เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1505 ไม่ได้ตั้งใจ + ตอนที่ 1506 ซานหยางจื่อตาย

ตอนที่ 1505 ไม่ได้ตั้งใจ + ตอนที่ 1506 ซานหยางจื่อตาย

ตอนที่ 1505 ไม่ได้ตั้งใจ

ได้ยินเสียงนั้น ซานหยางจื่อหันไปมอง เห็นพวกเขาสองคนก็ลิงโลด รีบหันไปตะโกนใส่เฟิ่งจิ่ว “ฆ่าเขา! ฆ่าเขาเสีย!”

สิ้นเสียง ตัวเขาตั้งใจว่าจะไล่ตามซั่งกวนหวั่นหรงที่ถูกสัตว์วิญญาณตัวนั้นพาหนีไป นั่นเป็นถึงตัวนำยาต่อชีวิตของเขาเชียวนะ เขาจะมองดูนางหนีไปต่อหน้าต่อตาอย่างนี้ได้เช่นไร?

หากปล่อยให้นางหนีไปจริงๆ เกรงว่าต่อไปอยากจะจับนางอีกก็คงไม่ง่ายอย่างนั้นแล้ว

“เจ้าห่วงตัวเองก่อนดีกว่านะ!”

น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้น พร้อมกับเงาร่างของเฟิ่งจิ่วที่โฉบเข้ามา มือที่เหมือนภูตผีบีบคอเขา ยาสีแดงดูแปลกตาถูกเธอยัดใส่ปากเขาทั้งอย่างนั้น

เธอกระซิบข้างหูเขาเบาๆ “กล้าทำร้ายท่านแม่ของข้า ฆ่าเจ้าตายในดาบเดียวก็ใจดีกับเจ้าเกินไปแล้ว! ก่อนตาย ข้าจะทำให้เจ้าได้ลิ้มลองรสชาติความเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็นจากการถูกหนอนนับหมื่นกัดเจาะหัวใจ!”

“ปล่อยข้า!”

ซานหยางจื่อขัดขืน แต่ยาถูกกลืนลงคอและย่อยสลายไปแล้ว ยาที่ถูกย่อยกระจายไปทั่วร่างกาย เขากระทั่งรู้สึกได้ว่า ในขณะที่ยาเม็ดนั้นกำลังแพร่กระจาย ในร่างกายเขาเกิดความรู้สึกเหน็บชาและคันยิบ

แต่ไม่นาน ความรู้สึกคันยุบยิบผสมเหน็บชาก็ถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสอย่างรวดเร็ว ราวกับมีหนอนนับหมื่นตัวกำลังกัดกินอวัยวะภายในของเขา เจ็บปวดจนเขาต้องทิ้งตัวลงไปกลิ้งกับพื้น

“อ๊าก! สารเลว! เจ้าให้ข้ากินอะไร? ให้ข้ากินอะไร? รีบเอายาแก้พิษให้ข้า เอายาแก้พิษให้ข้าเดี่ยวนี้!”

เขากำคอเสื้อแน่น ใบหน้าซีดขาวเริ่มแดงก่ำ กลิ้งตัวไปมาบนพื้น กรีดร้องโหยหวน ทำให้ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณสองคนนั้นเห็นแล้วก็อดตกตะลึงไม่ได้

โดยเฉพาะเมื่อเห็นเขาหยิบยาของตนเองออกมากินมั่วๆ แต่กลับไม่อาจแก้อาการได้ ตรงกันข้ามยิ่งทำให้รุนแรงกว่าเดิม พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากเชื่อ เพราะถึงตอนนี้ท้องฟ้าจะมืดแล้ว แต่ภายใต้แสงสว่างจ้าบนยอดเขา ยังคงสามารถมองเห็นได้ว่าใต้ผิวหนังของเขามีบางสิ่งกำลังชอนไชอยู่ ดูน่าสยดสยองมาก

ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณสองคนนั้นหน้าเปลี่ยนสี แววตกตะลึงปรากฏในสายตา ขณะเดียวกันก็รีบสาวเท้าเดินไปข้างหน้า ประคองท่านเจ้าเขาที่กำลังกลิ้งตัวไปมาบนพื้น นึกไม่ถึง เขาจับมือของคนหนึ่งในนั้นที่เอื้อมเข้าไปหาไว้แล้วอ้าปากกัดเต็มแรง

“โอ๊ย…”

ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวด ยกมือซัดเขาปลิวออกไปตามสัญชาตญาณ ทว่า พอลงมือเสร็จเขาก็ยืนตัวแข็งค้าง มองมือที่ซัดท่านเจ้าเขาแห่งยอดเขาซานหยางจนปลิว แล้วมองแขนที่ถูกกัดจนเลือดไหล เขาหันไปพูดกับอีกคนว่า “ข้าไม่ได้ตั้งใจ แค่ตอบสนองไปตามสัญชาตญาณเท่านั้น”

ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณอีกคนก็ไม่คิดว่าท่านเจ้าเขาจะกัดคนเช่นกัน ยิ่งไม่คิดว่าสหายของเขาจะโจมตีท่านเจ้าเขาจนปลิวออกไป ฉะนั้นจึงตั้งสติ แล้วบอกว่า “อย่างอื่นยังไม่ต้องสนใจ ฟังคำสั่งท่านเจ้าเขาก่อน ฆ่าคนคนนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

รวบรวมพลังแล้วพุ่งตัวเข้าไป กระบี่คมในมือพลิก คมกระบี่แฝงไอสังหารจู่โจมไปทางเฟิ่งจิ่ว ทั้งสองล้อมโจมตีซ้ายขวา รุนแรงทุกกระบวนท่า บีบคั้นทุกย่างก้าว ไม่คิดจะปล่อยให้เฟิ่งจิ่วรอดชีวิตไปได้

เพียงแต่ หลังจากทั้งสองประมือกับเฟิ่งจิ่วถึงเพิ่งค้นพบว่า พลังของเด็กหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งมาก ไม่นึกว่าอายุยังน้อยแต่กลับกลายเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณแล้ว อีกทั้งยามสู้กับพวกเขาสองคนก็ไม่ได้มีฝีมือที่อ่อนด้อยกว่าเลย

ขณะเดียวกัน ด้านหลังพวกเขา หรวนจ่างชุนที่ยืนดูจากตรงนั้นได้ครู่หนึ่งแล้วหันไปมองทางหลังเขา อดถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้ ศิษย์น้องเล็กถูกช่วยออกไปได้แล้ว นางปลอดภัยแล้ว เพียงแต่ หากท่านอาจารย์พูดออกมา เช่นนั้น…

………………………………….

ตอนที่ 1506 ซานหยางจื่อตาย

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างของเด็กหนุ่มคนนั้น คนคนนี้คือศิษย์ชั้นล่างที่ทำงานเป็นเด็กส่งยาทิพย์ไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงมาช่วยศิษย์น้องเล็กได้? เขาเป็นอะไรกับศิษย์น้องเล็กกัน?

ดูไม่ออกเลย ศิษย์ชั้นล่างคนนี้กลับเป็นดาบซ่อนคม แม้สู้กับคนสองคนด้วยตัวคนเดียวก็ยังไม่เห็นว่าด้อยกว่า ช่างเก่งกาจจริงๆ

ยังมีท่านอาจารย์ของเขาอีก เด็กหนุ่มคนนั้นให้เขากินอะไรกันแน่? เหตุใดจึงทำให้เขาเจ็บปวดถึงเพียงนั้น? ขณะกำลังคิด เสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้น ดึงความคิดของเขาให้กลับมา

“อ๊าก”!

เขาหันไปมอง เห็นร่างกายของท่านอาจารย์ของเขากำลังกระตุก นอนตัวแข็งอยู่บนพื้น สองตาเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง เสียงร้องโหยหวนเสียงนั้นเหมือนจะเป็นเสียงร้องสุดท้ายของเขา เพราะ หลังจากเสียงนั้น ก็เหมือนว่าเขาจะขาดใจไปแล้ว…

“ท่านอาจารย์!”

เขาตกใจ รีบวิ่งออกไป เมื่อมาถึงข้างกายเขา กลับตกใจจนหน้าซีด เซถอยไปหลายก้าว

“ทะ ท่านอาจารย์!”

ร่างที่นอนอยู่บนพื้นแข็งค้างอยู่อย่างนั้น ทว่า มีหนอนมากมายนับไม่ถ้วนมุดออกมาจากรูทวารทั้งเจ็ดของเขา เขากระทั่งเห็นร่องรอยหนอนกำลังชอนไชอยู่ใต้ผิวหนังของซานหยางจื่อ…

ดวงตาของเขาเบิกค้างไม่อาจหลับตาลงได้ ราวกับตายตาไม่หลับ ใบหน้าสุดท้ายยังคงเป็นสีหน้าหวาดกลัว สองมือหงิกงอจิกเข้าไปในพื้นดิน ทั่วทั้งร่าง ไร้ซึ่งพลังชีวิต

“ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์ขอรับ!”

