เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2051 ข้าอยากกราบอาจารย์ / ตอนที่ 2052 เจ้ารอข้าก่อน
ตอนที่ 2051 ข้าอยากกราบอาจารย์
“เจ้าคิดจะทำอะไร? คิดจะหนีอีกแล้วหรือ?” ฮุ่นหยวนจื่อเห็นก็รีบมายืนจ้องหน้าเธออยู่ข้างๆ “เจ้าคนไร้มโนธรรม คิดจะทิ้งพวกข้าไปทั้งอย่างนี้หรือ? อีกอย่าง เจ้าให้ป้ายคำสั่งเขา แล้วทำไมไม่มีของข้า? ให้ข้าด้วยป้ายหนึ่ง” เขายื่นมือไปตรงหน้าเฟิ่งจิ่ว
เฟิ่งจิ่วมองเขาแวบหนึ่ง ยิ้มเอ่ย “ยาที่ข้าให้ท่านกินไม่ใช่ถูกๆ อีกอย่าง ข้ายังช่วยชีวิตท่านไว้ตั้งหนึ่งครั้งนะ!”
“เหอะ! ข้ามีหรือต้องให้เจ้าช่วย ไอ้แก่นั่นสังหารข้าได้ก็แปลกแล้ว” เขาแค่นเสียงอย่างปากแข็ง ถามอีกว่า “นี่เจ้าคิดจะไปไหน? จะไม่ไปกับพวกข้าแล้วงั้นรึ?”
“เสี่ยวจิ่ว เจ้าจะไปแล้วจริงหรือ?” คุณชายรองไฉเองก็ก้าวเข้ามาถามด้วยเช่นกัน ตลอดการเดินทางนี้โชคดีที่มีนางพวกเขาถึงได้อยู่รอดปลอดภัย วันนี้หากไม่ใช่เพราะนาง เกรงว่าพวกเขาคงยากจะรอดชีวิต ยามนี้ได้ยินว่านางจะไปแล้ว ก็อดร้อนใจขึ้นมาไม่ได้
เฟิ่งจิ่วเห็นพวกเขาแต่ละคนสีหน้าแตกตื่นกังวล จึงยิ้มเอ่ย “ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ เดิมทีแฝงตัวเข้ามาอยู่ในกลุ่มพวกท่านก็เพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตาเกินไป ไม่ให้หานหรงจับได้ ตอนนี้เขาตายแล้ว ก็ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว”
“งะ งั้นต่อไปพวกเราจะได้เจอกันอีกหรือไม่?” คุณชายรองไฉถาม ที่จริงเขาอยากถามว่าสิ่งที่เธอมอบให้จัวจวินเยวี่ยคืออะไร? หากภายหน้าพวกเขามีปัญหาอยากให้เธอช่วย จะไปตามหาได้ที่ไหน?
ได้ยินคุณชายรองไฉถาม เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ ตอบว่า “ไปหาข้าได้ที่หอยาสวรรค์ในเมืองร้อยนที” เอ่ยจบ เธอเขย่งปลายเท้า กระโดดขึ้นกลางอากาศ ตีลังกานั่งลงบนหลังของเจ้ากลืนเมฆาที่ยืนอยู่ฝั่งหนึ่ง
“ไว้พบกันใหม่”
เธอประสานมือคารวะทุกคน สายตากวาดมองผ่านฮุ่นหยวนจื่อ และหยุดมองที่จัวจวินเยวี่ย คิดในใจว่าหากกลับไปต้องสั่งให้คนสืบประวัติของจัวจวินเยวี่ย
“โธ่ เจ้าอย่าเพิ่งรีบไปสิ! ข้าจะไปกับเจ้าด้วย เจ้าจะไปไหน? ข้าจะไปด้วย” ฮุ่นหยวนจื่อได้สติก็รีบก้าวตามไป
เฟิ่งจิ่วได้ยินก็มุมปากกระตุก เธอนั่งอยู่บนหลังเจ้ากลืนเมฆา มองตาเฒ่าที่ดึงชายเสื้อของเธอเหมือนเฒ่าทารก ถามว่า “จนถึงตอนนี้ท่านยังคิดจะให้ข้ากราบท่านเป็นอาจารย์อีกหรือ?”
