เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1491 ไม่อยากอยู่แล้วหรือ + ตอนที่ 1492 เจ้าก็คิดจะขัดคำสั่งหรือ

ตอนที่ 1491 ไม่อยากอยู่แล้วหรือ + ตอนที่ 1492 เจ้าก็คิดจะขัดคำสั่งหรือ?

ตอนที่ 1491 ไม่อยากอยู่แล้วหรือ

คนที่เหลือมองหน้ากันแวบหนึ่ง จากนั้นก็รับคำแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปข้างใน พวกเขาเองก็อยากไปดูให้เห็นกับตาเหมือนกัน การหายตัวไปของศิษย์น้องเล็ก เกี่ยวข้องกับท่านอาจารย์จริงหรือไม่? ศิษย์พี่ใหญ่ร้อนใจขนาดนี้ หรือว่าเขารู้อะไรบางอย่าง?

ต้วนมู่ไป๋ที่เข้ามาถึงเรือนไม้ไผ่ก่อน ตามหาทั่วแล้วก็ยังไม่เจอคน ชะงักไปเล็กน้อย พอคิดได้ว่าอาจจะอยู่ในถ้ำฝึกหลอมยาของเขา ด้วยเหตุนี้จึงเดินเข้าไปข้างในอีก

แต่ขณะที่เขากำลังจะเข้าใกล้บริเวณถ้ำแห่งนั้น กลับเห็นว่าเบื้องหน้าไม่มีพื้นที่ใดที่ไม่วางค่ายกลไว้เลย มีหลายจุดที่วางค่ายกลไว้ เขาเดินอ้อมค่ายกลมาถึงด้านในสุด เห็นถ้ำอยู่แค่ตรงหน้าแล้ว แต่กลับไม่อาจก้าวเข้าไปได้อีก เพราะตรงนั้นมีเขตอาคมกางอยู่ เขตอาคมที่ผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหินสร้างไว้ ไม่ใช่เขตอาคมที่เขาจะทำลายได้

เห็นอย่างนั้น เขาจึงจะโกนเรียก “ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์ขอรับ! ศิษย์มู่ไป๋ มีเรื่องจะรายงาน! ท่านอาจารย์ ศิษย์มู่ไป๋ มีเรื่องสำคัญจะรายงานขอรับ!”

ขณะเดียวกัน ซานหยางจื่อที่อยู่ในถ้ำกำลังเตรียมยาทิพย์ และจัดวางยาทิพย์ที่ต้องใช้เรียบร้อยแล้ว นึกไม่ถึงว่ากลับได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างนอก ยามได้ยินเสียงนั้น ใบหน้าเขาพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด

สั่งไว้แล้วแท้ๆ ว่าห้ามมารบกวน นึกไม่ถึงจะเข้ามาในเวลานี้ แล้วผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณสองคนนั้นอีก เหตุใดไม่เฝ้าไว้ให้ดี ปล่อยให้เขาเข้ามาได้อย่างไร?

“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ขอรับ ศิษย์มู่ไป๋ มีเรื่องสำคัญจะรายงานขอรับ!”

ได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างนอก เขาทำหน้าเครียดแล้วตะโกนเสียงดัง “บังอาจ! ข้าสั่งแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามเข้ามารบกวนที่นี่? เจ้าเห็นคำพูดของข้าเป็นแค่ลมข้างหูหรือ!”

“ท่านอาจารย์ขอรับ ศิษย์น้องเล็กหายตัวไป ศิษย์เห็นเพียงร่องรอยการต่อสู้และรอยเลือดนอกประตูสำนัก แต่กลับไม่พบตัวศิษย์น้องเล็ก ท่านอาจารย์…”

“เหลวไหล! ศิษย์น้องของเจ้าลงเขาไปฝึกฝนแล้ว จะหายตัวไปได้อย่างไร? ด้วยพลังผู้ฝึกตนและความฉลาดของนาง เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงนาง นางไม่เป็นอะไรแน่นอน”

ซานหยางจื่อตอบเสียงเข้ม พลางเหลือบมองซั่งกวนหวั่นหรงที่กำลังหมดสติและถูกมัดมือมัดเท้าแวบหนึ่ง

อยู่ที่นี่ ไม่มีใครตามหานางเจอ

“ท่านอาจารย์โปรดออกมาสักครู่ ศิษย์ ศิษย์มีเรื่องจะถามขอรับ!” ต้วนมู่ไป๋พูดขึ้นอีกครั้ง ในใจยิ่งมั่นใจกว่าเดิม ซั่งกวนหวั่นหรงต้องอยู่ในถ้ำของท่านอาจารย์แน่นอน

“มีเรื่องใดค่อยคุยกันตอนข้าออกฌาน! รีบออกไปเสีย!”

