เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1205 ไม่ถูกระเบียบ + ตอนที่ 1206 แต่งตัวง่ายๆ ออกไปข้างนอก

ตอนที่ 1205 ไม่ถูกระเบียบ + ตอนที่ 1206 แต่งตัวง่ายๆ ออกไปข้างนอก

ตอนที่ 1205 ไม่ถูกระเบียบ

สองพ่อลูกได้ยินคำพูดนี้ก็มองหน้ากัน สุดท้ายจึงให้ผู้เฒ่าเอ่ยปากว่า “ท่านผู้ครองแคว้น วันนี้พวกกระหม่อมเข้ามาต้องการให้ท่านผู้ครองแคว้นช่วยเหลือพ่ะย่ะค่ะ”

“โอ้? เรื่องอะไร?” ผู้ครองแคว้นเอ่ยถาม

“อันที่จริงเรื่องเป็นเช่นนี้ พวกกระหม่อมตรวจสอบรู้มาว่าภูตหมอเฟิ่งจิ่วเป็นลูกสาวของเฟิ่งเซียว เฟิ่งเซียวคนนี้เป็นสามีของหวั่นหรง ลูกสาวกระหม่อม แต่เพราะเหตุผลบางอย่างทั้งสองจึงแยกจากกันตลอดมา ยามนี้รู้ตัวตนของนาง ข้าอยากรับนางกลับมา ด้วยเหตุนี้จึงจะขอให้ท่านผู้ครองแคว้นช่วยเป็นคนกลางพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้ครองแคว้นได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะเบาๆ “เรื่องนี้ข้าเกรงว่าช่วยไม่ได้ อยู่ที่นี่ภูตหมอเป็นเพียงแขก หากเรื่องนี้เป็นความจริง คิดว่าไม่ต้องช่วยภูตหมอคงตอบรับพวกเจ้า หากนางไม่คิดจะยอมรับ หากข้าฝืนช่วยเรื่องนี้ แค่ทำให้คนไม่ชอบใจเท่านั้น”

“แต่นางเป็นลูกสาวของน้องสาวกระหม่อมจริงๆ” ผู้นำตระกูลซั่งกวนเอ่ยขึ้น

“เรื่องนี้พวกเจ้าแค่ไปราชวงศ์เฟิ่งหวง ขอแค่พ่อของนางยอมรับก็ง่ายแล้ว ไม่ใช่หรือ?” เขายิ้มๆ แล้วเอ่ยว่า “เอาล่ะ ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อน”

สองคนเห็นเช่นนี้เพียงลุกขึ้นบอกลา

ผู้นำตระกูลซั่งกวนออกจากพระราชวังก็มองพ่อของเขาและกล่าวว่า “ท่านพ่อ หรือว่าพวกเราต้องส่งคนไปราชวงศ์เฟิ่งหวงจริงๆ? ความทรงจำของเฟิ่งเซียวถูกปิดผนึก ต่อให้พวกเราไปเกรงว่าเขาจะจำไม่ได้”

“ในเมื่อเฟิ่งจิ่วไม่ยอมรับ ผู้ครองแคว้นไม่ยอมช่วยเหลือ มีแต่ต้องไปราชวงศืเฟิ่งหวง อีกอย่างคนไปจะเป็นคนธรรมดาๆ ไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรข้าหวังจะทำให้เฟิ่งจิ่วกลายเป็นแรงหนุนของตระกูลซั่งกวน”

“กลุ่มอำนาจและชื่อเสียงของนางยิ่งใหญ่ เกรงว่าจะไม่ง่ายดายเพียงนั้น” ผู้นำตระกูลซั่งกวนกล่าว ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นมา “ไม่ใช่ว่าท่านไม่ได้ยินว่าวันนี้บนถนนใหญ่นางพูดอย่างไร ท่าทางและน้ำเสียงชัดเจนว่าไม่คิดยอมรับตระกูลซั่งกวนของพวกเรา ข้ากังวลว่าต่อให้ส่งคนไปราชวงศ์เฟิ่งหวง สุดท้ายนางจะไม่ยอมรับพวกเราเหมือนเดิม”

ผู้เฒ่าได้ยินก็สีหน้าถมึงทึง พร้อมแค่นเสียงเย็น “ตระกูลซั่งกวนของเรานับพวกเขาเป็นญาติ ถือเป็นเกียรติสำหรับพวกเขา!”

