เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1463 ผ่าตัด + ตอนที่ 1464 มอบหมาย

ตอนที่ 1463 ผ่าตัด + ตอนที่ 1464 มอบหมาย

ตอนที่ 1463 ผ่าตัด

เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ “เช่นนั้นท่านจะช่วย? หรือว่าไม่ช่วย? หากไม่ช่วยข้าก็จะทำเองแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น ลั่วเหิงขมวดคิ้ว “เจ้าเอาจริงหรือ?”

“แน่นอน ท่านคิดว่าข้าพูดเล่นหรืออย่างไร?” เธอมองเขา บอกว่า “ท่านพูดเองไม่ใช่หรือ? หมอกับนักเล่นแร่แปรธาตุพวกนั้นบอกว่าหมดทางรักษาเขาแล้ว ตลอดชีวิตที่เหลือทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หากท่านมีความหวังอยากให้เขาหายดี เหตุใดไม่ยอมเชื่อข้าดูสักครั้งเล่า?”

เฟิ่งจิ่วสีหน้าจริงจัง ลั่วเหิงครุ่นคิด แล้วจึงเดินเข้ามาถอดเสื้อผ้าให้เฉินเต้า ก่อนถามว่า “กางเกงต้องถอดหรือไม่?”

“กางเกงไม่ต้อง ท่านเพียงดึงขอบกางเกงเขาลงต่ำหน่อยก็พอแล้ว” เฟิ่งจิ่วถอดรองเท้าแล้วเดินขึ้นเตียง พลางกำชับว่า “พลิกตัวเขามาครึ่งหนึ่งแล้วประคองไว้”

“อ้อ” ลั่วเหิงทำตามที่เขาบอก จับร่างกายของเฉินเต้าที่ท่อนบนเปลือยเปล่าให้หันออกไปข้างนอก แล้วให้เขานอนในท่าตะแคงข้าง เห็นว่าเขาไม่ตื่นขึ้นมาสักที จึงถาม “เจ้าทำอะไรกับเขางั้นหรือ?”

“ทิ่มเข็มไปหนึ่งครั้ง วางใจ ไม่เป็นไรหรอก”

เฟิ่งจิ่วกึ่งนั่งยองๆ มือหนึ่งประคองแขนของเฉินเต้าที่กำลังนอนตะแคง อีกมือลูบคลำจุดกระดูกสันหลังของเขาอย่างละเอียด มือของเธอลูบจากด้านบนลงมายังกระดูกสันหลังส่วนเอวที่อยู่ข้างล่าง รู้สึกได้ว่าจุดนั้นอยู่ผิดตำแหน่ง และเพราะกระดูกสันหลังส่วนเอวเคลื่อนจึงทำให้เฉินเต้าต้องนอนติดเตียง

“เป็นอย่างไรบ้าง?” ลั่วเหิงเห็นเขาลูบคลำอยู่ครู่หนึ่งก็ยังไม่มีความคืบหน้า จึงอดถามไม่ได้

“ต้องผ่าตัด” เธอพูดเสียงเบา “นอกจากกระดูกสันหลังส่วนเอวเคลื่อน ยังมีเศษกระดูกหักที่ทิ่มแทงอยู่ข้างในอีก ต้องทำความสะอาด” พูดจบ เธอก็ลงจากเตียง ใส่รองเท้าแล้วเดินออกไปข้างนอก

“อ้าว เจ้าจะไปไหน?”

“รอข้าเดี๋ยว ข้าจะไปตักน้ำสะอาดมาหนึ่งอ่าง” เฟิ่งจิ่วบอกโดยไม่หันหลัง ออกจากห้องนอนเข้าไปตักน้ำสะอาดในห้องอาบน้ำมาหนึ่งอ่าง จากนั้นก็เตรียมของที่จำเป็นต้องใช้จนครบ แล้วกลับมาในห้องนอนอีกครั้ง

“ให้เขานอนคว่ำตัวราบไปกับเตียง ท่านมาช่วยข้าที” เฟิ่งจิ่วกำชับ หยิบมีดเล็กมีดใหญ่ รวมถึงแหนบและเข็มกับยาต่างๆ ออกมา ลั่วเหิงมองดูมีดเล็กเหล่านั้นที่ส่องประกายวาววับ ก็อดตัวสั่นไม่ได้ “จะ… เจ้าจะทำอะไรน่ะ?”

