เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1619 เดินตลาดเป็นเพื่อน ตอนที่ 1620 มีเสน่ห์เย้ายวน

ตอนที่ 1619 เดินตลาดเป็นเพื่อน / ตอนที่ 1620 มีเสน่ห์เย้ายวน

ตอนที่ 1619 เดินตลาดเป็นเพื่อน

นี่สินะที่เขาเรียกว่าฮ่องเต้ไม่ร้อนใจ กลับเป็นขันทีร้อนใจแทบตาย

ถุยๆๆ!

เขาไม่ใช่ขันทีสักหน่อย!

“นายท่าน ข้ารู้จักร้านหนึ่งชื่อเรือนสมบัติ ที่นั่นมีเครื่องประดับผมหลากหลายรูปแบบ หากจะซื้อเครื่องประดับผมไปดูที่นั่นก็ได้เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงที่ยืนข้างเฟิ่งจิ่วเสนอ

“ได้ เช่นนั้นก็ไปร้านที่เจ้าว่าก็แล้วกัน! เจ้านำทางเลย” เฟิ่งจิ่วพยักหน้า

“เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงรับคำ แล้วบอกทางพวกนาง หลังจากที่เดินผ่านถนนสองเส้นและเข้ามาในตรอกเส้นหนึ่ง ก็มาถึงหน้าร้านเรือนสมบัติ

“เป็นที่นี่เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงบอก มองร้านค้าน่าดึงดูดใจตรงหน้า ร้านนี้ขึ้นชื่อมากในเมือง ไม่เพียงเครื่องประดับแพง แต่ยังได้ยินมาอีกว่ามีเครื่องประดับชั้นยอดที่ไม่ซ้ำใครอยู่ด้วย หากใส่เครื่องประดับจากร้านนี้ออกไปก็จะไม่ไปซ้ำกับของคนอื่นแน่นอน

เฟิ่งจิ่วคล้องแขนท่านแม่ของเธอ แล้วเดินเข้าไปข้างในพร้อมกัน ทันทีที่เข้าไปผู้ช่วยในร้านก็ออกมาต้อนรับ

“ลูกค้าทุกท่าน เชิญด้านในขอรับๆ”

ผู้ช่วยยิ้มแย้มเชิญพวกนางเข้าไปข้างใน พลางลอบสังเกตพวกเฟิ่งจิ่วเงียบๆ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นใด แต่เพราะสามคนนี้รูปร่างหน้าตาโดดเด่นมาก ดวงหน้าล้วนงามเสมอกัน แม้จะเคยเจอคนระดับแนวหน้าในเรือนสมบัติแห่งนี้จนชินแล้ว แต่ก็พบเห็นคนอย่างพวกนางน้อยมาก

“เครื่องประดับที่ทำเสร็จแล้วของพวกเจ้าอยู่ที่ใด?” เฟิ่งจิ่วถาม กวาดตามองข้างในรอบหนึ่ง เห็นข้างในมีคนเยอะมาก แต่เรือนหลังนี้แบ่งเป็นสองชั้น คงไม่ได้เอาของจัดวางที่ชั้นหนึ่งหมดกระมัง?

“ลูกค้าเชิญตามข้าน้อยมาได้เลยขอรับ” ผู้ช่วยนำทาง พาทั้งสามไปข้างหลังแล้วเดินขึ้นบันได เพื่อพาพวกนางขึ้นไปบนชั้นสอง

เมื่อมาถึงข้างบน พวกเฟิ่งจิ่วก็เห็นว่าบนนี้นอกจากเครื่องประดับผมแล้ว ยังมีอาวุธด้วย อีกทั้งยังเป็นอาวุธที่ประณีตงดงามมาก ใช้ป้องกันตัวได้ ทั้งยังใช้เป็นเครื่องประดับได้ด้วย เพียงแต่บนชั้นสองนี้มีคนน้อยกว่าชั้นล่างมาก มีคนดูอยู่บนนี้เพียงเจ็ดแปดคนเท่านั้น

“เชิญทางนี้ขอรับ” ผู้ช่วยนำทางพวกนางไปนั่งแล้วถอยออกไป ปล่อยให้คนงานบนชั้นสองต้อนรับพวกนางต่อ

“ทั้งสองท่านต้องการเครื่องประดับแบบใดหรือเจ้าคะ? เป็นเครื่องประดับผมหรืออย่างอื่น? ข้าแนะนำให้พวกท่านได้นะเจ้าคะ”

