เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2355 ไม่ทันระวังตัว / ตอนที่ 2356 บาดแผลหายไปแล้ว
ตอนที่ 2355 ไม่ทันระวังตัว
สายตาอึ้งงันจับจ้องไปที่ตัวทารกน้อยในกองหญ้าซึ่งเวลานี้กำลังยื่นมือและเท้าขยับไปขยับมา
สถานที่แบบนี้มีเด็กทารกได้อย่างไรกัน เธอคิดอย่างประหลาดใจ สาวเท้าเดินไปข้างหน้า เห็นว่าเป็นเด็กทารกจริงๆ เพียงแต่ เด็กทารกคนนี้ยังไม่ลืมตา ทว่ามือของเขากำลังขยับไปมา ปากก็ส่งเสียงอ้อแอ้
มองดูเด็กทารกตัวเปลือยเปล่าส่ายมือส่ายเท้าไปมาอยู่ตรงนั้น เธอปล่อยดวงจิตออกไปกวาดสำรวจรอบๆ กลับพบว่าแถวนี้นอกจากเธอก็ไม่มีใครอีก
แต่ทว่า ขณะที่เธอเก็บดวงจิตกลับมา สายลมอ่อนๆ สายหนึ่งพัดโชยมา เธอกลับได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ
“กลิ่นคาวเลือด”
เธอยักคิ้ว มองไปยังทิศหนึ่งในป่า และหันกลับมามองทารกที่อยู่ข้างเท้า ก่อนจะค้อมเอวอุ้มทารกขึ้นมาจากกองหญ้า ยามอุ้มเด็กขึ้นมา มือของเธอรู้สึกเปียกชื้น ก้มหน้าดูก็เห็นว่าตรงแผ่นหลังของเด็กมีแผลหนึ่งกำลังเลือดไหล
“บาดเจ็บหรือ”
เธอนิ่งอึ้ง เมื่อกี้ได้กลิ่นแค่เพียงกลิ่นคาวเลือดที่ลอยมาจากที่ไกลๆ กลับไม่ได้กลิ่นคาวเลือดจากตัวเด็กทารก เฟิ่งจิ่วเก็บความสงสัยในใจ ดึงมือที่อุ้มเด็กทารกอยู่ออกมาข้างหนึ่ง หมายจะหยิบเสื้อคลุมออกจากห้วงมิติมาห่อเด็กทารก แต่พอเธอดึงมือออก เด็กทารกที่เธออุ้มอยู่ในอ้อมแขนพลันลืมตาขึ้นมา ดวงตาที่ลืมขึ้น ไม่ใช่ดวงตาของเด็กทารก ทว่าเหมือนเป็นดวงตาของสัตว์ร้าย
“ฟ่อ!”
ทันใดนั้น เด็กทารกในอ้อมแขนพลันเปลี่ยนไปทั้งตัว พุ่งตัวขึ้นจากอ้อมแขนของเธอราวกับปีศาจร้าย ส่งเสียงฟ่อพร้อมกับอ้าปากกว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคม สองมือที่ดุจดั่งกรงเล็บมืองหนึ่งจับไหล่ของเธอแน่น อีกมือหนึ่งจับคอเสื้อของเธอ ปากที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดพุ่งโถมเข้ามาข้างหน้า กัดมาที่ลำคอของเธอ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ทำให้เฟิ่งจิ่วหลบไม่ทัน เธอทำได้เพียงใช้มือที่ไม่ได้ถูกจับตบไปที่หัวของปีศาจร้ายนั่น กลิ่นอายดุดันขุมหนึ่งพาดผ่านฝ่ามือ ได้ยินเพียงเสียงบึ้มดังขึ้น หัวของปีศาจตัวนั่นปลิวออกไปทันใด แต่ร่างกายยังติดหนึบอยู่กับเธอไม่ยอมขยับ
เธอสะบัดมือ พยายามสลัดปีศาจตัวนั้นออกไป เพียงแต่ พอกลิ่นอายพลังวิญญาณพุ่งพล่าน กลิ่นอายอันแข็งแกร่งดีดร่างของมันออกไป ไหล่ของเธอที่ถูกคว้าจับไว้ก็ถูกข่วนจนกลายเป็นรอยแผลหลายเส้นเช่นกัน
คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ร้องครวญเสียงหนึ่ง นัยน์ตาประกายวาววับจ้องหัวและร่างกายที่ขาดออกจากกันไปแล้วทว่ายังขยับอยู่ ฝ่ามือพลิกหมุน เปลวเพลิงสองลูกพุ่งออกไป แผดเผาหัวและร่างกายของปีศาจตนนั้นจนมอดไหม้สิ้น
“แม่หนูเฟิ่ง!”
