เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1447 ใกล้แค่เอื้อมมือ + ตอนที่ 1448 เก็บไว้ป้องกันตนเอง

ตอนที่ 1447 ใกล้แค่เอื้อมมือ + ตอนที่ 1448 เก็บไว้ป้องกันตนเอง

ตอนที่ 1447 ใกล้แค่เอื้อมมือ

เธอชะงัก แล้วถามว่า “เหตุใดต้องเร่ร่อนไปทั่ว? เจ้ายังเด็ก คนที่บ้านวางใจหรือ?”

มือของเฟิ่งจิ่วที่กำลังพลิกไก่ชะงักหยุด เงยหน้ามองนาง ยิ้มตาหยี “ข้ามาตามหาท่านแม่ อีกอย่าง ข้าดูแลตัวเองได้ขอรับ”

“ตามหาแม่เจ้า?” นางแปลกใจ ถามว่า “แล้วเจ้าหาเจอแล้วหรือยัง?”

“หาเจอแล้ว นางอยู่ในสำนักนี่แหละขอรับ” เธอมองหน้านาง แล้วบอก

ครั้นสบตากับดวงตาสดใสและเต็มไปด้วยรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม หัวใจของซั่งกวนหวั่นหรงเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ รู้สึกว่าเด็กหนุ่มพูดจาแฝงความนัย ราวกับมีม่านบังตาบางๆ กั้นอยู่รางๆ ทำให้ไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจน

“แล้วแม่ของเจ้าไม่รู้หรือว่าเจ้ามาตามหานาง? อยู่ในสำนักเดียวกัน นางจำเจ้าไม่ได้หรือ?” บางทีอาจเพราะเรื่องนี้สะดุดใจนาง จึงอดไม่ได้ที่จะถามอีก

ได้ยินเช่นนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี แล้วบอกว่า “เดาว่าท่านแม่ของข้ายังคิดว่าข้าอยู่บ้าน บ้านข้าอยู่ไกลจากที่นี่มาก นางไม่นึกว่าข้าจะมาที่นี่ อีกอย่าง นางออกจากบ้านตั้งแต่ข้ายังเด็กมาก จำข้าไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกขอรับ”

“แล้วเหตุใดนางจึงไปจากเจ้า?” เธอถามด้วยความแปลกใจ

“ครอบครัวท่านแม่ข้าไม่ให้นางอยู่กับท่านพ่อข้า พวกเขาจับนางกลับไปขัง ท่านพ่อข้าเลี้ยงข้ามาตัวคนเดียว บางครั้งท่านพ่อข้าก็หยิบของของท่านแม่มาเหม่อมอง ข้าจึงคิดว่า หากวันใดข้ามีกำลังมากพอ จะตามหาท่านแม่กลับมาให้ได้”

เธอหยุดพูดไปครู่หนึ่ง มองนางที่กำลังเหม่อลอย แล้วถามว่า “ข้าอยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครอบครัว อาจารย์อาซั่งกวน ท่านว่า หากท่านเป็นท่านแม่ของข้า ท่านจะตามข้ากลับไปหรือไม่?”

ซั่งกวนหวั่นหรงมองเฟิ่งจิ่วอย่างเหม่อลอย หัวใจสั่นสะท้านไปทั้งดวง ดวงตาของนางแดงก่ำ น้ำตาคลอ ชั่วขณะหนึ่ง ความคิดมากมายผุดขึ้นมาในสมอง

ข้อมูลมากมายถูกนางนำมาปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน คล้ายไม่อยากเชื่อ และรู้สึกว่าช่างน่าเหลือเชื่อ…

แต่ก่อน นางมักรู้สึกว่าเด็กหนุ่มเหมือนชอบตีสนิทกับนางมาก นางอยู่ที่ใดเขาก็มักจะปรากฏตัวอยู่ที่นั่น ทุกครั้งที่พบกัน ความสนิทสนมและชื่นชมที่เขาแสดงออกมาชัดเจนถึงเพียงนั้น

เขาบอกนางว่า เขาแซ่เฟิ่ง ชื่อเฟิ่งจิ่ว…

เขาบอกนางว่าเขาคิดถึงท่านแม่…

เขากระทั่งวิ่งมาถามนาง ว่านางจะเข้าร่วมการฝึกฝนในดินแดนลับหรือไม่? นางยังบอกเขา ว่าเขาเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน เข้ามาในดินแดนลับไม่ได้หรอก แต่ เขาก็ยังเข้ามา

ไม่เพียงเข้ามา แต่ยังมาอยู่ข้างกายนางด้วย…

เรื่องราวทั้งหมดนี้ หากจนถึงตอนนี้นางยังไม่เข้าใจอีก นางก็ไม่ใช่ซั่งกวนหวั่นหรงแล้ว

มองดูเฟิ่งจิ่วในร่างเด็กหนุ่มชุดเขียวตรงหน้า ยิ่งมอง ก็ยิ่งรู้สึกว่านี่เป็นผู้หญิงที่ฉลาดแก่นแก้ว ใช่เด็กหนุ่มเสียที่ไหน?

