เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2339 จงจำบุญคุณครั้งนี้ไว้ / ตอนที่ 2340 ผลัดเปลี่ยนเฝ้าเมือง
ตอนที่ 2339 จงจำบุญคุณครั้งนี้ไว้
นาทีนี้ หัวใจของพวกเขารู้สึกสิ้นหวังเหมือนถูกทอดทิ้ง พวกเขาคิดว่าเจ้าเมืองเฟิ่งจะไม่พาพวกเขาไปด้วย เพราะจักรพรรดิเซียนสี่คนนั้นไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไปจากที่นี่
ทว่า คนในเมืองเฟิ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้น กลับไม่ได้ร้อนใจ เพียงรอคอยอย่างเงียบๆ พวกเขาเชื่อว่านายท่านจะต้องพาพวกเขาไปด้วยแน่ เพราะพวกเขารู้ นายท่านไม่ใช่คนที่สนใจแต่ตนเอง
เฟิ่งจิ่วที่ยืนอยู่กลางอากาศได้ยินจักรพรรดิเซียนผู้นั้นเสนอ กลับส่ายหัว
สี่จักรพรรดิเซียนเห็นเธอส่ายหน้า ก็อดแปลกใจไม่ได้ “เจ้าไม่อยากออกไป” เมื่อครู่เพิ่งบอกว่าเปิดเขตอาคมเพื่อจะออกไปจากที่นี่ เหตุใดตอนนี้พวกเขาจะส่งนางออกไป นางกลับส่ายหน้าเสียแล้ว
“ไม่ใช่”
เฟิ่งจิ่วตอบ มองพวกเขาทั้งสี่ อธิบายว่า “ข้าจะออกไป แต่จะให้ทุกคนที่นี่ออกไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกวิชามารหรือผู้ฝึกตน ข้าล้วนรับปากพวกเขาแล้วว่าจะทำให้พวกเขาออกไปจากที่นี่ได้ อีกอย่าง นอกเหนือจากนี้ แผ่นดินลอยฟ้าผืนนี้ข้าก็คิดจะยึดมาครอบครองเป็นของตนเองด้วย”
เมื่อได้ฟังคำตอบของเธอ เหล่าผู้ฝึกวิชามารที่อยู่เบื้องล่างต่างก็สูดหายใจ เจ้าเมืองเฟิ่งใจกล้าเกินไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะกล้าพูดจาเช่นนี้กับสี่จักรพรรดิเซียน หรือนางไม่กลัวสี่จักรพรรดิเซียนนั่นฆ่านาง
หนำซ้ำ นางยังบอกว่าจะทำให้ที่นี่กลายเป็นอาณาเขตของตนเองอีก สี่จักรพรรดิเซียนจะยอมหรือ ที่แห่งนี้หากไม่มีเขตหวงห้ามและเขตอาคมเหล่านั้นแล้ว ก็เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายพลังวิญญาณอันเข้มข้นมาก สี่จักรพรรดิเซียนจะยอมยกสถานที่อย่างนี้ให้นางหรือ
มีเพียงคนในเมืองเฟิ่งเท่านั้นที่เมื่อได้ยินประโยคนี้แล้ว แต่ละคนต่างอดเผยยิ้มออกมาไม่ได้ นี่แหละนายท่านของพวกเขา! อาจหาญอย่างมาก!
