เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 1734
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1734
แต่วันนี้งูยักษ์แปดหัวทำให้เขาได้เปิดหูเปิดตา ที่แท้การโจมตีมีหลากหลายรูปแบบขนาดนี้
ที่แท้หลังจากโจมตียังวนเวียนยั่วยุ พ่นการโจมตีออกมาได้
นี่คือสิ่งที่สัตว์อสูรไม่มีทางฝึกฝนได้ ดูเหมือนหลังจากสิงร่าง เงามืดก็ยังควบคุมทุกอย่างเหมือนเดิม
ลู่ฝานยกกระบี่หนักไร้คมขึ้นสูง วิถีแห่งเพลิงรวมตัวบนกระบี่อย่างบ้าคลั่ง มังกรเพลิงขนาดใหญ่กลายเป็นสีขาว คำรามขึ้นฟ้า
งูยักษ์แปดหัวเห็นช่องโหว่ตรงหน้าอกลู่ฝาน ทั้งแปดหัวโจมตีออกไปพร้อมกัน เหมือนกระบี่ยาวพุ่งออกไปพร้อมกัน โจมตีโดนอกลู่ฝานทันที
สะบัดหางพันตัวลู่ฝานไว้!
“ตายซะเถอะ! ไอ้เด็กโง่เขลา!”
จู่ๆ งูยักษ์แปดหัวพูดภาษาคน หัวงูทั้งแปดหัวกลายเป็นหน้าคน
หางงูรัดลู่ฝานเอาไว้แน่น ในเวลาเดียวกันแสงสีดำพุ่งออกมาจากหางงู โจมตีลงบนมังกรเพลิงสีขาวที่ลู่ฝานยังไม่ได้ปล่อยออกมา
พลังดำ-ขาวปะทะกัน เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง
เหมือนท้องฟ้าระเบิดออก เกิดรอยร้าวนับไม่ถ้วน
งูยักษ์แปดหัวรัดลู่ฝานแน่นขึ้นเรื่อยๆ ออร่าปีศาจมากมายเข้าไปในตัวลู่ฝานไม่หยุด
“ดูสิว่าตอนนี้นายจะสู้กับฉันยังไงอีก!”
งูยักษ์แปดหัวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนเขาต้องการกรอกออร่าปีศาจใส่ลู่ฝานจนกลายเป็นหุ่นเชิดของเขา
ได้ยินมานานแล้วว่าเมื่อผู้ฝึกชั่วร้ายจับนักบู๊เก่งๆ ได้ จะเอามาหลอมเป็นหุ่นเชิด วันนี้ได้เห็นเอง เป็นอย่างที่ได้ยินจริงๆ
ทว่าจู่ๆ ลู่ฝานหัวเราะออกมา
รอยยิ้มบนใบหน้ามีความเยาะเย้ยและประชดประชัน เขาพูดเสียงเบาว่า “คนที่ตายคือนายต่างหาก ไอ้โง่!”
เพิ่งพูดจบ งูยักษ์แปดหัวเห็นแสงหนึ่งพุ่งเข้าไปในตัวเขา
เขายังไม่ทันตั้งตัว งูยักษ์แปดหัวระเบิดออกทันที
“วิชาสัตว์เทพปราบมาร! เสือขาวจุติ!”
โฮก!
เสือขาวตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากตัวงูยักษ์แปดหัว ทำลายตัวงูและออร่าปีศาจทั้งหมด
เมื่อกี้ที่ลู่ฝานทำท่ายกกระบี่หนักไร้คม อันที่จริงเป็นแค่การตบตา
ท่าไม้ตายที่แท้จริงของเขา คือวิชาที่มือซ้าย สิ่งที่น่าขำคือ เงามืดดูไม่ออกว่าความตายคืบคลานเข้ามาใกล้แล้ว ยังรัดลู่ฝานเอาไว้เหมือนคนโง่อีก
การทำแบบนี้ ทำให้ลู่ฝานเอาวิชาใส่ตัวเขาง่ายขึ้นอีก
เสือขาวตัวใหญ่คำรามแล้วพุ่งออกมา จากนั้นหมุนตัวพุ่งเข้าไปหางูยักษ์แปดหัวที่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ อีกครั้ง
ทำลาย!