เพียงแต่ นางไม่เพียงแต่งตัวได้เนียนมาก แม้แต่ทุกอิริยาบถก็ยังไม่มีความอ้อนแอ้นเฉกเช่นสตรีแม้แต่น้อย นึกถึงท่าทางยามนางจัดการไก่ป่าอย่างเชี่ยวชาญ นึกถึงคำพูดที่นางบอกว่านางมักเร่ร่อนอยู่ข้างนอก เพียงเพื่อตามหาท่านแม่นาง หัวใจของซั่งกวนหวั่นหรงก็บีบรัด นางข่มกลั้นตนเองไว้ น้ำตาจึงไม่ไหลออกจากดวงตา

แม้ว่านางจะอยากยืนยันให้แน่ใจเสียตั้งแต่ตอนนี้ แม้ว่านางจะอยากดึงนางเข้ามากอดแล้วถามไถ่เรื่องราวมากมาย แม้ว่านางจะอยากได้ยินนางเรียกตนเองว่าท่านแม่สักครั้ง แต่เวลานี้ นางกลับอดกลั้นทั้งหมดเอาไว้

ท่านอาจารย์ของนางต้องการให้นางทำอะไรกันแน่? จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่เข้าใจ นางไม่อยากให้ลูกสาวของนางมาข้องเกี่ยวกับอันตรายด้วย หลังจากทุกอย่างกระจ่างชัดแล้ว นางจะต้องกลับไปกับนางแน่นอน!

………………………………….

ตอนที่ 1448 เก็บไว้ป้องกันตนเอง

นางก็อยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวเช่นกัน เพียงแต่ หลังจากผ่านไปหลายปีแล้ว นางก็ไม่กล้าคิดเช่นนี้อีก

เมื่อครู่นางบอกว่า ท่านพ่อของนางมักหยิบสิ่งของของท่านแม่นางมาดูด้วยความคิดถึง ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ผ่านไปหลายปีขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังไม่เคยแต่งงานใหม่สักครั้ง? ความจำของเขาถูกผนึกไปแล้วแท้ๆ เหตุใดยังจำได้อีก?

สังเกตเห็นสีหน้าของนาง เห็นนางเก็บซ่อนสายตาแล้วนั่งเงียบเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น ขนาดไก่ป่าที่ถูกย่างอยู่เหนือเปลวไฟไหม้แล้ว นางก็ยังไม่รู้ตัว

เห็นเช่นนั้น เฟิ่งจิ่วรับกิ่งไม้กิ่งนั้นไปจากมือของนาง มองนางแล้วถามว่า “อาจารย์อาซั่งกวน ท่านยังไม่ตอบข้าเลย ท่านแม่ของข้าจะตามข้ากลับไปหรือไม่ขอรับ?”

ได้ยินเสียงเฟิ่งจิ่ว ซั่งกวนหวั่นหรงได้สติ นางยกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตาตรงหางตา ปรับสติอารมณ์ แล้วข่มกลั้นความรู้สึกที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ จ้องเธอแล้วตอบว่า “นางจะตามเจ้ากลับไป นางจะตามเจ้ากลับไปแน่นอน แต่ ไม่ใช่ตอนนี้”

ได้ยินเช่นนั้น เฟิ่งจิ่วมองหน้านางนิ่งๆ สายตาสองคู่สบประสานกัน กระดาษที่ยังไม่ถูกทำลายชั้นนั้นราวกับหายไปจากตรงหน้าของพวกนางแล้ว พวกนางต่างรู้ตัวตนของกันและกันแล้ว แต่กลับไม่พูดออกมา

เนิ่นนาน เฟิ่งจิ่วเก็บงำสายตา “ข้าเข้าใจแล้วขอรับ” น่าจะเป็นเพราะเรื่องของซานหยางจื่อกระมัง! ซานหยางจื่อผู้นั้นคิดจะทำอะไรกันแน่?

