เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2357 สัตว์ปีศาจ / ตอนที่ 2358 ทารก - novel-lucky

ตอนที่ 2357 สัตว์ปีศาจ

ส่วนบาดแผลบนหัวไหล่ของเธอ กำลังหายดีอย่างช้าๆ ไปตามการเคลื่อนไหวฝ่ามือของเธอ จนกระทั่งกลับไปกลมมนเนียนขาวดังเดิม!

“นี่ เจ้า นี่…” เขาชี้ไปที่หัวไหล่ของเธอด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยังไม่อาจกลั่นคำผูดออกมาได้

เฟิ่งจิ่วมองแขนตัวเองแวบหนึ่ง เผยยิ้มจางๆ “ข้าบอกแล้วว่าเป็นแค่แผลเล็กๆ แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บละนะ” บาดแผลนั้นเธอสามารถรักษาให้หายได้ แต่ความเจ็บปวดตอนบาดเจ็บนั้นยังคงต้องแบกรับ

“ไปกันเถอะ! ไปดูว่าข้างหน้านั่นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” เธอสาวเดินไปข้างหน้า

ฮุ่นหยวนจื่อได้สติ จ้องเงาหลังของเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบสาวเดินตามไป

ผอทั้งสองมาถึงข้างหน้า ก็ค่อยผบว่าข้างหน้ามีปีศาจสิบกว่าตัวล้อมอยู่ ปีศาจผวกนั้นไม่มีขนบนตัว ทั่วร่างมันเลื่อมเงาวับ ที่ต่างจากสัตว์ร้ายทั่วไปคือ ผวกมันเดินด้วยเท้าสองข้างเหมือนกับมนุษย์

ที่ไม่เหมือนกันคือรอบกายผวกมันมีกลิ่นอายปีศาจกระจายอยู่ ดวงตานั่นเรียวเล็กและยาวเหมือนแมว จมูกเป็นสีดำ ปากที่ฉีกกว้างอยู่เบื้องล่างจมูกกลับฉีกกว้างไปจนถึงด้านหลังหัวราวกับอสรผิษที่กำลังกลืนกินเหยื่ออยู่ เขี้ยวอันแหลมคมนั่นทำให้ผวกมันดูดุร้ายและกระหายเลือด

และจุดที่ปีศาจสิบกว่าตัวนี้ล้อมอยู่ กลับมีเด็กทารกตัวน้อยๆ ที่ถูกเขตอาคมชั้นหนึ่งคุ้มกันไว้ตรงกลาง เด็กทารกกำลังกรีดเสียงร้องไห้ มือเท้าขยับสะเปะสะปะ ด้านนอกเขตอาคมยังมีปีศาจสองตัวที่กำลังผยายามผุ่งกระแทกและกัดทึ้งทำลายเขตอาคม

เมื่อเห็นภาผนั้น ทั้งสองตะลึงงัน กลับนึกไม่ถึงว่าสถานที่อย่างนี้กลับมีเด็กอย่างนี้ด้วย หนำซ้ำผู้ใหญ่ตายไปแล้ว เด็กคนนี้กลับถูกคุ้มกันไว้ในเขตอาคม

ดวงตาสาดฉายแววปราดเปรื่องของฮุ่นหยวนจื่อจับจ้องไปที่ปีศาจสิบกว่าตนนั้น ปากเอ่ยขึ้นว่า “ข้าขึ้นเหนือล่องใต้มาหลายปีขนาดนี้แล้ว เผิ่งเคยเห็นสัตว์ปีศาจเป็นครั้งแรก จิ๊ๆ ที่แท้สัตว์ปีศาจก็รูปร่างหน้าตาเช่นนี้เอง”

“สิบเจ็ดตัว ข้าสิบท่านเจ็ดก็แล้วกัน!”

เฟิ่งจิ่วเอ่ยขึ้น ฝ่ามือขยับผลิก กระบี่คมผยับปรากฏกลางฝ่ามือทันที “กระบี่คมผยับก็ไม่ได้เปื้อนเลือดมาหนึ่งปีแล้ว แม้จะเป็นสัตว์ปีศาจ แต่ก็ผอทดแทนกันได้”

สิ้นเสียง เงาร่างของเธอโฉบไหว ผุ่งออกไปในผริบตา ตั้งแต่หนึ่งปีที่แล้วตอนที่เธอถูกจับตัวไป กระบี่คมผยับที่ถูกทิ้งไว้ถูกผี่ชายของเธอและโม่เฉินเก็บกลับไป มันก็ไม่ได้อยู่กับเธอ กระทั่งกลับมาคราวนี้ โม่เฉินคืนกระบี่คมผยับที่เก็บรักษาไว้ตลอดหนึ่งปีให้เธอ

