เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2169 ยิงพลาด / ตอนที่ 2170 ปู่ของเอ็งกวนสีหลิ่น?
ตอนที่ 2169 ยิงพลาด
กลุ่มคนเบื้องหน้ากำลังต่อสู้กัน อสูรกลืนเมฆาสู้กับปราชญ์เซียนผู้นั้น พวกเหลิ่งหวาสู้กับพวกผู้ฝึกตนที่เหลือ ส่วนหยางเสี่ยวเอ้อร์ที่กำลังสังเกตการณ์อยู่ด้านในหอยาสวรรค์เห็นทั้งสองฝ่ายสู้รบกันอย่างดุเดือด ก็อดกังวลไม่ได้
เวลานี้ ครั้นผู้ฝึกตนคนหนึ่งเหลือบเห็นเงาร่างที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตู ไอพิฆาตปรากฏในดวงตา กระบี่ยาวมือพลิกหมุน พุ่งเป้าไปทางหยางเสี่ยวเอ้อร์
ไอสังหารพุ่งเข้ามา หยางเสี่ยวเอ้อร์ตกใจกรีดร้อง หงายหลังล้มนั่งลงไปบนพื้น พลังกระบี่เฉี่ยวผ่านเหนือหัวนางไปอย่างเฉียดฉิว นางเหงื่อท่วมกายด้วยความหวาดกลัว
“จะ เจ้าคิดจะฆ่าข้าเชียวหรือ?”
นางทำหน้าตกตะลึง เบิกตากลมโตจ้องผู้ฝึกตนคนนั้น นางเพิ่งอายุสิบกว่าปี ซ้ำยังเป็นสตรี พลังเทียบพวกเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ผู้ฝึกตนคนนี้อย่างน้อยก็มีวรยุทธ์อยู่ในระดับกำเนิดวิญญาณต้นขั้นสูงสุดแล้ว นึกไม่ถึงกลับคิดจะลงมือสังหารนาง? ช่างไร้ยางอายนัก!
หยางเสี่ยวเอ้อร์รู้สึกว่าผู้ฝึกตนคนนั้นช่างหน้าไม่อายนัก! ด้วยความเดือดดาลนางถึงขั้นลืมความกลัว นางกำหมัดแน่น จ้องผู้ฝึกตนคนนั้นที่ถูกองครักษ์เฟิ่งเข้ามาขัดขวาง ขบกรามกรอดๆ หยิบธนูยักษ์ออกมา ยืนหลบอยู่หลังประตูพร้อมกับง้างธนูยักษ์เล็งไปยังผู้ฝึกตนที่โจมตีนางเมื่อครู่
เนื่องจากผู้ฝึกตนคนนั้นกำลังสู้กับหนึ่งในองครักษ์เฟิ่งอยู่ ร่างของพวกเขาสองคนเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา นางง้างธนูยักษ์เล็งเป้าไปที่ผู้ฝึกตนคนนั้น แต่กลับกลัวว่าจะยิงโดนองครักษ์เฟิ่ง ด้วยเหตุนี้ลูกธนูจึงเคลื่อนไหวไปตามเงาร่างของทั้งสอง กระทั่งนางสบโอกาส รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้า รีบคลายมือออกจากลูกธนูทันใด
“ฟิ้ว!”
ลูกธนูพุ่งออกไปพร้อมกับเสียงแหวกอากาศ เพียงแต่ในขณะนั้น ผู้ฝึกตนคนนั้นหลบการโจมตีขององครักษ์เฟิ่งพอดี จึงทำให้หลบเลี่ยงธนูลูกนั้นได้อย่างเฉียดฉิว ขณะที่หยางเสี่ยวเอ้อร์กำลังงุ่นง่าน ไม่นานกลับต้องอ้าปากค้างจ้องไปข้างหน้า
เพราะแม้ว่าธนูลูกนั้นไม่ได้ยิงโดนคนที่นางต้องการจะยิง กลับยิงโดนผู้ฝึกตนอีกคนที่กำลังสู้กับองครักษ์เฟิ่งคนหนึ่งอยู่ข้างหลัง ธนูยาวพุ่งทะลุแผ่นหลังของเขา ผู้ฝึกตนคนนั้นตัวแข็งค้าง ก้มหน้ามองธนูแหลมที่พุ่งทะลุร่างของตนเอง เบิกตากว้างอย่างเจ็บแค้น เขาไม่มีกระทั่งโอกาสเหลียวหลังกลับมา เพราะองครักษ์ที่อยู่ด้านหน้าถือกระบี่ตวัดขวางเข้ามาบั่นคอของเขาออกจากร่างในพริบตา
หยางเสี่ยวเอ้อร์ที่เห็นภาพนั้นก็กลืนน้ำลาย กำธนูยักษ์ในมือแน่นขึ้นหลายส่วน เห็นเหตุการณ์นองเลือดเช่นนี้ ไม่รู้คืนนี้นางจะฝันร้ายหรือไม่?
