย่างมีไหวพริบ และปล่อยให้องค์หญิงรัชทายาทนึกถึงทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดด้วยตัวเอง ทำอย่างนี้จะป้องกันไม่ให้ปัญหาเกิดขึ้น
รัชทายาทหมกมุ่นอยู่กับอาหารตรงหน้าอย่างสมบูรณ์ เมื่อเขาได้ยินดังนั้น เขาก็โบกมือแล้วพูดว่า “ข้าไม่ไป ข้ายังกินไม่เสร็จ”
“กิน กิน กิน วัน ๆ รู้แค่ว่าต้องยัดอาหารใส่ปากอย่างไร!” ในที่สุดองค์หญิงรัชทายาทก็ทนไม่ไหว ไขมันที่กระเพื่อมขององค์รัชทายาททำให้นางรังเกียจอย่างยิ่ง “เจ้าไม่สนใจแม้แต่คนที่ช่วยชีวิตเจ้าเหรอ? ถ้าฝ่าบาทและอาจารย์ของเจ้ารู้เรื่องนี้พวกเขาจะดุเจ้าแน่นอน!”
รัชทายาทปกป้องอาหารตรงหน้าราวกับกลัวว่านางจะโยนพวกมันลงบนพื้นทั้งหมด เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่นางทำแบบนั้น
เมื่อเห็นว่าอาหารของเขาปลอดภัย เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “เราแค่สั่งให้ราชองครักษ์ไปให้รางวัลกับเขาได้ไหม? ทำไมเราต้องเป็นฝ่ายวิ่งไปหาเขาถึงที่?”
ซูอันตื่นตระหนก รัชทายาทพูดถูกต้อง องครักษ์และเจ้าหน้าที่ทุกคนล้วนเป็นข้าราชสำนัก ทำไมรัชทายาทและองค์หญิงถึงต้องไปหาเขาเป็นการส่วนตัว?
โชคดีที่องค์หญิงรัชทายาทโกรธเคืองและกล่าวว่า “ทำไมเจ้าไม่รู้ว่าเราจำเป็นต้องแสดงความจริงใจต่อผู้ที่ช่วยชีวิต ยิ่งกว่านั้นในฐานะราชวงศ์ เราควรจะเอาชนะใจราษฎรด้วยความจริงใจ เราสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์มหาศาลได้ในภายหลังโดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย”
แต่ไม่ว่านางจะพยายามให้เหตุผลกับเขาอย่างไร รัชทายาทยังคงไม่หวั่นไหว “ไปเองเถอะ ถ้าเจ้าต้องการจริง ๆ”
สำหรับเขา อาหารมีความสำคัญมากกว่าคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้อย่างชัดเจน
องค์หญิงรัชทายาทกัดฟันกรอด นางตัดสินใจว่าจะไม่พูดอะไรอีกและโบกมือ “เราไปกันเถอะ!”
ซูอันเดินตามนางไป เขาถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงกระทบของจี้หยกบนชุดของนาง นางต้องอยู่ในอารมณ์ที่น่ากลัวถึงทำให้เสียงของพวกมันดังเกรียวกราวได้ขนาดนี้
ขุนนางระดับสูงชอบที่จะสวมใส่เครื่องประดับหยกเสมอ มันไม่ได้เป็นเพียงเครื่องประดับเท่านั้น แต่ยังเป็นเครื่องเตือนใจแก่ผู้สวมใส่ให้รักษาท่าทางอันสูงส่งและการเดินอย่างมั่นคงและสง่างาม ด้วยความเร็วในการเดินที่สมบูรณ์แบบเท่านั้นจี้หยกจึงจะส่งเสียงอย่างไพเราะที่สุด
แต่เสียงที่ดังออกจากชุดองค์หญิงรัชทายาทตอนนี้ตามจังหวะการก้าวเดินนั้นรุนแรงเหลือเกิน ซึ่งเป็นที่ชัดเจนว่านางกำลังโกรธอย่างยิ่ง!
ถึงเวลานี้ซูอันได้ลอบเดินออกจากกลุ่มไปอย่างเงียบ ๆ เขานำชุดทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดออกจากดวงแก้วผู้รอบรู้และเปลี่ยนระหว่างทางอย่างรวดเร็ว และรีบไปที่เรือนพักของเขาภายในวัง
ข้าหวังว่าจะทันเวลา!
