เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 991 ส่งออก
บทที่ 991 ส่งออก
อวิ้นเจียนเยว่เริ่มตื่นตระหนก นางสัมผัสได้ถึงผู้ไล่ตามลึกลับที่อยู่ใกล้ ๆ หากนางตอบอะไรออกไปซูอันจะตกอยู่ในอันตราย
นางได้ยินเสียงของซูอันซึ่งพูดผ่านกระแสพลังชี่ “ไม่ต้องกังวล ข้าจัดการเอง”
ทันทีหลังจากนั้นซูอันจึงตอบองค์หญิงรัชทายาทผ่านกระแสพลังชี่ว่า “องค์หญิง โปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วย พระสนมไป่มีสถานะพิเศษในวัง กระหม่อมไม่ควรให้ความเห็นเกี่ยวกับนางพะย่ะค่ะ”
อวิ้นเจียนเยว่สวมหน้ากากและระดับการบ่มเพาะขององค์หญิงรัชทายาทไม่สูงพอที่จะระบุได้ว่าใครเป็นคนพูดกันแน่
“สถานะพิเศษ?” องค์หญิงรัชทายาทเย้ยหยัน นางไม่พอใจอย่างชัดเจนกับคำตอบนี้ “ผู้หญิงคนนั้นเก่งเรื่องทำท่าทางน่าสมเพชเท่านั้นเอง!”
อวิ้นเจียนเยว่ตกตะลึง เพราะซูอันพูดผ่านกระแสพลังชี่ไปหาองค์หญิงรัชทายาทโดยตรง นางจึงไม่รู้ว่าซูอันพูดอะไร แต่จากสิ่งที่องค์หญิงรัชทายาทพูดกลับมามันดูเหมือนว่ากำลังหมายถึงพระสนมไป่
องค์หญิงรัชทายาทดูตกใจและกล่าวขอโทษว่า “ขออภัยด้วยท่านสิบเอ็ด ข้าวู่วามไปครู่หนึ่ง ข้าทำให้ท่านได้เห็นด้านที่น่าละอายของข้าแล้ว”
อวิ้นเจียนเยว่ส่ายหัวไม่สนใจเรื่องนี้
ความขุ่นเคืองขององค์หญิงรัชทายาทที่มีต่อพระสนมไป่นั้นลึกล้ำ ซูอันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะนางรู้สึกว่าถูกคุกคามตั้งแต่อีกฝ่ายคลอดลูกชายให้รัชทายาท?
ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขากลัวว่าในที่สุดอวิ้นเจียนเยว่จะถูกเปิดเผยหากพวกเขายังคงสนทนากันต่อไป ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจรุกก่อน “ทำไมองค์หญิงรัชทายาทจึงกังวลเกี่ยวกับความคิดเห็นของกระหม่อมเกี่ยวกับพระสนมไป่? พระองค์หึงหวงกระหม่อมเหรอ?”
ใบหน้าขององค์หญิงรัชทายาทแดงก่ำในทันที นางจ้องเขม็งไปที่อวิ้นเจียนเยว่ “คนบ้า!”
นางรีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนดูเหมือนว่านางกำลังหลบหนี
หรงโม่และผู้ติดตามคนอื่น ๆ วิ่งตามองค์หญิงรัชทายาทไปด้วยความตกใจ พวกเขาต้องการถามนางเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่องค์หญิงรัชทายาทไม่ได้พูดอะไรสักคำ และพวกเขาไม่กล้าเอ่ยปากถาม พวกเขาทำได้แค่รีบตามนางไป
อวิ้นเจียนเยว่มีสีหน้าแปลก ๆ ทำไมองค์หญิงรัชทายาทจึงแสร้งทำเป็นไม่พอใจ?
“เมื่อกี้เจ้าคุยอะไรกับนาง?” นางอดไม่ได้ที่จะถามซูอัน
ซูอันถอนหายใจ “รีบหนีไปสิ! ตอนนี้เป็นเวลาสมควรที่จะถามไถ่หรือไง?”