ตรงหน้าคือหญิงสาวหน้าตาสะอาดสะอ้านอายุยี่สิบ สวมชุดเครื่องแบบของร้านเรือนสมบัติแห่งนี้ สิ่งที่ทำให้เฟิ่งจิ่วประหลาดใจคือ หญิงสาวที่ทำหน้าที่แนะนำให้ลูกค้าบนชั้นสองล้วนสวมเครื่องประดับที่ไม่เลว อีกทั้งนอกจากในที่แจ้งแล้ว ยังมีสายตาอีกสองสามคู่คอยจับตาดูอยู่เงียบๆ ในที่ลับด้วย

ก็จริง เครื่องประดับบนชั้นสองไม่ได้มีแค่เครื่องประดับผม แต่มีของจำพวกอาวุธศักดิ์สิทธิ์มากกว่า ระดับราคาของพวกมันไม่ใช่ของที่อยู่ในชั้นล่างจะเทียบได้

“เอามาดูทุกแบบเลยเถิด!” เฟิ่งจิ่วตอบ สายตามองผ่านตู้วางสินค้าด้านหน้าแวบหนึ่ง สายตาสะดุดอยู่ที่เครื่องประดับผมชุดหนึ่ง จึงยกมือชี้ แล้วบอกว่า “อันนี้ เอามาให้ข้าดูหน่อย”

“ได้เจ้าค่ะ รอสักครู่นะเจ้าคะ”

หญิงสาวคนนั้นรับคำ หยิบเครื่องประดับผมชุดนั้นออกมาจากชั้นวางอย่างระมัดระวัง แล้ววางบนตู้ที่ถูกปูด้วยผ้าสีดำเรียบร้อยแล้ว “ลูกค้าเชิญดูได้เลยเจ้าค่ะ แบบนี้เพิ่งมาถึง ทำขึ้นโดยนักหลอมเจ้าค่ะ…”

หญิงสาวแนะนำ เฟิ่งจิ่วหยิบเครื่องประดับชุดนั้นขึ้นมาเทียบกับตัวท่านแม่ของนาง เพราะเครื่องประดับสีฟ้าครามชุดนี้ เหมาะสมกับบุคลิกอ่อนหวานของนางมาก โดยเฉพาะเมื่อเอาปิ่นเสียบผมนาง ก็ยิ่งขับบุคลิกอ่อนหวานของนางให้เด่นขึ้น

ยิ่งดูก็ยิ่งพอใจ ขณะที่เธอกำลังจะบอกว่าซื้อหนึ่งชุด มือคู่หนึ่งกลับยื่นเข้ามาก่อน…

………………………………….

ตอนที่ 1620 มีเสน่ห์เย้ายวน

แย่งเครื่องประดับไปจากมือเฟิ่งจิ่วโดยไม่บอกไม่กล่าว แล้วถาม “เครื่องประดับชุดนี้งามมากทีเดียว ราคาเท่าใด?”

เฟิ่งจิ่วที่อยู่ข้างๆ กระดกคิ้ว มองหญิงสาวนางนั้นแวบหนึ่ง นางเป็นหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียว เสื้อผ้าหรูหรา อายุราวสิบหกสิบเจ็ด หน้าตาเรียได้ว่างามเพริศพริ้ง แต่กลับเสียเรื่องมายาทอยู่บ้าง

อาจเพราะรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องอยู่ นางจึงเงยหน้าอย่างไม่พอใจ ทว่าเมื่อนัยน์ตางามประสานกับสายตาแพรวพราวของเฟิ่งจิ่ว อีกฝ่ายกลับหน้าแดง รีบก้มหน้าก้มตา แล้วยื่นปิ่นในมือมาตรงหน้าเฟิ่งจิ่ว

“คุณชาย ท่านดูก่อนเถิด!” น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที อิริยาบถแฝงไว้ด้วยความเหนียมอาย

เฟิ่งจิ่วกระตุกมุมปาก สายตาไหวระริก “แม่นางก็อยากซื้อเครื่องประดับหรือท”

ซั่งกวนหวั่นหรงที่อยู่ข้างๆ เห็นลูกสาวเกี้ยวพาหญิงสาวต่อหน้าตนเอง ก็อดส่ายหน้าไม่ได้ ทว่าในดวงตากลับเต็มไปด้วยแววรักใคร่