เสียงระเบิดดังขึ้น ลู่ฝานโดนพลังแข็งแกร่งดันออกไปเป็นร้อยก้าว เอากระบี่เปลวเพลิงกันไว้ด้านหน้า ทำให้ไม่โดนลูกหลงซัดเข้าหน้า
งูยักษ์แปดหัวที่อยู่ด้านหน้าโดนเสือขาวกระแทกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ลู่ฝานเพิ่งรู้สึกว่าวิชาสัตว์เทพปราบมาร มีผลยับยั้งออร่าปีศาจได้เป็นพิเศษ
มิน่าล่ะตอนนั้นอริยปราชญ์สัตว์เทพ ถึงเข่นฆ่าในกลุ่มผู้ฝึกชั่วร้ายด้วยตัวคนเดียวได้
เขาใช้วิชาสัตว์เทพปราบมารรับมือผู้ฝึกชั่วร้ายโดยเฉพาะแน่ๆ ลู่ฝานใช้กระบวนท่านี้เป็นท่าไม้ตาย ได้ผลอย่างน่าประหลาด
ตัวงูยักษ์แปดหัวกระจายเต็มพื้น กลายเป็นก้อนหินแข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว
นี่คือการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของสัตว์อสูรบางส่วนหลังจากตายแล้ว ลู่ฝานมองดูเงียบๆ เขาต้องยืนยันก่อนว่าเงามืดตายแล้วจริงหรือเปล่า
ขณะนั้นควันดำรวมตัวกันรอบๆ
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ ตัวหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว
เปลวเพลิงบนกระบี่หนักไร้คมหายไป ลู่ฝานมองควันดำที่รวมตัวกัน มือซ้ายเริ่มบีบวิชาอีกครั้ง
ทันใดนั้นควันดำรวมตัวเป็นรูปคน เงามืดปรากฏตัวอีกครั้ง
เลือดเต็มตัวไปหมด เงามืดจ้องลู่ฝานแล้วพูดว่า “ให้ตายเถอะ นายไม่ใช่คนของเขตโลหิต นายคือผู้บำเพ็ญเพียรเลวทรามที่มาจากภายนอก!”
ลู่ฝานฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ยินดีด้วย นายทายถูกแล้ว แต่นายก็จะตายแล้วนิ!”
เงามืดกวาดตามองศพบนพื้นแล้วพูดว่า “นายฆ่างูเขียวของฉัน ยังคิดจะฆ่าฉันอีกเหรอ ไอ้หนุ่ม นายคิดว่าแดนปราณฟ้าธรรมดาๆ จะทำเรื่องเหนือธรรมชาติได้เหรอ สามารถอวดดีในเขตโลหิตได้งั้นเหรอ ตลกสิ้นดี!”
จู่ๆ เสียงเงามืดสูงขึ้นทันที
ลู่ฝานรู้สึกผิดปกติ
แต่ลู่ฝานยังไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาทั้งสองข้างของเงามืดส่องแสงสว่าง
“วิชาชิงวิญญาณ!”
ตัวลู่ฝานชะงักเล็กน้อย ตัวของเงามืดกชะงักไปเหมือนกัน
ทั้งสองมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ไม่ขยับเลยสักนิด
ฟู่ชีและคนอื่นที่กำลังแอบดูการต่อสู้ของลู่ฝานอยู่ด้านหลังห้องไกลๆ พากันยืดคอดู
“ใครชนะเหรอ”
ฟู่สืออู่ยืดคอแล้วถามขึ้น
คุณย่าเฉียนส่ายหน้า “ไม่รู้ ทำไมพวกเขาไม่ขยับล่ะ”
ฟู่ชีมองลู่ฝานด้วยสีหน้าสับสน
เธอไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายที่เธอจับมาเก่งกาจขนาดนี้
สู้กับเทวทูตปีศาจได้ขนาดนี้ พละกำลังระดับนี้ ถึงอยู่ในเขตโลหิตก็ถือว่าอยู่อันดับต้นๆ แล้ว
คงมีแค่ธิดาเทพแห่งไฟที่สามารถยับยั้งเขาได้
ลมเย็นพัดมา จู่ๆ ตัวลู่ฝานขยับ
เลือดไหลออกมาจากมุมปาก ลู่ฝานมองเงามืดแล้วพูดว่า “จิตวิญญาณไม่เลว น่าเสียดาย วิถีของนายอ่อนแอเกินไป”
เงามืดกระอักเลือดออกมา พังทลายทั้งตัว เลือดทะลักออกมาเหมือนน้ำ ล้มตึงลงบนพื้น
คุณย่าเฉียน หัวหน้าและคนอื่นอ้าปากค้างมองลู่ฝาน
เขาชนะแล้วจริงๆ!