เขาสวดอ้อนวอนในใจอย่างต่อเนื่อง เฉิงซยงกำลังมุ่งเป้ามาที่เขาอย่างชัดเจน แม่ทัพกองทหารฝ่ายซ้ายอาจทำให้ดูราวกับว่ากำลังมุ่งเป้าไปที่ทูตยุทธ์เสื้อแพรทั้งหมด แต่ทุกการกระทำล้วนมุ่งเป้ามาที่ซูอัน
แน่นอนว่าเฉิงซยงได้ล้อมบ้านพักของเขาด้วยกลุ่มราชองค์รักษ์กลุ่มใหญ่แล้ว
“ท่านสิบเอ็ดเรากำลังดำเนินการตรวจสอบตามปกติ ถ้าท่านไม่ตอบ ข้าจะพาคนของข้าเข้าไปข้างในแล้วนะ?” เฉิงซยงถาม
เมื่อไม่มีการตอบสนอง ริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้น “ในเมื่อท่านสิบเอ็ดไม่อยู่ที่นี่…พวกเจ้าทั้งหมดไปเปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เขาสั่งลูกน้องของเขา
ซูอันสังเกตเห็นว่ามีสองคนในกลุ่มที่แต่งตัวต่างจากคนอื่น ๆ พวกเขาดูไม่เหมือนราชองครักษ์ แต่น่าจะเป็นปรมาจารย์ด้านอักขระ!
พวกเขาเชี่ยวชาญในการจารึกอักขระและสามารถสร้างสมบัติมหัศจรรย์มากมาย
เนื่องจากค่ายกลปกป้องเรือนพักล้วนเป็นสิ่งที่ปรมาจารย์ด้านอักขระเหล่านี้สร้างขึ้น พวกเขาจึงมีวิธีการปลดพวกมันอย่างแน่นอน
ซูอันกระแอมเสียงดังเมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะเปิดผนึก เขาเดินเข้ามา “พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่?”
รอยยิ้มกระหยิ่มของเฉิงซยงถูกแทนที่อย่างรวดเร็วด้วยความกระอักกระอ่วน “ท่านสิบเอ็ดกลับมาได้เวลาพอดี เราเกือบจะพังประตูเข้าไปแล้ว เรากำลังตรวจนับเครื่องแบบของทูตยุทธ์เสื้อแพร ข้าต้องขอให้ท่านนำมันออกมาด้วย”
ซูอันเย้ย “บัดซบ! เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะสอบสวนทูตยุทธ์เสื้อแพร? ข้าควรจะทำตามคำสั่งของเจ้าเหรอ? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร!?”
เฉิงซยงเกือบสำลัก
—
ท่านยั่วยุเฉิงซยงสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 888!
—
เจ้าเลือกเองนะ!
สีหน้าของเฉิงซยงเย็นชาทันที “มีเหล่าราชองครักษ์รายงานว่าเห็นผู้ต้องสงสัยสวมชุดทูตยุทธ์เสื้อแพรซึ่งเป็นเหตุผลที่เรากำลังตรวจนับเครื่องแบบของทูตยุทธ์เสื้อแพรทั้งหมด”
ซูอันตัดบท “ช่างเป็นเรื่องตลก ถ้าราชองครักษ์สังเกตเห็นผู้ต้องสงสัย ทำไมไม่จับกุมในที่เกิดเหตุ แต่กลับมากระตือรือร้นเอาป่านนี้? ข้ามีเหตุผลเพียงพอที่จะสงสัยว่าเจ้าจงใจตั้งข้อหาเท็จ!”
เฉิงซยงไม่ได้ขลาดกลัว “แล้วความจริงจะปรากฏให้เห็นเองในที่สุด ท่านสิบเอ็ด ทำไมท่านถึงไม่ร่วมมือกับการสืบสวนของเราล่ะ?” เขาโต้กลับ “ท่านสามารถแสดงความบริสุทธ์ให้เราเห็นได้ง่าย ๆ”
ซูอันหัวเราะ “นั่นเป็นตรรกะแบบไหนกัน? เจ้ากำลังโยนขี้ใส่หน้าข้าและเรียกร้องให้ข้าพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองเหรอ? ถ้าข้าสั่งให้เจ้ากินขี้สองชามเป็นอาหารเช้า แล้วจากนั้นข้าสั่งให้คนผ่าท้องของเจ้าเปิดให้ทุกคนดูว่าเจ้ากินขี้เข้าไปหรือไม่ เจ้าคิดว่าคำสั่งแบบนั้นของข้ามันยุติธรรมสำหรับเจ้าหรือไม่ล่ะ?”
ทหารองครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อกลั้นหัวเราะ
“โอหังยิ่งนัก!” เฉิงซยงคำรามด้วยความโกรธ
—
ท่านยั่วยุเฉิงซยงสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999!
—
“จับชายผู้นี้! ใช้กำลังได้เต็มที่ถ้าเขาต่อต้าน!” เฉิงซยงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า ความรู้สึกตื่นเต้นก่อตัวขึ้นภายใน ในฐานะผู้สอบสวนคดีนี้ ตอนนี้เขามีอำนาจและมีเหตุอันควรสงสัย
ตราบใดที่ชายคนนี้ต่อต้านการจับกุม เขาสามารถอ้างว่าการฆ่าซูอันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล ไม่มีใครแม้แต่จูเซี่ยฉือซินจะสามารถเอาผิดเขาได้!