ตาเฒ่าที่เก็บกิ่งไม้เสร็จแล้วรอเฟิ่งจิ่วกลับมา เพราะไม่วางใจจึงเดินไปยังทิศที่เฟิ่งจิ่วเดินไป หลังจากเดินมาได้ระยะหนึ่ง จู่ๆ กลับได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างหน้า ปล่อยดวงจิตกวาดสำรวจออกไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว
มือของเฟิ่งจิ่วห้อยอยู่ข้างลำตัวอย่างอ่อนแรง เสื้อสีเขียวเปียกชุ่มด้วยเลือด อกสั่นขวัญหาย แขนของเธอกำลังสั่นเทาอย่างไม่รู้ตัวเพราะบาดแผลที่ลึกจนมองเห็นกระดูกนั่น เธอก้มหน้าเหลือบมองแวบหนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้ราวกับทารกที่ถูกปลุกตื่นดังมาจากข้างหน้า สายตาไหวระริก สาวเดินไปข้างหน้าทันที
“แม่หนูเฟิ่ง!”
ฮุ่นหยวนจื่อเงาร่างโฉบไหว เพียงไม่กี่อึดใจก็มาหยุดอยู่ข้างกายเฟิ่งจิ่ว เมื่อเห็นบาดแผลอันน่าสยดสยองของเธอ ก็อดสูดหายใจลึกๆ ไม่ได้
“ซี้ด! จะ เจ้าทำไมบาดเจ็บขนาดนี้! บาดแผลยังมีเลือดไหล รีบทำแผลห้ามเลือดเร็วเข้าสิ!” ตาเฒ่าเห็นสภาพของเธอ ก็ตกตะลึงอย่างมาก
………………………………….
ตอนที่ 2356 บาดแผลหายไปแล้ว
ไม่เห็นแค่แวบเดียว กลับทำเอาจนเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดเช่นนี้ ยังมีบาดแผลหลายเส้นที่หัวไหล่นั่นอีก ลึกจนเห็นกระดูก นี่มันเรื่องอะไรกันแน่
“เมื่อกี้เจอปีศาจตัวหนึ่ง” เฟิ่งจิ่วเดินไปข้างหน้าต่อ ตามเสียงทารกร้องไห้ไปเรื่อยๆ “ไม่ทันระวังตัว จึงถูกทำร้ายบาดเจ็บ”
“อย่างนั้นเจ้าก็ควรทำแผลที่ไหล่ก่อนสิ! นี่เจ้ายังจะไปไหนอีก” ตาเฒ่าว่า เห็นเสื้อสีเขียวบนตัวเธอล้วนเปียกชุ่มไปด้วยเลือดแล้ว ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ข้างหน้ามีเสียงเด็กร้องไห้” เธอตอบ ก่อนจะหยุดเดิน มองฮุ่นหยวนจื่อที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ต้องห่วง บาดแผลแค่นี้เรื่องเล็ก”
“นี่ยังเรียกว่าบาดแผลแค่นี้” เขาถลึงตาจ้องเธอ ถามว่า “มีเด็กเสียที่ไหน ในป่าลึกเช่นนี้จะมีเด็กได้อย่างไร…” ยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงทารกกรีดร้อง ทำให้เขาตะลึงงัน
“มีเด็กจริงๆ ด้วย”
“ไปดูข้างหน้าหน่อย”
เธอกล่าว ก่อนจะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับตาเฒ่า เดินไปประมาณสามสิบจั้ง ก็เห็นเศษซากศพจำนวนหนึ่งบนพื้นก่อน ศพเหล่านั้นราวกับถูกล้วงควักจนข้างในกลวงเปล่า เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกเท่านั้น ภาพน่าสยดสยองนั่น ทำให้ทั้งสองอดกลั้นหายใจไม่ได้
