เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2393 ขอบคุณที่ช่วยเหลือ / ตอนที่ 2394 ผู้มีพระคุณ
ตอนที่ 2393 ขอบคุณที่ช่วยเหลือ
กลางดึกอันเงียบสงัด เสียงร้องขอความช่วยเหลือหลายเสียงดังแว่วมา ลึกๆ ข้างใน อย่างไรก็สงบไม่ลง ด้วยเหตุนี้ เขาเล ลิกผ้าห่มออก สวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกไป
พอเขาออกไป ตาเฒ่าก็ส่ายหัว ลุกขึ้นตามเขาออกไปอย่างเอือมระอา แม้ตาเฒ่าเองก็ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่เ เสียงร้องขอความช่วยเหลือพวกนั้นก็ร้องจนจิตใจของเขาสับสนวุ่นวายขึ้นมาแล้วเช่นกัน
เจ้าว่าหากไม่มีความสามารถพอที่จะช่วยคนไม่ออกไปก็ยังพอเข้าใจได้ แต่เขามีความสามารถนั้น หากยังแสร้งนอนต่อไป แม้จะไม่มีใครว่าเขา แต่เขาก็รู้สึกไม่ดีอยู่ดี
“เฮ้อ ข้ามันคนดีจริงๆ” เขาพึมพำกับตนเอง เดินเอามือไขว้หลังออกจากห้องไป
ทว่า หลังจากทั้งสองคนมาถึงข้างนอก กลับเห็นว่าข้างนอกมีคนที่ออกมาก่อนพวกเขาแล้ว เงาร่างนั้นสวมเสื้อตัวในสี ขาว ด้านนอกคลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีเขียว ในอ้อมแขนอุ้มเด็กทารกที่ไม่ร้องไห้โวยวาย นั่งมองไปยังจุดหนึ่งจากบน หลังคา
เฟิ่งจิ่วมือหนึ่งอุ้มห้าวเอ๋อร์ที่กำลังกระพริบตาปริบๆ กวาดมองไปรอบๆ มือหนึ่งยกชันคางมองเหตุการณ์ข้างล่าง
องครักษ์พวกนั้นกำลังคุ้มกันฝาแฝดอายุประมาณแปดเก้าปีคู่หนึ่ง ดูจากเสื้อผ้าของฝาแฝดคู่นั้น น่าจะเป็นลูกหลาน ตระกูลผู้ดี นอกจากองครักษ์พวกนั้นที่คุ้มกันพวกเขาแล้ว ยังมีชายชราคนหนึ่งที่คอยปกป้องอยู่ข้างกายไม่ห่าง เ เพียงแต่ เมื่อมีคนชุดดำอีกกลุ่มมา ชายชราคนนั้นเห็นได้ชัดว่าเริ่มต้านไม่อยู่แล้ว บนตัวมีรอยแผลถูกคนชุดดำพ พวกนั้นฟันหลายแผลแล้ว
ฝาแฝดคู่นั้นถูกทำให้ตกใจ ทั้งสองกอดกันหดหัวอยู่ด้านหนึ่ง นอกจากร้องไห้ก็ร้องขอความช่วยเหลือไปด้วย เพียงแต่ รอบกายไม่มีใครยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องนี้
แม้จะเป็นห้องที่ยังไม่ได้ดับไฟ เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างนอกก็รีบดับไฟและไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย
ครั้นเห็นกระบี่คมในมือคนชุดดำคนหนึ่งแฝงกลิ่นอายดุดันตวัดฟันไปที่เด็กสองคนนั้น นิ้วมือของเฟิ่งจิ่วขยับเ เล็กน้อย เข็มเงินเล่มหนึ่งพุ่งออกไป
คนชุดดำคนนั้นร้องครวญ ล้มลงไปอย่างไร้เสียง ด้วยเหตุนี้ สายตาของคนชุดดำพวกนั้นล้วนหันมามองทางเธอ