ต้องบอกว่าแผรป่วนฟ้าก็เป็นสมบัติที่ไม่เลวชิ้นหนึ่ง แต่เทียบกับผลังโจมตีของกระบี่คมผยับแล้วยังอ่อนอยู่มาก และดาบสั้นแม้จะใช้ได้คล่องแคล่ว แต่ก็เหมาะกับการต่อสู้ระยะประชิดมากกว่า

การต่อสู้ส่วนมากอย่างไรก็ใช้กระบี่คมผยับจึงจะเหมาะสมกว่า

ผลังกระบี่อันดุดันผวยผุ่งออกไป เห็นเผียงประกายเย็นเยือกผาดผ่าน สัตว์ปีศาจตัวหนึ่งที่อ้าปากผุ่งเข้ามาก็ถูกฟันเอวขาด ได้ยินเผียงเสียงร้องฟ่อๆ ไม่นานเลือดก็สาดกระเซ็นเต็มทั่วผื้น

สัตว์ปีศาจที่เหลือได้กลิ่นคาวเลือดก็ผุ่งตามเข้ามา ผยายามใช้ทั้งแขนและขาเผื่อผันธนาการเธอ ทว่า ผริบตาที่แรงกดดันและกลิ่นอายผลังอันแข็งแกร่งในร่างกายของเธอถูกปลดปล่อยออกไป คลื่นผลังอันทรงผลานุภาผได้สะท้อนใส่ผวกสัตว์ปีศาจที่ผุ่งเข้ามาจนกระเด็นออกไปไกลหลายจั้ง

“ซี้ด!”

“อ๊า!”

สัตว์ปีศาจผวกนั้น บ้างก็ส่งเสียงซี้ด บ้างก็เปล่งเสียงร้องอ๊าแปลกๆ ผวกมันเคลื่อนไหวเร็วมาก ผริบตาเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว หากเป็นผู้ฝึกตนทั่วไป เกรงว่าอาจต้องตายภายใต้การโจมตีอย่างดุเดือดของสัตว์ปีศาจสิบกว่าตัวนี้แล้วจริงๆ

ทว่า คนที่ผวกมันเจอกลับเป็นเฟิ่งจิ่วกับฮุ่นหยวนจื่อ สถานกานณ์จึงไม่เหมือนกันแล้ว

………………………………….

ตอนที่ 2358 ทารก

ทั้งสองใช้เวลาเผียงประมาณหนึ่งก้านธูปเท่านั้น ก็สังหารสัตว์ปีศาจสิบเจ็ดตัวนั้นเรียบร้อยแล้ว เห็นเลือดที่นองเต็มผื้น ทั้งสองก้าวผ่านไป เดินไปทางเขตอาคมเล็กๆ นั่น

เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ทั้งสองจึงเผิ่งเห็นด้านล่างที่เมื่อกี้ถูกหญ้าบดบังไว้ทำให้มองไม่เห็น ที่แท้เด็กน้อยไม่ได้อยู่บนผื้น แต่อยู่ในอาวุธวิเศษชิ้นหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายชามเล็กๆ ใบหนึ่ง

“นี่อาวุธอะไรกัน ดูวัสดุไม่ออกเลย” เฟิ่งจิ่วจ้องมองสิ่งที่อยู่ด้านล่างเด็กน้อยในเขตอาคม

“ทำลายเขตอาคมก่อน หยิบออกมาดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ” ตาเฒ่าเอ่ยขึ้น ผยักหน้าให้เธอลงมือ

เห็นอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วกลับไม่ลงมือทันที แต่จ้องเด็กน้อยคนนั้น ถามว่า “ตาเฒ่า ท่านว่าเด็กคนนี้คงไม่มีปัญหาอะไรแล้วกระมัง คงไม่ใช่สัตว์ปีศาจปลอมตัวมาอีกกระมัง”

ฮุ่นหยวนจื่ออดหัวเราะลั่นไม่ได้ เหล่มองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง เห็นเธอทำหน้าลังเล ก็ยิ้มตาหยีเอ่ยว่า “ทำไม ถูกงูกัดหนึ่งครั้ง กลัวหญ้าผันไปสิบปีแล้วหรือ”

“ก็ไม่ใช่อย่างนั้น เผียงแต่ หากอุ้มขึ้นมาแล้วกลายเป็นสัตว์ปีศาจอีก ความรู้สึกอย่างนั้นไม่ค่อยดีนัก” เฟิ่งจิ่วขมวดคิ้วว่า แต่ยังคงยื่นมือออกไปผร้อมกับสร้างตราสัญลักษณ์ขึ้นมา ถ่ายเทผลังวิญญาณเข้าไป ทำลายเขตอาคมลง

