เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2333 ทำให้พวกเจ้าไปจากที่นี่ได้ / ตอนที่ 2334 รอเพียงวันหน้า - novel-lucky

ตอนที่ 2333 ทำให้พวกเจ้าไปจากที่นี่ได้

อาจเพราะคำพูดที่เธอประกาศออกไปสร้างแรงสะเทือนขวัญ จึงไม่มีใครพูดอะไรอีก ผู้ฝึกวิชามารระดับผู้อาวุโสเซวียนคนหนึ่งที่อยู่ข้างหน้า มองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง ก่อนจะถอดดวงวิญญาณออกมาหนึ่งสาย

เฟิ่งจิ่วมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะรับดวงวิญญาณสายนั้นมาเก็บ จากนั้นก็พูดกับเขา “ยื่นมือขวาออกมา”

ผู้ฝึกวิชามารคนนั้นอึ้งงัน เพียงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะยืนมือขวาออกมา จากนั้นก็เห็นเธอหยิบพู่กันที่จุ่มบางสิ่งที่มีสีแดงเหมือนชาดขึ้นมา จากนั้นก็วาดรูปเปลวไฟบนหลังมือของเขา ตรงกลางรูปนั้นเขียนอักษรไว้หนึ่งตัว

“ผู้อาวุโสกู่ วาดตามรูปนี้ และเขียนอักษรลงไปด้วย” เฟิ่งจิ่วกำชับผู้อาวุโสกู่ที่อยู่ด้านหนึ่ง

ผู้อาวุโสกู่ก้าวเข้ามาดูครู่หนึ่ง พยักหน้าตอบ “ได้”

ด้วยเหตุฉะนี้ เฟิ่งจิ่วให้คนยกเก้าอี้มาให้ผู้อาวุโสกู่ ยื่นพู่กันให้เขา เธอนั่งมองอยู่ข้างๆ พลางรับดวงวิญญาณของคนพวกนั้นมาเก็บไว้

วันนี้ ยุ่งอยู่จนถึงยามพลบค่ำถึงค่อยเก็บดวงวิญญาณของทุกคนครบ ส่วนผู้อาวุโสกู่กับชางฉิงสลับกันวาดภาพและเขียนอักษรลงบนหลังมือพวกเขา สุดท้ายหลังจากที่วาดภาพและเขียนอักษรลงบนหลังมือขวาของคนสุดท้ายเสร็จ จึงค่อยหยุดมือลง

“นายท่าน ทั้งหมดหนึ่งพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน” ผู้อาวุโสกู่รายงานจำนวนคน

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า เงยหน้ามองเหล่าผู้ฝึกวิชามารที่ล้วนยืนอยู่ตรงนั้น มาถึงตอนนี้ จึงค่อยพูดกับพวกเขาว่า “ในเมื่อต่างก็ถอดดวงวิญญาณให้ข้าหนึ่งสายแล้ว ก็เท่ากับชีวิตของพวกเจ้าอยู่ในกำมือของข้า อย่างนั้น ตอนนี้ข้าจะบอกเรื่องหนึ่งให้พวกเจ้ารู้ก็แล้วกัน!”

เมื่อได้ฟัง ทุกคนรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หลายคนหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ลอบคิดในใจ นี่คงไม่ได้เสียใจภายหลังหรอกกระมัง หรือนางคิดจะทำลายดวงวิญญาณของพวกเขาเพื่อฆ่าพวกเขาเสีย

แม้แต่คนในเมืองเฟิ่งเมื่อได้ยินอย่างนั้น ต่างก็อึ้งไปเล็กน้อย แปลกใจว่านายท่านกักตัวฝึกตนมานานขนาดนี้ มีเรื่องอะไรจะบอกให้ทุกคนรู้กัน

เห็นสีหน้าทุกคนเครียดเขม็ง เฟิ่งจิ่วหยักยกมุมปาก รอยยิ้มบางๆ เบ่งบานบนกลีบปาก หัวคิ้วของเธอสาดประกายความมั่นใจที่น่ากลัว น้ำเสียงเย็นใสเนิบช้าเปล่งออกจากปากของเธออย่างชัดเจน

“เรื่องที่ข้าจะบอกพวกเจ้าก็คือ หลังจากนี้ไม่นาน ข้าจะเปิดเขตอาคมและค่ายกลของที่นี่ ให้พวกเจ้าได้ไปจากสถานที่ที่ตัดขาดจากโลกภายนอกแห่งนี้!”