เห็นใบหน้าเธอที่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไม่มีรอยยิ้มแล้ว ซั่งกวนหวั่นหรงรีบบอก “นางจะกลับไปแน่นอน รอให้นางสะสางเรื่องราวทุกอย่างเสร็จ จะต้องกลับไปแน่ ข้ารับรอง”

“อื้ม ข้าเชื่อขอรับ” เธอเงยหน้ายิ้ม และพยักหน้า

ไม่นาน ไก่ย่างก็สุก เธอเติมเครื่องปรุงใส่บนไก่หนึ่งในสองตัวนั้น แล้วยื่นให้นาง “ชิมสิขอรับ”

“ขอบใจ” ซั่งกวนหวั่นหรงรับไป แล้วขอบคุณเบาๆ จากนั้นก็ฉีกเนื้อไก่มากินหนึ่งชิ้น

ทั้งสองกินไก่ย่าง พลางพูดคุยสัพเพเหระ บางทีอาจเพราะเปลี่ยนเรื่องคุย ถึงแม้จะไม่สามารถทำลายกระดาษบางๆ ที่กั้นขวางอยู่ แต่ความรู้สึกและบรรยากาศยามอยู่ด้วยกันกลับไม่เหมือนเดิมแล้ว

หลังจากกินไก่ย่างเสร็จ ทั้งสองก็ออกเดินทางต่อ ครั้งนี้ ซั่งกวนหวั่นหรงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน “ท่านอาจารย์ของข้าให้ข้าเด็ดยาสามชนิด หนึ่งในนั้นคือชบาป่าหินเหล็ก ยาทิพย์ชนิดนี้มักขึ้นอยู่ระหว่างซอกหินผา พบเห็นได้เฉพาะตามหน้าผาสูงชันเท่านั้น อีกเดี๋ยวข้าจะไปดูตรงไหล่เขา เจ้ารออยู่ข้างบนก็พอ”

“ชบาป่าหินเหล็ก? นี่เป็นยาทิพย์ชั้นดี พบเห็นได้น้อยมาก ยาทิพย์อย่างนี้จะต้องมีสัตว์วิญญาณคอยคุ้มครองอยู่แน่ ซ้ำยังอยู่ตรงไหล่เขาอีก ที่นั่นมีงูพิษอยู่เยอะ” เฟิ่งจิ่วแย้ง ขมวดคิ้ว “ในเมื่อจะเด็ดชบาป่าหินเหล็ก เช่นนั้นให้ข้าลงไปเด็ดเถิดขอรับ! ข้ารู้จักยาทิพย์ชนิดนี้”

“ไม่ได้ อันตรายเกินไป ข้าลงไปเอง วางใจเถิด! ข้าไม่ได้เพิ่งเด็ดยาครั้งแรก ไม่เป็นไรหรอก” นางปฏิเสธทันที เมื่อมาถึงด้านบนนั้น ก็หยิบเชือกหนาๆ เส้นหนึ่งออกมาจากห้วงมิติเพื่อมัดตัว

“ตอนมาข้าเตรียมตัวไว้แล้ว ของมีพร้อมทุกอย่าง อีกทั้งยังกินยาแก้พิษล่วงหน้าแล้วด้วย”

ได้ยินนางพูดอย่างนี้ เฟิ่งจิ่วจนใจ ทำได้เพียงเดินเข้าไปหยิบเชือกจากมือนางมามัดไว้บนตัวนาง พลางกำชับว่า “เช่นนั้นท่านระวังตัวด้วย ข้ารอท่านอยู่ข้างบนนี้ ปลายเชือกก็ผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่ตรงนี้ก็แล้วกัน!”

ขณะพูด เธอก็เอาปลายเชือกอีกด้านไปผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง บอกว่า “หากมีเรื่องอะไรก็ตะโกนเรียกข้า หรือไม่ก็กระตุกเชือกหนึ่งที”

ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของซั่งกวนหวั่นหรงเผยรอยยิ้มอ่อนโยน “ข้ารู้แล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ก็ต้องระวังรอบๆ ด้วยเล่า เผื่อมีสัตว์ร้ายปรากฏตัว”

ขณะพูด ก็หยิบยาจำนวนหนึ่งมาส่งให้เธอ “ยาพวกนี้เจ้าเก็บไว้ป้องกันตัวเองเถิด”

………………………………….