ข่มความหวาดกลัวข้างใน นางง้างธนูยักษ์เพื่อเล็งเป้าใส่ศัตรูอีกครั้ง ครานี้ จะต้องยิงให้โดน!
ธนูยักษ์ถูกง้างเล็งเป้าและปล่อยออกไป ลูกธนูแหลมพุ่งออกไปอีกครั้ง เพราะมันเป็นอาวุธวิเศษอยู่แล้ว กอปรกับธนูคันนี้แรงมาก เรี่ยวแรงที่ยิงออกไปจึงรุนแรงมาก ยิ่งไปกว่านั้นนางซ่อนตัวอยู่ข้างในนี้ขณะเล็งเป้าศัตรู ตามหลักแล้วหากไม่มีคนรบกวนน่าจะยิงโดน แต่ครั้นยิงออกไป นางก็ยิงพลาดเป้าอีก คราวนี้นางยิงโดนผู้ฝึกตนคนอื่นอีกแล้ว
ครั้นเห็นว่าลูกธนูพุ่งผ่านองครักษ์เฟิ่งไปโดนไหล่ของผู้ฝึกตนคนหนึ่ง หยางเสี่ยวเอ้อร์ปาดเหงื่อ หากนางไม่ระวังทำองครักษ์เฟิ่งบาดเจ็บต้องแย่แน่ๆ
ธนูถูกยิงออกไปสองลูก แม้จะตายหนึ่งเจ็บหนึ่ง แต่ก็เริ่มดึงดูดความสนใจของผู้ฝึกตนส่วนเหนึ่งแล้ว พวกเขาหาโอกาสเข้าใกล้ประตูหอยาสวรรค์ คิดจะจัดการหยางเสี่ยวเอ้อร์ ทว่าเหลิ่งหวาที่สังเกตเห็นรีบถอยหลังอย่างรวดเร็วหลังจากสังหารผู้ฝึกตนคนหนึ่ง เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าหยางเสี่ยวเอ้อร์ ขัดขวางผู้ฝึกตนคนหนึ่งที่กำลังพุ่งเข้าใส่หยางเสี่ยวเอ้อร์
“เข้าไปข้างใน! อย่าออกมา!”
เหลิ่งหวาตวาด สั่งให้นางรีบเข้าไปข้างใน เพราะอย่างไรพลังของนางก็ไม่อาจต่อกรกับผู้ฝึกตนเหล่านี้ได้
………………………………….
ตอนที่ 2170 ปู่ของเอ็งกวนสีหลิ่น?
หยางเสี่ยวเอ้อร์ถูกเหลิ่งหวาตวาดอย่างนี้ ตกใจตัวแข็ง นางถือธนูถอยหลังไปทีละก้าว ไม่กล้าเป็นตัวถ่วงเขาอีก
ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าเห็นคนของหอยาสวรรค์ถูกคนของเขาฟันบาดเจ็บ ผ่านไปนานแล้วกลับยังมีพลังต่อสู้ ไม่มีทีท่าว่าจะถูกพิษเล่นงานแม้แต่น้อย เขาอดประหลาดใจไม่ได้ คิ้วบนใบหน้าขมวดแน่น
อาวุธของสำนักปัญจพิษของพวกเขาล้วนเคลือบยาพิษไว้ทั้งนั้น เหตุใดคนพวกนี้ถูกดาบและกระบี่เคลือบยาพิษของพวกเขาทำร้ายแล้วก็ยังไม่มีอาการพิษกำเริบอีก? หรือว่าร่างกายของพวกเขาไม่ตอบสนองต่อสารพัดพิษงั้นหรือ?
