เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1941 เลือกที่ / ตอนที่ 1942 ทำไมเป็นเจ้าอีกแล้ว - novel-lucky

ตอนที่ 1941 เลือกที่

“คุณหนู กลับไปใส่ยาเถิดเจ้าค่ะ ตาของท่าน…” สาวรับใช้ก้มหน้า ไม่กล้าเงยหน้ามอง

หญิงชุดหรูขบปาก มองไปยังทิศทางที่พวกเขาเดินจากไป กระทืบเท้าก่อนจะกุมเบ้าตาหมุนตัวจากไป

ในอีกด้านหนึ่ง พวกเฟิ่งจิ่วหาหอน้ำชาแห่งหนึ่งจองห้องส่วนตัวเพื่อนักพักผ่อนกัน หยางเสี่ยวเอ้อร์เข้าไปจัดการผมเผ้าและเสื้อผ้าของตนเองในห้องด้านใน ไม่นานก็เดินออกมา

“พี่หญิงเฟิ่ง ข้าเสร็จแล้ว” หยางเสี่ยวเอ้อร์เดินออกมา ก้มหน้าเล็กน้อย

เฟิ่งจิ่วมองไป เห็นนางถักเปียผมสองข้างแบบง่ายๆ ดูสวยงามเรียบง่ายและน่ารักยิ่ง เฟิ่งจิ่วพยักหน้า เอ่ยปากชม “อย่างนี้สวยมาก”

หยางเสี่ยวเอ้อร์ก้มหน้าเล็กน้อย พูดเสียงเบาๆ ว่า “แต่นอกจากท่านพ่อ ก็ไม่เคยมีใครบอกว่าข้าสวยเลย พวกข้าล้วนบอกว่าข้าอ้วน เอาแต่ด่าข้า”

“ไม่นะ เครื่องหน้าของเจ้าประณีตมาก ตอนนี้อ้วนยังน่ารัก หากผอมแล้วล่ะก็ จะต้องสวยมากแน่ๆ” เฟิ่งจิ่วยิ้มบอก มือหนึ่งชันคาง หันไปมองเหลิ่งหวาแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มถามว่า “เหลิ่งหวา เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

เหลิ่งหวาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย “ขอรับ แม่นางเสี่ยวเอ้อร์น่ารักมา”

หยางเสี่ยวเอ้อร์ได้ยินก็แก้มแดง ดอกไม้บานสะพรั่งในใจ กอปรกับรู้สึกเขินอาย ในสมองไม่รู้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ เพียงเอ่ยออกไปตามจิตใต้สำนึก “พี่ชายเหลิ่งหวาก็รูปงามมากเหมือนกัน”

เหลิ่งหวายิ้มอย่างอ่อนโยน เพียงยืนเงียบๆ อยู่ด้านหนึ่ง

“เสี่ยวเอ้อร์ มาดื่มชาสักถ้วยเถิด!” เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี บอกให้นางนั่งลงฝั่งตรงข้าม

หยางเสี่ยวเอ้อร์มองเซวียนหยวนโม่เจ๋อที่นั่งข้างเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงอย่างเรียบร้อย หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบหนึ่งคำ

พวกเขานั่งดื่มชากันในหอน้ำชาครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกออกไป ตามหยางเสี่ยวเอ้อร์ไปยังสถานที่ที่นางบอก

“พี่หญิงเฟิ่ง ตรงนี้เป็นที่ตั้งของตลาดทิศตะวันตกของเมือง แม้จะมีคน แต่ก็ไม่ได้เยอะเท่าเมื่อกี้ แต่ข้าจะบอกให้ว่าที่ดินของตระกูลข้าตรงนั้นเป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดของที่นี่” นางเดินสาวเท้าเร็วๆ อยู่ข้างหน้า พลางอธิบายให้พวกเฟิ่งจิ่วฟังไปด้วย

เธอชี้ไปยังอาคารที่สูงที่สุดที่อยู่ข้างหน้าและเอ่ยว่า “พี่หญิงเฟิ่ง ท่านดู ที่นั่นแหละ”

พวกเฟิ่งจิ่วหันไปมองตาม เห็นอาคารสูงสามชั้นจากที่ไกลๆ แทบเรียกได้ว่าหากยืนอยู่บนชั้นสองของอาคารหลังนั้น ก็สามารถมองเห็นทิวทัศน์รอบๆ ได้หมดแล้ว