เขาขานเรียกด้วยความเศร้าโศก เข่าสองข้างโน้มคุกเข่าลง มองดูท่านอาจารย์ที่ตายไปต่อหน้าต่อตา บอกไม่ถูกว่าในใจเขารู้สึกเช่นไร

จำเป็นต้องลงเอยเช่นนี้ด้วยหรือ?

ยอดเขาซานหยาง อยู่ดีๆ เหตุใดจึงต้องลงเอยเช่นนี้ด้วย? หากเขาไม่ไปแตะต้องศิษย์น้องเล็ก ก็คงไม่ต้องตาย หากเขาไม่จับศิษย์น้องเล็กมา วันนี้ เขาก็คงไม่ต้องตาย

อาจารย์สังหารศิษย์? ข่าวฉาวเช่นนี้จะปล่อยให้แพร่ออกไปได้อย่างไร? หากข่าวนี้ถูกลือออกไป ไม่เพียงภาพลักษณ์ที่สั่งสมมานานหลายปีของเขาจะถูกทำลายในพริบตา หลังตายไปยังต้องถูกสาปแช่งก่นด่า ศิษย์ยอดเขาซานหยางก็ต้องถูกยอดเขาอื่นๆ ดูแคลนไปด้วย…

“ซี๊ด! อึก!”

เมื่อประกายเย็นเยียบสายหนึ่งพาดผ่าน เสียงสูดปากดังขึ้น ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณคนหนึ่งพ่ายแพ้ให้แก่เฟิ่งจิ่ว ก่อนจะกระอักหายใจครั้งสุดท้าย และสิ้นลมไป…

“อยู่ที่นี่ ถึงเจ้าจะฆ่าพวกข้าทุกคน เจ้าก็หนีออกจากสำนักไม่ได้!” ผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณอีกคนเห็นสหายถูกสังหาร ในดวงตาปรากฏแววสังหาร

เฟิ่งจิ่วกระชับกระบี่คมพยับในมือ พลังกระบี่สีเขียวเคลื่อนไหวอยู่รอบคมกระบี่พยับ ปลายกระบี่ชี้เฉียงไปที่พื้น ได้ยินผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณคนนั้นขู่ เฟิ่งจิ่วกระตุกมุมปาก

เธอไม่คิดจะหนีอยู่แล้ว เพราะเธอหนีไม่ได้ เธอต้องอยู่ที่นี่เพื่อถ่วงเวลาให้ท่านแม่กับอสูรกลืนเมฆาหนีเอาชีวิตรอด เธอต้องอยู่ที่นี่เท่านั้น คนพวกนั้นจึงจะไม่ไล่ตามไป อีกอย่าง ซานหยางจื่อที่รู้ว่าท่านแม่เธอถูกอสูรกลืนเมฆาพาหนีไปทางหลังเขาก็ตายไปแล้ว

เช่นนั้น ตอนนี้เธอก็แค่ต้องถ่วงเวลาเท่านั้น ถ่วงเวลาจนพวกเขาหนีไปจากอาณาเขตของสำนักโอสถตะวัน เธอถึงจะหนีไปได้

เธอในตอนนี้ ไม่คิดเลยสักนิดว่าหากตนเองไม่หนีไปตอนนี้ หากคนอื่นๆ ในสำนักมาถึง แล้วเธอจะหนีไปอย่างปลอดภัยได้หรือไม่?

เธอคิดเพียงว่า ต้องมั่นใจว่าท่านแม่ของเธอจะหนีไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย

อีกอย่าง ขอเพียงนางหนีไปแล้ว เช่นนั้น พวกเขาจะได้ไม่สงสัยว่าการตายของซานหยางจื่อเกี่ยวข้องกับนาง แม้นางจะไม่ได้เป็นคนฆ่าซานหยางจื่อ แต่หากนางยังอยู่ที่นี่ จะต้องถูกพวกเขากล่าวหา และแบกรับโทษสังหารอาจารย์

นัยน์ตาลึกล้ำไหวระริก สายตาของเธอจับจ้องไปที่ร่างของหรวนจ่างชุนที่คุกเข่าอยู่ข้างศพของซานหยางจื่อ ประกายครุ่นคิดพาดผ่าน…

………………………………….