ได้ยินอย่างนั้น เขากระวนกระวายใจ รีบถาม “ท่านอาจารย์! ศิษย์น้องเล็กอยู่ในถ้ำใช่หรือไม่ขอรับ?”

“สามหาว! ต้วนมู่ไป๋ เจ้าบังอาจเกินไปแล้ว!” ซานหยางจื่อที่อยู่ในถ้ำตวาดด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ ร่างกายสั่นเทา สาวเท้าเดินออกไปข้างนอกอย่างสุดจะทน

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเองกำลังพูดอะไรอยู่? รีบกลับไปเสีย! ไม่เช่นนั้น วันนี้ข้าจะขับไล่เจ้าออกจากการเป็นศิษย์ของข้า!” ซานหยางจื่อที่เดินออกมาจ้องต้วนมู่ไป๋ที่อยู่นอกเขตอาคมด้วยดวงตาโกรธเกรี้ยว ในใจเริ่มมีไอสังหารก่อตัว

เขาจะหลอมยาต่ออายุขัย ใครกล้าขัดขวาง คนนั้นก็ต้องเป็นศัตรูกับเขา! คนที่เป็นศัตรูกับเขา เขาไม่มีทางออมมือ!

หากไม่ให้เขามีชีวิตต่อ เขาก็จะทำให้อีกฝ่ายต้องตาย! แม้เป็นศิษย์ของเขาก็ไม่มีละเว้น! ไม่มีชีวิตใดสำคัญไปกว่าชีวิตของเขาอีกแล้ว!

เห็นเขาเดินออกมา ต้วนมู่ไป๋ปวดใจยิ่งนัก รีบคุกเข่าเสียงดัง “ท่านอาจารย์ ศิษย์น้องเล็กเป็นศิษย์ของท่าน ได้โปรดปล่อยนางไปเถิดขอรับ! ชื่อเสียงของท่านอาจารย์ บารมีของท่านอาจารย์ ไม่สมควรต้องถูกทำลายลงตรงนี้ และจะถูกทำลายอย่างนี้ไม่ได้นะขอรับ!”

ซานหยางจื่อแววตาเย็นเยียบ “ต้วนมู่ไป๋ เจ้าเอาแต่กล่าวหาว่าร้ายข้า ไร้ซึ่งคุณธรรมและจริยธรรมเช่นนี้ เจ้าคงไม่อยากอยู่แล้วกระมัง!”

………………………………….

ตอนที่ 1492 เจ้าก็คิดจะขัดคำสั่งหรือ?

“ท่านอาจารย์! ท่านอย่าได้ทำผิด…อึก! พรวด!”

เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกซานหยางจื่อยกฝ่ามือซัดโจมตีที่หน้าอก หลังหลุดร้องด้วยความเจ็บปวด เลือดก็พุ่งออกจากปาก เขามองท่านอาจารย์ที่ลงมือกับเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ราวกับทำใจรับไม่ได้

ในใจของเขา ท่านอาจารย์เปรียบเสมือนบิดาเขา แต่ตอนนี้ ท่านอาจารย์ที่เขาเคารพเลื่อมใสมาโดยตลอด กลับลงมือทำร้ายเขา…

“นี่เป็นบทเรียนที่เจ้าไม่ทำตามคำสั่งของข้า! รีบไสหัวกลับไปเสีย!” ซานหยางจื่อตวาดด้วยใบหน้าเย็นชา สายตาคมปลาบจ้องมองไปที่เขา

ต้วนมู่ไป๋เช็ดเลือดที่มุมปาก ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาเงยหน้ามองท่านอาจารย์ที่อยู่ในเขตอาคม ก้มลงเอาหัวโขกพื้น “ท่านอาจารย์ได้โปรดปล่อยศิษย์น้องเล็กไป ได้โปรดปล่อยศิษย์น้องเล็กไปด้วยเถิด…”

ได้ยินอย่างนั้น ซานหยางจื่อเดือดดาล เห็นศิษย์คนอื่นๆ วิ่งเข้ามาจากที่ไม่ไกล รีบยกมือ รวบรวมกลิ่นอายพลังวิญญาณแล้วซัดฝ่ามือออกไปอย่างเลือดเย็น

เห็นเพียงกลิ่นอายพลังวิญญาณในมือเขากลายเป็นกระแสอากาศอันรุนแรงถูกซัดออกไป ร่างของต้วนมู่ไป๋ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นถูกกระแทกปลิวออกไปหลายจั้ง

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

พวกคนที่กำลังวิ่งเข้ามาเห็นภาพนั้นก็อดร้องด้วยความตกใจไม่ได้ รีบวิ่งเข้าไปประคองคน ทว่าเมื่อเห็นต้วนมู่ไป๋ที่ถูกพวกเขาประคองขึ้นมากระอักเลือด ใบหน้าซีดเผือด พวกเขาตกใจ รีบหยิบยาออกมาป้อนเขา

“ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ใหญ่อดทนไว้นะขอรับ!”