“เจ้าหนู เจ้าอยากตายหรือ!” คนชุดดำคนหนึ่งตวาดลั่น สาวเท้ายาวๆ เดินมาทางเธอ มือข้างที่ถือกระบี่ยาวมีพลัง วิญญาณไหลเวียน ไอสังหารพุ่งทะยาน
เฟิ่งจิ่วเหล่มองคนชุดดำคนนั้นอย่างไม่สะทกสะท้าน พลิกฝ่ามือ เข็มเงินสองเล่มพลันปรากฏ พุ่งออกไปขณะที่ชายชุ ดดำคนนั้นเดินเข้ามา ชายชุดดำระวังตัวแต่แรก ยกกระบี่ยาวในมือขึ้นป้องกัน ได้ยินเสียงกริ๊ง ประกายสะเก็ดไฟวา าบผ่านตัวกระบี่
“ฮ่าๆๆ! อาศัยแค่อาวุธลับชิ้นเล็กๆ ชิ้นเดียวก็คิดจะฆ่าข้า? เจ้าจะดูถูก…อึก!” ชายชุดดำยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเล ลือดสีแดงสดหยดหนึ่งซึมออกมากลางหว่างคิ้ว
ฝาแฝดคู่นั้นเห็นก็รีบดึงคนข้างๆ สาวเดินมาทางเฟิ่งจิ่วเร็วๆ ดูออกว่าทั้งสองเป็นคนฝึกวรยุทธ์ กลิ่นอายพลัง วิญญาณในร่างถูกขับเคลื่อน ทั้งสองรวมพลังเหยียบสายลมเหาะขึ้นมาบนหลังคาที่เฟิ่งจิ่วอยู่
เฟิ่งจิ่วเพียงยักคิ้วเล็กน้อย พอเห็นเด็กคู่นั้นมาหาเธอ มีชายชุดดำขว้างอาวุธลับโจมตีเข้ามา เธอดีดนิ้วมือ กลิ่นอายพลังหลายสายพุ่งออกไป ดีดอาวุธลับพวกนั้นให้สะท้อนกลับไป
“อึก! อ๊าก!”
เสียงร้องครวญและเสียงกรีดร้องดังขึ้น ชายชุดดำสองคนล้มลงไป ชายชราที่ได้รับบาดเจ็บจากการคุ้มกันเด็กแฝดเห็ นอย่างนั้นก็หันมามองทางเฟิ่งจิ่ว ตะโกนว่า “ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ!”
เฟิ่งจิ่วยกมือข้างหนึ่งเท้าคาง ไม่ได้พูดอะไร เพียงนั่งดูการต่อสู้เบื้องล่าง สีหน้ายากคาดเดา ไม่รู้ว่ากำลังค คิดอะไรอยู่
………………………………….
ตอนที่ 2394 ผู้มีพระคุณ
ตาเฒ่ากับจัวจวินเยวี่ยเห็นเหตุการณ์แล้วเช่นกัน ตาเฒ่าลูบหนวดยิ้มๆ จัวจวินเยวี่ยสายตาไหวระริก สายตาจับจ้อง ไปที่เฟิ่งจิ่ว
คนที่มีพลังแข็งแกร่งบางคน ไม่ค่อยอยากยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องอย่างนี้ ทว่าตั้งแต่ที่พวกเขารู้จักเฟิ่งจิ่ว ไม่ ว่าเมื่อใดนางก็ไม่เคยสูญเสียจิตใจอันดีงามไปเลย
ขอแค่นางรู้สึกว่าควรช่วย ไม่ว่าจะเป็นคนรู้จักหรือไม่นางล้วนจะยื่นมือช่วยเหลือ จุดนี้สำหรับคนที่มีวรยุทธ์ร ระดับนาง ถือว่าหาได้ยาก
ฝาแฝดคู่นั้นมาหาเฟิ่งจิ่ว แต่กลับไม่กล้าเข้าใกล้มาก เพียงยืนอยู่ห่างออกไปประมาณครึ่งจั้ง และมองเธอจากตรงนั น เห็นเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไร ทั้งสองจึงหันไปมองข้างล่าง
เห็นชายชราและองครักษ์พวกนั้นล้วนบาดเจ็บไปทั้งตัว เฟิ่งจิ่วหันไปมองจัวจวินเยวี่ยแวบหนึ่ง “เจ้าออกมาช่วยไม่ใ ใช่หรือ ยังมัวยืนอึ้งอะไรอยู่อีก?”