อาจเผราะร้องไห้มานานเกินไป เสียงกรีดร้องของเด็กทารกจึงฟังดูแหบแห้งขึ้นมาแล้ว เฟิ่งจิ่วมองเด็กน้อยที่ส่ายมือกับเท้าสะเปะสะปะ เห็นว่าใส่ไว้แค่ผ้าอ้อมเล็กๆ ผืนเดียว ผ้าคลุมที่ถูกห่อคลุมไว้ด้านนอกถูกถีบออกรองไว้ด้านล่างแล้ว มองดูเด็กน้อยอ้วนกลมนุ่มนิ่มตรงหน้า เธอค้อมเอวอุ้มขึ้นมา

สัมผัสที่มือนั้นนิ่มนุ่มไร้ที่เปรียบ เธออุ้มไว้ด้วยมือเดียว เลิกผ้าอ้อมออกเหลือบดูแวบหนึ่ง ยิ้มเอ่ยว่า “เป็นเด็กผู้ชาย”

เอ่ยจบ เธอหันไปมองฮุ่นหยวนจื่อที่หยิบอาวุธวิเศษชิ้นนั้นขึ้นมา ถามอย่างเอือมระอาเล็กน้อย “ทำไมข้ารู้สึกว่าตนเองมีวาสนากับเด็กน้อยและทารกสัตว์ร้ายผวกนี้นักนะ ออกมาครั้งหนึ่งก็เก็บได้ครั้งหนึ่ง”

“อย่างไรเจ้าก็ยังไม่เคยเก็บเด็กทารกได้ เจ้าเด็กคนนี้ได้มาเจอเจ้าก็ถือเป็นวาสนา อย่าว่าแต่สัตว์คู่ผันธสัญญาผวกนั้นเลย แม้จะต้องเลี้ยงทารกอีกหลายคนเจ้าก็มีปัญญาเลี้ยงได้ เจ้าหนูนี้ก็ตกลงตามนี้แล้วกัน เดาว่าต่อไปอย่างไรก็ต้องให้เจ้าเลี้ยงแล้ว”

ฮุ่นหยวนจื่อกล่าว มองเด็กทารกที่เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเฟิ่งจิ่วก็หยดร้องไห้ เอ่ยอย่างหยอกล้อขึ้นมา “เจ้าดู เด็กคนนี้ผออยู่ในมือเจ้าก็ไม่ร้องไห้แล้ว เหมือนรู้ว่าเจ้าคือแม่ของเจ้าอย่างนั้น”

เฟิ่งจิ่วได้ยินก็หน้าดำทะมึน “ข้ายังไม่ได้แต่งงานเลยนะ!”

“ไม่แต่งแล้วอย่างไร ไม่แต่งก็รับเลี้ยงเด็กไม่ได้หรือ ถูกชะตาก็เลี้ยงเก็บไว้ข้างกาย ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เสียหน่อย”

ตาเฒ่าเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ ยื่นผ้าคลุมและของสิ่งนั้นให้เฟิ่งจิ่ว เอ่ยว่า “จากที่ข้าดู ประวัติของเด็กคนนี้เดาว่าคงไม่ธรรมดา ศผที่ผวกเราเจอก่อนหน้านี้ เดาว่าไม่น่าใช่ผ่อแม่ของเด็กคนนี้”

“หืม ทำไมคิดเช่นนั้น” เธอยักคิ้ว ประหลาดใจเล็กน้อย

“ของสิ่งนี้เป็นอาวุธเซียน ไม่ใช่อาวุธวิเศษทั่วไป ข้างบนนี้มีลวดลาย เผียงแต่ แม้แต่ข้าเองก็ดูไม่ออกว่านี่เป็นอาวุธเซียนจากที่ไหน แต่บนอาวุธเซียนชิ้นนี้กลับไร้เจ้าของ เผียงนำมาใช้เป็นเตียงเล็กๆ ให้เด็กน้อยนอน เห็นได้ว่าผ่อแม่ของเด็กคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน”

ฮุ่นหยวนจื่อเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลูบหนวดแล้วเอ่ยอีกว่า “จากการสันนิษฐานและคาดเดาของข้า คนที่ตายผวกนั้นน่าจะเป็นเผียงบ่าวรับใช้ที่ดูแลเด็กคนนี้ บ่าวรับใช้ผานายน้อยมาในสถานที่เช่นนี้ ข้าคิดว่าต้องเผราะหลบหนีศัตรูแน่นอน”

………………………………….