โดยเฉพาะเฟิ่งจิ่ว โฉมหน้าที่แท้จริงของปีศาจตัวเมื่อกี้ที่กระโจนใส่เธอราวกับยังติดตาอยู่ หากไม่ใช่เพราะเธอลงมือได้เร็วพอ เดาว่าตอนนี้คงมีสภาพไม่ต่างจากศพพวกนี้แล้ว
“นะ นี่มันจะโหดร้ายเกินไปแล้ว…”
ตาเฒ่าเบิกตากว้างพึมพำเบาๆ เห็นศพทุกศพล้วนมีสภาพเหมือนกัน อวัยวะภายในถูกควักจนกลวง โดยเฉพาะเลือดในตัวก็ราวกับถูกดูดจนแห้งเหือด เหตุการณ์เช่นนี้ แม้แต่เขาก็เพิ่งเคยพบเจอเป็นครั้งแรก
เพียงแต่พริบตาเดียว ฮุ่นหยวนจื่อกับเฟิ่งจิ่วหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย จากนั้นก็มองไปข้างหน้า ทั้งสองปล่อยดวงจิตออกไปสำรวจด้านหน้า แต่กลับค้นพบว่าราวกับถูกบางสิ่งกีดขวางไว้
“น่าแปลก ดวงจิตกลับสำรวจไปไม่ถึงข้างหน้านั้น”
ฮุ่นหยวนจื่อประหลาดใจ ได้ยินเสียงทารกร้องไห้ดังมาจากข้างหน้า จึงหันไปพูดกับเฟิ่งจิ่ว “เสียงของทารกนั่นดังมาจากข้างหน้า เพียงแต่ ข้างหน้าอาจมีปัญหาอะไรบางอย่าง”
มือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บของเฟิ่งจิ่วยกขึ้นกุมมืออีกข้างที่บาดเจ็บ เธอเดินพลังเม็ดบัวเขียวในร่างกาย ประกายแสงสีเขียวดวงเล็กๆ หลายดวงถูกปล่อยออกมาผ่านฝ่ามือ รักษาบาดแผลที่ลึกจนเห็นกระดูกและยาวตั้งแต่ไหล่จนถึงแขนด้วยความเร็ว
ฮุ่นหยวนจื่อเวลานี้กำลังสังเกตความเคลื่อนไหวข้างหน้า ไม่ทันเห็นประกายแสงที่เปล่งออกจากฝ่ามือข้างที่กุมแผลของเฟิ่งจิ่ว ด้วยเหตุนี้ ไม่มีใครรู้ ว่าบาดแผลที่ลึกจนมองเห็นกระดูกนั่นกำลังสมานตัวด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าอยู่…
“เมื่อกี้ข้าถูกปีศาจที่มีความสามารถกลายร่างเป็นเด็กทารกทำร้าย”
เสียงเฟิ่งจิ่วดังขึ้น เธอยังคงใช้มือหนึ่งกุมไหล่ไว้ พลางหันมองฮุ่นหยวนจื่อ และเอ่ยขึ้น “ร่างทารกที่ปีศาจตัวนั้นจำแลงมาไม่มีกลิ่นอายปีศาจแม้แต่น้อย แม้แต่ข้าก็มองไม่ออก ต้องระวังหน่อย”
“เจ้าหมายความว่า บาดแผลนี้ของเจ้าถูก…” ฮุ่นหยวนจื่อชี้ไปที่แผลตรงหัวไหล่ของเธอ แต่เมื่อเอ่ยออกไป พร้อมกับที่สายตาจับจ้องไปที่แผลของเธอ จู่ๆ กลับเงียบไปแล้ว
ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นอย่างเหลือเชื่อ อ้าปากจ้องหัวไหล่กลมมนเนียนขาวนั่นด้วยความตะลึง เมื่อกี้ตรงนั้น ตรงนั้นมีแผลถูกข่วนอยู่หลายรอยแท้ๆ แต่ตอนนี้ แผลพวกนั้นกลับหายไปแล้ว
เขาอ้าปากหุบปากอยู่อย่างนั้น เนิ่นนานก็ยังพูดอะไรไม่ออก เพราะเขาเห็นว่ามีประกายแสงเล็กๆ หลายดวงออกมาจากฝ่ามือของเฟิ่งจิ่ว…
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
