เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1501 หนีไม่รอด + ตอนที่ 1502 ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น

ตอนที่ 1501 หนีไม่รอด + ตอนที่ 1502 ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น

ตอนที่ 1501 หนีไม่รอด

ใต้แสงโคมไฟในถ้ำ เงาร่างหนึ่งพาดทับบนผนังกำลังเดินย่างกรายเข้ามาจากข้างนอก มองดูเงาร่างผอมบางร่างนั้น ซานหยางจื่อหรี่ตา ไม่นาน ก็เห็นเด็กหนุ่มแปลกหน้าชุดเขียวคนหนึ่งเดินเข้ามา

ดูท่าทางเขาอายุราวสิบเจ็ดสิบแปด ใบหน้าสะอาดสะอ้าน ร่างกายผอมเพรียว ดูท่าทางอ่อนแอบอบบางมาก แต่ในตอนนี้เอง เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนบอบบางจนแทบจะปลิวไปตามแรงลม กลับปกคลุมไปด้วยไอสังหารอันน่าพรั่นพรึงทั่วร่างกาย

โดยเฉพาะนัยน์ตาเย็นชาคู่นั้น ยิ่งเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังหมายตาเหยื่อ ชวนให้อกสั่นขวัญผวา

“เจ้าเป็นใคร! แฝงตัวเข้ามาในสำนักซานหยางของเราด้วยจุดประสงค์ใด…”

ซานหยางจื่อตวาดเสียงเกรี้ยว ทว่า เพิ่งจะสิ้นเสียงของเขา ก็เห็นประกายเย็นเยียบเส้นหนึ่งพาดผ่าน ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มถือดาบสั้นไว้ในมือตั้งแต่เมื่อใด พุ่งโจมตีเข้ามาทางเขาด้วยความเร็วดุจภูตผี เขาตกใจถอยหนีโดยสัญชาตญาณ แต่ถึงเขาจะเร็วอีกแค่ไหน ก็เร็วสู้ท่าร่างแปลกประหลาดที่รวดเร็วเหมือนสายฟ้าของเด็กหนุ่มไม่ได้

“ฟิ้ว!”

“ซี๊ด!”

ดาบแหลมคมเฉี่ยวผ่านลำคอของเขาไปอย่างฉิวเฉียด เพราะเขาหลบจุดสำคัญได้ แต่ดาบนั้นก็ยังคงเฉือนแก้มของเขา เลือดสายหนึ่งไหลซึมออกมา ซานหยางจื่อแววตาแตกตื่น หลุดร้องตกใจพร้อมกับเอามือกุมหน้า

เลือดอุ่นร้อนเปื้อนกลางฝ่ามือเขา มือของเขาถูกเลือดย้อมจนแดงไปทั้งสองข้าง ขณะเดียวกันหัวใจของเขาก็มีคลื่นพายุลูกใหญ่ซัดสาด

คนคนนี้เป็นใครกัน? ท่าร่างแปลกประหลาดเช่นนี้ ฝีมืออย่างนี้หากเมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเขาหลบได้เร็ว เกรงว่าดาบนี้คงเฉือนคอเขาไปแล้ว! นึกมาถึงตรงนี้ เขาตกใจจนเหงื่อท่วมตัว

“เจ้าเป็นใคร? คิดจะทำอะไร? อยากได้ยาใช่หรือไม่? ข้าจะเอายาให้เจ้าก็ได้”

ถึงเขาจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหิน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับนักฆ่ากระหายเลือดตัวจริงหรือผู้ฝึกตนที่ชำนาญการต่อสู้ ยังถือว่าห่างชั้นกันไกลมาก ยิ่งไปกว่านั้น คนตรงหน้าเห็นๆ กันอยู่ว่ากลิ่นอายที่แสดงออกมาเป็นกลิ่นอายของผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณแท้ๆ แต่กลับมีไอสังหารที่ไม่ด้อยไปกว่าผู้ฝึกตนระดับเซียนเหินเลย

เขาถอยหลังไปทีละก้าว เฟิ่งจิ่วสาวเดินเข้ามาทีละก้าว เมื่อมาถึงข้างในแล้วเห็นท่านแม่ที่ถูกมัดมือมัดเท้าและบนตัวเต็มไปด้วยรอยเลือดมากมาย ดวงตาสองข้างบังเกิดไอสังหาร เธอตวัดแววตาเย็นชาจับจ้องเขาเขม็ง เสี้ยวนาทีต่อมา ร่างกายโฉบไหว ถือดาบคมพุ่งจู่โจมเข้าไป

“หวืด! หวืดๆ!!”

