เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1915 พี่ชายที่หล่นลงมาจากฟ้า / ตอนที่ 1916 จะเอาเขานี่แหละ

ตอนที่ 1915 พี่ชายที่หล่นลงมาจากฟ้า / ตอนที่ 1916 จะเอาเขานี่แหละ

ตอนที่ 1915 พี่ชายที่หล่นลงมาจากฟ้า

นอกเมืองที่ตระกูลน่าหลันตั้งอยู่ คนเกือบร้อยจากสองตระกูลกำลังถกเถียงกันอยู่

“ตกลงกันไว้แล้วว่าวันนี้จะมารับตัวเจ้าสาว แล้วพวกเจ้าดูตอนนี้สิ? เจ้าบ่าวเล่า? เจ้าบ่าวหนีพวกเจ้าเลยเอาคนคนนี้มารับตัวเจ้าสาวแทน ตระกูลหยางของพวกเจ้าคิดว่าคนของตระกูลหร่วนของพวกเราจะแต่งกับใครก็ได้งั้นหรือ? วันนี้หากพวกเจ้าไม่มีคำอธิบายให้เรา ข้าบอกได้เลยเรื่องนี้ไม่จบแน่!”

ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำโวยวายด้วยความโมโห งานมงคลดีๆ กลับล่มไม่เป็นท่าเช่นนี้ ซ้ำยังกล้าเอาคนที่ไม่เอาไหนมาหลอกพวกเขาอีก น่าเกลียดเกินไปแล้ว!

“สหายหยาง สหายหยางท่านอย่าเพิ่งโมโห เรื่องนี้คุยกันดีๆ ได้ คุยกันดีๆ!” ผู้นำตระกูลหร่วนปาดเหงื่อ หน้าตาดูอับอายระคนรู้สึกผิดใจ “ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้าลูกเนรคุณนั่นหนีงานแต่ง แล้วยังให้ญาติผู้น้องมาสวมรอยแทนอย่างนี้ เรื่องนี้ข้าพลาดเอง เป็นความผิดพลาดของข้าเอง ข้าขออภัยเจ้าตรงนี้”

ผู้นำตระกูลหร่วนเอ่ยอย่างขอโทษขอโพย ประสานมือคารวะคนตรงหน้า “สหายหยาง เจ้าว่าเรื่องนี้จะเอามาพูดตรงนี้ก็คงไม่เหมาะ นอกเมืองมีคนสัญจรไปมามากมาย ชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์คุณหนูรองชื่อเสียงเสียหาย เจ้าว่าใช่หรือไม่? พวกเรากลับไปคุยกันในจวนเถิด!”

“เหอะ! ตอนนี้อยากจะคุยแล้วหรือ? ตระกูลหร่วนของพวกเจ้ารังแกกันเกินไป…” ขณะกำลังโวยวาย จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมา เพราะได้ยินเสียงกรีดร้องนั้นดังมาจากเหนือหัว ทุกคนจึงเงยหน้าขึ้นไปมองโดยสัญชาตญาณ

“อ๊า!”

เฟิ่งจิ่วกรีดร้อง เสียหลักร่วงตกลงมาจากกลางอากาศ เธอยังไม่ทันได้ประคองตัวให้มั่นคง ก็ร่วงเข้าไปในเกี้ยวคันนั้นแล้ว

“พลั่ก!”

หลังจากที่เสียงกระแทกดังลั่น ก็ได้ยินเสียงร้องครวญสองเสียงดังออกมาจากข้างใน ทุกคนหันไปมองเกี้ยวที่ถูกกระแทกจนหลังคารั่ว อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้สติกลับคืนมา

“เสี่ยวเอ้อร์!”

บิดาหยางพลันได้สติ ตะโกนด้วยความตกใจ รีบแหวกฝูงชนไปที่เกี้ยวหลังนั้น พอเปิดม่านออก แล้วเห็นภาพในนั้น เขาก็อึ้งค้างไปทันที

อย่าว่าแต่คนข้างนอกอึ้งเลย แม้แต่เฟิ่งจิ่วที่ตกลงมาจากข้างบน ร่วงลงมานอนคร่อมลูกสาวของคนอื่นเขาก็ยังอึ้งไม่ต่างกัน เธอมองเด็กผู้หญิงตรงหน้าที่สวมชุดแต่งงาน

ใช่แล้ว แม้จะใส่ชุดแต่งงาน แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นแค่เด็กผู้หญิง ไม่ใช่หญิงสาว