เดินไปทางนั้นได้ครู่หนึ่งก็เหมือนว่าใกล้ถึงแล้ว แต่ครั้นเดินเท้ากลับต้องใช้เวลาพอประมาณกว่าจะถึง และเมื่อไปถึง เฟิ่งจิ่วตะลึงไปเล็กน้อย กวาดมองสภาพแวดล้อมรอบๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่อาคารหลังนั้น

“ฮี่ๆ”

หยางเสี่ยวเอ้อร์ยิ้มๆ “ที่จริง ที่จริงที่ดินผืนนี้ของตระกูลข้าไม่เลวหรอก เพียงแต่ เพียงแต่ว่า…” ยิ่งพูด นางก็ยิ่งเสียงเบาลง เหมือนรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

เซวียนหยวนโม่เจ๋อกวาดมองแวบหนึ่ง อาคารสามชั้นหลังนั้นดูภายนอกเหมือนไม่เลวจริงๆ เพียงแต่บริเวณนี้ค่อนข้างห่างไกลความเจริญ

ที่นี่ไม่ถือว่าอยู่บนถนนการค้า แต่อยู่ลึกเข้ามาข้างในอีก ร้านรวงที่อยู่สองด้านซ้ายขวาของอาคารหลังนั้น รวมถึงด้านหน้าล้วนว่างเปล่า แทบจะเรียกได้ว่านอกจากพวกเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ไม่มีใครอื่นอีกเลย

“ที่นี่ไม่มีใครผ่านมาเลย แม้แต่ร้านค้าแผงลอยก็ไม่มี นายท่าน นี่ห่างไกลผู้คนเกินไปหรือไม่ขอรับ?” เหลิ่งหวาถามเฟิ่งจิ่ว

“ห่างไกลเกินไปหน่อย” เฟิ่งจิ่วพยักหน้า หันไปถามหยางเสี่ยวเอ้อร์ที่อยู่อีกด้าน “ที่นี่น่าจะเป็นถนนเหมือนกันนี่นา! เหตุใดร้านค้าเหล่านี้จึงว่างเปล่าหมดเลย? ไม่มีใครมาเช่าหรือ?”

………………………………….

ตอนที่ 1942 ทำไมเป็นเจ้าอีกแล้ว

“ร้านค้าบนถนนสองเส้นนี้ล้วนเป็นของบ้านข้า แต่ตระกูลหนึ่งที่ไม่ถูกกับตระกูลข้าหาเรื่องพวกข้า ถนนที่เข้ามาที่นี่ถูกปิด หากจะเข้ามาที่ถนนสองเส้นนี้ต้องอ้อมไกลมาก ฉะนั้นคนส่วนใหญ่จึงไม่อยากมา ทำการค้าขายที่นี่ก็ทำไม่ได้กำไร ร้านรวงพวกนี้ของบ้านข้าจึงว่างเปล่ามาตลอด”

หยางเสี่ยวเอ้อร์อธิบาย ก่อนจะรีบเสริมว่า “พี่หญิงเฟิ่ง อาคารหลังนี้ไม่เลวทีเดียว อีกอย่างข้างหลังยังเป็นทะเลสาบสีเขียวด้วย ทิวทัศน์งามมากเชียวล่ะ”

“เข้าไปดูได้หรือไม่?” เฟิ่งจิ่วมองอาคารหลังนั้น พลางถาม

“ได้สิ! ที่นี่มีคนของบ้านข้าคอยเฝ้าอยู่ ข้าพาพวกท่านไปเอง” นางยิ้มร่า รีบเดินเข้าไปข้างใน ไม่นานก็มีชายชราผู้หนึ่งปรากฏกายเพิ่มมาด้านหลังพวกเขา

“พี่หญิงเฟิ่ง พวกท่ารีบเข้ามาเร็ว” หยางเสี่ยวเอ้อร์ยืนกวักมือเรียกจากตรงนั้น สาวนชายชราที่อยู่ข้างๆ ก็ยืนอย่างนอบน้อมอยู่ด้านหนึ่ง คอยมองพิจารณาเฟิ่งจิ่วอย่างแนบเนียน