นึกมาถึงตรงนี้ เขาพลันฉุกคิดได้ ใช่แล้ว นายของคนพวกนี้คือภูตหมอเฟิ่งจิ่ว ในเมื่อเป็นคนของเฟิ่งจิ่ว บางที เฟิ่งจิ่วอาจให้คนพวกนี้กินยาแก้พิษกันไว้ก่อนตั้งแต่แรกแล้ว ดูท่า พิษทั่วไปคงทำอะไรพวกเขาไม่ได้
ขณะที่คนทางนี้กำลังต่อสู้กัน ณ ด้านนอกประตูเมืองร้อยนที กวนสีหลิ่นในชุดสีคลุมสีดำที่มีสภาพสะบักสะบอมกำลังกลับมา
หลังจากเขาเสร็จภารกิจก็ออกจากกลุ่มทหารรับจ้างและมุ่งหน้ามายังเมืองร้อยนทีแห่งนี้ เขาตั้งใจมาเยี่ยมน้องสาวของเขา และนำของขวัญที่ได้จากการเดินทางครั้งนี้มามอบให้นาง
ครั้นเข้าเมืองมา เห็นความรุ่งเรืองของเมืองร้อยนที เขาเผยรอยยิ้ม ที่แห่งนี้ดีมากจริงๆ เฟิ่งจิ่วลงหลักปักฐานที่นี่เหมาะสมที่สุดแล้ว
เขามุ่งหน้ามาที่ตลาดตะวันตกโดยไม่หยุดพัก ครั้นเหยียบเข้ามาในถนนตะวันตกก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศที่นี่ไม่ปกติ เขาเดินไปข้างหน้า เห็นว่ามีคนมุงอยู่มากมายก็ประหลาดใจ เขาดึงชายฉกรรจ์คนหนึ่งที่เดินผ่านมาเพื่อถาม “พี่ชายท่านนี้ ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?”
ชายฉกรรจ์คนนั้นไม่พอใจที่ถูกดึงรั้ง กำลังจะอ้าปากด่า แต่ครั้นหันกลับมาเห็นว่าเป็นชายร่างใหญ่กำยำ ในมือถือดาบใหญ่ ก็ถูกรัศมีของอีกฝ่ายข่มขวัญในทันใด วาจาด่าทอที่ตั้งใจในตอนแรกแปรเปลี่ยนไปในทันที “เกิดเรื่องที่หอยาสวรรค์ มีคนกลุ่มหนึ่งโจมตีคนของหอยาสวรรค์ ได้ยินว่าสู้กันดุเดือดมาก”
ได้ยินอย่างนั้น กวนสีหลิ่นหน้าเครียด ไอพิฆาตแผ่กระจายรอบตัว ชายคนนั้นตกใจหน้าซีด สองขาสั่นเทิ้ม ขณะกำลังจะอ้าปากพูดอะไร กวรสีหลิ่นก็ปล่อยเขาแล้วสาวเท้ายาวๆ เดินไปข้างหน้า
คนรอบข้างถอยออกมายืนดูอยู่ห่างๆ กวนสีหลิ่นเดินฝ่ากลุ่มคนจากข้างหลังเข้ามา เห็นพวกเหลิ่งหวากำลังสู้กับคนกลุ่มหนึ่งอย่างดุเดือด เขาเห็นตามร่างกายของพวกเหลิ่งหวามีบาดแผล หนำซ้ำอสูรกลืนเมฆาก็ออกมาสู้ด้วย ทว่ากลับไม่เห็นเงาร่างเฟิ่งจิ่วน้องสาวของเขา ลอบนึกประหลาดใจ แต่กลับไม่ได้คิดอะไรมาก
เขาขับเคลื่อนกลิ่นอายพลังเร้นลับ ดาบใหญ่ในมือตวัดแกว่ง รวมพลังพาเอาร่างโฉบไปข้างหน้า ขณะเดียวกันก็เงื้อดาบฟันใส่ผู้ฝึกตนคนหนึ่ง
“ชิ้ง! ฉึก!”
เสียงกระแสพลังอันดุดันผสมผสานกับเสียงกรีดร้องดังก้องกลางอากาศ เสียงตวาดอย่างฮึกเหิม และเสียงดาบใหญ่ฟาดฟัน รวมถึงเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นพร้อมกัน เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นกลางอากาศ
“ซี๊ด!”
ศีรษะอาบเลือดกลิ้งไปกับพื้นดิน ดวงตาคู่นั้นยังคงเบิกกว้าง หน้าตาราวกับเจ็บแค้นตายตาไม่หลับ น่าสยดสยองยิ่งนัก และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ ก็ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างตกตะลึง หยุดสู้กันไปชั่วขณะหนึ่ง
“เจ้าเป็นใคร! กล้าแทรกมือเข้ามายุ่งเรื่องของเรา!” ปราชญ์เซียนที่เป็นผู้นำจ้องชายในชุดคลุมสีดำที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัว ตวาดถามเสียงดัง
กวนสีหลิ่นควงดาบใหญ่ในมือ น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงแรงกดดันเปล่งออกจากปากของเขากระจายไปกลางอากาศ “เดินไม่เปลี่ยนชื่อ นั่งไม่เปลี่ยนแซ่ ข้าก็ปู่เอ็งกวนสีหลิ่นอย่างไรเล่า!”
………………………………….