ครั้นสิ้นเสียงของเธอ เมืองเฟิ่งอันกว้างใหญ่พลันเงียบกริบ แต่ละคนหน้าตาตะลึงค้าง กระทั่งหลังจากอึ้งอยู่นาน ก็ตามมาด้วยเสียงฮือฮาราวกับไม่อยากเชื่อที่ระเบิดขึ้นในพริบตา

“จะเป็นไปได้อย่างไร นางบอกว่านางสามารถทลายเขตอาคมและค่ายกลของที่นี่ ให้พวกเราไปจากสถานที่ที่ตัดขาดจากโลกภายนอกแห่งนี้ได้”

“โอ้! นี่จะเป็นไปได้อย่างไร! ข้าไม่เชื่อ! แต่ว่า แต่ว่าข้าก็หวังว่ามันจะเป็นจริง…”

“พวกเราจะมีวันที่ได้ไปจากที่นี่จริงหรือ ไปได้จริงๆ หรือ”

“ที่แห่งนี้เป็นสี่จักรพรรดิเซียนร่วมมือกันสร้างเขตอาคมและค่ายกลขึ้นมาเอง บนท้องฟ้าก็มีเขตต้องห้าม แม้นางจะเก่งกาจอีกแค่ไหนก็เป็นเพียงผู้แข็งแกร่งระดับผู้อาวุโสเซียน ตัวนางเองยังถูกส่งตัวเข้ามาในนี้ จะช่วยพวกเราออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร ข้าไม่เชื่อหรอก!”

“ไม่ๆๆ! ต้องเป็นเรื่องจริงแน่! เจ้าเมืองเฟิ่งพูดก็ต้องเป็นเรื่องจริงแน่! ข้าเชื่อนาง! ข้าเชื่อนาง!”

“ใช่ๆๆ นางร้ายกาจขนาดนั้น จะต้องทลายเขตอาคมและค่ายกลของที่นี่ได้แน่ ทำได้แน่!”

เสียงเอะอะชุลมุนมากมายดังกันให้วุ่น แต่ละคนสีหน้าตื่นเต้น คนที่ไม่เชื่อก็มี คนที่เชื่อก็มี ที่ตะลึงค้างก็มี ที่รู้สึกเหลือเชื่อก็มีเช่นกัน ทว่าเวลานี้ สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องไปที่เงาร่างสีแดงร่างนั้น…

………………………………….

ตอนที่ 2334 รอเพียงวันหน้า

หลังจากที่ประกาศเรื่องนี้ออกไป เฟิ่งจิ่วก็หมุนตัวเดินออกมาแล้ว และเมื่อเห็นเธอออกมา ผู้อาวุโสกู่และชางฉิงแล้วยังมีพวกกู่เสียงมองหน้ากันแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินตามนายท่านออกไป ส่วนคนที่เหลือก็ทำหน้าที่ส่งเหล่าผู้ฝึกวิชามารที่กำลังอยู่ในอารามตื่นเต้นออกจากเมือง

มีเพียงผู้ฝึกวิชามารระดับผู้อาวุโสเซียนกลุ่มนั้นที่เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิ่งจิ่วแล้วก็ตื่นตะลึง ไม่ยอมไปจากที่นี่ อยากอยู่ต่อเพื่อถามให้ชัดเจน แต่คนของเมืองเฟิ่งทำตามคำสั่ง ไล่ผู้ฝึกวิชามารออกจากเมืองเฟิ่งให้หมด จากนั้นก็ปิดเขตอาคม พวกเขาก็ทำได้เพียงเฝ้ารออยู่หน้าประตู หาโอกาสถามให้กระจ่างว่าเรื่องนี้มันอย่างไรกันแน่ พวกเขามีวันที่จะได้ไปจากที่นี่จริงๆ หรือ

พวกผู้อาวุโสกู่กับชางฉิงเดินตามอยู่ข้างหลังตลอด กระทั่งมาถึงข้างใน เห็นเธอนั่งลงกลางลานสวนแล้ว ผู้อาวุโสกู่จึงถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว “นายท่าน คำพูดที่ท่านพูดเมื่อกี้จริงหรือ พวกข้าไปจากที่นี่ได้จริงหรือ”

เสียงของเขามีความตื่นเต้นแฝงอยู่อย่างปิดไม่มิด เพราะตื่นเต้น สองมือที่ประสานกันอยู่จึงสั่นเทาเล็กน้อย

“ย่อมเป็นเรื่องจริง” เธอตอบ หันไปมองหญิงวัยกลางคนสองคนของตระกูลกู่นำอาหารมา จึงเอาสุราออกจากห้วงมิติมาดื่ม พลางคีบอาหารกิน พลางอธิบายเสริม “เพียงแต่ ยังต้องใช้เวลาอีกหน่อย”

เมื่อได้ยินคำตอบ พวกเขามองหน้ากัน ต่างก็เผยรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นดีใจออกมาพร้อมกัน “ขอเพียงมีวันหนึ่งที่จะได้ไปจากที่นี่ ไม่ว่านานเท่าใดพวกเราก็จะรอ!”

