เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 960 คนกันเอง

บทที่ 960 คนกันเอง

สีหน้าของคณิกาอันดับหนึ่งมืดลง “เจ้าโง่เหรอ? ข้าถูกนายน้อยเฉิงจองไว้ตลอดทั้งคืนแล้ว กล้าดีอย่างไรถึงยังพาใครมาอีก? ผู้ชายคนนั้นติดสินบนเจ้าใช่ไหม?”

คนงานเต็มไปด้วยคำขอโทษ “ข้าไม่กล้า! ข้าจะส่งนายน้อยคนนี้ออกไปทันที!” เขาวิ่งออกไป

ผู้หญิงบนเตียงยันตัวเองขึ้น นางเหยียดร่างกายอย่างเกียจคร้าน จนเห็นส่วนโค้งเว้าที่สวยงาม “ดูสิ? มีผู้ชายมากมายไล่ตามเจ้า ไม่ชัดเจนว่าเจ้ามีเสน่ห์เหรอ?”

คณิกาอันดับหนึ่งเย้ยหยัน “ทุกคนล้วนน่ารังเกียจ”

“ก็ได้ ไม่เป็นไร ข้าจะไม่แกล้งเจ้าอีกแล้ว” ผู้หญิงอีกคนหุบยิ้ม “อย่างไรก็ตาม เฉิงกังดูเหมือนจะเชิญคนสำคัญบางคนมาในวันนี้ ถ้าข้าจำไม่ผิด พวกเขาทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายของราชันลมปราณ เปิดใจและใส่ใจกับสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน”

คณิกาอันดับหนึ่งส่งเสียงฮึดฮัดเป็นการรับทราบ “ข้าได้รับความไว้วางใจสูงสุดจากเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ ข้าจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง”

“ดีแล้ว ข้าจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์” ผู้หญิงอีกคนลุกขึ้นยืน

คณิกาอันดับหนึ่งยิ้ม “โปรดระวังให้ดี ถ้าผู้ชายเลว ๆ แถวนี้เห็นท่าน พวกเขาจะคลั่งตาย”

“เจ้าชักจะกล้ามากขึ้นทุกวัน ตอนนี้ถึงขนาดล้อเลียนข้าอยู่” ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปทางประตูด้านข้าง

ซูอันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วกับคำตอบของพนักงาน

“ทำไมไม่ให้ข้าแนะนำคณิกาอันดับหนึ่งคนอื่นให้นายน้อยรู้จักล่ะ” พนักงานถาม “ข้ารับรองว่านางเด็ดไม่แพ้แม่นางส่วงเยว่แน่นอน”

เขาไม่กล้าขัดแย้งกับคนมีเงิน นอกจากนี้ เนื่องจากเขาได้เอาเงินของนายน้อยคนนี้มาแล้ว เขาต้องแน่ใจว่าลูกค้าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

“ไม่จำเป็น” ซูอันตอบพร้อมกับส่ายหัว เขาสงสัยว่าเขาควรจะแอบเข้ามาในภายหลังหรือไม่ เขาสามารถควบคุมสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ รอบตัวได้ ตราบใดที่เขาอยู่ไม่ไกลเกินไป เขาควรจะสามารถดักฟังบทสนทนาของเฉิงกังและคณิกาอันดับหนึ่งได้

เขามองขึ้นไปบนชั้นสองของเรือนและบังเอิญเห็นร่างที่สวยงามโผล่ออกมา

เมื่อนางสังเกตเห็นว่าชายคนหนึ่งกำลังมองนางอยู่อย่างกักขฬะ ผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่รอยยิ้มอันเจิดจ้าเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็วนางเมื่อจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

ซูอันยิ้ม “ไปทำหน้าที่ของเจ้าต่อเถอะ” เขาบอกพนักงาน “ข้าจะนั่งที่นี่อีกสักพักแล้วค่อยกลับ”

พนักงานสันนิษฐานว่าซูอันไม่เต็มใจที่จะจากส่วงเยว่ไปและต้องการนั่งที่นี่เพื่อแอบชื่นชมโฉมของอีกฝ่าย เขาแอบเยาะเย้ยดูถูก แต่ยังคงรักษารอยยิ้มที่ประจบสอพลอให้ซูอัน “ตามที่นายน้อยต้องการ”

เขารีบจากไปโดยกลัวว่านายน้อยจะเรียกร้องเงินกลับคืน

ร่างจากชั้นสองมาถึงด้านข้างของซูอันแล้ว พร้อมกับกลิ่นที่หอมหวาน “เจ้ามาที่นี่ทำไม?”