“เปล่า”
ฮุ่นหยวนจื่อส่ายหน้า ก่อนจะเผยยิ้มแล้วมองเธอ “แต่ข้าอยากกราบเจ้าเป็นอาจารย์ เจ้าสอนมวยไทเก๊กให้ข้าเถิด! กระบวนท่าพวกนั้นข้าเห็นแล้วก็ใจเต้นนัก หนำซ้ำยังมีส่วนคล้ายกับหมัดแปดทิศของข้าหลายส่วน ฉะนั้น ข้าอยากเรียนวิชามวยไทเก๊กจากเจ้า เจ้ารับข้าเป็นศิษย์เถิด!”
ได้ยินคำพูดของฮุ่นหยวนจื่อแล้ว ไม่เพียงคนตระกูลไฉที่ตกตะลึง แม้แต่พวกฝานอี้ซิวที่เป็นศิษย์สำนักเซียนก็ตะลึงไม่แพ้นกัน ภูเขาไท่ซานแห่งสำนักดาราจักรของพวกเขากลับจะกราบเฟิ่งจิ่วเป็นอาจารย์? นะ นี่มันจะไปกันใหญ่แล้วกระมัง?
แม้เฟิ่งจิ่วจะโดดเด่นทั้งด้านวิชาแพทย์และวรยุทธ์ แต่ฮุ่นหยวนจื่ออายุปูนนั้นแล้ว อาวุโสที่มีตำแหน่งสูงเช่นนั้นกลับจะกราบเด็กหนุ่มเป็นอาจารย์ ไม่สิ กราบเด็กสาวเป็นอาจารย์ มองอย่างไรก็น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว และพวกเขาก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าฮุ่นหยวนจื่อกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
ส่วนเฟิ่งจิ่วที่ได้ยินว่าฮุ่นหยวนจื่ออยากกราบเธอเป็นอาจารย์ก็หนังตากระตุก ชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนตอบว่า “ท่านแก่เกินไป ข้าไม่รับ”
ครั้นได้ยินวาจารังเกียจของเธอ ฮุ่นหยวนจื่อร้อนใจจนกระทืบเท้า “ข้าแก่ที่ไหน? ก่อนหน้านี้เจ้ายังว่าข้าดวงหน้าแดงเรื่อผิวเนียนใสไร้ริ้วรอยไม่ใช่หรือ? เหตุใดตอนนี้มาหาว่าข้าแก่แล้วเล่า?”
“อายุกระดูกก็ปูนนี้แล้ว ใครเขาจะอยากได้กัน?” เฟิ่งจิ่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูแคลน ตบหัวเจ้ากลืนเมฆาเบาๆ ขณะเดียวกันก็สะบัดมือ “ท่านอย่าดึงชายเสื้อข้า ข้าจะไปแล้ว”
………………………………….
ตอนที่ 2052 เจ้ารอข้าก่อน
เจ้ากลืนเมฆากระโดดขึ้นกลางอากาศ พาเฟิ่งจิ่วพุ่งทะยานเข้าไปในป่า ฮุ่นหยวนจื่อที่เห็นอย่างนั้นร้อนใจ “เจ้ารอข้าก่อนสิ! รอข้าก่อน!” เขาตะโกน ทำท่าจะวิ่งตามไป เวลานี้ กลับถูกคนข้างหลังดึงไว้ก่อน
“ท่านบุพพาจารย์” ฝานอี้ซิวดึงเขาไว้ ถามว่า “ท่านบุพพาจารย์ หากท่านไปแล้วพวกข้าจะทำอย่างไร?” ที่นี่ยังไม่ถึงส่วนลึกของป่า หากพวกฮุ่นหยวนจื่อไม่อยู่ อาศัยเพียงพวกเขาเกรงว่าจะเข้าไปถึงข้างในได้ยาก
“ปล่อยข้าๆ!”
ตาเฒ่าสะบัดมือ หันไปจ้องพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์ เอ่ยว่า “ทำอย่างไรอะไรของพวกเจ้า? ปัญหาง่ายแค่นี้ยังจะถามข้าอีกหรือ? เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นไปแล้ว ข้าก็จะตามเขาไปด้วย ก็แสดงว่าไม่มีใครคอยปกป้องพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้ารีบเดินย้อนไปตามทางเดิม แล้วออกจากป่าภูเขาไฟแห่งนี้ไปเสีย ไม่เช่นนั้น หากยังดึงดันจะเดินหน้าต่อใครจะรู้ว่าพวกเจ้าจะเจอกับอะไรบ้าง!”
