เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 673
เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 673
อู่คงหลิงมองอยู่อย่างนั้น ลู่ฝานเก็บแก้วหิน แล้วพูดกับอู่คงหลิงว่า “ที่เหลือเป็นของเธอ”
อู่คงหลิงยิ้มมองลู่ฝาน “ถ้าฉันสู้นายไม่ได้ ตอนนี้ฉันคงหาวิธีแย่งแก้วหินเม็ดนี้มาจากนาย มันต้องทำให้ฉันรวยไปตลอดชีวิตแน่นอน”
ลู่ฝานชี้ศพกุยวัวแล้วพูดว่า “ส่วนที่เหลือก็ทำให้เธอรวยได้ทั้งชีวิตแล้ว เธอแค่อยากรวยทั้งชีวิตจริงๆ เหรอ”
อู่คงหลิงกะพริบตา “นายเดาดูสิ”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วเดินไปอีกด้าน
อู่คงหลิงเริ่มลงมือกับศพของกุยวัว ในความคิดของเธอ สัตว์อสูรชนิดนี้มีค่าทั้งตัว ไม่ว่าเอาอะไรออกมา ล้วนเรียกความบ้าคลั่งของนักบู๊หรือแม้กระทั่งผู้ฝึกชี่ได้เป็นจำนวนมาก
ลู่ฝานเดินมาข้างๆ เก็บจิตอัคคีขึ้นมาก่อน
ของดีแบบนี้ทำหายไม่ได้ หลังจากนั้นลู่ฝานเดินเข้าไปในโพรง มองน้ำเย็นที่เหลืออยู่ไม่มาก
แม้เขาไม่รู้ว่าน้ำเย็นนี้มีประโยชน์อะไร แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าเก็บไว้หน่อยก็ดี
ลู่ฝานเอาขวดเปล่าออกมาใส่น้ำเย็นอย่างเงียบๆ
พูดขึ้นมาเขาต้องขอบคุณน้ำเย็นนี้ ถ้าไม่มีมัน เขาคงสู้กับกุยวัวไม่ได้
ถือว่าควรค่าให้คิดถึง!
ตอนที่ลู่ฝานกับอู่คงหลิงกำลังเก็บรวบรวมของ
ที่เมืองหลวง ตาเฒ่าหลู่กับตาเฒ่าจงวางไหเหล้าลง แล้วลุกขึ้นช้าๆ
“เด็กคนนี้อนาคตก้าวไกล สมควรได้รับการอบรมที่ยอดเยี่ยม”
ตาเฒ่าหลู่ชิงพูดออกมาก่อน ส่ายหัวไปมาแล้วพูดอย่างจริงจัง แบบที่ไม่ค่อยได้เห็น
ตาเฒ่าตงลูบหนวดแล้วพูดว่า “ฉันว่าแจ้งเป็นเอกสารให้เบื้องบน ให้เด็กคนนี้มีรายชื่อคัดเลือก”
ตาเฒ่าหลู่พูดว่า “ฉันคิดว่าได้ เรารวมชื่อกันออกเอกสาร ขอความกรุณาจากเบื้องบน เอาภาพทั้งหมดใส่ไปในเอกสารด้วย จากนั้นเอาป้ายคำสั่งการสอบผู้ตรวจการชั้นกลางย้ายไปที่เขตตงหวาก่อน”
ตาเฒ่าจงพยักหน้าเบาๆ เขาสะบัดมือ ม่านน้ำสรวงสวรรค์ทั้งหมดหายไป มีเพียงม่านน้ำด้านหน้า ที่กลายเป็นหยดน้ำร่วงลงบนมือเขา
ตาเฒ่าหลู่ถือกระดาษปากกาในมือ เอกสารขอความกรุณาเสร็จเรียบร้อย
ลายมือดูมีพลานุภาพ ตัวอักษรมีพลัง ภาษาสวยงาม
เขาเอนหัวไปมาแล้วอ่านออกมา
“ตงหวามีวีรบุรุษ พรสวรรค์เกินคน การต่อสู้ยอดเยี่ยม เป็นคนที่โดดเด่น ผ่านเถาวัลย์พิษ แช่น้ำเย็น สู้กับกุยวัว สู้ไม่ถอย สุดท้ายได้รับชัยชนะ ผมคิดว่าควรมีรายชื่อในผู้คัดเลือกการแข่งนานาประเทศ หวังว่าฝ่าบาทจะชมดู”
ตาเฒ่าจงพยักหน้า ทั้งสองคนประทับตราของตัวเอง
สะบัดมือโยนออกไป เอกสารหายไปในพริบตา
ตาเฒ่าหลู่กับตาเฒ่าจงเดินมาข้างในโถงใหญ่ เอาป้ายอันหนึ่งออกมาจากกล่องไม้
จะว่าเป็นทองก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นหยกก็ไม่ใช่
เมื่อถือไว้ในมือ สัมผัสได้ถึงพลังฟ้าดินรอบๆ ที่โถมเข้ามา
พลังปราณของตาเฒ่าจงสว่างขึ้นมา แสงสีทองสว่างไปทั้งโถงใหญ่
ตาเฒ่าจงหันมาพูดว่า “ไอ้เด็กนี่ชื่ออะไร”
ตาเฒ่าหลู่ก็จำไม่ได้ รีบพลิกดูในรายชื่อ แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน”
ตาเฒ่าจงใช้นิ้วสลักชื่อลู่ฝานลงบนป้ายคำสั่ง ขณะเดียวกันก็ใส่พลังปราณลงไป ป้ายคำสั่งมีเสียงออกมาทันที
เมื่อสะบัดมือ กล่องไม้ด้านหน้ามีค่ายกลปรากฏออกมา
ตาเฒ่าจงเอาป้ายคำสั่งใส่ไปในค่ายกล จากนั้นป้ายคำสั่งหายไป
เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ตาเฒ่าจงยิ้มแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าชื่อลู่ฝาน กำลังจะโด่งดังไปทั่วประเทศอู่อานในไม่ช้า”
ตาเฒ่าหลู่พูดว่า “ดีมาก ฉันชอบคนอายุน้อยที่มีศักยภาพน่าตกใจแบบนี้ หวังว่าจะมีอัจฉริยะแบบนี้ในประเทศอู่อานอีกสัก 2-3 คน ฉันอยากเห็นไอ้เด็กคนนี้มาเมืองหลวงจนทนไม่ไหวแล้ว”
ตาเฒ่าหลู่กับตาเฒ่าจงมองหน้ากัน
ทั้งสองคนหัวเราะคิกคักออกมาพร้อมกัน!