ซูอันมองดูนางอย่างแปลกใจเช่นกัน “เจ้านั่นแหละมาทำอะไรที่นี่? อย่าบอกนะว่าเจ้าเป็นคณิกาอันดับหนึ่งของที่นี่ด้วยอีกคน?”

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชิวฮัวเล่ย นางดูน่าทึ่งยิ่งขึ้นภายใต้แสงอันอบอุ่นจากตะเกียงของหอคณิกาหลวง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซูอันรู้สึกไม่มีความสุขอย่างมาก

ชิวฮัวเล่ยเป็นผู้หญิงที่ฉลาด นางรู้ได้ทันทีว่าซูอันรู้สึกอย่างไร และยิ้มให้เขาอย่างล้อเลียน “เจ้าหึงเหรอ?”

ซูอันตอบกลับ “ข้าได้ยินมาว่าคณิกาอันดับหนึ่งและนายน้อยของตระกูลเฉิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ข้ามาผิดเวลาหรือเปล่า?”

ชิวฮัวเล่ยคว้าแขนของเขา “ไม่ต้องห่วง คณิกาอันดับหนึ่งคนนั้นไม่ใช่ข้า”

ความรู้สึกที่นางกอดแขนเขาอยู่เพียงพอแล้วที่จะทำให้ความตึงเครียดหายไป และความไม่พอใจของเขาก็จางหายตามไปด้วย

สายตาของชิวฮัวเล่ยสั่นไหว “เจ้าเป็นคนที่ติดสินบนพนักงานคนนั้นหรือเปล่า?”

รอยยิ้มของซูอันหยุดนิ่ง “ย่อมไม่” เขาปฏิเสธ “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนประเภทที่ยอมจ่ายเงินเพื่อไปพบกับคณิกาอันดับหนึ่งหรือเปล่าล่ะ?”

ชิวฮัวเล่ยหัวเราะคิกคัก แต่ไม่ได้เปิดโปงเขา นางดึงเขาไปด้านในเรือนพัก “ง่ายจะตายถ้าเจ้าต้องการพบคณิกาอันดับหนึ่ง ข้าจะพาเจ้าไปหานางเอง”

ซูอันตกตะลึง “เจ้ารู้จักนาง?”

“ไม่เพียงแต่ข้ารู้จักนาง เจ้าเองก็เช่นกัน” ชิวฮัวเล่ยกล่าวพร้อมกับหัวเราะ

ซูอันรู้สึกสับสน เมื่อเขาเข้าไปในห้อง เขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคย

“ท่านหญิง ทำไมถึงกลับมาเร็ว…หืม? นายน้อยซู?” คณิกาอันดับหนึ่งมีสีหน้าตกใจ

เปลือกตาของซูอันกระตุก “แม่นางเล้ง?”

คณิกาอันดับหนึ่งคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสาวใช้ของชิวฮัวเล่ยในหอสุขนิรันดร์ นางแมวสาวเล้งส่วงเยว่!

บัดซบ!…ถ้าข้ารู้ ข้าจะไม่มีทางให้เงินไอ้คนงานนั่น…!

เล้งส่วงเยว่ยิ้ม “ยังจำชื่อข้าได้ด้วย นายน้อยซู”

“พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ทำไม?” ซูอันถามด้วยความสงสัย

ชิวฮัวเล่ยกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เขาเป็นพวกเดียวกับเรา นี่คือสาขาเมืองหลวงของสำนักศักดิ์สิทธิ์ของเรา!”