“เมื่อครู่ข้าก็บอกแล้วไม่ใช่หรือ? เขาบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังส่วนเอว มีเพียงผ่าตัดจัดกระดูกให้เข้าที่ และทำความสะอาดเศษกระดูกพวกนั้นเขาจึงจะหายดีได้”

เธอพูดโดยไม่เงยหน้า หลังจากทำความสะอาดมือก็กำชับว่า “ยามข้าลงมีดท่านห้ามตื่นตูมเสียงดัง หากข้ามีเหงื่อท่านต้องเอาผ้าสะอาดคอยเช็ดเหงื่อให้ข้า ห้ามให้เหงื่อของข้าหยดลงไปบนแผลเด็ดขาด นอกจากนี้ ตอนที่ข้าบอกให้ท่านห้ามเลือด ท่านต้องใช้แหนบอันนี้หนีบผ้าสะอาดพวกนี้ซับเลือดไว้ ห้ามถามมาก”

“ตะ… แต่ว่า จะ เจ้าจะทำได้หรือ? มีดเล็กมีดใหญ่พวกนี้ เขา เขาจะ…” เขาไม่กล้าพูดคำว่าตายออกมา รู้สึกเพียงว่าสถานการณ์ในตอนนี้ช่างน่าหวั่นใจ

“วางใจ การผ่าตัดอย่างนี้เป็นเรื่องเล็กสำหรับข้า ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย” ขณะกล่าว เธอเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อีก จึงเดินออกไปข้างนอก ไม่นานก็กลับเข้ามาอีกครั้ง

“เจ้าไปทำอะไรอีก?” ลั่วเหิงถาม

“ป้องกันไม่ให้คนอื่นมารบกวน ข้ากางเขตอาคมเพิ่มอีก เอาล่ะ เริ่มกันเถิด!” ยามนี้เธอถอดเสื้อคลุมที่เปื้อนฝุ่นออก สวมเพียงเสื้อด้านในที่สะอาดสะอ้าน จากนั้นก็เริ่มผ่าตัดให้เฉินเต้า

ลั่วเหิงที่อยู่ด้านหนึ่งไม่กล้ารบกวน เขาเพียงตั้งใจทำสิ่งที่เฟิ่งจิ่วกำชับไว้ ยามนี้ เขากระทั่งลืมไปแล้วว่าตนเองเป็นถึงนักเล่นแร่แปรธาตุ เหตุใดจึงฟังคำสั่งของศิษย์ชั้นล่างคนหนึ่งได้? แล้วยังเป็นผู้ช่วยให้เขาอีก?

………………………………….

ตอนที่ 1464 มอบหมาย

ไม่นานหลังจากนั้น การเคลื่อนไหวอันคล่องแคล่วและช่ำชองของเฟิ่งจิ่วทำให้เขาตะลึงงัน สมองของเขาขาวโพลนไปหมด มีเพียงภาพน่าทึ่งที่อยู่ตรงหน้า

เขาไม่เคยรู้มาก่อน ที่แท้การที่กระดูกเคลื่อนแล้วยังสามารถรักษาได้ด้วยวิธีการเช่นนี้ เขาไม่เคยรู้มาก่อน ว่ามีคนสามารถทำเช่นนี้ได้ด้วย เขายิ่งไม่เคยรู้ว่าในโลกนี้จะมีคนที่มีวิชาแพทย์ล้ำหน้าถึงเพียงนี้…

ยามได้ยินเสียงใสและสุขุมบอกให้เช็ดเหงื่อ เขาทำตามคำสั่งของเฟิ่งจิ่วเหมือนเครื่องยนต์ เช็ดเหงื่อให้เขาอย่างว่าง่าย

ยามเสียงนั้นบอกให้ห้ามเลือด เขาก็หยิบแหนบขึ้นมาหนีบผ้าเพื่อซับเลือดที่ไหลซึมจากการผ่าตัดตามคำสั่ง…

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใด สติของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแม้แต่น้อย กระทั่งเห็นเฟิ่งจิ่วใช้เข็มเย็บผ้าสอดด้าย แล้วเย็บปากแผลตรงเอวของเฉินเต้าที่เกิดจากการผ่าตัด เขาอ้าปากค้าง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว

ที่แท้ เนื้อคนก็สามารถเย็บเหมือนเสื้อผ้าได้…

“เอาล่ะ การผ่าตัดเสร็จสมบูรณ์” เฟิ่งจิ่วพ่นลมหายใจเบาๆ การผ่าตัดจัดกระดูกที่ใช้เวลาประมาณสองชั่วยามได้จบลงแล้ว อีกทั้งสถานการณ์ก็ไม่ได้แย่มาก