สี่จักรพรรดิเซียนได้ยินคำพูดของเฟิ่งจิ่ว ต่างก็อดมองหน้ากันไม่ได้ สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย “ไม่เพียงจะพาคนข้างล่างออกไปจากที่นี่ทุกคน ยังจะให้พวกเรายกที่นี่ให้เจ้าอีก”
“มิใช่ยกให้ แต่เป็นการชดเชย”
เฟิ่งจิ่วเอ่ย มองพวกเขาสี่คนพลางอธิบายว่า “ข้าถูกขังอยู่ในเขตอาคมและค่ายกลที่พวกท่านทั้งสี่สร้างขึ้นอย่างไร้ความผิดเป็นเวลหนึ่งหนึ่งปี หรือว่าท่านทั้งสี่ไม่คิดว่าควรชดเชยให้ข้าบ้างหรือ”
ได้ยินอย่างนั้น ทั้งสี่ชะงักงัน จ้องเฟิ่งจิ่วอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปครู่ใหญ่ หนึ่งในนั้นจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “จะยกให้เจ้าก็ใช่ว่าจะไม่ได้ เพียงแต่เจ้าจะพาพวกผู้ฝึกวิชามารที่ทั่วตัวเต็มไปด้วยไอสังหารออกไปจากที่นี่ทั้งหมด จะรับประกันได้อย่างไรว่าพวกเขาจะไม่ไปก่อกรรมทำชั่วอีก”
เฟิ่งจิ่วได้ยินคำถามเช่นนั้นก็หยักยิ้มมุมปาก “ดวงวิญญาณของพวกเขาอยู่ในกำมือของข้า ขอเพียงข้าต้องการ พวกเขาก็จะต้องตายอย่างไรทางเลือก หนำซ้ำ นอกจากพวกผู้ฝึกวิชามาร ส่วนใหญ่ล้วนอยู่ใต้อาณัติข้า กลายเป็นคนของข้าหมดแล้ว ด้วยพลังความสามารถของข้า ข้ามั่นใจว่าสามารถดูแลควบคุมพวกเขาได้”
ทั้งสี่สบตากันแวบหนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกข้าก็จะทำตามที่เจ้าขอก็แล้วกัน! บุญคุณนี้ เจ้าก็จงจำไว้ด้วย” ทั้งสี่มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งแฝงความหมาย
บุญคุณนี้ก็จงจำไว้
เฟิ่งจิ่วแววตาไหวระริก คำพูดของสี่จักรพรรดิเซียนนี้หมายความว่าอย่างไร หรือว่าจะตามทวงบุญคุณกับเธออีกอย่างนั้นหรือ ด้วยฐานะจักรพรรดิเซียนผู้กุมอำนาจสี่ทิศอันทรงเกียรติของพวกเขา ยังมีเรื่องอะไรที่ต้องการใช้เธออีก
“ส่งพระส่งให้ถึงทิศตะวันตก ช่วยคนช่วยให้ถึงที่สุด เจ้าเองก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงทลายเขตอาคมกับค่ายกลนี้แล้ว พวกข้าจะสลายเขตอาคมและค่ายกลที่นี่ให้เจ้าเอง แต่เจ้าต้องจำคำพูดในวันนี้ไว้ให้ดี ห้ามให้พวกผู้ฝึกวิชามารเหล่านี้ออกไปทำความชั่วที่ไหนหลังออกไปจากที่นี่เด็ดขาด”
สิ้นเสียง ทั้งสี่คนมองเฟิ่งจิ่วด้วยสายตาลึกล้ำเป็นครั้งสุดท้าย โบกมือเพื่อสลายเขตอาคมและค่ายกลของที่นี่…
………………………………….
ตอนที่ 2340 ผลัดเปลี่ยนเฝ้าเมือง
หลังจากที่สี่จักรพรรดิเซียนสลายเขตอาคมและค่ายกล ก็หายลับไปกลางท้องฟ้า เมื่อพวกเขาจากไป แรงกดดันอันแข็งแกร่งที่แผ่ปกคลุมลงมาจากท้องฟ้าก็หายไปด้วย ผู้คนที่อยู่เบื้องล่างต่างถอนหายใจ ทยอยลุกขึ้น
“เขตอาคมกับค่ายกลแก้แล้วหรือ แก้ได้จริงหรือ” มีคนพึมพำ ใบหน้าราวกับไม่อยากเชื่อ
“ข้าขึ้นไปดู” ผู้ฝึกตนคนหนึ่งไม่อาจข่มความตื่นเต้นในใจได้ ไม่สนใจว่าตนเองกำลังบาดเจ็บอยู่ รีบรวมพลังบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
เฟิ่งจิ่วในเวลานี้กลับกำลังสำรวจรอบๆ แผ่นดินลอยฟ้าผืนนี้ ทัศนะการมองเห็นที่เดิมทีเหมือนถูกเมฆสีขาวบดบังไว้เริ่มปรากฏชัดเจน นอกผืนฟ้าสีครามชั้นเมฆสีขาวเหล่านั้น สิ่งที่มองเห็นก็คือผืนป่า และเมืองจำนวนหนึ่ง
“ที่แท้ก็อย่างนี้เอง”
เธอพึมพำเบาๆ ดวงหน้างามล้ำเผยรอยยิ้มหนึ่งออกมา สถานที่แห่งนี้ไม่ได้อยู่ที่ใด แต่อยู่ในแผ่นดินใหญ่แถบเหนือแม่น้ำแห่งนี้เอง เพียงแต่ แผ่นดินลอยฟ้าผืนนี้ลอยอยู่เหนือท้องฟ้า ท่ามกลางหมู่เมฆสีขาว ทั้งยังถูกร่ายเขตอาคมและค่ายกลไว้ด้วย คนข้างล่างมองไม่เห็นที่นี่ เข้ามาในนี้ไม่ได้ และคนในนี้ ก็ไม่อาจออกไป และมองเห็นข้างนอกเช่นกัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ! แก้แล้วจริงๆ! แก้แล้วจริงๆ ด้วย!” พวกผู้ฝึกวิชามารที่พากันบินขึ้นมาบนฟ้าเมื่อเห็นทิวทัศน์ข้างนอก ต่างก็ตื่นต้นและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
ทว่า พวกเขากลับไม่ลืมว่าผู้ใดเป็นคนมอบโอกาสให้พวกเขาได้มองเห็นแผ่นดินและผืนฟ้าข้างนอกอีกครั้ง และไม่ลืมว่าผู้ใดเป็นคนสู้เพื่อชิงโอกาสให้พวกเขาได้ออกไปจากที่นี่ ด้วยเหตุนี้ ผู้ฝึกวิชามารเกือบสองพันคน ไม่ว่าจะอยู่กลางอากาศ หรืออยู่ในป่าข้างล่าง ต่างก็คารวะเฟิ่งจิ่วด้วยความตื้นตัน
“ขอบคุณนายท่านมาก!”