เห็นเช่นนี้ผู้นำตระกูลซั่งกวนไม่พูดอะไรมากอีก พูดมากไปก็เปล่าประโยชน์ ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันเถอะ!

อีกด้านหนึ่ง ยามนี้หญิงสาวรูปโฉมงดงามอ่อนโยนนั่งอยู่เบื้องหน้าเฟิ่งจิ่วที่ชมดอกไม้ในสวนหลวง คนคนนี้คือนางสนมที่กินยาบำรุงโฉมของเธอไป รู้ว่าเธอเข้ามาในวังจึงมาขอบคุณโดยเฉพาะ

“ภูตหมอ ตั้งแต่กินยาบำรุงโฉมของเจ้า รูปโฉมของข้าก็ฟื้นคืนความงามเฉกเช่นตอนอายุสิบเจ็ดสิบแปด แม้แต่ผู้ครองแคว้นเห็นยังตะลึงยิ่ง ข้าได้รับความโปรดปรานอีกครั้ง ทั้งหมดต้องขอบคุณยาอายุวัฒนะของภูตหมอ”

หญิงสาวแสนสวยปานบุปผาน้ำเสียงอ่อนโยน มองอย่างไรก็ไม่เหมือนคนอายุสามสิบกว่า ไม่ว่าผิวพรรณ รูปร่าง หรือหน้าตาล้วนงามเป็นเลิศ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกพ่ะย่ะค่ะ ยาอายุวัฒนะหาได้ประมูลไปจากในมือของกระหม่อม”

นางสนมได้ยินคำพูดนี้รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อเล็กน้อย พูดอะไรต่อไปไม่ได้สักเท่าไร เพียงรู้สึกว่าเฟิ่งจิ่วพูดตรงเกินไป

“เรื่องนั้น ภูตหมอ เรื่องเป็นเช่นนี้ ข้าอยากถามว่าข้าจะซื้อยาอายุวัฒนะจากท่านสักหน่อยได้หรือไม่? ข้าซื้อในราคาสูงได้ คงไม่ทำให้ท่านลำบากใจ” คิดๆ ไปแล้ว นางพูดออกมาตรงๆ เลยจะดีกว่า คิดว่าหากคุยเรื่องอื่นต่อไปเดี๋ยวจะไม่ได้ถามเรื่องพวกนี้

เฟิ่งจิ่วยกน้ำชาขึ้นมาจิบ จากนั้นถึงจะกล่าวเสียงเนิบ “เรื่องนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ยาอายุวัฒนะของกระหม่อมประมูลผ่านตลาดมืดเท่านั้น จะไม่ขายไปจากมือของกระหม่อม ไม่ถูกระเบียบพ่ะย่ะค่ะ”

………………………………………………….

ตอนที่ 1206 แต่งตัวง่ายๆ ออกไปข้างนอก

“นี่เป็นยาอายุวัฒนะที่เจ้ากลั่น ระเบียบของเจ้าไม่ใช่ว่าเจ้าใหญ่สุดหรือ?” สิ้นเสียงก็เห็นเด็กหนุ่มฝั่งตรงข้ามปัดๆ ชุดคลุมลุกขึ้นมา

“ขอประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ต้องขอตัวก่อนแล้ว” เธอกล่าวจบก็สาวก้าวเดินออกจากศาลา บอกนางกำนัลสองคนว่า “ตำหนักที่ท่านผู้ครองแคว้นจัดเตรียมให้ข้าอยู่ไหน? นำทางข้างหน้าไปซิ!”

“อยู่ตำหนักข้างหน้าเจ้าค่ะ เชิญมาทางนี้” สองนางกำนัลรีบร้อนเอ่ยไป พร้อมโน้มเอวนำทางด้านหน้า

นางสนมเห็นเด็กหนุ่มชุดแดงจากไปเช่นนี้ก็อึ้งไปพักหนึ่ง หงุดหงิดเล็กน้อยกลับทำอะไรไม่ได้ ตัวตนของภูตหมอพิเศษนัก แม้นางเป็นสนมรักของผู้ครองแคว้นยังไม่กล้าทำอะไรเขา

สองวันต่อมาเฟิ่งจิ่วพักอยู่ในพระราชวัง ก่อนออกจากวังผู้ครองแคว้นเตรียมของขวัญให้เธอนำกลับไปไม่น้อย ปฏิเสธไม่ได้ สุดท้ายจึงจำใจเก็บไว้อย่างดี