เด็กผู้หญิงคนนี้สวมชุดแต่งงานลายหงส์สีแดงเพื่อความมงคล บนดวงหน้ากลมเกลี้ยงเต็มไปด้วยก้อนเนื้อนิ่มๆ ประดับด้วยดวงตากลมโตคู่หนึ่ง ข้างล่างจมูกเล็กๆ คือปากสีแดงกระจับ เพียงแต่ปากเล็กๆ นั่นอ้าเปิดเล็กน้อย ในปากยังมีขนมว่างที่ยังกินไม่หมดเหลืออยู่ให้เห็น แม้แต่กับเธอที่ตกลงมาจากข้างบน เด็กผู้หญิงก็ไม่ได้ดูตกใจสักนิด กลับมีเพียงสีหน้าตื่นเต้น กระทั่งรู้สึกเหมือนว่านางกำลังดีใจอย่างบอกไม่ถูก

ที่ทำให้เธองงงันยิ่งกว่าก็คือ เด็กผู้หญิงอวบอ้วนคนนี้จู่ๆ ก็ทิ้งขนมว่างในมือ แล้วยื่นมือมากอดเธอไว้แน่นๆ ปากยังตะโกนสิ่งที่ทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออก

“ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! ข้าจะเอาเขานี่แหละ ข้าจะเอาพี่ชายคนนี้! ข้าไม่เอาเจ้าหน้าขาวจากตระกูลหร่วนแล้ว ข้าจะเอาเขา จะเอาเขานี่แหละ!”

เสียงแหลมใสเปล่งออกจากปากของเด็กผู้หญิง อาจเพราะนางตัวอวบอ้วน ทำให้แรงเยอะตามไปด้วย ครั้นใช้สองมือโอบรัด กลับทำให้เฟิ่งจิ่วล้มลงไปแนบในอ้อมอกของนาง เพราะทับลงไปบนหน้าอกอวบอิ่มและนุ่มนิ่มของเด็กสาว ทำให้เธอหน้าแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้

“ปล่อยมือๆ ทำอะไรของเจ้าน่ะ?” เธอตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์ ถูกเด็กสาวตัวอ้วนรัดจนหายใจแทบไม่ออก

………………………………….

ตอนที่ 1916 จะเอาเขานี่แหละ

“พี่ชาย ท่านรูปงามนัก เป็นเจ้าบ่าวให้ข้าเถอะ!” เด็กสาวตัวอ้วนยิ้มจนดวงตากลมโตโค้งเหมือนจันทร์เสี้ยว บนใบหน้ากลมอิ่มเต็มไปด้วยความดีใจ

“ไม่ได้!” เฟิ่งจิ่วปฏิเสธทันควัน

“ได้! ได้สิ!” เด็กสาวตัวอ้วนออดอ้อน สองมือกอดเฟิ่งจิ่วแน่น ยิ้มจนตาหยีมองคนตรงหน้า

“ฮู่”

เฟิ่งจิ่วพ่นลมหายใจ พลางตะโกนบอก “รีบปล่อยมือเร็ว! เจ้ารัดข้าจนใกล้จะตายอยู่แล้ว!” เธอยกมือขึ้นไปดึงแขนสองข้างของเด็กสาวออก

“เอ๊ะ?”

เด็กสาวตัวอ้วนกะพริบตาปริบๆ มองเฟิ่งจิ่วด้วยความประหลาดใจระคนชอบใจ “พี่ชาย ท่านเก่งนัก ไม่นึกเลยว่าจะดึงมือข้าออกได้ด้วย”

นางแรงเยอะมาก คนที่ถูกนางกอดโดยปกติแทบเดินไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะแรงเยอะเพียงนี้ เพียงออกแรงดึงก็ดึงมือของนางออกได้แล้ว

เฟิ่งจิ่วมุมปากกระตุก เหล่มองเด็กสาวตัวอ้วนแวบหนึ่ง ลอบคิดในใจว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แรงเยอะธรรมดา แต่ยังแรงเยอะกว่าผู้ฝึกพลังเร้นลับหลายส่วน หากไม่ใช่ว่าเธอมีวรยุทธ์ระดับนี้จะดึงมือของนางออกได้อย่างไรกัน?

ขณะกำลังจะถอยออกจากเกี้ยว จู่ๆ ก็ถูกกอดขา ทำให้เธอต้องชะงักเท้าอย่างช่วยไม่ได้ เฟิ่งจิ่วหันกลับไปถลึงตาใส่เด็กสาวตัวอ้วน “ปล่อยมือ!”