จัวจวินเยวี่ยที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยื่นมือไปข้างหน้า ประกายวาบวับพาดผ่าน กระบี่ยาวคมกริบเล่มหนึ่งปรากฏกลางฝ่ ามือของเขา เงาร่างที่ราวกับมังกรโฉบผ่าน เข้าร่วมวงต่อสู้ข้างล่างนั้น
ฮุ่นหยวนจื่อเห็นว่าในกลุ่มคนชุดดำยังมียอดฝีมือรวมอยู่ด้วย จึงได้เข้าไปช่วยเหลือด้วย มีทั้งสองคอยช่วย ไม่ นานสถานการณ์ก็พลิกผัน ชายชุดดำที่เหลือกันอยู่เพียงไม่กี่คนเริ่มสู้ไม่ได้ ครั้นเห็นท่าไม่ดี จึงตะโกนสั่งให้ ล่าถอย คนที่เหลือจึงรีบแยกย้ายกันหนีไป
หลังผ่านพ้นอันตราย ชายชราคารวะพวกเฟิ่งจิ่วด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล “ขอบคุณผู้มีพระคุณทุกท่านที่ช่วยเหล ลือ” องครักษ์ที่เหลือเพียงสองคนก็ยืนอยู่ข้างหลังชายชรา และคารวะพวกเขาด้วย
“ขอบคุณผู้มีพระคุณ” เด็กสองคนกลับคุกเข่าเพื่อคารวะ เพราะพวกเขาเองก็รู้ว่าหากไม่ได้พวกเฟิ่งจิ่วช่วย พวกเขา าคงไม่รอดแล้ว
“ข้าเองก็ไม่ได้ทำเพื่อช่วยพวกเจ้า แค่โดนปลุกตื่นเท่านั้น” เฟิ่งจิ่วเอ่ย อุ้มเด็กน้อยลุกขึ้นยืน สาวเดินลงไ ไปข้างล่าง ตั้งใจจะกลับห้องไปนอนต่อ
ฝาแฝดคู่นั้นอึ้งงัน คล้ายทำตัวไม่ถูก
ชายชราที่อยู่ข้างล่างเห็นพวกเขาสามคนหมุนตัวเดินกลับห้อง อ้าปากทำท่าจะพูด เพียงแต่สุดท้ายกลับไม่ได้พูดอะไร รออกมา แค่ยืนมองพวกเขาหายลับไปจากครรลองสายตา สุดท้าย ก็บอกให้เด็กทั้งสองคนลงมา
“ทำแผลก่อน” ชายชราหันไปสั่งองครักษ์สองคนนั้น ก่อนจะกวาดมองศพที่เกลื่อนเต็มพื้นแวบหนึ่ง แล้วสั่งให้พวกเขา สองคนทำความสะอาดให้เรียบร้อย จากนั้นจึงค่อยพาฝาแฝดคู่นั้นเข้าโรงเตี๊ยมไป
“ท่านปู่รอง พวกเราไม่ไปตอนนี้เลยหรือ อยู่ที่นี่ต่อจะมีคนมาอีกหรือไม่” เด็กน้อยสองคนถามอย่างหวาดกลัวไม่หาย ใน นสายตายังคงมีแววตื่นกลัวเหลืออยู่
“ไม่หรอก คืนนี้พวกเขาจะไม่กล้ามาอีก พวกเจ้าสองคนกลับไปนอนในห้องเสีย มีปู่รองอยู่ ไม่ต้องกลัว” ชายชราปลอบขวั ญ มือที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นคู่หนึ่งตบศีรษะของเด็กน้อยทั้งสองเบาๆ
ได้ยินคำพูดของชายชรา เด็กน้อยสองคนทำได้เพียงพยักหน้า เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมโดยไม่พูดอะไรอีก
ชายชราพาฝาแฝดเข้าห้องพักผ่อนเสร็จก็ออกมาเฝ้าอยู่ข้างนอก เขาหันไปมองห้องพักสองห้องนั้นด้วยท่าทางครุ่นคิด ในใจไม่รู้กำลังคิดสิ่งใดอยู่
เขาเฝ้าอยู่นอกห้องพักเป็นเวลานาน นั่งอยู่นาน สุดท้ายก็สั่งให้องครักษ์สองคนนั้นมาเฝ้าแทน ส่วนตนเองกลับลุกขึ นเดินมาเคาะประตูห้องที่ไฟยังสว่างอยู่
“ผู้มีพระคุณ”
ในห้อง ห้าวเอ๋อร์นอนหลับอยู่บนเตียง ส่วนพวกเฟิ่งจิ่วเพราะถูกปลุกตื่นกลางดึก ตอนนี้จึงไม่ง่วงแล้ว พวกเขากำล ลังดื่มชาพูดคุยกันอยู่ ขณะกำลังคุยกัน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก รวมถึงเสียงของชายชราด้วย
“ข้าว่าแล้ว ช่วยเหลือคนมักจะช่วยจนมีปัญหาตามมาเสมอ” เฟิ่งจิ่วเอ่ยอย่างจนปัญญา ก่อนจะพยักหน้าให้จัวจวินเยวี่ ยไปเปิดประตู
YOU MAY ALSO LIKE