อวิ้นเจียนเยว่รู้สึกว่าแก้มของนางอุ่นขึ้น นางพึมพำตกลงแล้วจากไป
ไม่นานนางก็ส่งเสียงกลับมา “คนนั้นดูเหมือนจะตามข้าออกจากวังมาด้วย”
ซูอันตกตะลึง “ไม่เห็นมีใครออกจากวัง”
เขาให้ความสนใจกับสถานการณ์ตลอดเวลา นอกจากอวิ้นเจียนเยว่แล้ว ไม่เห็นมีใครผ่านประตูวังออกไปอีก
อวิ้นเจียนเยว่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วนางก็พูดว่า “ข้าคิดว่าข้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีคนบางกลุ่มที่มีทักษะพิเศษในการซ่อนเร้นตัวตน ยกตัวอย่างเช่นภูติดำที่สามารถเคลื่อนที่ผ่านเงามืดได้ บุคคลนี้น่าจะใช้ทักษะที่คล้ายคลึงกัน”
เสียงของซูอันเต็มไปด้วยความกังวล “ข้าจะช่วยท่านเอง!”
“ไม่จำเป็น เมื่อข้าออกไปไกลกว่านี้ ข้าจะหาโอกาสกำจัดมัน” อวิ้นเจียนเยว่กลับมาเป็นเจ้าสำนักผู้โหดเหี้ยมตามเดิม
“รักษาตัวด้วย!” นางกล่าวทิ้งท้าย
เมื่อนางอยู่ห่างจากวังแล้ว นางไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับจิตสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของจักรพรรดิอีก การจัดการกับผู้ที่ซ่อนกายอยู่ย่อมไม่ยากเกินไป แต่ถ้าซูอันมาช่วยนางมันจะเป็นการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเขากับทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดได้
เมื่อเห็นว่าอวิ้นเจียนเยว่จากไปแล้ว ซูอันจึงรีบกลับไปที่วังตะวันออกเพื่อไปรายงานตัวกับองค์หญิงรัชทายาท ทว่าขณะที่เขากำลังเดินไปทางประตูวังตะวันออก เขาสังเกตเห็นรัชทายาทกำลังเล่นโกะกับพวกขันที
เหอน้อยและสวีน้อยดูน่าสังเวชอย่างยิ่ง พวกเขาทั้งคู่ถูกเจ้าอ้วนตัวใหญ่รังแกเช่นเคย
รัชทายาทรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับการปรากฏตัวของซูอัน “มานี่ มานี่! เจ้าพวกนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเล่นโกะอย่างไร”
เหอน้อยและสวีน้อยต่างสาปแช่งรัชทายาทอย่างลับ ๆ เราจะรู้วิธีเล่นได้อย่างไร! ถ้าเรารู้วิธีเล่นเราก็คงไม่ต้องมาเป็นขันทีหรอก!
ในยุคนี้ โกะเป็นกีฬาของชนชั้นสูงเท่านั้น มีเพียงขุนนางและเศรษฐีเท่านั้นที่รู้วิธีเล่น
“หืม?” ซูอันสับสน ชายคนนี้มีสติปัญญาพอจะเล่นโกะที่ซับซ้อนด้วยเหรอ?
แม้แต่คนที่ฉลาดอย่างข้าก็ยังเล่นไม่เก่ง!
“องค์รัชทายาทรู้วิธีเล่นโกะด้วยหรือพะย่ะค่ะ?” ซูอันอดไม่ได้ที่จะถาม
ใบหน้าของคนอ้วนมืดลง “นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องการให้เจ้าสอนข้า! ข้าไม่สนใจ ถ้าเจ้าไม่สอนข้าเล่น ข้าจะสั่งตอนเจ้า!”
ซูอันอยากจะเอาหัวโขกกำแพง
เจ้าอ้วนนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ!