เสียงแห่งความตื้นตันแฝงไว้ด้วยความยินดีเปล่งออกจากปากของเหล่าผู้ฝึกวิชามาร สายตาของพวกเขาแต่ละคนล้วนจับจ้องไปที่เงาร่างสีแดงสะดุดตา มองดูดวงหน้าอันงามล้ำของนาง ราวกับจะจดจำใบหน้าของนางไว้ในใจตลอดกาล
เฟิ่งจิ่วมองพวกเขาแวบหนึ่ง น้ำเสียงแฝงแรงกดดันเปล่งออกจากปากของเธอช้าๆ “เอาละ ในเมื่อเขตอาคมและค่ายกลล้วนถูกเปิดออกแล้ว อย่างนั้นพวกเจ้าก็จงไปเสียเถอะ! แต่เมื่ออกไปแล้ว ต้องจำคำพูดที่ข้าเคยพูดไว้ให้ดี”
“ขอรับ! พวกข้าขอลา!” ทุกคนรับคำอย่างพร้อมเพรียง บ้างก็รวมพลังบินขึ้นสูง บ้างก็ขี่กระบี่บินพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง บ้างก็ขว้างอาวุธวิเศษออกไปแล้วขี่บินออกไป…
ไม่นาน คนพวกนั้นก็จากไปหมดแล้ว เหลือเพียงผู้คนในเมืองเฟิ่ง
ในเวลานี้เฟิ่งจิ่วเริ่มสร้างเขตอาคมและค่ายกลขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ตัดขาดแผ่นดินลอยฟ้าผืนนี้ออกจากโลกภายนอก แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ เธอเหลือช่องเขตอาคมที่ทำให้สามารถเข้าออกได้ไว้หนึ่งช่อง
หลังจากสร้างเขตอาคมขึ้นมาแล้ว เธอจึงลงจากบนท้องฟ้ากลับไปที่เมืองเฟิ่ง มองพวกเขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงแช่มช้า “ตอนนี้เหล่าผู้ฝึกวิชามารก็ไปหมดแล้ว ที่แห่งนี้ข้าร่ายเขตอาคมขึ้นมาใหม่ ต่อไปผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตล้วนเข้ามาไม่ได้ และข้าก็ต้องคนเฝ้ารักษาความปลอดภัยอยู่ที่นี่ ในหมู่พวกเจ้ามีใครเต็มใจทำหน้าที่นี้บ้าง”
“นายท่าน พวกข้าล้วนยินดีรับหน้าที่นี้ขอรับ!” คนในเมืองเฟิ่งตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“ใช่ขอรับ นายท่าน ขอเพียงท่านออกคำสั่ง พวกข้าล้วนเต็มใจอยู่ต่อ”
เฟิ่งจิ่วเห็นอย่างนั้นก็พยักหน้า เผยรอยยิ้มออกมา “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! พวกเจ้าเองก็ถูกขังมาที่นี่หลายปีแล้ว ให้พวกเจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่ยุติธรรมนัก ผลัดเปลี่ยนกันก็แล้วกัน!”
เธอมองพวกเขา “ให้ผู้อาวุโสกู่แบ่งคนออกมา จากนั้นก็ผลัดเปลี่ยนกันเฝ้าเมือง”
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
