เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2093 คลายปมในใจ / ตอนที่ 2094 กินอิ่มไม่มีงานทำ - novel-lucky

ตอนที่ 2093 คลายปมในใจ

เมื่อเห็นเป็นอย่างนี้ เหลิ่งหวามองนางและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เสี่ยวเอ้อร์ พักนี้เจ้าหดหู่ไม่ร่าเริงเพราะได้ยินคำพูดที่ตู้ฝานคุยกับข้าใช่หรือไม่?”

“เปล่าเจ้าค่ะ ไม่ใช่” นางรีบส่ายหน้า กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด

“ที่จริงเจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนี้เลย เจ้าคนเดิมก็ดีมากแล้ว ไม่ต้องสนใจสายตาคนอื่นมากนักหรอก”

เสี่ยวเอ้อร์หลุบตาต่ำ เอาแต่กำผ้าห่มแน่นไม่ยอมพูดจา และไม่กล้าเงยหน้ามองเขาด้วย

เหลิ่งหวาเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงมองนาง ยิ้มถามว่า “เจ้าอยากรู้หรือไม่ ตอนนั้นพวกข้ามาติดตามนายท่านได้อย่างไร?”

“หา?” นางมองเขาด้วยความตกใจ “ระ เรื่องนี้พูดได้หรือ?”

“มีอะไรพูดไม่ได้กัน เหล่าองครักษ์เฟิ่งต่างก็รู้กันหมดแล้ว เพียงแต่พวกเขารู้แค่คร่าวๆ กลับไม่ได้รู้ละเอียดมากนัก” เขายิ้มๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นายท่านน่ะ เป็นคนที่ไม่เกรงกลัวสายตาของผู้อื่น และเป็นคนที่ไม่ถูกผูกมัดด้วยคติของคนอื่น เจ้าไม่รู้หรอก ตอนนั้นน่ะ…”

เขานั่งอยู่ข้างเตียง เล่าเรื่องในตอนนั้นให้นางฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และใบหน้ายิ้มแย้ม เสี่ยวเอ้อร์ฟังจนเคลิบเคลิ้ม ดวงตาแสดงแววตะลึงเป็นระยะ บางครั้งก็มองเหลิ่งหวาด้วยสายตาคาดไม่ถึง

นางมองเห็นแววตาเลื่อมใสและเชื่อมั่นของเขาที่ปิดไม่มิดยามเอ่ยถึงเรื่องของนายท่านของเขา รัศมีและประกายมีชีวิตชีวาในสายตาคู่นั้น ทำให้นางเหม่อมองอย่างใจลอย ไม่เคยรู้มาก่อน ที่แท้พวกเขาก็เคยมีอดีตเช่นนี้กันมาก่อน ยิ่งไม่เคยรู้ว่า ที่แท้เคยเกิดเรื่องอย่างนั้นกับพวกเขามาก่อน…

“เรื่องก็มีอยู่อย่างนี้ นายท่านไม่เพียงเปลี่ยนโชคชะตาของพวกข้าสองพี่น้อง ยังสอนพวกข้าว่าควรใช้ชีวิตอย่างไร และพวกข้าก็เชื่อมั่นเสมอว่า สายตาของนายท่านนั้นเฉียบแหลม คนที่นายท่านต้องตา จะต้องมีอะไรพิเศษกว่าคนอื่นแน่นอน”

พูดมาถึงตรงนี้ เขายิ้มอย่างอ่อนโยน สายตาแฝงรอยยิ้มจับจ้องที่ดวงหน้าของนาง “นายท่านไม่ได้พูดว่าเจ้าดีเพียงครั้งสองครั้ง หนำซ้ำยังเคยใช้เวลาร่วมกันมาก่อนแล้ว พวกข้าทุกคนรู้ว่าเจ้าดีจริงๆ เจ้าที่เป็นเช่นนี้ดีมากอยู่แล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งนั้น เพียงเดินตามหัวใจของตนเองเท่านั้น อย่ากดดันตัวเองมากไป”

ฟังเขาพูดมาตั้งมากมาย รู้ว่าเขากำลังชี้แนะนางทางอ้อม เสี่ยวเอ้อร์มองเขาอย่างรู้สึกผิด พึมพำเบาๆ ว่า “พี่เหลิ่งหวา ขอโทษด้วย ทำให้ท่านเป็นห่วงแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น เขายิ้มๆ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ตอนนี้ร่างกายของเจ้าอ่อนแออยู่ ข้าอยากให้เจ้าพักผ่อนอยู่บ้านสักสองสามวัน พักฟื้นให้หายดีก่อน เจ้าว่าดีหรือไม่?”

