เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2425 ไม่อยากเชื่อ / ตอนที่ 2426 ที่นี่คือหอสายลม
ตอนที่ 2425 ไม่อยากเชื่อ
เขาในตอนนี้ สีหน้าเคร่งขรึม สายตาดุดันกระหายเลือดเหมือนเสือดาวก็ไม่ปาน ตวัดจ้องเริ่นเสียงด้วยสายตาเย็นเยียบ “เจ้าทำอะไร”
เขาในตอนนี้ ร่างกายซวนเซเล็กน้อย สีหน้าซีดเผือด หน้าผากมีเหงื่อออก เขากำมือแน่น น้ำเสียงเย็นชากระหายเลือด
เริ่นเสียงยิ้มอย่างอ่อนโยน “ข้าไม่ได้ทำอะไร เพียงแต่ภูตหมอกำชับไว้ เตรียมของขวัญไว้ให้เจ้าชิ้นหนึ่ง”
ได้ยินอย่างนั้น อี้ซิวหร่านหน้าเปลี่ยนสี กลีบปากบางๆ เม้มแน่น ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ “นางรู้ตัวตนของข้าแ แล้ว?” เงาดำพาดผ่านไปตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เขาไม่ทันได้ฟังคำตอบของเริ่นเสียง รู้สึกเพียงตาลาย ก่อนที่คนทั้งคน จะหมดสติล้มลงไป
“นายท่าน เตรียมเสร็จแล้ว” หนึ่งในฝาแฝดมารายงานอยู่ข้างกายเริ่นเสียง
เริ่นเสียงก้าวเข้าไป หยิบยาเม็ดหนึ่งยัดใส่ปากอี้ซิวหร่าน จากนั้นก็ออกคำสั่ง “เด็กๆ พาคนไปที่หอสายลม”
เอ่ยจบ ผู้ฝึกตนชุดดำสองคนปรากฏตัว พาอี้ซิวหร่านที่หมดสติออกไป
“นายท่าน นั่นใครหรือ เหตุใดภูตหมอจึงต้องให้เขามาที่นี่” หนึ่งในฝาแฝดถามขึ้น
เริ่นเสียงยิ้มๆ “ในจดหมายบอกว่าเขาเป็นเจ้าวิหารราตรี ไม่รู้ว่าแฝงตัวมาอยู่ข้างภูตหมอได้อย่างไร ยังปิดบัง ตัวตนอีก ช่วงนี้ภูตหมอมีเรื่องต้องสะสางมากมายไม่มีเวลามาจับตาดูเขา จึงได้ไล่เขามาทางนี้ ให้พวกเราจับตาดูเขา าไปก่อน”
“ที่แท้ก็เป็นเจ้าวิหารราตรีนี่เอง” ทั้งสองกระจ่างทันที ก่อนถามอีกว่า “นายท่าน อย่างนั้นหากเขาฟื้นขึ้นมา รู้ ว่าตนเองอยู่ที่หอสายลม จะเกิดปัญหาอะไรตามมาหรือไม่”
“ไม่หรอก แม้วรยุทธ์ของเขาจะสูงอีกแค่ไหน ตอนนี้ตกอยู่ในกำมือเราก็เหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง ในระหว่างนี้ ขอเพี ยงจับตาดูเขา อย่าให้เขาออกจากหอสายลมได้แม้แต่ครึ่งก้าวก็พอแล้ว” เริ่นเสียงยิ้ม พูดว่า “อี้ซิวหร่านคนนี หน้าตากลับโดดเด่นนัก ปล่อยไว้ในหอนายโลมของเรานับว่าเรียกแขกได้ไม่เลว”
ฝาแฝดที่อยู่ข้างหลังเขามองหน้ากันแวบหนึ่ง ลอบคิดในใจ ‘ทำไมรู้สึกเหมือนว่าหากเจ้าวิหารราตรีฟื้นขึ้นมา หอสายล ลมของพวกเราต้องซวยแน่ๆ?’
ตอนที่อี้ซิวหร่านฟื้นขึ้นมา เขารู้สึกเย็นไปทั้งตัว ก้มหน้าดู ก็เห็นว่าตนเองกำลังเปลือยเปล่าอยู่ ผ้าไหมโปร ร่งบางสีทองถูกสวมทับบนตัวแบบหลวมๆ ท่อนล่างมีเพียงผ้าสีทองสองชิ้นฝืนปิดส่วนลับเอาไว้ แต่ความรู้สึกวับๆ แ แวมๆ นั่นยังทำให้เขาอับอายและโกรธขึ้งกว่าไม่สวมอะไรเลยเสียอีก
ทว่า เมื่อเขาคิดจะลุกขึ้นเพราะความเดือดดาล กลับพบว่าเรี่ยวแรงทั้งตัวราวกับถูกสูบออกไปหมดแล้ว ได้แต่นอนพิ งอยู่บนตั่งเตี้ยเหมือนคนไร้กระดูก แม้แต่จะยกมือก็ยังทำไม่ได้
“บัดซบ!”