“พี่ชาย ท่านจะไปไหน? พาข้าไปด้วยสิ!” เด็กสาวตัวอ้วนยิ้มเอาใจ กอดขาเฟิ่งจิ่วแน่นไม่ยอมปล่อย

เฟิ่งจิ่วหน้าดำทะมึน ไม่พูดกับเด็กสาวอีก เพียงหันไปมองชายวัยกลางคนที่กำลังยืนอึ้งอยู่นอกเกี้ยว “นี่ลูกสาวท่านหรือ?”

“ชะ ใช่!” ผู้นำตระกูลหยางสบตากับดวงตาดำใสของเด็กหนุ่ม พยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว

“ในเมื่อเป็นลูกสาวของท่าน ยังไม่รีบดึงนางออกไปอีก?” ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีวิธีออกไป เพียงแต่หากสะบัดคนออก ก็เกรงว่าจะทำให้เด็กสาวตัวอ้วนบาดเจ็บได้

ผู้นำตระกูลหยางมองเฟิ่งจิ่ว ไม่รู้ทำไมจึงได้รู้สึกหวั่นเกรงเด็กหนุ่มคนนี้ เขารีบหันไปตะโกนใส่ลูกสาวตนเอง “เสี่ยวเอ้อร์ รีบปล่อยคุณชายท่านนี้เร็ว กอดคนอื่นเขาอย่างนี้ไม่ได้นะ รีบปล่อยเร็ว”

เสี่ยวเอ้อร์?

เฟิ่งจิ่วมุมปากกระตุก ชำเลืองมองเด็กสาวตัวอ้วนแวบหนึ่ง ช่างเป็นชื่อเล่นที่ดีจริงๆ

“พี่ชาย บ้านท่านอยู่ไหน? ท่านชื่ออะไร? ปีนี้อายุเท่าไรแล้ว?” เด็กสาวตัวอ้วนปล่อยมือที่กอดขาเฟิ่งจิ่ว ตั้งใจจะเปลี่ยนมากอดแขนของเธอแทน ใครจะรู้ยังไม่ทันได้กอดก็โดนสะบัดออกก่อนแล้ว

“พี่ชาย?”

นางชะงักไปเล็กน้อย กะพริบตาปริบๆ จ้องเด็กหนุ่มที่หนีลงไปจากเกี้ยว เห็นเด็กหนุ่มเบียดเสียดเข้าไปท่ามกลางผู้คนที่อยู่ข้างนอก ไม่นานก็หายไปจากครรลองสายตา เธออดเบะปากไม่ได้ ดวงตารื้นใสไปด้วยน้ำตา ไม่นาน น้ำตาเท่าเม็ดถั่วก็ไหลออกมาเป็นทาง

“ฮือ…ท่านพ่อ พี่ชายหนีไปแล้ว เขาหนีไปแล้ว ท่านรีบไปจับเขากลับมาให้ข้า ข้าจะเอาพี่ชาย ข้าจะเอาเขา!”

เด็กสาวตัวอ้วนร้องไห้โวยวาย พลางปาดน้ำตาที่ไหลออกมา เครื่องประทินโฉมเจ้าสาวบนใบหน้าเป็นคราบกระดำกระด่าง มองแวบแรกเหมือนแมวตาดำ โดยเฉพาะเมื่อเด็กสาวตัวอ้วนมุดออกมาจากเกี้ยว ร่างกายที่อวบอ้วนกว่าเด็กสาวทั่วไปหนึ่งเท่า ยิ่งทำให้คนจากตระกูลหร่วนถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ครั้นเห็นรูปร่างและหน้าตาของคุณหนูรองตระกูลหยาง สีหน้าของผู้นำตระกูลหร่วนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ครานี้เขาเข้าใจแล้วเหตุใดลูกชายตนเองจึงต้องหนีงานแต่ง เป็นชายคนใด ก็คงไม่หมายปองหญิงที่รูปร่างท้วมใหญ่เช่นนี้หรอก!

ผู้นำตระกูลหยางเห็นก็รีบเข้าไปปลอบ “เสี่ยวเอ้อร์ๆ เจ้าอย่าร้อง พ่อจะให้คนไปจับตัวกลับมาให้เจ้า ไม่เป็นไรๆ เขาหนีไปไหนไม่ได้หรอก”

………………………………….