สวรรค์!

เหตุใดท่านอาจารย์จึงได้ลงมือรุนแรงเช่นนี้? นี่คิดจะฆ่าศิษย์พี่ใหญ่เลยไม่ใช่หรือ?

“แค่กๆ…อึก!” ต้วนมู่ไป๋ไอสองครั้ง รู้สึกเพียงเลือดตีขึ้นมาในลำคออีกครั้ง เขาพ่นเลือดออกมา อ้าปากทำท่าจะพูดอะไร แต่เพราะการโจมตีครั้งนี้รุนแรงเกินไป สุดท้ายมือของเขาร่วงลงอย่างอ่อนแรง หลับตาหมดสติไปในที่สุด

“ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ใหญ่!”

พวกเขาตื่นตกใจ รีบตะโกนเรียก แต่กลับเห็นเขานิ่งเงียบไร้การตอบสนอง นักเล่นแร่แปรธาตุลำดับที่สองจับชีพจรของต้วนมู่ไป๋ แล้วหันไปบอกคนที่เหลือว่า “ศิษย์พี่ใหญ่เพียงหมดสติไปเท่านั้น แต่บาดเจ็บไปถึงอวัยวะภายใน ต้องรีบพากลับไปรักษาตัวที่ถ้ำ”

“เช่นนั้นพวกเรารีบพาศิษย์พี่ใหญ่กลับไปรักษากันเถิด!” นักเล่นแร่แปรธาตุลำดับที่สี่บอก แล้วประคองคนขึ้นมา พลางเงยหน้ามองท่านอาจารย์ที่ยืนอยู่ในเขตอาคมด้วยสายตาสับสน

พวกเขาเห็นท่านอาจารย์ซัดฝ่ามือโจมตีอย่างไม่ปรานีกับตาตนเอง นั่นเป็นถึงการโจมตีจากผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหิน หนำซ้ำศิษย์พี่ใหญ่ยังไม่หลบด้วย นี่ท่านอาจารย์ตั้งใจจะเอาชีวิตของศิษย์พี่ใหญ่ไม่ใช่หรือ?

เพราะอะไรกันแน่ ท่านอาจารย์ถึงได้ลงมือรุนแรงถึงเพียงนี้?

“พวกเจ้าไปส่งศิษย์พี่ใหญ่รักษาตัวก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง” นักเล่นแร่แปรธาตุลำดับที่สองบอก แล้วพยักพเยิดให้พวกเขาไปก่อน

“ขอรับ เช่นนั้น ศิษย์พี่รองระวังตัวด้วย”

ทั้งสองเตือนเสียงเบา ถึงอย่างไรท่านอาจารย์ลงมือกับศิษย์พี่ใหญ่ได้ ใครจะรู้ว่าจะลงมือกับศิษย์พี่รองหรือไม่? นึกมาถึงตรงนี้ จึงไม่ค่อยสบายใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เหตุใดจึงรู้สึกเหมือนการหายตัวไปของศิษย์น้องเล็กทำให้เรื่องราววุ่นวายไปหมด?

“เหอะ เจ้าคิดว่าข้าเหมือนศิษย์พี่ใหญ่หรือ? เห็นท่าไม่ดีข้าก็จะหนีเอง วางใจเถิด!” หรวนจ่างชุนยิ้ม เขาเป็นศิษย์ลำดับที่สอง แต่สมองเขาไม่เป็นสองรองใครแน่นอน

หลังจากเห็นพวกเขาออกไปแล้ว เขาปรับสีหน้าจริงจัง แล้วก้าวไปข้างหน้า หยุดยืนตรงเขตอาคม แล้วคารวะท่านอาจารย์ที่ยืนอยู่ในเขตอาคมก่อน “ศิษย์จ่างชุนคารวะท่านอาจารย์”

“เจ้าก็จะขัดคำสั่งของข้าด้วยงั้นหรือ?” ซานหยางจื่อจ้องหรวนจ่างชุนด้วยสายตาเย็นชา

………………………………….