“พลั่ก!”

“ซี๊ด!”

ในถ้ำมีพื้นที่ไม่มาก การจู่โจมด้วยดาบสั้นคล่องแคล่วกว่าอย่างเห็นได้ชัด กลับเป็นซานหยางจื่อที่ใช้แส้ฟาดหลายทีก็ยังไม่โดนเฟิ่งจิ่ว กลับทำลายสิ่งของในถ้ำเสียหายไปหลายอย่าง

ครั้นเห็นยาทิพย์ที่ตระเตรียมมานานถูกทำลาย เขาปวดใจเพราะความเสียดายขึ้นมา “ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเจ้ามีปัญญาฆ่าข้าหรือไม่!” เฟิ่งจิ่วตอบโต้เสียงเย็น โน้มตัวจู่โจมเข้าไปอีกครั้ง

ทั้งสองสลับกันจู่โจมคนละทีสองทีอยู่ในถ้ำ พลังต่อสู้ของซานหยางจื่อด้อยกว่าเฟิ่งจิ่วอย่างเห็นได้ชัด เขาค่อยๆ ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เมื่อรู้ตัวว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเด็กหนุ่ม เขาไม่กล้ารั้งอยู่ต่อ ตัดสินใจวิ่งออกไปขอความช่วยเหลือนอกถ้ำ

ขอเพียงวิ่งออกไปขอความช่วยเหลือข้างนอกได้ ในสำนักโอสถตะวันแห่งนี้ เจ้าเด็กนี่ไม่มีทางหนีรอดไปได้!

“หวืด!”

หลังจากหวดแส้ออกไปอีกครั้ง เขาโฉบกายไปยังทางออกถ้ำ ทว่า สุ้มเสียงอันเย็นชาและกระหายเลือดกลับดังขึ้นในเวลานี้ “คิดจะหนี? เจ้าหนีไม่รอดหรอก!”

เฟิ่งจิ่วหมุนตัว ดาบสั้นในมือถูกเธอซัดออกไปเหมือนมีดบิน พุ่งแหวกอากาศไปปักเข้าที่ข้อพับเข่าด้านหลังของซานหยางจื่อ เขาเสียหลักล้มคะมำไปข้างหน้า

………………………………….

ตอนที่ 1502 ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น

“โอ๊ย!”

เขาร้องด้วยความตกใจ เสี้ยวนาทีนั้น กลิ่นอายความตายแผ่ปกคลุมตัวเขา ไอสังหารเย็นเยียบเสียดแทงกระดูกจากด้านหลัง แผ่ลามจากปลายเท้าขึ้นมาจนถึงหัวใจ เขารู้สึกหวาดกลัวและลนลานจากก้นบึ้งหัวใจ

“โครม!”

เฟิ่งจิ่วลากเขากลับเข้ามาแล้วโยนลงบนพื้น เห็นเพียงตัวเขากระแทกของจนล้มระเนระนาด เสียงดังโครม จากนั้นก็นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น ตอนที่คิดจะลุกขึ้น กระแสอากาศรุนแรงสายหนึ่งแหวกอากาศโจมตีเข้ามา

“หวืด!”

“เพียะ!”

ใบมีดลมอันคมกริบพุ่งแหวกอากาศ นั่นเป็นเสียงหวดแส้ ได้ยินเพียงเสียงเพี๊ยะดังกระทบลงบนร่างของซานหยางจื่อที่กำลังลุกขึ้น เสื้อสีเทาบนตัวเขาถูกแส้ฟาดจนขาด เนื้อหนังเหวอะหวะ เลือดไหลซึม

“โอ๊ย!”

เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากปากของเขา นาทีนั้น เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเจียนตายจากแส้แช่น้ำยาที่ฟาดลงมาบนตัวจนเนื้อหนังเหวอะหวะ ความเจ็บปวดที่เหมือนอยู่ไม่สู้ตาย และทำให้เขาแทบสิ้นสติ

“หวืด! หวืดๆๆๆ!”

“เพียะ! เพียะๆๆ!”

