เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2353 อยู่พัก / ตอนที่ 2354 ป่าทึบ
ตอนที่ 2353 อยู่พัก
ตู้ฝานมองชายหนุ่มที่เดินเข้าไปข้างในด้วยตนเอง จึงปิดประตูแล้วตามเข้าไป กล่าวว่า “นายท่านของข้าออกไปแล้ว หากผ่านไปช่วงหนึ่งท่านสามารถมาหานางใหม่”
อี้ซิวหร่านที่อยู่ข้างหน้าได้ยินประโยคที่ดังมาจากข้างหลัง ชะงักฝีเท้าทันที หันหลังไปเหล่มองตู้ฝานแวบหนึ่ง “ออกไปแล้ว นางเพิ่งกลับมาไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงออกไปอีกแล้ว”
“เพราะมีเรื่องต้องสะสาง ฉะนั้นจึงได้ออกไป” ตู้ฝานเอ่ย สายตาจับจ้องไปที่อี้ซิวหร่าน อี้ซิวหร่านคนนี้เขาเคยได้ยินจากต้วนเยี่ย น่าจะมีสัมพันธ์ที่ไม่เลวกับนายท่าน
“นางไปไหน กลับมาเมื่อไร” เขาหาที่นั่ง พลางถามขึ้น
“ประมาณหนึ่งเดือนถึงกลับมา ส่วนไปที่ไหนนั้นบอกมิได้”
“ขอชาให้ข้าแก้วหนึ่ง” อี้ซิวหร่านหันไปบอกตู้ฝาน
เห็นอย่างนี้ ตู้ฝานจึงสั่งให้คนยกชามา เห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วเป็นระยะ และส่ายหัวเป็นระยะ ลอบประหลาดใจ จึงถามว่า “คุณชายอี้มาหานายท่านของข้ามีเรื่องใด”
“ข้าผ่านมาทางนี้พอดี จึงแวะเข้ามาเยี่ยมนาง จะมีเรื่องอะไรได้” อี้ซิวหร่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน มือหนึ่งยกชา มือหนึ่งใช้ฝาปาดผิวน้ำ ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
“ใช่แล้ว ต้วนเยี่ยเล่า ข้าได้ยินว่าพักนี้พี่ชายของนางสร้างเรื่องไม่น้อย เรื่องราวยุ่งเหยิงนี้ยังไม่สะสางเลย! นางก็วางใจออกไปได้หรือ” อี้ซิวหร่านดื่มชาพลางถามขึ้น
“คุณชายอี้มีใจแล้ว นายท่านของข้ากำชับเรื่องราวต่างๆ ไว้ดีแล้วจึงค่อยออกไป” ตู้ฝานยิ้มตอบอย่างมีมารยาท
“ในเมื่อนางไม่อยู่ อย่างนั้นข้าก็อยู่รอนางที่นี่ก็แล้วกัน! หนึ่งเดือนหากจะผ่านไปก็ผ่านไปเร็วมาก”
ได้ยินอย่างนั้น ตู้ฝานชะงักงัน “คุณชายอี้จะอยู่ที่นี่หรือ”
“ไม่ได้หรือ เจ้าไม่ได้บอกว่าอย่างมากนางก็ออกไปประมาณหนึ่งเดือนไม่ใช่หรือ หรือจะให้ข้ากลับไปอีก” อี้ซิวหร่านชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง นั่งนิ่งไม่ขยับ
