เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2409 หนีไปแล้ว / ตอนที่ 2410 ฆ่าเขา
ตอนที่ 2409 หนีไปแล้ว
ได้ยินเพียงเสียงดังโครมคราม ดังออกมาจากข้างใน ขณะเดียวกัน ยังมีเสียงสะเทือนดังผสมกันด้วย
“แย่แล้ว! พวกมันคิดจะแหกคุก! รีบไปรายงานนายท่านเร็ว!” ผู้ฝึกวิชามารที่ตาแหลมสังเกตเห็น รีบตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที ให้คนข้างหลังรีบไปรายงาน
ทว่า ในเวลานี้เอง เสียงครืนดังสนั่น ตามมาด้วยเสียงหินถล่มดังออกมาจากในคุกมืด ชั่วพริบตาเดียว ประกายแสงสว่างเจิดจ้าสาดส่องเข้ามาข้างใน เหล่าผู้ฝึกวิชามารที่อยู่ในความมืดมานานยกมือขึ้นมาบัง
“พังสำเร็จแล้วๆ! รีบหนีเร็ว!”
เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจดังขึ้น ได้ยินเพียงผู้ฝึกวิชามารนับร้อยวิ่งกรูไปยังทางออกที่กวนสีหลิ่นพังลงมา ชั่วขณะหนึ่ง สถานการณ์วุ่นวายไม่อาจควบคุม…
“แย่แล้ว!”
เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้น ผู้ฝึกวิชามารที่อยู่นอกคุกมืดต่างก็ลนลาน พวกเขาอยากไล่ตามไป เพียงแต่กุญแจคุกมืดไม่ได้อยู่ที่พวกเขา ทำได้เพียงรีบไปตามหาคนถือกุญแจโดยเร็ว
เห็นเพียงผู้ฝึกวิชามารพวกนั้นรีบวิ่งออกไปข้างนอก ขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า “คนในคุกมืดแหกคุกแล้ว! รีบมาช่วยจับพวกมันเร็ว!”
ผู้ฝึกวิชามารที่ได้รับคำสั่งจากเจ้าแห่งจอมมารให้มาจับกวนสีหลิ่นได้ยินเสียงตะโกน รู้สึกขาอ่อนทันที เขาดึงตัวคนคนหนึ่งมาถาม “เจ้าคนแซ่กวนนั่นเล่า เขาหนีไปแล้วหรือ”
“หนีไปหมดแล้ว! กำแพงด้านหนึ่งของคุกมืดถูกพังถล่มลงมา คนพวกนั้นหนีไปจากทางข้างหลังแล้ว” ผู้ฝึกวิชามารเอ่ยจบ ก็ถูกสะบัดออกไป
“ไล่ตามไป! คนอื่นไม่ต้องสนใจ เจ้ากวนสีหลิ่นนั่นจะต้องจับกลับมาให้ได้!”
เพราะคนนับร้อยแหกคุกหนีไป เผ่ามารจึงโกลาหลวุ่นวายไปทั่ว ส่งคนออกไปตามจับนักโทษที่หนีออกไป ขณะเดียวกัน ในขณะเดียวกัน ตอนที่คนพวกนั้นคิดว่ากวนสีหลิ่นจะต้องหนีออกไปทันทีที่ออกจากคุกมืดได้ กลับนึกไม่ถึง เขาฉวยโอกาสตอนชุลมุนแฝงตัวกลับเข้าไปในคลังเก็บอาวุธที่อยู่นอกคุกมืด เพื่อเอาดาบยาวของเขาคืนมา
ขณะคิดจะหนีไปอย่างเงียบๆ ผู้ฝึกวิชามารที่เฝ้าคุกมืดคนหนึ่งกลับเห็นกวนสีหลิ่นกลับมาเอาดาบใหญ่ เขาทำท่าจะตะโกน แต่ใครจะรู้ เขายังไม่ทันส่งเสียง ก็มีเลือดกระเด็นออกมาจากลำคอของเขา…
ใช้เท้าเกี่ยวหนึ่งที ถุงฟ้าดินที่ห้อยเอวของอีกฝ่ายก็ตกมาอยู่ในมือของเขา หางตาเหลือบเห็นแหวนมิติที่นิ้วมือของเขา จึงถอดออกมาแล้วลบตราประจำตัวของเขา ควานหาข้างใน ก็หาแหวนมิติที่คนคนนี้แย่งไปจากเขาในตอนแรกจนเจอ