เหล่าขันทีแสดงความเห็นอกเห็นใจ พวกเขาไม่รู้ว่าวันนี้อะไรได้เข้าสิงรัชทายาท จู่ ๆ ก็ยืนกรานที่จะเรียนรู้วิธีเล่นโกะ! พวกเขาทั้งสองไม่รู้วิธีเล่นเกมนี้ และแม้ว่าพวกเขาจะรู้ การสอนรัชทายาทองค์นี้จะเป็นไปได้อย่างไร?
รัชทายาทเหล่มองซูอัน “ทำไมเจ้ามองข้าอย่างนี้? เจ้าไม่รู้จักโกะเหรอ?”
ซูอันไอค่อกแค่กและพูดว่า “มันก็แค่โกะเท่านั้น จะไปยากอะไร?”
เหอน้อยและสวีน้อยต่างสงสัยเมื่อได้ยินสิ่งที่ซูอันพูด แน่นอนว่าชายคนนี้กำลังโม้ใช่ไหม? ท่านอาจารย์เคยพยายามสอนหลายสิ่งหลายอย่างแก่รัชทายาทมาก่อน แต่รัชทายาทไม่สามารถเรียนรู้อะไรได้เลย แม้แต่พวกเขาทั้งสองที่เฝ้ามองอยู่ด้านข้างทุกวันก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน
องค์หญิงรัชทายาทเป็นที่เลื่องชื่อในด้านสติปัญญา แม้นางจะพยายามสอนรัชทายาทตัวต่อตัว แต่เขาก็ยังไม่ได้เรียนรู้อะไร นางอารมณ์เสียมากจนปฏิเสธที่จะสอนอะไรเขาอีกต่อไป
ผู้ชายคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน? เขาเห็นว่ามันเป็นเรื่องง่าย ๆ ได้อย่างไร?
ซูอันนั่งลงตรงข้ามรัชทายาท เขาชี้ที่กระดานโกะและหยิบตัวหมากขึ้นมาวาง จากนั้นก็เริ่มอธิบายกฎเกณฑ์ต่าง ๆ
“ห้ะ? ข้าต้องเชื่อมห้าชิ้นติดต่อกันเพื่อเอาชนะ? ง่ายมาก! ไอ้พวกคนเล่นโกะเป็นมักจะทำตัวสูงส่ง ทำให้ข้าหลงคิดว่ามันเป็นเกมที่ยากเสียอีก” รัชทายาทรู้สึกตื่นเต้นราวกับตัวเองเป็นอัจฉริยะ
ทว่าไม่นานเขาก็ถูกซูอันต้อนจนสุด ไม่สามารถวางหมากต่อได้และพูดว่า “พอแล้ว ๆ จะไปไหนก็ไป เหอน้อยมาเล่นกับข้าแทนดีกว่า!”
เหอน้อยและสวีน้อยก็ตกตะลึงเช่นกัน โกะง่ายจริงเหรอ? พวกเขาหยิบหมากขึ้นมามองอย่างโง่งม ทว่าพวกเขาก็ยังไม่กล้าที่จะเล่นอย่างไร้ความปรานีเหมือนที่ซูอันทำ พวกเขาแกล้งเดินหมากสะเปะสะปะ ไม่นานรัชทายาทก็ยิ้มจนปากแทบฉีกไปถึงหู
ขณะที่พวกเขากำลังจดจ่ออยู่กับเกมโกะ ซูอันถือโอกาสเข้าไปในห้องชั้นในเพื่อเยี่ยมองค์หญิงรัชทายาท
องค์หญิงรัชทายาทกำลังนั่งอยู่หน้ากระจก นางเอาหลังมือแตะแก้มอย่างกังวลใจ ราวกับกำลังตรวจดูว่าใบหน้าของนางร้อนแค่ไหน
ด้วยการกระแอมเล็กน้อยจากซูอัน นางกลับมีท่าทางที่สง่างามตามปกติ “รัชทายาทกำลังทำอะไรอยู่ ข้างนอกถึงได้มีเสียงเอะอะโวยวายเช่นนี้?”