เดิมทีสามารถฟื้นตัวได้เร็วกว่านี้ นั่นคือใช้สิ่งของดามกระดูกที่เคลื่อนเอาไว้ แต่ทำอย่างนั้นจะเป็นการยุ่งยากเกินไป เมื่อถึงเวลายังต้องผ่าตัดเอาของข้างในออกมาอีก ด้วยเหตุนี้ เธอจึงใช้อีกวิธีหนึ่งแทน

ให้เขาฟื้นตัวตามธรรมชาติ แม้จะช้าไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องผ่าตัดอีกครั้งแล้ว

“สะ เสร็จแล้วหรือ?” ลั่วเหิงพึมพำถาม เห็นเฟิ่งจิ่วพยักหน้ารับ เขาก็ล้มลงไปเหมือนทนไม่ไหวอีกต่อไป

“อ้าว?”

เฟิ่งจิ่วตกใจ มองลั่วเหิงที่หมดสติล้มลงไปอย่างอึ้งๆ นี่มันอะไรกัน?

เธอเดินเข้าไปตรวจอาการเขา ก็พบว่าไม่มีปัญหาอะไรเพียงแค่หมดสติเพราะรับไม่ไหวเท่านั้น เธอจึงไม่สนใจอีก ฉวยโอกาสนี้มาที่โต๊ะเพื่อทำยาขี้ผึง

เธอผสมยาอีกหนึ่งขวด เด็ดใบหญ้าพรายจากในห้วงมิติมาหนึ่งใบมาบดเป็นน้ำ รอจนส่วนผสมของยาเข้ากันแล้วค่อยป้อนให้เฉินเต้ากิน

“จะว่าไปท่านก็โชคดีนะ เข้าไปในดินแดนลับครั้งนี้เด็ดหญ้าพรายมาได้ มีหญ้าพราย กระดูกก็สมานตัวได้เร็วขึ้นหน่อย” เธอยิ้มๆ แม้เธอจะสามารถใช้พลังชีวิตทำให้บาดแผลของเฉินเต้าหายดีอย่างรวดเร็ว แต่หากทำเช่นนั้นจะต้องก่อให้เกิดความสงสัยเป็นแน่ เธอจึงทำได้เพียงเลื่อนเวลาออกไปก่อนสักสามสี่วันแล้วค่อยตัดไหม จากนั้นก็ทายาให้เขา

ลั่วเหิงถูกความหนาวปลุกให้ตื่น เขาที่นอนอยู่บนพื้นต้องตื่นเพราะความหนาว พอกระเด้งตัวขึ้นมาก็เห็นเฟิ่งจิ่วกำลังง่วนอยู่กับการทำยาอยู่ที่โต๊ะ จึงเข้าไปถาม “เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ?”

“ตื่นแล้วหรือ?” เธอมองเขาแวบหนึ่ง บอกว่า “พอดีเลย มานี่หน่อย ข้ามีอะไรจะบอกท่าน”

“อ้อ” เขารับคำ แล้วเดินไปหาโดยจิตใต้สำนึก พอเดินมาหยุดยืนข้างกายเฟิ่งจิ่ว สีหน้าเขาก็ดูแปลกๆ ขึ้นมา เหตุใดเขาถึงได้ว่าง่ายถึงเพียงนี้?

“นี่เป็นยาขี้ผึ้ง สามวันผ่านไปข้าจะมาตัดไหมให้เขา แล้วถึงจะใช้ยาขี้ผึ้งประคบให้ศิษย์พี่เฉินได้ ตอนนี้แผลยังไม่สมาน ทำได้เพียงทายาแก้อักเสบไปก่อน นอกจากนี้ ในสามวันนี้ต้องให้ศิษย์พี่เฉินดื่มยานี่วันละหนึ่งขวด เรื่องนี้มอบหมายให้ท่านรับผิดชอบ สองสามวันนี้ข้ามีเรื่องต้องไปทำ อาจจะไม่มีเวลามาหา”

เฟิ่งจิ่วกำชับ พลางยื่นยาให้เขา แล้วบอกว่า “อีกอย่าง เพื่อป้องกันไม่ให้เขาคลุ้มคลั่ง ข้าป้อนยาให้เขา หลายวันนี้เขาจะอยู่ในภาวะหลับใหล ฉะนั้นยาบำรุงกำลังตัวนี้ก็ต้องให้เขากินด้วย”

………………………………….