“งะ งั้นต่อไปข้ายังมาที่นี่ได้อีกหรือไม่?” นางถามด้วยความกังวล

“ได้อยู่แล้ว” เขายิ้มๆ เอื้อมมือไปลูบหัวนาง เอ่ยว่า “เจ้ารีบหายดี แล้วค่อยมาช่วยงานที่นี่”

เห็นเขาลูบหัวนางเหมือนเด็ก นางรู้สึกอายเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกชอบด้วย จึงพยักหน้า “อืม ข้าจะรีบหายดี กลับไปก็จะกินข้าวให้ครบทุกมื้อด้วย”

“อย่างนั้นก็ดีแล้ว” เหลิ่งหวาพยักหน้า เวลานี้ พอได้ยินเสียงประตูเปิดออก เขาหันกลับไป ก็เห็นตู้ฝานยกของเข้ามา

“ฟื้นแล้วหรือ?” ตู้ฝานมองเสี่ยวเอ้อร์ที่อยู่บนเตียง ยิ้มเอ่ยว่า “ฟื้นก็ดีแล้ว ของกินเสร็จพอดี มาๆ”

“ข้าประคองเจ้าลุกขึ้นนั่ง” เหลิ่งหวาเอ่ย เอื้อมมือประคองนางขึ้นนั่ง

“ขอบคุณ” นางเอ่ยขอบคุณเบาๆ บางทีอาจเพราะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ความอยากอาหารจึงกลับมาดีเหมือนเดิม ครั้นได้กลิ่นหอมของอาหาร ก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้

เห็นอย่างนั้น ตู้ฝานกับเหลิ่งหวายิ้มมองหน้ากัน ยกของมาวางบนโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวเล็กข้างเตียง

“เสี่ยวเอ้อร์ เจ้าต้องกินของพวกนี้ให้หมดเล่า ของพวกนี้เหลิ่งหวาสั่งข้าให้กลับไปสั่งคนทำมาให้เจ้าเชียวนะ”

………………………………….

ตอนที่ 2094 กินอิ่มไม่มีงานทำ

เสี่ยวเอ้อร์ได้ยินก็ยิ้มหวาน มองเหลิ่งหวาพลางกล่าว “ขอบคุณพี่เหลิ่งหวา ขอบคุณพี่ตู้”

“เอาล่ะๆ เจ้ารีบกินเถอะ!” ตู้ฝานยิ้มเอ่ย เห็นนางยิ้มอย่างมีความสุข จึงเอ่ยกับทั้งสองว่า “ข้าไปดูข้างหน้าหน่อย” เอ่ยจบ ก็ลุกขึ้น ฉวยโอกาสตอนที่เสี่ยวเอ้อร์ไม่เห็น ยกนิ้วโป้งให้เหลิ่งหวาเป็นเชิงบอกว่าเขาร้ายกาจ

แม้เฟิ่งจิ่วไม่อยู่ แต่หอยาสวรรค์มีเหลิ่งหวากับตู้ฝานคอยดูแลอยู่ รวมถึงพวกองครักษ์เฟิ่งด้วย ทุกอย่างกลับดำเนินไปได้ด้วยดี ไม่มีใครกล้ามาสร้างปัญหา

แม้ว่ายาน้ำและยาเม็ดในหอยาสวรรค์ล้วนไม่ใช่ราคาถูกๆ แต่ทุกวันยังคงมีคนเข้ามาซื้อยาไม่น้อย และหัวค่ำของวันนี้ ขณะที่หอยาสวรรค์เตรียมจะปิดประตู กลับมีคนผู้หนึ่งมาขอรับการรักษา และคนที่พาคนผู้นี้มาขอรับการรักษา กลับเป็นคนที่พวกเขาไม่นึกไม่ฝัน มู่หรงอี้เซวียน

คนที่มากับมู่หรงอี้เซวียนเป็นชายในชุดหรูผู้หนึ่ง และด้านหลังของชายชุดหรูผู้นี้ ก็มีผู้ฝึกตนที่ระดับวรยุทธ์ไม่ธรรมดาติดตามมาด้วยสี่คน

“นายท่านของพวกเจ้าอยู่หรือไม่?” ชั้นหนึ่งของหอยาสวรรค์ มู่หรงอี้เซวียนกำลังถามเหลิ่งหวา

สายตาของเหลิ่งหวามองผ่านมู่หรงอี้เซวียนไปที่ชายชุดหรูที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะหันกลับมาที่มู่หรงอี้เซวียน และย้อนถามว่า “หานายท่านข้ามีเรื่องใดหรือ?”

