เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 672

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 672
“ฉันว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ถ้านายกลืนกินจิตในการรับรู้ของฉันไม่ได้ งั้นฉันก็อยู่กับนายไม่ได้แล้ว”

พูดจบ จิตใจของลู่ฝานหายไป

เสียงคำรามของมังกรยักษ์ดังขึ้น “เจ้าโง่ ปฏิเสธราชามังกรอย่างฉัน นายจะไม่ได้พลังจากมุกมังกรอีก”

เสียงไกลออกไป ลู่ฝานลืมตาขึ้น

เสียงของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังออกมาจากในตัว

“วางใจเถอะเจ้านาย ในเมื่อครั้งแรกมันทำอะไรเจ้านายไม่ได้ ต่อไปเราก็สั่งสอนมันให้เข็ด แค่มีฉันอยู่ หึหึ จิตวิญญาณที่มังกรตัวเล็กๆ เหลือไว้ บำรุงฉันได้พอดี”

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ในเมื่อไม่มีปัญหาก็ดี

อู่คงหลิงมองลู่ฝานลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอพรูลมหายใจออกมา “ฉันคิดว่านายตายไปอีกแล้ว”

ลู่ฝานยิ้มมุมปาก “ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ชีวิตฉันแข็งแกร่งมาก”

เจ้าดำเลียหน้าลู่ฝาน ด้วยสีหน้าดีใจ

ลู่ฝานฝืนยืนขึ้นมา ถือโอกาสดึงอู่คงหลิงขึ้นมาด้วย

ตอนลุกขึ้นยืน ลู่ฝานสัมผัสได้ว่ามุกมังกรในตัวเคลื่อนไหว แต่ก็โดนมุกเทพควบคุมไว้อย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานตบพุงตัวเอง ถ้าย่อยมุกมังกรหมดก็ดีสิ

ส่วนวิชามังกรทำลายล้าง เขาก็ชอบมาก

พลานุภาพนี้แข็งแกร่งจริงๆ

ถ้าฝึกสำเร็จ กลับไปเขาจะได้ระเบิดตระกูลอี่ว์

หวังว่าไอ้เก้าจะกลั่นวิญญาณมังกรออกไปได้เร็วๆ

ลู่ฝานเดินมาข้างศพกุยวัว ยื่นมือไปดึงกระบี่หนักไร้คมบนคอกุยวัวออกมา

เมื่อดึงออกมา เลือดของกุยวัวสาดโดนเต็มตัวลู่ฝาน

แต่ทำไมเลือดที่ออกมาจากตรงนี้เป็นสีม่วงล่ะ

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองโดนไฟเผา บาดแผลภายในร่างกายและปราณชี่ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองไวต่อพลังสายฟ้ามากขึ้น เขารู้สึกในใจว่าแค่เขาคิด ก็สามารถฝึกวิชาสายฟ้าฟาดห้าธาตุถึงขั้นที่รวมห้าสายฟ้าได้แล้ว

สัตว์อสูรโลหิตเทพ!

ลู่ฝานรีบตั้งสติ นี่ต้องเป็นเลือดสารจำเป็นของกุยวัวแน่นอน

ให้ตายเถอะ ทำไมเขาลืมสิ่งนี้ไปได้

ลู่ฝานรีบเอาภาชนะบรรจุออกมาใส่เลือดสารจำเป็นของกุยวัว

อู่คงหลิงยืนอยู่ข้างๆ มองครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นี่คือเลือดสารจำเป็นของกุยวัวเหรอ แบ่งให้ฉันได้ไหม”

ลู่ฝานพยักหน้า โยนไปให้ครึ่งหนึ่ง

เพราะพวกเขาสองคนฆ่าด้วยกัน แบ่งของที่ได้คนละครึ่งเป็นเรื่องปกติมาก

อู่คงหลิงยิ้มแล้วเก็บมันไว้ เธอรู้ว่าเลือดสารจำเป็นของสัตว์อสูรไร้เทียมทานมีค่าขนาดไหน

ลู่ฝานแบ่งให้เธอครึ่งหนึ่งโดยไม่ลังเล เธอไม่เคยเห็นความห้าวหาญแบบนี้มาก่อน

เป็นไปตามคาด ตอนที่ผู้ชายมีเสน่ห์ที่สุด ก็คือตอนที่ใจกว้าง

เมื่อเก็บเลือดสารจำเป็นเสร็จเรียบร้อย ลู่ฝานเกิดความคิดขึ้นมา

สัตว์อสูรแบบนี้ ต้องมีแก้วหินสัตว์อสูร

ลู่ฝานรีบแหวกหัวของกุยวัวออก อู่คงหลิงรู้ว่าลู่ฝานจะทำอะไร

เธอตะโกนว่า “ลู่ฝาน นายเอาแก้วหินแล้ว เอาศพที่เหลือของมันให้ฉันได้ไหม อีกอย่างตอนที่นายแหวกมัน ทำบาดแผลให้เล็กหน่อยได้ไหม”

ลู่ฝานตอบโดยไม่หันมามอง “ได้ แค่เธอบอกว่าแก้วหินของมันอยู่ตรงไหน”

อู่คงหลิงขบริมฝีปากครุ่นคิด แล้วพูดว่า “นายดูล่างลำคอประมาณสามฝ่ามือ”

ลู่ฝานหันมามองอู่คงหลิงอย่างสงสัย จากนั้นแทงลงไปตรงตำแหน่งล่างลำคอประมาณสามฝ่ามือ

ปราณชี่แข็งแกร่งแทงลงไปบนหนังกุยวัว ลู่ฝานรู้สึกเหมือนตัวเองแทงโดนอะไรอย่างหนึ่ง

ลู่ฝานล้วงของออกมา นี่เป็นมุกกลมประมาณหัวลู่ฝาน มีแสงกะพริบอยู่ข้างใน

แก้วหินสัตว์อสูร!

ลู่ฝานหัวเราะอย่างมีความสุข ไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แค่เม็ดเท่าหัวก็ขายได้เงินเยอะแล้ว