เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 733

กลิ่นเนื้อสุกฟุ้งกระจาย ชายคนที่โดนเปลวไฟปกคลุมตัวร้องโอดครวญ อยากหนี แต่ลู่ฝานจะให้เขามีโอกาสนั้นได้อย่างไร

เขากำมือข้างหนึ่ง พลังฟ้าดินรอบๆ โดนสะกดความเคลื่อนไหวเอาไว้

ผู้ชายที่เพิ่งเข้าไปในสายลม โดนลู่ฝานกระชากมาข้างหน้า

ถูกต้อง ลู่ฝานแอบเรียนกระบวนท่านี้มา แต่ใช้ได้ผลเกินคาด

ลู่ฝานเตะลงบนท้องน้อยของผู้ชาย

ปราณชี่อันแข็งแกร่งเข้าไปในตัวผู้ชาย

พรวด! พรวด! พรวด!

เลือดพุ่งออกมาจากตัวผู้ชายเป็นสาย ปราณชี่ที่มีแรงผลักดันของลู่ฝาน เหมือนเกือกม้าที่พุ่งไปทั่ว ทำให้พลังปราณกับเส้นลมปราณของเขาแตกสลาย

ผู้ชายกระอักเลือดแล้วล้มลงบนพื้น

ลู่ฝานไม่แม้แต่จะมอง เป็นนักบู๊แดนปราณชีวิตเหมือนกัน ความแตกต่างของพละกำลังไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

ตอนนี้เขาสามารถสู้กับนักบู๊แดนปราณดินได้ นักบู๊ที่อยู่ระดับขั้นเดียวกัน จะสู้กับเขาสิบกระบวนท่าไม่ใช่เรื่องง่าย

ลู่ฝานอุ้มหลิงเหยาเดินไปข้างหน้า

ตอนนี้ศิษย์พี่หานเฟิงเริ่มสังหารแล้ว

แสงกระบี่เหมือนเงาตามตัว บีบห้าคนของอีกฝ่ายจนมุม พวกเขาไม่สามารถหลบได้แล้ว อีกทั้งไม่รู้ว่าแสงกระบี่มาจากไหน

“ฆ่า!”

ตอนนี้ทั้งห้าคนยังไม่เลือกที่จะถอย กลับพุ่งฝ่าแสงกระบี่เข้ามาหาลู่ฝาน

ศิษย์พี่หานเฟิงส่งเสียงหึอย่างเย็นชา

แสงสีทองห้าแสงลงมาจากฟ้า ปักลงบนตัวของพวกเขา

พลังธาตุทองขั้นสูงสุดทำลายเสื้อปราณบนตัวพวกเขา จนทำให้เป็นรู

ทั้งห้าคนล้มลงตรงหน้าลู่ฝาน มองลู่ฝานอย่างไม่อยากเชื่อ

ตอนนี้กระบี่ฟ้าครามกลายเป็นแสงสีทอง กลับเข้าไปในมือศิษย์พี่หานเฟิง

“แค่พวกไม่เอาไหน พละกำลังแค่นี้คิดจะฆ่าพวกเรา คนที่ส่งพวกนายมา จงใจฆ่าพวกนายหรือเปล่า”

ศิษย์พี่หานเฟิงแสยะยิ้มมุมปาก เยาะเย้ยทั้งห้าคน

ทันใดนั้นมีสามคนกระอักเลือดตายไปด้วยสีหน้าโมโห ที่เหลืออีกสองคนยังอยากขัดขืน แต่ศิษย์พี่หานเฟิงไม่ให้โอกาสพวกเขา จัดการคนละกระบี่จนหมด

“ศิษย์น้องลู่ฝาน จะเก็บไอ้นี่ไว้ไหม”

หานเฟิงชี้ชายรูปร่างซูบผอมบนพื้นแล้วเอ่ยขึ้น

ลู่ฝานคิดแล้วพูดว่า “เก็บเขาไว้ นักบู๊แดนปราณชีวิต ยังไงก็มีประโยชน์ เห็นเขาเป็นหัวหน้าด้วย ไม่แน่อาจมีของที่เราต้องการ”

หานเฟิงพยักหน้า ใช้มือหิ้วชายชรากับชายรูปร่างซูบผอมขึ้นมาคนละข้าง

“ไปเถอะ อยู่ที่นี่นานไม่ได้ ออกไปก่อน!”

ลู่ฝานกับหานเฟิงรีบเดินออกจากคุกใต้ดิน ตอนมาถึงหน้าประตู เห็นเจ้าดำที่กำลังเบื่อ เล่นกับชายชุดดำที่ขาหักเหมือนลูกบอล

ใช้กรงเล็บตะปบไปมา ชายชุดดำสลบไปแล้ว

ลู่ฝานมองแวบหนึ่ง แล้วพูดกับเจ้าดำว่า “เจ้าดำ ไปกันเถอะ ไม่ต้องเก็บไอ้นี่ไว้แล้ว!”

เจ้าดำใช้กรงเล็บตบชายคนนี้จนตายอย่างมีความสุข จากนั้นกลายเป็นสุนัขตัวเล็ก กลับไปอยู่บนไหล่ลู่ฝาน

เห็นหลิงเหยา เจ้าดำก็ดีใจเป็นอย่างมาก มุดเข้าไปในอกหลิงเหยาทันที ใช้ลิ้นเลียหน้ากับคอหลิงเหยาไม่หยุด ลู่ฝานเห็นแล้วอิจฉา ถ้าเขาเลีย……

อืม มีสติ มีสติ

เมื่อออกมาจากคุกใต้ดิน ข้างนอกห้องหนังสือกลายเป็นสีเขียวทั้งแถบ หมอกพิษกระจายไปหมดแล้ว

แต่นี่ไม่ได้ส่งผลกระทบกับหลิงเหยาที่อยู่ในอกลู่ฝาน เจ้าดำดูหวาดกลัวอย่างชัดเจน มันมุดเข้าไปข้างในจนแทบจะเข้าไปในเสื้อหลิงเหยาแล้ว

“ผู้เฝ้าเมืองซ่งหายไปแล้ว”