“ลุงหยาง ข้าพาพวกเขาขึ้นไปเอง ท่านทำงานต่อเถอะ!” หยางเสี่ยวเอ้อร์หันไปบอกชายชรา

“ขอรับ คุณหนูรอง” ชายชรารับคำ หันไปคารวะพวกเฟิ่งจิ่วหนึ่งครั้งแล้วถอยออกไป

“พี่หญิงเฟิ่ง ท่านดู ที่นี่คือชั้นหนึ่ง พื้นที่กว้างขวางมาก นอกจากข้างหน้าแล้ว ยังมีลานกว้างข้างหลังด้วย ลานข้างหลังกว้างมาก แล้วยังแยกออกไปต่างหากด้วย พวกท่านขึ้นไปดูชั้นบนก่อน อีกเดี๋ยวข้าค่อยพาพวกท่านไปดูลานข้างหลัง” หยางเสี่ยวเอ้อร์ยืนแนะนำอยู่ข้างหน้า นำทางพวกเขาขึ้นไปที่ชั้นสอง จากนั้นก็ชั้นสาม สุดท้ายก็ขึ้นไปที่ห้องใต้หลังคา

เฟิ่งจิ่วที่รู้สึกว่าอาคารหลังนี้สร้างได้ไม่เลวตั้งแต่ยืนดูจากข้างนอกแล้ว ยิ่งเมื่อเห็นโครงสร้างข้างในก็ยิ่งพอใจ “ที่นี่ไม่เลวกระมัง?” เธอหันไปถามเซวียนหยวนโม่เจ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆ

“อืม ใช้ได้” เขารับคำ สายตาหันไปมองทะเลสาบสีเขียวข้างหลัง ทัศนียภาพชวนหลงใหล ไม่เลวจริงๆ

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็ยิ้มๆ หันไปมองทะเลสาบสีเขียวตาม สุดท้ายก็ลงไปดูลานข้างหลังที่ชั้นหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจ “เอาที่นี่ก็แล้วกัน!”

เธอมองหยางเสี่ยวเอ้อร์ “เสี่ยวเอ้อร์ ข้าอยากซื้อที่นี่ เดี๋ยวข้าจะให้เหลิ่งหวากลับไปคุยกับพ่อเจ้า”

หยางเสี่ยวเอ้อร์ได้ยินก็ตะลึง ถามอย่างเหม่อลอยเล็กน้อย “พี่หญิงเฟิ่ง ท่านจะซื้อที่นี่จริงหรือ?”

“อืม”

“แต่ว่า แต่ว่าถึงที่นี่จะดีมาก แต่ แต่ข้ากลัวว่าหากท่านจะทำธุรกิจแล้วจะล่มไม่เป็นท่าน่ะสิ!” นางเตือนด้วยความกังวล

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วก็ยิ้มๆ “จะเป็นไปได้อย่างไร? ข้าไม่เคยทำธุรกิจที่ล้มละลายนะ! เอาล่ะ เจ้าไม่ต้องห่วง ที่นี่ข้าเห็นแล้วชอบนัก”

ขณะกล่าว ก็หันไปมองเหลิ่งหวา “เจ้าตามนางกลับไปที่ตระกูลหยาง ทำตามพิธีให้ครบอย่าให้ขาด”

“ขอรับ” เหลิ่งหวารับคำ หันไปเอ่ยกับหยางเสี่ยวเอ้อร์ “แม่นางเสี่ยวเอ้อร์ ไปตอนนี้เลยได้หรือไม่?”

“เร็วอย่างนี้เชียว?” หยางเสี่ยวเอ้อร์อึ้งงัน ลังเลครู่หนึ่ง ถามว่า “พี่หญิงเฟิ่ง ท่านไม่คิดดูอีกหน่อยหรือ?”

“ไม่ต้อง” เธอยิ้มๆ ส่ายหน้า “เอาที่นี่แหละ จัดการตามขั้นตอนให้เรียบร้อย พวกเราจะได้รีบดำเนินการปรับเปลี่ยนทันที”

เห็นอย่างนั้น หยางเสี่ยวเอ้อร์ทำได้เพียงพาเหลิ่งหวาไปที่บ้านของนาง

“พวกเราไปซื้อของอย่างอื่นหน่อยดีกว่า!” เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี “เลือกที่ได้แล้ว แช่นนั้นต่อไปก็เริ่มเตรียมตัวได้แล้ว”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อกระตุกมุมปาก เดินจูงมือเธอออกไปข้างนอก สำหรับการตัดสินใจของเธอ เขาไม่เคยตั้งข้อสงสัย ในเมื่อเธอบอกว่าดี ที่นี่ก็ต้องดีแน่นอน แม้จะไม่ดี เธอก็ต้องมีวิธีแน่นอน

เวลาเที่ยงตรง ณ บ้านตระกูลหยาง

ผู้นำตระกูลหยางถลึงตาจ้องเด็กหนุ่มคนนั้น ขมวดคิ้วถาม “ทำไมเป็นเจ้าอีกแล้ว?”

………………………………….