เห็นท่าทีของเหลิ่งหวาแม้ว่าสุขุมอ่อนโยน แต่ท่าทีห่างเหินเหมือนไม่คุ้นเคยกัน มู่หรงอี้เซวียนจึงแนะนำชายชุดหรูที่อยู่ข้างๆ ให้รู้จัก “ท่านนี้คือญาติของท่านเซียนมู่ซินแห่งสำนักบุปผาเซียน เขามาขอรับการรักษา”

“นายท่านของข้าไม่อยู่” เหลิ่งหวาตอบ ก่อนจะผายมือเชิญพวกเขา “ทุกท่านเชิญเถิด! พวกข้ากำลังจะเตรียมปิดร้านพักผ่อนแล้ว”

ชายชุดหรูผู้นั้นเห็นอย่างนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลามีแววไม่พอใจ หากไม่ใช่ว่าก่อนมามู่หรงอี้เซวียนได้กำชับไว้แล้ว เขาจะต้องลงมือสั่งสอนเด็กหนุ่มโอหังผู้นี้แน่นอน

ทว่าพอได้ยินคำตอบของเหลิ่งหวา มู่หรงอี้เซวียนชะงัก ก่อนถามว่า “เช่นนั้นนางได้บอกหรือไม่ว่าจะกลับมาเมื่อใด?” เขาไม่ได้รู้สึกว่าเหลิ่งหวากำลังละเลยพวกเขาแต่อย่างใด เพราะเขารู้ เฟิ่งจิ่วไม่ใช่คนที่จะอยู่เฉยกับที่ไม่ไปไหน นึกดูแล้ว จะต้องออกเดินทางเพราะมีเรื่องอะไรแน่ๆ

“คุณชายมู่หรงล้อเล่นแล้ว นายท่านจะกลับมาเมื่อใด พวกข้าที่เป็นเพียงบ่าวจะไปรู้ได้อย่างไรกัน!” เหลิ่งหวาตอบด้วยน้ำเสียงสุขุม มองมู่หรงอี้เซวียนที่อยู่ตรงหน้า “ทุกท่านไปขอรับการรักษาที่อื่นดีกว่า! จะได้ไม่พลาดโอกาสสำคัญในการรักษาอาการป่วย”

“สามหาว!”

ชายชุดหรูตวาดเสียงดัง จ้องเหลิ่งหวาด้วยสายตาเกรี้ยวกราด “เป็นเพียงผู้ดูแล ช่างวางมาดใหญ่โตนัก!”

“จื่อเหิง”

มู่หรงอี้เซวียนขมวดคิ้ว มองชายชุดหรูที่อยู่ข้างๆ ไม่พอใจที่จู่ๆ เขาก็ตวาดเสียงดัง ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาแล้วว่าเฟิ่งจิ่วรักพวกพ้องขนาดไหน คนของนางมีหรือจะปล่อยให้ผู้อื่นตำหนิได้? ยิ่งไปกว่านั้น เหลิ่งหวายังเป็นคนที่นางให้ความสำคัญมาก เขาติดตามเฟิ่งจิ่วมานานหลายปีแล้วด้วย ไม่ใช่คนทั่วไปจะเทียบได้อยู่แล้ว

เหลิ่งหวาราวกับไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขายังคงรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าไว้ มองมู่หรงอี้เซวียน “คุณชายมู่หรง เชิญเถิด!”

มู่หรงอี้เซวียนเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ถอนใจ เอ่ยว่า “อย่างนั้นข้าค่อยมาใหม่วันหลังก็แล้วกัน!” เอ่ยจบ ก็หมุนตัวเดินจากไป

ชายชุดหรูผู้นั้นเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วตวัดมองเหลิ่งหวาแวบหนึ่ง แค่นเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อเดินตามไป

หลังจากพวกเขาไป ประตูหอยาสวรรค์ปิดลง ตู้ฝานเดินออกมาจากข้างหลัง พวกหลัวอวี่กับฟั่นหลินก็เดินออกมาด้วย…

………………………………….