เล้งส่วงเยว่ตกตะลึงที่บุตรีสวรรค์ไว้วางใจชายคนนี้จริง ๆ ถึงขนาดเปิดเผยความลับระดับสูงเช่นนี้แก่เขา

ซูอันมีสีหน้าแปลก ๆ “พวกเจ้าสามารถขยายอิทธิพลมาถึงหอคณิกาหลวงได้เลยเหรอ? ค่อนข้างน่ากลัวจริง ๆ!”

หอคณิกาหลวงแตกต่างจากหอคณิกาปกติ กิจการนี้ดำเนินการโดยราชสำนัก เด็กผู้หญิงทุกคนที่ทำงานที่นี่ได้รับการตรวจสอบภูมิหลัง ตัวตนของพวกนางได้รับการจัดทำเป็นเอกสารอย่างดี แต่สำนักมารก็สามารถขยายอิทธิพลมายังสถานที่แห่งนี้ได้ ถือเป็นความสำเร็จที่ค่อนข้างยากที่จะบรรลุ

ชิวฮัวเล่ยหัวเราะ “ตราบใดที่มีผู้ชายเข้ามาเกี่ยวข้องก็ไม่มีอะไรที่เราไม่สามารถรับมือได้”

ซูอันได้รับการเตือนอีกครั้งถึงพลังเย้ายวนของเสน่ห์ที่นางบ่มเพาะ และมีแนวโน้มว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ในสำนักจะฝึกฝนเคล็ดวิชานี้เช่นกัน ผู้ชายธรรมดาไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ดังกล่าวได้

“แต่สถานที่อย่างหอคณิกาหลวงไม่เกินไปหน่อยเหรอ? คนของสำนักศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าไม่คิดว่านี่เป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่เกินไปเหรอ?” ซูอันกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว

ชิวฮัวเล่ยเชื้อเชิญให้เขานั่งบนเก้าอี้ “ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องอะไร แต่สำนักของเรามีกลุ่มพิเศษซึ่งประกอบด้วยบุคคลที่เชี่ยวชาญในด้านนี้ วิธีการที่พวกเขาฝึกฝนนั้นเป็นศิลปะทางเพศ และการร่วมเสพสมก็เป็นประโยชน์ต่อการบ่มเพาะของพวกเขาจริง ๆ”

สายตาของซูอันเลื่อนไปที่นางแมวสาวโดยจิตใต้สำนึก นี่หรือที่เรียกว่าศิลปะทางเพศ?

ชิวฮัวเล่ยกล่าวด้วยความรำคาญ “เจ้ามองนางอย่างนั้นเพื่ออะไร? นางไม่ได้นอนกับแขกและยังเป็นสาวพรหมจารี ถ้าเจ้าชอบนาง ข้าสามารถให้นางปรนนิบัติเจ้าได้!”

“ท่านหญิง!” นางแมวอุทานพร้อมกระทืบเท้า เห็นได้ชัดว่านางเขินอายและลำบากใจ

ซูอันเริ่มอยากรู้อยากเห็น “เฉิงกังเป็นคนไม่เอาอ่าวหรือไง? ข้าได้ยินมาว่าเขาติดใจนาง เขาไม่ได้พยายามล่วงเกินแม่นางเล้งเหรอ?”

ชิวฮัวเล่ยอธิบายว่า “ทักษะเสน่ห์ของสำนักเราสามารถทำให้ผู้คนตกอยู่ในภาพลวงตา ส่วงเยว่ไม่จำเป็นต้องมีสัมพันธ์กับอีกฝ่ายแต่นางก็สามารถทำให้เฉิงกังเห็นภาพลวงตาได้ด้วยความช่วยเหลือของยาบางชนิด ซึ่งเขาจะ…เสร็จสมด้วยตัวเอง”

ทุกอย่างชัดเจนสำหรับซูอัน เฉิงกังถูกปั่นหัวเล่นอย่างสมบูรณ์

ทันใดนั้น สาวใช้ก็เคาะประตู “ท่านหญิง กลุ่มของนายน้อยเฉิงมาถึงแล้ว!”