เด็กคนนี้ ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง มีลูกไม้สารพัด หลายครั้งก็ไม่รู้ว่านางจะทำเรื่องแบบใดบ้างในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวคล้ายนึกไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มชุดแดงตรงหน้าจะคุยกับนาง จึงดูประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

แต่เพราะผู้ชายตรงหน้าหล่อเหลาจนไม่อาจละสายตาออกไปได้ เครื่องหน้าทั้งห้าที่ประณีตรวมถึงรอยยิ้มมีเสน่ห์นั่น ช่างเปี่ยมไปด้วยพลังพิฆาตสำหรับสาวๆ คนเช่นนี้ มองหาทั้งเมืองก็ไม่เห็นสักคน ด้วยเหตุนี้ นางกล้ามั่นใจ ว่าเด็กหนุ่มจะต้องมาจากต่างเมืองแน่ๆ

หากเป็นคนในเมืองนี้ นางไม่มีทางไม่รู้จัก

“ข้ากลับรู้สึกว่าเครื่องประดับผมชุดนี้งดงามหรูหรากว่า และช่วยขับบุคลิกสง่างามของแม่นางให้เด่นได้ดียิ่งกว่า” เฟิ่งจิ่วชี้ไปที่เครื่องประดับผมอัญมณีสีแดงชุดหนึ่งบนชั้นวาง

หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าชั้นวางของได้ยินอย่างนั้น ก็รีบนำเครื่องประดับชุดนั้นออกมา แล้ววางตรงหน้าหญิงสาวที่แต่งตัวหรูหรา “คุณหนู เชิญดูได้เลยเจ้าค่ะ”

“แม่นางบุคลิกสง่างาม ข้าคิดว่าชุดนี้และชุดนี้เหมาะกับแม่นาง” เฟิ่งจิ่วชี้เครื่องประดับสองชุด จากนั้นยังหยิบปิ่นเล่มหนึ่งที่อยู่ในชุดเครื่องประดับขึ้นมาเสียบผมให้หญิงสาวอีกต่างหาก แล้วสั่งให้คนนำคันฉ่องมา “แม่นางลองดู”

หญิงสาวเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าโน้มตัวเข้ามาใกล้ ก็ประหม่าจนหัวใจดวงน้อยเต้นแรง รอยแดงระเรื่อบนแก้มยิ่งดูเพริศพริ้ง นางสังเกตเห็นหญิงชุดขาวที่นั่งเงียบๆ อยู่ด้านหนึ่ง อดถามไม่ได้ “ท่านนี้คือ?”

ดูท่าจะอายุมากกว่านางอยู่สักหน่อย น่าจะยี่สิบกว่ากระมัง? ทว่าดวงหน้างดงาม และบุคลิกอ่อนหวานนั่น นางกลับเทียบไม่ได้แม้แต่น้อย

ส่วนหญิงสาวชุดดำที่ยืนอยู่ข้างหลัง น่าจะเป็นสาวรับใช้ แม้หน้าตางดงาม แต่ดูแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่หญิงสูงศักดิ์

“อ้อ? ท่านนี้คือท่านแม่ของข้า?” เฟิ่งจิ่วแนะนำอย่างผ่าเผย

ได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวประหลาดใจ จากนั้นก็รีบยิ้มอย่างสนิทสนม “ท่านน้าดูอ่อนเยาว์จริงๆ เมื่อครู่ข้ายังนึกว่าเป็นพี่น้องกัน!” ดูท่า น่าจะเป็นหญิงจากตระกูลสูง ไม่เช่นนั้นคงไม่อาจดูแลตนเองให้ดูดีได้เช่นนี้

“ห่อเครื่องประดับผมชุดนี้ให้ข้าที!” เฟิ่งจิ่วชี้ไปที่เครื่องประดับผมสีฟ้าชุดนั้น แล้วหันไปถามหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ “แม่นาง เครื่องประดับผมสามชุดนี้ท่านชอบหรือไม่?”

ได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวดีใจ นึกว่าเขาจะซื้อให้นาง จึงรีบพยักหน้าอย่างเหนียมอาย “ชอบ ข้าชอบมาก”

“ในเมื่อแม่นางชอบ เช่นนั้นซื้อเลยดีหรือไม่?” เฟิ่งจิ่วยกมุมปาก น้ำเสียงเนิบนาบฟังดูเย้ายวน

………………………………….

————————————–