“นี่แหละหนาที่ว่าพยายามแทบตายไม่ได้ พอเลิกพยายามกลับได้มาง่ายๆ”
เขาแค่นเสียง ใช้ดวงจิตกวาดสำรวจรอบหนึ่ง เห็นว่าของของเขาล้วนยังอยู่ จึงสวมแหวนมิติใส่นิ้วมือ ดาบใหญ่ในมือพลิกหมุน ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกไป
ในตำหนักมาร พอรู้ว่าคุกมืดถูกถล่ม นักโทษนับร้อยในนั้นฉวยโอกาสหลบหนี แรงกดดันที่กระจายออกมาจากตัวเจ้าแห่งมารทำให้ผู้ฝึกวิชามารที่มารายงานกระอักเลือดอย่างทนรับไม่ไหว
“หนีไปแล้ว? แหกคุกมืดของข้าอย่างนั้นหรือ หึๆ ช่างร้ายกาจนัก ช่างทำให้ข้าเปิดโลกทัศน์จริงๆ!” เสียงของเขาเย็นเยียบและชั่วร้าย ชวนให้อกสั่นขวัญผวา
ผู้ฝึกวิชามารที่อยู่ข้างล่างก้มหัวลงแนบกับพื้น ไม่กล้าเงยหน้า แล้วก็ไม่กล้าถอยออกไป เหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วซึมทั่วหน้าผาก กระทั่งล้มลงไปเพราะไม่อาจทนรับแรงกดดันจากเจ้าแห่งมารได้
“ลากออกไปให้อาหารสัตว์อสูร!” เขาสั่งเสียงทุ้มต่ำ ให้คนนำตัวผู้ฝึกวิชามารที่ล้มลงไปออกไป
สิ้นเสียงคำสั่งของเขา ผู้ฝึกวิชามารสองคนไม่รู้โฉบออกมาจากไหน จับขาสองข้างของผู้ฝึกวิชามารแล้วลากออกไป…
“หนีไปแล้ว? เจ้าคิดว่าจะหนีรอดจากเงื้อมมือของข้าได้งั้นหรือ”
………………………………….
ตอนที่ 2410 ฆ่าเขา
ในอีกด้านหนึ่ง กวนสีหลิ่นจับผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่ง เค้นถามเส้นทางออกไปจากที่นี่ จากนั้นก็ฆ่าผู้ฝึกวิชามารคนนั้นเสีย เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าของเขา ก่อนจะเดินตามถนนเส้นเล็กๆ แล้วลอบเข้าไปในป่า
ผู้ฝึกวิชามารนั่นบอกเขา นอกจากถนนใหญ่ข้างหน้าแล้ว หากเดินทะลุป่าผืนนี้ไปก็สามารถออกไปข้างนอกได้เหมือนกัน แม้จะไม่ได้บอกอย่างละเอียด แต่เขารู้ว่าจะต้องไม่ง่ายดายอย่างนั้นแน่
เพียงแต่ ตอนนี้เขาไร้ทางเลือก ถนนใหญ่ทางนั้นไปไม่ได้ อย่างไรสองหมัดก็สู้สี่มือไม่ได้ แม้ในป่าผืนนี้จะมีอันตรายมากแค่ไหน เขาก็ต้องลองฝ่าเข้าไปดู
แต่ทว่า ราวกับรู้ว่าเขาจะต้องใช้เส้นทางนี้แน่ๆ ขณะที่เขามาถึงที่ป่าผืนนี้ ผู้ฝึกวิชามารหลายคนรีบปรากฏตัวและล้อมเขาไว้มิด
“กวนสีหลิ่น! เจ้าอย่าคิดว่าจะหนีไปจากที่นี่ได้! รีบยอมจำนนให้พวกข้าจับตัวกลับไปเสียดีกว่า! ไม่อย่างนั้นเจ้าได้เห็นดีแน่!”
เสียงเย็นเยือกกระหายเลือดเปล่งออกจากปากของผู้ฝึกวิชามารที่เป็นแกนนำ นั่นเป็นผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์เซียนคนหนึ่ง เวลานี้เขาถือกระบี่ยาวไว้ในมือ แรงกดดันรอบกายแผ่กระจาย พวยพุ่งไปทางกวนสีหลิ่นอย่างไม่คิดปิดบัง
“ยอมจำนนให้จับ? เหอะ! อย่างนั้นก็ต้องดูว่าพวกเจ้ามีปัญญาหรือไม่!”
