เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า - บทที่ 755

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 755
เดินเที่ยวในตลาดหม้อยากันต่อ ไม่รู้ว่าในมือลู่ฝานมีมุกเพิ่มขึ้นมาสองลูกตั้งแต่เมื่อไร

ไม่มีประกายแวววาว เป็นสีดำแวว ลู่ฝานหมุนเล่นอยู่ในมือ เล่นสนุกอยู่คนเดียว

ถูกต้อง มุกสองลูกนี้คือมุกเวิ้งว้างกับมุกมังกร ลู่ฝานบอกให้ไอ้เก้าดัดแปลงมันเล็กน้อย จึงเป็นแบบนี้ อย่างน้อยดูจากภายนอกก็ไม่มีใครจำมุกสองลูกนี้ได้ ด้านนอกมียาพิษรุนแรงที่ไอ้เก้าทำขึ้นเป็นพิเศษ ถ้าใครแอบขโมยมุกของลู่ฝานไป มีเพียงความตายเท่านั้น

จากที่ไอ้เก้าพูด แค่มุกห่างจากเขาประมาณสามกิโลเมตร มันจะปล่อยพิษออกมา จากนั้น เอ่อ ขนาดไอ้เก้ายังไม่แน่ใจว่าจะแก้พิษที่ผสมอยู่ในนั้นได้หรือเปล่า

เดินๆ หยุดๆ ตลอดทางลู่ฝานซื้อของไม่น้อย

สมุนไพรหายาก ยาเม็ดที่น่าสนใจ ลู่ฝานซื้อมาหมด อย่างเช่นยาที่สามารถทำให้คนกลายเป็นสัตว์อสูรได้ทันที อีกทั้งยาที่ทำให้คนมีแขนเพิ่มขึ้นมาสองข้าง

ยาเม็ดแปลกประหลาดพวกนี้ ไม่รู้ว่าผู้ฝึกชี่อัจฉริยะคนไหนเป็นคนคิดออกมา

จะใช้ได้จริงหรือเปล่าค่อยว่ากัน แค่ความคิดสร้างสรรค์ก็ควรค่าแก่การยอมรับแล้ว

อย่างน้อยลู่ฝานก็ยอมเสียยาทิพย์สองเม็ดเพื่อแลกมา จู่ๆ เขาพบว่ายาเม็ดที่ตัวเองกลั่น ก็กลายเป็นของที่ซื้อขายกันเยอะ ความรู้สึกนี้ไม่เลวจริงๆ!

หานเฟิงกับหลิงเหยาต่างก็ได้ของมาเหมือนกัน

แม้ศิษย์พี่หานเฟิงไม่ได้รวยเท่าลู่ฝาน แต่อันที่จริงเขาก็มียาเม็ดไม่น้อย

ซื้อหินประหลาดมาหนึ่งก้อน สมุนไพรสองต้น ศิษย์พี่หานเฟิงก็ปวดใจจนซู๊ดปาก

“พ่อน่ารังเกียจของฉัน ครั้งนี้ฉันตั้งใจซื้อของอวยพรให้เลยนะ รอวันเกิดของพ่อ อย่าวิจารณ์ฉันต่อหน้าคนทั้งตระกูลอีกล่ะ”

ศิษย์พี่หานเฟิงบ่นพึมพำ แล้วเก็บหินเอาไว้

ลู่ฝานยิ้มแล้วถามว่า “ศิษย์พี่หานเฟิงซื้อหินอะไรน่ะ”

หานเฟิงส่ายหน้าพูดว่า “ไม่รู้ นายไม่รู้ ฉันก็ไม่รู้ ตาเฒ่าที่เป็นคนขายก็ไม่รู้ ต้องเป็นของแปลกหายาก เพราะฉันไม่ใช้ ก็ส่งกลับไปที่บ้าน ฮ่าๆ พ่อเลอะเลือนของฉันก็ไม่น่าจะรู้ แล้วเก็บไว้เหมือนสมบัติ ฉันจะบอกเขาว่าฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพื่อเอามันกลับมา”

หลิงเหยาพูดขึ้นข้างๆ ว่า “เกือบเอาชีวิตไม่รอดของพี่ คือยาเม็ดคุณภาพแย่สองเม็ดน่ะเหรอ”

หานเฟิงหัวเราะคิกคัก “เขาไม่รู้หรอก”

ทั้งสามคนเดินเล่นไปด้านหน้า ในที่สุดก็เจอร้านทานข้าว

เป็นหอชั้นดี ลูกค้าเต็มร้าน ตอนพวกลู่ฝานเข้ามา เหลือที่นั่งอยู่หนึ่งที่พอดี

ลู่ฝานแย่งมาอย่างไม่ลังเล จากนั้นจึงสั่งอาหาร

อาหารที่นี่แพงหูฉี่ อาหารทั้งหมดประเมินด้วยเหรียญทอง อีกทั้งยังมีอาหารที่ชื่อไม่เลว ราคามาตรฐานล้วนเป็นยาเม็ดไม่มากก็น้อย

หลิงเหยามองดู จากนั้นจิปากพูดว่า “แพงมาก ถ้าไม่มีนาย ฉันไม่มีทางกินที่นี่หรอก”

ลู่ฝานหัวเราะ สั่งอาหารสองสามอย่าง

เมื่อมองไปข้างนอก ยังมีคนเต็มไปหมด

“ข่าวใหญ่ๆ งานแดนสวรรค์เริ่มคืนนี้ คนที่ต้องการกระจกจำภาพมาซื้อตอนนี้เลย!”

เสียงตะโกนลอยมา จากนั้นเห็นเด็กชุดขาวเดินเข้ามา

ศิษย์พี่หานเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “เรามาได้ถูกจังหวะจริงๆ มาๆ เอากระจกจำภาพให้ฉันอันนึง”

เด็กชุดขาวรีบเดินเข้ามา “ลูกค้าทั้งสองท่าน ยาทิพย์หนึ่งเม็ด จะได้กระจกจำภาพ คืนนี้ในหอแดนสวรรค์มีสมบัติล้ำค่าอะไร จะเห็นได้อย่างชัดเจน”

เมื่อได้ยินคำว่ายาทิพย์ หานเฟิงหน้ากระตุกทันที