เห็นอย่างนี้ ตู้ฝานยิ้มๆ “กลับไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ พักนี้หอยาสวรรค์ของเรามีเรื่องยุ่งค่อนข้างมาก ข้ากังวลว่าหากคุณชายอี้อยู่ที่นี่พวกข้าจะต้อนรับไม่ทั่วถึง”
“ไม่เป็นไร ข้าไม่ต้องให้พวกเจ้าต้อนรับ”
ได้ยินอย่างนั้น ตู้ฝานสีหน้าไหวระริก หันไปมองอี้ซิวหร่านที่ไม่คิดจะจากไปแม้แต่น้อย ก่อนเอ่ยว่า “คุณชายอี้เชิญนั่งสักครู่ก่อน ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา” ขณะเอ่ย คารวะหนึ่งครั้งก็ออกไป
มาถึงข้างหลัง หัวหน้าองครักษ์เฟิ่งทั้งแปดถามเขา “คนคนนั้นใคร”
“อี้ซิวหร่าน” ตู้ฝานมองพวกเขาแวบหนึ่ง “ยังจำคนที่ต้วนเยี่ยเคยพูดถึงได้หรือไม่ ก็คือเขา”
ทุกคนมองหน้ากันแวบหนึ่ง “อี้ซิวหร่านที่ต้วนเยี่ยบอกว่าพลังได้ไม่ด้อยไปกว่าเขาคนนั้น”
ตู้ฝานพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว เขาบอกว่ามาหานายท่าน แต่พวกเจ้าก็รู้ว่านายท่านเพิ่งออกไป ตอนนี้เขาบอกว่าอยากอยู่ที่นี่รอนายท่านกลับมา เรื่องนี้ข้าจึงอยากมาปรึกษาพวกเจ้ากับเหลิ่งหวาสักหน่อย”
“คนคนนี้ไม่มีปัญหากระมัง ประวัติความเป็นมาของเขาพวกเราไม่เคยสืบ ให้เขาอยู่ต่ออย่างนี้จะเป็นการไม่เหมาะหรือไม่” หนึ่งในนั้นถามขึ้น
“นี่ก็เป็นเรื่องที่ข้ากังวล” ตู้ฝานเอ่ย
เหลิ่งหวาถือของเดินออกมา ได้ยินพวกเขาคุยกัน จึงถามว่า “กังวลอะไรหรือ”
เห็นว่าเป็นเขา พวกเขาจึงเล่าเรื่องอี้ซิวหร่านให้เขาฟัง ฟังจบ เหลิ่งหวาก็เดินออกไปข้างนอก ชะโงกหน้ามองคนที่โต๊ะน้ำชา ชะงักเล็กน้อย ก่อนเอ่ยอย่างครุ่นคิด “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! ให้เขาไปพักที่จวนเฟิ่ง”
………………………………….
ตอนที่ 2354 ป่าทึบ
“พักที่จวนเฟิ่ง” ตู้ฝานมองเหลิ่งหวานิ่งๆ
เหลิ่งหวาพยักหน้า “ถูกต้อง ให้เขาไปพักที่จวนเฟิ่งก็ได้ ที่นั่นห้องพักเยอะ หนำซ้ำยังมีคนคอยจับตาดูในที่มืดหลายคน อีกอย่างก็คือ ที่นั่นไม่มีของสำคัญ ให้เขาไปพักที่นั่นน่าจะได้”
คนที่เหลือมองหน้ากัน ก่อนจะตอบว่า “ก็ได้ อย่างนั้นก็ทำตามที่เจ้าว่าก็แล้วกัน!”
“อย่างนั้นข้าพาเขาไปที่จวนเฟิ่ง” ตู้ฝานเอ่ย ก่อนจะเดินไปที๋โต๊ะน้ำชา มาถึงด้านหน้าอี้ซิวหร่าน ก่อนยิ้มเอ่ยว่า “คุณชายอี้ นี่ก็ดึกแล้ว ข้าพาท่านไปพักผ่อน!”
