เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 736
พูดจบ พลเอกเฟิงลุกขึ้นพูดกับองครักษ์ข้างๆ ว่า “ไปเรียกสือจิ่ง หวังหยุนกับเจี่ยงเล่อมา”
องครักษ์ตอบรับเสียงสูงแล้วเดินไป
องครักษ์ทั้งสองคนได้ยินก็มีสีหน้าดีใจ สามคนนี้เป็นยอดฝีมือแดนปราณชีวิตที่มีชื่อเสียง
มีสามคนนี้ ต้องช่วยท่านผู้เฝ้าเมืองกำจัดโจรสองคนนั่นได้แน่นอน!
พลเอกเฟิงจัดแจงชุดแล้วเดินออกจากห้อง
พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เมืองหยุนไห่ อืมๆ ไม่ได้ไปนานแล้ว ตาเฒ่าซ่ง ทางที่ดีเตรียมของดีๆ ให้ฉันด้วย ฉันเป็นคนโลภมากนะ!”
……
ขณะเดียวกันในเมืองหยุนไห่
ลู่ฝานกับหานเฟิงกลับมาที่ห้องผุพังของหลิงเหยาอีกครั้ง
ลู่ฝานวางหลิงเหยาลง แล้วป้อนยาให้หลิงเหยา ไม่นานหลิงเหยาก็อาการดีขึ้น
ศิษย์พี่หานเฟิงโยนสองคนที่มีลูกธนูปักอยู่บนตัวลงบนพื้นเหมือนทิ้งขยะ แล้วขมวดคิ้วพูดว่า “โดนยิงจนอยู่ในสภาพแบบนี้ ไม่รู้ตายหรือยัง”
ลู่ฝานโยนยาให้หานเฟิงสองเม็ด “ให้พวกเขากิน แค่ยังหายใจอยู่ก็รอด เหมือนลูกธนูพวกนี้ไม่ได้ยิงโดนตำแหน่งที่ถึงตาย”
หานเฟิงรับยามา แล้วเอามือวางตรงจมูก
“ยังดี ยังไม่ตายจริงๆ เป็นคนมีความสามารถจริงๆ ถึงสลบไป ก็ยังหนังหน้ากว่าคนทั่วไป ดวงก็ดี หัวใจกับสมองไม่ได้รับบาดเจ็บ หลังโดนลูกธนูปักเหมือนเม่น”
หานเฟิงพึมพำแล้วป้อนยาให้ทั้งสองคน จากนั้นก็โยนทิ้งไว้ตรงนั้นโดยไม่สนใจ
หลิงเหยาขยับขาตัวเอง รู้สึกว่าร่างกายตัวเองกำลังฟื้นฟู เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ยาของนายได้ผลจริงๆ ดีกว่ายาอื่นที่ฉันเคยกินมาเยอะเลย”
หานเฟิงพูดว่า “ก็ต้องได้ผลสิ นี่เป็นของดีที่เซียนบำเพ็ญชี่กลั่นออกมานะ”
ลู่ฝานหัวเราะ ไม่ได้ตอบอะไร ของของเซียนสือฟาง เขายังเก็บไว้ในจวน ยังไม่ได้เอาออกมาเลย รอวันไหนที่ยาตัวเองไม่พอใช้ ค่อยไปโกยมาสักหน่อย จากพละกำลังของเขาตอนนี้ เชื่อว่าสามารถทำลายคาถาต้องห้ามได้ไม่น้อยแล้ว
เมื่อหลิงเหยาได้ยินคำว่าเซียนบำเพ็ญชี่ ตาเธอเป็นประกายทันที เธอไม่รู้จริงๆ ว่าของที่ลู่ฝานให้เธอ เป็นของล้ำค่าขนาดนี้
เห็นแววตาซาบซึ้งของหลิงเหยา ลู่ฝานพูดเปลี่ยนเรื่องว่า “หลิงเหยา บอกเราได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วพวกศิษย์พี่ล่ะ”
“ศิษย์พี่อะไร”
หลิงเหยาถาม
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “ศิษย์พี่ฉันไง พวกศิษย์พี่ใหญ่อู๋เหวยไง”
หลิงเหยาส่ายหน้าพูดว่า “หลังจากกลับไปที่เมืองหยุนไห่ ก็ไม่ได้เจอกันแล้ว พวกนายได้รับจดหมายจากพวกเขาเหรอ นั่นมันของปลอม”
ลู่ฝานอ้าปากค้าง รีบเอาจดหมายออกมา
“ของปลอมเหรอ”
หานเฟิงก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน
หลิงเหยารับจดหมายมาดู แล้วพูดว่า “เป็นของปลอม หลังจากฉันโดนจับ ได้ยินไอ้หมอนี่พูดว่าจะเขียนจดหมายหลอกพวกนายมา เหมือนเป็นความคิดของไอ้เลวคนไหนสักคน บอกว่ารับมือในเมืองตงหวายาก ลู่ฝาน นายไปเมืองตงหวาเหรอ”
ลู่ฝานมองจดหมายอย่างละเอียด หันไปหาหานเฟิงแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิง นี่ไม่ใช่จดหมายที่ศิษย์พี่ใหญ่เขียนจริงเหรอ พี่ดูลายมือสิ”
หานเฟิงกลอกตามองบนแล้วพูดว่า “ฉันไม่เคยเห็นศิษย์พี่ใหญ่เขียนหนังสือ จะรู้ลายมือเขาได้ยังไง แค่รู้สึกว่าคำพูดคล้ายกันเท่านั้น”
ลู่ฝานหมดคำจะพูด ที่แท้พวกเขาโดยหลอกมา ดูเหมือนคนอื่นสืบเรื่องเขามาแล้ว รู้อำนาจของเขาในเมืองลู่และเมืองตงหวา
แต่ยังดีที่ไม่เกิดอะไรขึ้น แค่ตกใจไม่มีอันตราย
ลู่ฝานถอนหายใจ โยนจดหมายไปอีกทาง
“อ๊าก!”
เสียงร้องโอดครวญดังขึ้น ชายชราที่อยู่บนพื้นฟื้นขึ้นมา
หานเฟิงเหยียบเขาเอาไว้ หัวเราะแล้วพูดว่า “โอ้ นายฟื้นขึ้นมาเร็วจริงๆ!”