พวกเขาไม่ได้ซักไซ้อีก เพียงได้รับคำยืนยันจากเธอ ก็เชื่ออย่างสนิทใจว่าจะไปจากที่นี่ได้อย่างแน่นอน

ที่จริง สถานที่แห่งนี้จะว่าไม่ดีก็ไม่ใช่ เพียงแต่ที่ไม่ดีก็คือที่นี่ถูกร่ายอาคมตัดขาดจากโลกภายนอก เป็นสถานที่ที่มีแต่คนชั่วไม่มีคนธรรมดา ที่แห่งนี้แม้แต่ธัญพืชห้าชนิดยังไม่มี แม้แต่ของที่ในเมืองเล็กๆ ข้างนอกนั่นมีที่นี่ก็ไม่มีเช่นกัน

แต่ว่า หากมีวันหนึ่ง ที่นี่เชื่อมต่อกับข้างนอกได้ เมื่อสิ่งของที่ข้างนอกมีก็หาได้ในนี้ ที่นี่ ก็จะกลายเป็นสถานที่ที่แตกต่างออกไป อย่างน้อย พวกเขาล้วนรู้จุดนี้ดี สถานที่แห่งนี้มีกลิ่นอายพลังวิญญาณเข้มข้นมาก แล้วก็เพราะเหตุนี้ สถานที่แห่งนี้จึงสามารถสร้างเขตอาคมและค่ายกลที่ใหญ่ขนาดนี้ได้

พวกเขาออกจากลานสวนไปพร้อมกับอารมณ์ตื่นเต้นดีใจ หลังจากออกมาข้างนอก คนของเมืองเฟิ่งก็ล้อมวงเข้ามาถาม เมื่อพวกเขาได้รับข่าวสารที่แน่ชัดจากทางนี้ ก็ได้ยินเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจดังก้องไปทั่วเมืองเฟิ่ง…

ได้ยินเสียงโห่ร้องยินดีในเมือง เฟิ่งจิ่วที่กำลังกินข้าวดื่มเหล้าอยู่ในลานสวนก็อดเผยยิ้มออกมาไม่ได้ เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า นัยน์ตาไหวระริก นึกถึงคนในครอบครัวและสหายทุกคน

ไม่ได้เจอกันครึ่งปี ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่ออกเดินทางไปยังนอกมหาสมุทร ไม่รู้ว่ามีข่าวคราวส่งกลับมาบ้างหรือไม่

“คิดถึงพวกเขาขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ ยังมีพวกท่านปู่กับท่านพ่อด้วย ไม่รู้ตอนนี้พวกเขากลับไปถึงทางนั้นทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่” เธอพึมพำเบาๆ แอบคิดว่าวันเวลาช่างผ่านไปไวเหลือเกิน หากตอนนั้นที่ตระกูลเฟิ่งประสบเคราะห์กรรมครั้งใหญ่เสี่ยวเฟิ่งเย่ไม่ตาย ตอนนี้ทุกคนในครอบครัวอยู่ด้วยกันจะดีสักแค่ไหนนะ

นึกมาถึงตรงนี้ เธอถอนหายใจเบาๆ ถึงตอนนั้นเมื่อไปจากที่นี่ ค่อยหาโอกาสกลับไปดูว่าพวกเขาสบายดีหรือไม่ ดีไหมนะ

ค่ำคืนนี้ เธอนั่งอยู่ในลาน ดื่มสุราจนถึงกลางดึก เมื่อเริ่มรู้สึกเมากรึ่มๆ จึงค่อยกลับไปพักที่ห้อง หลับไปนานจนถึงยามเที่ยงของอีกวัน เมื่อตื่นก็กำชับว่าเธอจะกักตัวฝึกตน จากนั้นก็หายตัวเข้าไปฝึกปราณต่อในห้วงมิติ…

………………………………….