อี้ซิวหร่านมองเขาแวบหนึ่ง พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะออกไปพร้อมกับตู้ฝาน กระทั่งมาถึงจวนเฟิ่ง เขาหยุดเดิน “ที่นี่คือที่ที่เฟิ่งจิ่วอยู่หรือ”
“นายท่านกลับมาเมื่อใด ก็จะมาพักที่นี่” ตู้ฝานตอบ เคาะประตู รอให้ชายชราคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากข้างใน ก่อนจะหันไปกล่าวกับอี้ซิวหร่าน “คุณชายอี้ เชิญ”
“จวนหลิงที่เห็นเมื่อกี้ เป็นบ้านใคร” เขาหันไปถามตู้ฝาน
ตู้ฝานยิ้มกว้าง “คุณชายอี้ คำถามที่ท่านอยากรู้ รอนายท่านกลับมาเมื่อใดค่อยถามก็ได้” ขณะตอบ เขาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยอีกว่า “อยู่ในจวนเฟิ่งก็มีกฎของจวนเฟิ่ง มีบางที่ที่ห้ามแขกเข้า อีกเดี๋ยวข้าจะชี้แจงให้คุณชายอี้ทราบ อีกไม่กี่วัน พวกต้วนเยี่ยก็จะกลับมา เมื่อถึงตอนนั้นที่นี่ก็จะคึกคักแล้ว”
อี้ซิวหร่านไม่ถามอะไรมากอย่างรู้ความ เพียงเดินตามเขาเข้าไปข้างใน…
ในอีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วที่เดินทางหามรุ่งหามค่ำกำลังขี่กระบี่บินตามฮุ่นหยวนจื่อไป พวกเขาโฉบผ่านเหนือท้องฟ้ายามราตรีไปอย่างเงียบงัน มุ่งหน้าไปยังที่ห่างไกล
หลายวันต่อมา
“ตาเฒ่า ทิศทางนี้ถูกต้องแล้วจริงหรือ” เฟิ่งจิ่วหันไปมองป่าทึบที่กว้างไกลสุดลุกหูลูกตา เหตุใดดูไม่เหมือนที่ที่คนอยู่
“วางใจเถอะ! ไม่ผิดแน่ เมื่อนานมาแล้วข้าเคยมาครั้งหนึ่ง ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้อย่างไรว่าที่นี่ประหลาด” ฮุ่นหยวนจื่อดื่มสุรา พลางชำเลืองมองข้างล่าง เอ่ยว่า “ยังเร็วไป! อย่างน้อยก็ต้องอีกสองสามวันกว่าจะถึง” เอ่ยจบ ท้องก็ส่งเสียงร้องโครกคราก
ได้ยินเสียงนั้น ฮุ่นหยวนจื่อยิ้มเจื่อนๆ “สองวันนี้ไม่ได้กินเนื้อเลย…”
เฟิ่งจิ่วมองลงไปข้างล่าง เอ่ยว่า “ข้างล่างนี้น่าจะมีสัตว์ป่า ลงไปพักผ่อนครู่หนึ่ง ล่าสัตว์ป่ามากินสักสองตัวเถอะ!”
“ดีเลย!” เขาดวงตาเป็นประกายขึ้นมา รอยยิ้มเต็มใบหน้า “ไม่ได้กินฝีมือเจ้ามานานแล้ว”
“ท่านไปเก็บฟืนจุดไฟ ข้าไปล่าสัตว์” เมื่อลงมาถึงข้างล่าง เฟิ่งจิ่วหันไปพูดกับตาเฒ่า ทั้งสองแบ่งหน้าที่กันไปทำ สถานที่พักคือใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ได้”
ตาเฒ่ารับคำ เก็บกิ่งไม้แถวๆ นั้น พลางหันไปพูดกับเฟิ่งจิ่ว “ที่นี่เจ้าก็อย่าไปไกลนักเล่า ล่ากระต่ายมาสักสองตัวก็พอ อย่าเลือกมาก”
เฟิ่งจิ่วยักคิ้ว เหล่มองตาเฒ่าแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าป่าไป สถานที่อย่างนี้ยังจะกลัวนางเจออันตรายอีกหรือ ตาเฒ่ายิ่งแก่ก็ยิ่งขี้ขลาดแล้ว
เดินเข้าไปในป่า รู้สึกเพียงความชื้นจากป่าทึบผืนนี้ ความชื้นในอากาศชัดเจนมาก อีกทั้งแสงอาทิตย์ก็น้อยมาก รอบข้างเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงร้องของสัตว์ กลับทำให้เธออดแปลกใจไม่ได้
ยามมองลงมาจากข้างบน ป่าทึบแห่งนี้เต็มไปด้วยต้นไม้หนาทึบ สถานที่อย่างนี้ ย่อมมีสัตว์ป่าไม่น้อย แต่พอลงมากลับพบว่าไม่ค่อยเหมือนที่คิดไว้
ยิ่งเดินก็ยิ่งลึกเข้าไปโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เธอตั้งใจจะกลับ ฝีเท้ากลับชะงักหยุด…
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