“โอ๊ย…ยะ…อย่าตีอีกเลย…อย่า…ข้าจะตายแล้ว…”

ทุกครั้งที่แส้ถูกหวดลงมาพร้อมกับพลังแฝง ซานหยางจื่อที่อยู่บนพื้นขดตัวเอามือกุมหัวตนเอง ร่างกายถูกแส้ฟาดครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดอย่างนั้น ยากที่จะบรรยายเป็นคำพูดได้

เขากระทั่งรับรู้ได้ถึงความโกรธแค้นของเด็กหนุ่ม ทุกครั้งที่หวดแส้ลงมาล้วนแฝงไว้ด้วยความเคียดแค้นและจิตสังหารของเขา เขาต้องการฆ่าเขา! ด้วยเหตุนี้ แต่ละครั้งที่หวดแส้จึงแฝงไว้ด้วยพลังแฝง แต่ละครั้งที่หวดแส้ลงมาล้วนทำให้เขาเนื้อตัวแตกยับ

“แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรือ? เจ้ารังแกคนเก่งนักไม่ใช่หรือ? เจ้าชอบใช้แส้ฟาดคนนักไม่ใช่หรือ? ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มลองเสียให้พอ!” เฟิ่งจิ่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มือยังคงไม่หยุดเคลื่อนไหว หวดแส้แต่ละครั้งล้วนดุดัน เต็มไปด้วยพลังแฝง รุนแรงพอที่จะทำให้เนื้อตัวเขาแตกยับ แต่กลับไม่ทำให้ถึงตาย

“ยะ อย่าตีอีกเลย…”

ซานหยางจื่อที่นอดขดตัวอยู่บนพื้นถ้ำ น้ำเสียงอ่อนแรง กลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วอากาศ เฟิ่งจิ่วมองดูคนบนพื้นนอนขดตัวหายใจรวยริน แม้แต่ยืนยังไม่มีแรง จึงตวัดมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แล้วขว้างแส้ทิ้งไปด้านหนึ่ง ก่อนจะรีบสาวเท้ามาหาท่านแม่ของเธอ

“ท่านแม่? ท่านแม่?”

เธอขานเรียกเสียงเบา แต่กลับไม่เห็นนางตอบสนองแม้แต่น้อย ชุดกระโปรงบนตัวนางแทบไม่มีจุดใดที่สะอาดสมบูรณ์แล้ว ไม่ถูกเฆี่ยนจนขาดก็เปื้อนเลือด เห็นแล้วหัวใจบีบรัดยิ่งนัก

ซานหยางจื่อที่ถูกตีจนกลิ่นอายแปรปรวนใช้สองมือกุมหัว เห็นเฟิ่งจิ่ววิ่งไปหาซั่งกวนหวั่นหรง จึงแอบหยิบยาเม็ดหนึ่งขึ้นมากิน เพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่เหมือนตายทั้งเป็นนี้ให้เบาลง

เขามั่นใจ หากไม่กินยาช่วย เขาจะต้องตายเพราะทนความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้ไม่ไหวแน่นอน!

ท่านแม่? เขาได้ยินไม่ผิดกระมัง? เด็กหนุ่มที่โผล่มาจากไหนไม่รู้คนนี้เรียกซั่งกวนหวั่นหรงว่าท่านแม่? นางเป็นท่านแม่ของเขางั้นหรือ?

เขาแอบหันไปมองเงียบๆ เห็นเด็กหนุ่มกำลังดึงโซ่เหล็กออก เขารู้ว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี มือข้างหนึ่งยกกุมอก รู้สึกได้ว่ายากำลังออกฤทธิ์ จึงกัดฟันแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีไปข้างนอก

“ฟิ้วๆ!”

เข็มเงินสองเล่มถูกซัดออกไป ทิ่มแทงเข้าไปในร่างกายของเขา เพราะเธอซัดเข็มเงินออกไปเร็วมาก ซานหยางจื่อที่เดิมบาดเจ็บหนักอยู่แล้วก็ไม่ได้วิ่งหนีเร็วนัก เห็นเพียงเขาโอดครวญ ร่างกายเสียหลักล้มไปข้างหน้า รู้สึกได้ว่าเข็มเงินสองเล่มทิ่มแทงเข้าไปและกำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกาย…

………………………………….