เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2423 กลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคี / ตอนที่ 2424 ของขวัญ - novel-lucky

ตอนที่ 2423 กลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคี

ชายฉกรรจ์มองเฟิ่งเยี่ยแวบหนึ่ง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “พวกเราเป็นเพียงทหารรับจ้างระดับสอง ไม่ได้อยู่ในระดับหนึ่ง รับภารกิจของเจ้าไม่ได้”

“ไม่เป็นไร ข้าถูกชะตาเจ้า” เสี่ยวเฟิ่งเยี่ยยิ้มตาหยี

ครั้นพูดประโยคนี้ออกไป รอบข้างเงียบกริบ แม้แต่เหล่าทหารรับจ้างที่รอให้เขาเลือกเมื่อครู่ต่างก็เบิกตากว้าง ลอบด่าในใจ ‘เจ้าหนูนั่นสายตามีปัญหากระมัง คนที่หน้าเสียโฉมไปครึ่งซีกอย่างนั้น เขากลับถูกชะตาเสียได้?’

ทหารรับจ้างที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็อึ้งเช่นกัน ผ่านไปครู่หนึ่งถึงค่อยตั้งสติได้ว่าเด็กน้อยหมายความว่าเช่นไร พวกเขาหันไปมองหัวหน้ากลุ่มโดยไม่ได้นัดหมาย

เห็นอย่างนั้น ชายฉกรรจ์ลุกขึ้น เอ่ยว่า “ในเมื่อเจ้าไม่ถือสาที่พวกข้าเป็นเพียงทหารรับจ้างระดับสอง อย่างนั้น พวกเรากลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคีก็ยินดีรับภารกิจนี้ของเจ้าเช่นกัน”

เอ่ยจบ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนแนะนำตัวกับเฟิ่งเยี่ย “ข้าคือหัวหน้ากลุ่มของกลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคี ชื่อสวีเหยียน กลุ่มของข้ามีพี่น้องสิบสองคน พลังล้วนอยู่ในระดับหลอมแก่นพลัง มีแค่ข้าที่เป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณ”

เฟิ่งเยี่ยพยักหน้า “ได้ เอาพวกเจ้านี่แหละ ตามข้าเข้ามาเถอะ! พวกเราไปทำตามขั้นตอนกัน” เขาเอ่ยกับสวีเหยียน ก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมกับพวกเขา

ชายชราส่ายหน้ายิ้มๆ ช่วยให้พวกเขาทำตามขั้นตอนจนเสร็จ มองดูเฟิ่งเยี่ยมอบเงินค่าจ้างครึ่งหนึ่งให้กับกลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคี

“คุณชายน้อยชื่ออะไร” สวีเหยียนถามเฟิ่งเยี่ย

“ข้าแซ่จ้าว” เฟิ่งเยี่ยตอบด้วยน้ำเสียงเล็กแหลม เพราะเขารู้ว่าแซ่เฟิ่งเป็นแซ่หายาก หากบอกไปอาจสร้างปัญหาได้ ฉะนั้นจึงได้บอกแซ่ของหยางหยางไป

“ที่แท้ก็คุณชายน้อยจ้าว” เขาพยักหน้า เอ่ยว่า “คุณชายน้อยจ้าวไปรอพวกข้าที่โรงเตี๊ยมก่อน พวกเราสะสางเรื่องทางนี้เสร็จจะไปหาพวกเจ้าที่โรงเตี๊ยม”

“ได้” เฟิ่งเยี่ยพยักหน้า กลับไม่กลัวว่าพวกเขาจะเอาเงินแล้วหนีไป

วันนี้ เฟิ่งเยี่ยกับจ้าวหยางพักผ่อนที่โรงเตี๊ยม พอถึงยามบ่ายคล้อย กลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคีมาตามตกลง เฝ้าอยู่นอกห้องพักของเฟิ่งเยี่ยกับจ้าวหยาง เริ่มภารกิจคุ้มกันของพวกเขา

เช้าตรู่วันต่อมา หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ คนกลุ่มหนึ่งก็เดินทางออกจากประตูเมือง ครั้นออกจากประตูเมือง เฟิ่งเยี่ยกลับหยุดฝีเท้า

