เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 668

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 668
หลังจากนั้น ลู่ฝานเห็นพลังสายฟ้าเกินกว่าครึ่ง โดนผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิงดูดเข้าไปจนหมด

ความสามารถของผ้าปิดหน้าผืนนี้ เหนือกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้

สามารถต้านทานพลังนักบู๊แดนปราณนอกได้ นับว่าเป็นของล้ำค่าที่ไม่เลวแล้ว แต่นี่ต้านทานการโจมตีสุดแรงของสัตว์อสูรไร้เทียมทานได้ ของล้ำค่าระดับนี้ เรียกได้ว่าเป็นอาวุธเทพ

ลู่ฝานมองจนเพลิน สิ่งนี้เก่งกาจกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตะโกนว่า “ของล้ำค่าผสมผสาน หายากนะ น่าเสียดายที่ไม่ใช่พวกเดียวกับฉัน”

ลู่ฝานยังคิดไปเรื่อย พลังสายฟ้าที่ลดน้อยลงทะลักเข้ามาในตัวเขา

พลังสายฟ้าอันน่ากลัว เริ่มตั้งแต่เส้นลมปราณ เหมือนพวกนักฆ่าชั่วร้ายถืออาวุธฟาดฟันไปทั่ว

เส้นลมปราณพังทีละนิด ผิวหนังไหม้ กระดูกได้รับบาดเจ็บ อวัยวะภายในหดตัว

แม้เป็นแค่ส่วนเล็กๆ แต่พลังที่แฝงอยู่ในนั้น ยังคงบ้าคลั่งและน่ากลัว

ลู่ฝานกระอักเลือดออกมา จิตอัคคีโดนเขาพ่นออกไปไม่ไกล หลังจากอู่คงหลิงฝืนได้ครู่หนึ่ง เธอก็ล้มลงบนพื้นทันที

แต่สายฟ้าอันน่ากลัวยังอยู่ต่ออีกระยะหนึ่ง

ระเบิดจุดที่ลู่ฝานกับอู่คงหลิงซ่อนตัวจนราบเป็นหน้ากลอง และหยุดลง

ทั้งสองคนหมอบอยู่บนพื้น ทั้งตัวมีควันดำลอยขึ้นมา

เหมือนผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิงมีเสียงขาดดังขึ้นเบาๆ

ลู่ฝานฝืนไม่ให้เป็นลม ความเจ็บปวดนี้เขายังอดทนได้

อันที่จริงในบรรดาวิธีตายที่เขาเคยผ่านมาด้วยตัวเอง การโดนฟ้าผ่าตาย เป็นวิธีที่ค่อนข้างนุ่มนวลวิธีหนึ่งเลยล่ะ

แค่รักษาความเข้าใจชัดเจนนั่นไว้ ลู่ฝานไม่มีทางโดนฟ้าผ่าตายเพียงครั้งเดียว

เพราะเขาฝึกวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุ

ร่างกายได้รับบาดเจ็บหกสิบเปอร์เซ็นต์ เคลื่อนไหวช้าลง แขนซ้ายพิการ ไม่มีความรู้สึก ขาทั้งสองข้างชา ผ่านไปครู่หนึ่งน่าจะยืนขึ้นมาได้

พลังต่อสู้ที่เหลืออยู่ไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์! ไอรีนโนเวล

ลู่ฝานคำนวณร่างกายของตัวเองในตอนนี้ตามสัญชาตญาณ

ผลที่ได้ทำให้ใจเขาหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ แม้เขามียาเม็ดเพียงพอ ก็ต้องใช้เวลาฟื้นฟู 2-3 วัน แต่ตอนนี้ยังมีสัตว์อสูรน่ากลัวกำลังจ้องอย่างน่ากลัว โอกาสรอดของพวกเขาแทบจะเท่ากับศูนย์

แค่ก แค่ก!

อู่คงหลิงก็กระอักเลือดออกมา พร้อมกับจิตอัคคี ลืมตาขึ้นช้าๆ

เธอสั่นไปทั้งตัว ในสถานการณ์แบบนี้ แปลกมากที่เธอยังไม่สลบไป

เงยหน้ามองกุยวัวที่อยู่ไม่ไกล มันหอบหายใจ ในรัศมีสิบลี้เละเทะไม่เหลืออะไรเลย

เหลือเพียงควันดำที่สายฟ้าผ่าลงบนพื้น

“ยังสู้ได้ไหม”

ลู่ฝานถามขึ้น

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ากุยวัวเกือบถึงขีดสุดแล้ว มันพยายามเอากระบี่หนักไร้คมบนคอออกไป แต่มันดูโง่และจนปัญญามาก

อู่คงหลิงเอาของหนึ่งอย่างออกมาจากอก

นี่เป็นมีดสีดำขลับ ด้านบนมีใบหน้าคนที่แปลกประหลาด

“นายถืออันนี้ไว้ ยังสู้ได้ ลู่ฝานนายใส่ผ้าปิดหน้าฉันไว้ เอาให้มันถึงแก่ชีวิต”

ประกายความแน่วแน่ฉายขึ้นในแววตาอู่คงหลิง

เธอกำลังจะถอดผ้าปิดหน้าตัวเองออก

ลู่ฝานห้ามเธอไว้ แล้วรับมีดมา

เมื่อจับไว้รู้สึกเย็น ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกถึงความรู้สึกเชิงลบโถมเข้ามา เกือบครอบงำสมองเขา

อาศัยการข่มใจตัวเองที่แข็งแกร่ง กดความรู้สึกเชิงลบพวกนี้เอาไว้ ลู่ฝานรู้สึกตกใจกับออร่าความชั่วร้ายของมีดเล่มนี้

เหมือนเจดีย์เสวียนมังกรก็สัมผัสได้ มันพูดอย่างตกใจ “พลังชั่วร้ายและประหลาดมาก เจ้านาย ต้องกำราบมีดเล่มนี้”