เฟิ่งจิ่วออกจากวังก็ถูกคนด้านนอกที่จะร้องขอการรักษาและถามหายาล้อมไว้ โชคดีปี้ซานตามมาด้วย เขาขวางคนพวกนั้นออกไป แล้วให้เธอกลับไปโรงเตี๊ยมก่อน

เธอวางแผนจะเที่ยวเล่นในเมืองสักสองวัน หลังจากมองหายาทิพย์ในเมืองหลวงแคว้นระดับหนึ่งค่อยกลับไป แต่เพิ่งเข้าห้องของโรงเตี๊ยมมาไม่นานนัก ก็มีคนมาร้องขอถึงประตู

ด้านนอกห้อง ปี้ซานรายงานว่า “นายท่าน ด้านนอกผู้นำตระกูลหลี่มาหาขอรับ”

“ไม่พบ ใครมาไล่กลับไปให้หมด”

เธอในห้องเอ่ยไป ก้มหน้ามองชุดแดงของตนเองและขมวดคิ้วเล็กน้อย ยามนี้อยู่ในเมืองหลวงแทบจะพูดได้ว่าเธอเด่นมาก เดาว่าแค่ออกไปไม่ต้องซื้อของหรือเดินเล่นรอบๆ คงโดนคนรุมล้อมทันที เธอครุ่นคิดและหยิบชุดสีฟ้าครามไม่สะดุดตาชุดหนึ่งจากห้วงมิติมาสวม ตกแต่งภายนอกอย่างง่ายๆ ถึงจะออกไปทางหน้าต่างด้านหลัง

ยามนี้คนพวกนั้นคอยเฝ้าด้านหน้าโรงเตี๊ยมรอเฟิ่งจิ่วออกมา กลับไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว กลายเป็นเด็กหนุ่มผู้ไม่เป็นที่สนใจปะปนเข้าไปในฝูงชน

ภายในร้านขายยาทิพย์ที่ใหญ่ที่สุดของเมือง ร่างสีฟ้าครามไม่สะดุดตาเดินเล่นด้านในโดยรอบ เดี๋ยวดูชิ้นนั้นหน่อย เดี๋ยวจับชิ้นนั้นบ้าง เมื่อเห็นยาทิพย์ที่หาที่อื่นไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าที่นี่จะมี พลันประหลาดใจเล็กน้อย

“แคว้นระดับหนึ่งก็เป็นแคว้นระดับหนึ่ง ร้านขายยาทิพย์ที่ใหญ่ที่สุดของแคว้นไม่เลวเลยจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีของดีเยอะเพียงนี้ ไม่มาเสียเปล่าแล้ว” เธอยืนข้างหน้าตู้ แล้วโน้มชะโงกตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยมองหนังงูชิ้นสมบูรณ์ที่จัดวางไว้ด้านใน ไม่อาจละสายตาไปได้

“ของดีนี่นา! หนังงูมณีฟ้าทั้งตัว ลอกหนังเสียจนครบถ้วนเช่นนี้ ฝีมือไม่เลวเลย”

เธอพึมพำเสียงเบา ในห้วงความคิดนึกถึงฤทธิ์ยาที่ผสมด้วยหนังงู คิดว่ายาหลายๆ ชนิดใช้หนังงูชิ้นนี้ได้ แล้วตั้งเอวขึ้นมามองไปรอบข้าง กลับเห็นว่าบริเวณด้านหลังไม่ไกลชายวัยกลางคนสวมชุดฟ้าทั้งตัวมองเธออยู่ตรงนั้น

เธอเห็นเช่นนี้ก็ชี้หนังงูในตู้ บอกคนคนนั้นว่า “เอาชิ้นนี้ออกมาให้ข้าดูหน่อย” งูมณีฟ้าค่อนข้างหายาก หนังงูล้ำค่ายิ่งกว่า ขายได้ราคาสูงมาก ด้วยเหตุนี้จึงมีของปลอมมากมาย

คนคนนั้นได้ยินคำพูดของเฟิ่งจิ่วก็เดินเข้ามา มองหนังงูในตู้และบอกเฟิ่งจิ่วว่า “หนังงูมณีฟ้าราคาสองแสนเหรียญทอง ลูกค้าต้องการนำออกมาหรือ?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็เลิกคิ้ว มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย กล่าวเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “ราคาสองแสนเหรียญทองข้าให้เจ้านำออกมาดูหน่อยไม่ได้? ที่นี่พวกเจ้ามีกฎว่าจะดูต้องซื้อหรือไร?”

………………………………………………….