คุณชายรองไฉได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้า “ท่านเซียนพูดถูก ข้าก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน”
หากพวกเขาไม่อยู่ อย่างนั้นคณะเดินทางก็ไม่อาจเดินหน้าต่อไปได้เช่นกัน เรื่องราวที่พวกเขาเจอในการเดินทางครั้งนี้มากเกินพอแล้ว หากยังเดินหน้าต่อทั้งที่ไม่มีผู้แข็งแกร่งคอยคุ้มกันเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไป อย่างไรป่าภูเขาไฟแห่งนี้ก็ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาควรเข้ามา รีบออกไปดีที่สุด จะได้ไม่ทำให้ลูกหลานในตระกูลต้องตายอยู่ในนี้กันหมด
ได้ยินอย่างนั้น ฝานอี้ซิวชะงัก มองฮุ่นหยวนจื่อ และหันไปมองคุณชายรองไฉ เนิ่นนาน เขาหันไปถามเหล่าศิษย์น้องที่อยู่ข้างหลัง “พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไร?”
พวกเขามองหน้ากัน ตอบว่า “ศิษย์พี่ใหญ่ พวกข้าเองก็คิดว่าออกจากที่นี่ไปดีกว่า อีกอย่าง หลังออกจากที่นี่พวกข้าก็อยากกลับบ้าน”
เห็นอย่างนั้น ฝานอี้ซิวจึงพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกัน งั้นก็ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน!” เขาหันไปมองฮุ่นหยวนจื่อ เอ่ยว่า “ท่านบุพพาจารย์ ภายหน้า…” ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเขาออกเดินไปด้วยความเร่งรีบ ขณะเดียวกัน น้ำเสียงร้อนรนของเขาก็ดังมาตามสายลมด้วย
“เอาล่ะๆ อย่ามัวพูดมากกับข้าอยู่เลย พวกเจ้ารีบกลับไปเถอะ! ข้าจะไปตามหาเจ้าเด็กเมื่อวานซืน หากยังไม่รีบตามไปนางต้องหนีไปไกลแล้วแน่ จวินเยวี่ย รีบตามมาให้ไว!”
จัวจวินเยวี่ยได้ยินอย่างนั้นก็หันไปพยักหน้าให้ทุกคน ก่อนจะรวบรวมพลังไหวกายออกไป ไล่ตามชายชรา “ท่านยังบาดเจ็บอยู่ มีสัตว์พาหนะให้ขี่อยู่ไม่ใช่หรือ? เหตุใดไม่ใช้?”
ครั้นเขาเตือนสติ ฮุ่นหยวนจื่อชะงัก “จริงด้วย! ข้ามีสัตว์พาหนะอยู่นี่นา! เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนั่นทำข้าโกรธจนเลอะเลือนไปเสียแล้ว ลืมไปเลยว่าข้าก็เป็นคนที่มีสัตว์พาหนะให้ขี่เหมือนกัน”
เขาเอ่ยด้วยความดีใจ พลางเรียกสัตว์พาหนะของตนเองออกมาขี่ และออกคำสั่งกับสัตว์พาหนะของเขา จากนั้นก็พุ่งตรงไปข้างหน้า
เห็นอย่างนั้น จัวจวินเยวี่ยรวบรวมพลังเหาะออกไป ตามฮุ่นหยวนจื่อไปติดๆ ตามหาเงาร่างของเฟิ่งจิ่ว
หลังเห็นพวกเขาจากไป คุณชายรองไฉถอนหายใจ หันกลับไปมองทุกคน “ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว พวกเรารีบออกเดินทางไปจากที่นี่กันเถิด! ระหว่างทางกลับพวกเราต้องระมัดระวังให้มากหน่อย”
“ขอรับ”
ทุกคนรับคำ หลังจากเตรียมตัวเสร็จก็ออกเดินทางไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว เพียงแต่ขณะเดินทาง พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองข้างหลัง รู้สึกเพียงการเดินทางในป่าภูเขาไฟครั้งนี้เป็นประสบการณ์ที่พวกเขายากจะลืมได้ แต่ละเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด พวกเขาก็ยังคงจำได้อย่างชัดเจน…
ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วที่ขี่เจ้ากลืนเมฆาจากมาอารมณ์เบิกบานเพราะสังหารหานหรงได้สำเร็จ ยามนี้หานหรงตายแล้ว ที่เหลือเธอก็แค่เข้าไปตามหาศิลาเพลิงในส่วนลึกของป่าภูเขาไฟแห่งนี้ จากนั้นก็ไปจากที่นี่ได้แล้ว
ทว่า ขณะที่เธอกำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีนั้น จู่ๆ กลับชะงัก และหันกลับไปมองข้างหลัง…
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