“หัวหน้าสวี พวกเจ้าฝึกวรยุทธ์มาถึงระดับนี้แล้ว จะต้องมีอาวุธบินเป็นแน่ พาพวกข้าสองคนบินไปจะไม่เร็วกว่าหรือ” ดวงหน้าประณีตของเขาเผยยิ้มไร้เดียงสา ดวงตาหงส์ยิ้มหยี มองชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำล่ำสันที่อยู่ข้างกาย

ได้ยินอย่างนั้น คนของกลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคีนิ่งอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอ สวีเหยียนเองก็หัวเราะเช่นกัน “ตอนแรกข้านึกว่าพวกเจ้าจะเดินเท้า! ในเมื่อเป็นอย่างนี้ อย่างนั้นพวกข้าขี่อาวุธบินพาพวกเจ้าไปก็แล้วกัน! บางทีเพียงครึ่งเดือนก็อาจถึงเมืองร้อยนทีแล้ว”

“ดี” เฟิ่งเยี่ยรับคำ หันไปมองจ้าวหยาง พูดอะไรกับเขาเล็กน้อย จากนั้นก็ขึ้นไปเหยียบบนกระบี่บินของสวีเหยียน ยืนอยู่ข้างกายของเขา

จ้าวหยางเองก็ถูกทหารรับจ้างคนหนึ่งพาขึ้นไป คนอื่นๆ ต่างขี่อาวุธบินตามหลังมา และแล้วพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังเมืองร้อยนที…

ในอีกด้านหนึ่ง กวนสีหลิ่นที่บุกป่าฝ่าไพรหนีออกจากป่าผืนนั้นได้ในสภาพสะบักสะบอมไปทั้งตัว เพียงแต่ หลังออกจากป่าผืนนั้นและข้ามภูเขามาหลายลูก ตลอดทางพบคนน้อยมาก ไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด

บาดแผลบางจุดเริ่มตกสะเก็ด ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดยาวเฟื้อยปกคลุมใบหน้าเพราะไม่ได้โกนมานาน เสื้อผ้าบนตัวขาดวิ่น หากไม่ใช่ดาบใหญ่ในมือของเขายังคงส่องประกายเย็นเยียบ เต็มไปด้วยไอสังหาร สภาพเขาตอนนี้ดูเหมือนคนป่าที่วิ่งออกมาจากป่าลึกจริงๆ

………………………………….

ตอนที่ 2424 ของขวัญ

เขาเด็ดผลไม้ป่ากินประทังชีวิต หลังจากข้ามเขาอีกหนึ่งลูก และเห็นลำธารสายหนึ่ง เขาถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ เปล ลี่ยนใส่ชุดใหม่ รู้สึกสบายตัวขึ้นไม่น้อย

“ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน นานขนาดนี้ก็ยังกลับไปไม่ได้อีก พวกเขาคงร้อนใจแย่แล้วกระมัง” เขาพึมพำ ก่อนจะทอด ดถอนใจ “นานขนาดนี้แล้ว เสี่ยวจิ่วไม่รู้กลับมาหรือยัง”

ถูกขังอยู่ในนั้น ไม่รู้ข่าวสารโลกภายนอกสักนิด แต่เรื่องที่เขาหนีออกมาได้ เขายังรู้สึกว่าโชคดีอยู่ไม่น้อ อย เพราะอย่างไรถิ่นของเผ่ามารไม่ใช่จะหนีออกมากันได้ง่ายๆ

เก็บดาบใหญ่ในมือ เขาเดินทางโดยเหยียบกระดานแปดทิศเหาะเหินไปข้างหน้า ตั้งใจจะหาสถานที่สืบข่าวเสียหน่อย

หลายวันผ่านไป อี้ซิวหร่านกอดสิ่งของที่เฟิ่งจิ่วมอบให้เขาไว้ในอ้อมอก ก่อนจะไปส่งให้กับคนที่ชื่อเริ่นเสี ยงกับมือตนเอง ไม่ง่ายเลยกว่าจะหาบ้านของเริ่นเสียงที่เฟิ่งจิ่วบอกจนเจอ เขาเคาะประตู ผู้มาเปิดคือชายชรา คนหนึ่ง

“คุณชายมาหาใครหรือ”

“ข้ามาหาเริ่นเสียง” อี้ซิวหร่านตอบ เห็นชายชราจ้องเขาอย่างพิจารณาระคนหวาดระแวง จึงเอ่ยว่า “เป็นเฟิ่งจิ่วใ ให้ข้ามา เขาไม่อยู่ที่นี่หรือ ข้ามีของจะมอบให้เขา”