กวนสีหลิ่นยิ้มเยาะ ยื่นมือออกไป ดาบใหญ่ที่ถูกเขาเก็บพลันปรากฏกลางฝ่ามือเขาอีกครั้ง เห็นเพียงเขาตวัดดาบ กลิ่นอายรอบตัวก็พลันพลุ่งพล่านตามไปด้วย พลังดาบอันเย็นเยียบพุ่งออกไปดุจกลีบหิมะอันหนาวเหน็บ
กระแสอากาศพวยพุ่ง ไอสังหารป่วนพล่าน ผู้ฝึกวิชามารพวกนั้นก็ลงมือทันทีเช่นกัน พวกเขาร่วมมือกันจู่โจมกวนสีหลิ่น คนคนนี้สังหารผู้ฝึกวิชามารในคุกมืดที่มีพลังไม่ธรรมดาตายไปมากมายขนาดนั้น พวกเขาย่อมไม่กล้าสู้กับเขาเหมือนคู่ต่อสู้ทั่วไปอยู่แล้ว
ด้านหน้าผืนป่า ประกายดาบเงากระบี่พาดผ่าน บรรยากาศดุดันเคร่งเครียดกระจายไปทั่ว แรงกดดันอันแข็งแกร่งได้แช่แข็งอากาศโดยรอบให้หยุดนิ่ง ภายใต้แรงกดดันขุมนี้ สองฝ่ายยิ่งสู้ก็ยิ่งดุเดือด
ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งถือดาบยาวตวัดฟันใส่กวนสีหลิ่นในแนวขวาง แต่พริบตาต่อมา กวนสีหลิ่นย่อตัวหลบหลีก ดาบใหญ่ในมือฟันออกไปตามแรงเหวี่ยง ตัดขาสองข้างของผู้ฝึกวิชามารคนนั้นขาดในพริบตา
“ชิ้ง!”
“ซี้ด! อ๊าก!”
กระแสพลังอันดุดันตวัดออกไป ตามมาด้วยเสียงสูดหายใจและเสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดังขึ้น เสียงนั้นเล็กแหลมและเสียดแทงแก้วหู เจ็บปวดแสนสาหัสและทรมาน เสียงกรีดร้องนั้นดังสะท้อนอยู่ในอากาศ ทำให้ผู้ได้ยินต่างสะท้านไปทั้งใจ
“สวบ!”
กวนสีหลิ่นฉวยโอกาสตอนที่ผู้ฝึกวิชามารที่ถูกตัดขาสองข้างล้มลงไป ดาบใหญ่ในมือพุ่งแทงออกไป ทะลุหัวใจของอีกฝ่ายด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
เห็นเพียงผู้ฝึกวิชามารที่ล้มลงไปบนพื้นเบิกตาโพลง สองมือกำดาบแหลมที่แทงทะลุหน้าอกของเขาไว้แน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและเจ็บใจ เลือดกระอักออกจากปากของเขา ไม่มีแม้แต่เสียงร้อง ได้ยินเพียงเสียงครางในลำคอ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยก่อนจะล้มลงไป และสิ้นใจตายทั้งอย่างนั้น…
ครั้นเห็นคนหนึ่งถูกฆ่า ผู้ฝึกวิชามารที่เหลือดวงตาแดงก่ำ เพลิงแค้นลุกท่วมในใจของพวกเขา รู้สึกเพียงอัปยศอดสู ด้วยพลังของพวกเขาสี่คนร่วมมือกันหากยังไม่อาจเอาชีวิตเขาได้อีก เกรงว่าพวกเขาคงยากจะอธิบายกับเจ้าแห่งมารได้แล้ว วันนี้ ที่นี่ หากไม่ใช่พวกเขาตาย กวนสีหลิ่นก็ต้องตาย!
“ฆ่าเขา!”
เสียงอันกระหายเลือดดังก้อง การจู่โจมของพวกเขารวดเร็วขึ้นหลายส่วน ดุเดือดรุนแรงทุกกระบวนท่า แต่ละดาบล้วนหมายเอาชีวิตของกวนสีหลิ่น!
ชั่วขณะนี้ พวกเขาไม่คิดจะจับเขากลับไปเป็นๆ อีกแล้ว คิดเพียงว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจปล่อยให้เขารอดออกไปจากที่นี่ได้ แม้ต้องตาย! ก็ต้องเหลือศพของเขาไว้!
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