ชายชราได้ยินอย่างนั้นจึงค้อมกายคารวะเขา “เสียมารยาทแล้ว คุณชายเชิญเข้ามา” ชายชราเชิญอี้ซิวหร่านเข้าไปข้างใน น หลังจากนำทางเขาไปนั่งที่ห้องโถงด้านหน้า ก็ไปเชิญเริ่นเสียงมา

เริ่นเสียงที่ได้รับรายงานรู้สึกเหนือความคาดหมาย เขาพาฝาแฝดคู่นั้นมาที่ห้องโถงด้านหน้า ยามเห็นคนที่อยู่ในห ห้องโถง ก็ยิ้มเอ่ย “ข้าก็คือเริ่นเสียง ไม่ทราบว่าท่านชื่ออะไร”

“อี้ซิวหร่าน” เขาตอบ พลางลอบมองพิจารณาเริ่นเสียงแวบหนึ่ง

“ได้ยินว่าภูตหมอมีของให้ท่านนำมามอบให้ข้า?” เริ่นเสียงยิ้มถาม จ้องพิจารณาเขาอย่างเปิดเผย

“อืม ของอยู่นี่” เขาเอาจดหมายออกมาจากห้างมิติ “เฟิ่งจิ่วบอกว่านี่เป็นความลับสุดยอด ให้ข้ามอบให้เจ้า”

ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเริ่นเสียงยื่นจดหมายส่งต่อให้เริ่นเสียง จากนั้นก็ถอยไปยืนด้านหนึ่ง

เริ่นเสียงเห็นตราประทับบนจดหมาย จึงเอ่ยกับอี้ซิวหร่านว่า “โปรดนั่งรอสักครู่” เอ่ยจบ ก็ลุกขึ้นเดินไปข้างห หลัง เปิดตราประทับแล้วเห็นว่าข้างในยังมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ เขาอึ้งเล็กน้อย ก่อนหยิบขึ้นมาอ่าน พอได้อ่านเนื อหาในนั้น สีหน้าของเขาไหวระริก อดเผยยิ้มแปลกๆ ออกมาไม่ได้

ผ่านไปไม่นาน เขากลับมาที่ห้องโถง ถามว่า “ไม่ทราบว่าตอนที่คุณชายอี้มา ภูตหมอได้พูดอะไรกับท่านหรือไม่”

อี้ซิวหร่านมองเขาแวบหนึ่ง ตอบว่า “กำชับว่าเจ้าต้องทำเรื่องที่นางมอบหมายให้อย่างดี ทำตามที่ในจดหมายบอก ก ห้ามให้เกิดข้อผิดพลาด”

เริ่นเสียงพยักหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “นี่เป็นจดหมายในจดหมาย ฉบับนี้ให้ข้า ส่วนฉบับนี้ให้คุณชายอี้”

ขณะเอ่ย เริ่นเสียงยื่นจดหมายข้างในให้เขา “คุณชายอี้โปรดอ่าน”

“ให้ข้าหรือ?” อี้ซิวหร่านสีหน้าอึ้งงัน “นางยังให้จดหมายข้าอีก? ทำไมไม่บอกข้า” ในใจประหลาดใจเล็กน้อย รู้ส สึกแปลกๆ ขึ้นมา แต่ก็ยังรับจดหมายไปเปิดอ่าน

ทว่าเมื่อเขาเปิดจดหมาย กลับเห็นบนจดหมายเขียนไว้เพียงประโยคเดียว เขาอดไม่ได้ที่จะอ่านออกเสียง “ของขวัญที่ เตรียมไว้ให้เจ้า?”

เขานิ่งอึ้ง มองเริ่นเสียง ถามว่า “นี่หมายความว่าอย่างไร ทำไมนางถึงบอกว่าเตรียมของขวัญไว้ให้ข้า ของขวัญอะไร ” ไหนว่าเป็นความลับสุดยอดอะไรสักอย่างไม่ใช่หรือ

เริ่นเสียงยิ้มๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “คุณชายอี้โปรดรอสักครู่” เขาหันไปกำชับคนข้างๆ สองสามความ จากนั้ นก็นั่งเงียบๆ จิบชาไปเรื่อยๆ กระทั่งจู่ๆ อี้ซิวหร่านก็ลุกขึ้นยืน