เขาสบถด่าเสียงต่ำ ไม่นาน แม้แต่เสียงหอบหายใจกระชั้นชิดก็ยังอ่อนระทวยไปด้วย ฟังดูชวนเคลิบเคลิ้มกระชากวิญญาณ
“หึๆ ฟื้นแล้วหรือ”
เสียงหัวเราะอันอ่อนโยนดังมา อี้ซิวหร่านเพิ่งสังเกต โต๊ะด้านหน้าที่ถูกฉากกั้นบังเอาไว้ ชายที่ชื่อเริ่นเสีย ยงนั่งอยู่ตรงนั้น เวลานี้ เขากำลังมองอี้ซิวหร่านด้วยสายตาอ่อนโยนระคนขบขัน ครั้นเห็นสายตาอย่างนั้นมองมาที่ เรือนร่างของตน อี้ซิวหร่านใบหน้าดำคล้ำทันที
“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”
เขาเป็นใคร เคยต้องอับอายขนาดนี้เสียที่ไหน! การถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้วใส่เสื้อผ้าไม่เป็นชิ้นเป็นอันอย่างนี้ เป็ นเรื่องที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเกิดกับตัวเขามาก่อน
แม้เวลานี้กำลังนอนอ่อนแรงอยู่บนตั่งเตี้ย เขาก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนกล้าทำอย่างนี้กับเ เขา
………………………………….
ตอนที่ 2426 ที่นี่คือหอสายลม
“คุณชายอี้ ข้าก็แค่ทำตามคำสั่ง หากเจ้าจะโกรธ ก็ไม่ควรโกรธข้า” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ใช้ฝาถ้วยชาปาดน้ำชาด้วย ท่วงท่าสง่างามอยู่ที่ข้างโต๊ะ ไม่คิดว่าการโยนความผิดให้เฟิ่งจิ่วจะเป็นเรื่องที่ผิดอะไร
อี้ซิวหร่านสายตาไหวระริก ความเดือดดาลในอกค่อยๆ จางหายไป ในเมื่อขยับไม่ได้ เขาจึงปล่อยตัวนอนลงบนตั่งมองเ เริ่นเสียงอยู่อย่างนั้น ถามว่า “นี่เป็นเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นสั่งรึ ที่นางบอกว่าของขวัญ ก็คือสิ่งนี้?”
“ใช่แล้ว” เริ่นเสียงตอบ
อี้ซิวหร่านสีหน้าเคร่งขรึม ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ เนิ่นนาน จึงถามขึ้นว่า “แสดงว่านางรู้ตัวตนของข้าแล้ว? ถ ถึงได้เล่นงานข้าเช่นนี้?”
“ภูตหมอรู้ตัวตนเจ้าวิหารราตรีของคุณชายอี้แล้ว”
อี้ซิวหร่านได้ฟังคำตอบของเริ่นเสียงก็แค่นเสียง “เจ้ากลับเป็นคนที่ถามอะไรก็ตอบทุกอย่าง”
เริ่นเสียงยิ้มๆ “แน่นอน เรื่องพวกนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังคุณชายอี้”
“เจ้าเป็นคนของนางหรือ ทำไมข้าไม่รู้ว่านางมีคนรับใช้อย่างเจ้าด้วยคนหนึ่ง” เขาถามเริ่นเสียง คนที่ติดตามเฟิ่ งจิ่วส่วนมากเป็นพวกตู้ฝานกับเหลิ่งหวารวมถึงคนในหอยาสวรรค์ คนคนนี้ โผล่มาจากที่ไหนอีก
“จะว่าใช่ก็ใช่ จะว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่” เริ่นเสียงยิ้มอย่างอ่อนโยน จิบชาหนึ่งคำ ก่อนเอ่ยว่า “นายท่านของข้าคือเ เจ้าตำหนักยมราช หรือก็คือคู่หมั้นของภูตหมอ ฉะนั้นหากนับแล้ว ภูตหมอก็ถือเป็นเจ้านายของข้าครึ่งหนึ่ง”
อี้ซิวหร่านนัยน์ตาไหวระริก ชื่อหนึ่งหลุดออกมาจากปากของเขา “นายท่านของเจ้าก็คือเซวียนหยวนโม่เจ๋อ?”
“ถูกต้องแล้ว”
เริ่นเสียงยิ้มๆ ยกชาขึ้นมาจิบ ต่างกับฮุยหลางและอิ่งอี เขาไม่ค่อยได้ติดตามนายท่าน โดยเฉพาะหลังจากที่นายท่ านเดินทางออกนอกมหาสมุทร เขายิ่งเคลื่อนไหวน้อยลง มีเพียงบางครั้งที่ต้องออกจากที่นี่ไปสะสางธุระข้างนอก ส่วนมากเ เขามักอยู่ที่หอสายลมแห่งนี้
“เจ้าจับข้าแต่งตัวสภาพเช่นนี้คิดจะทำอะไรอีก” อี้ซิวหร่านก้มมองการแต่งตัวของตนเอง สีหน้าดำคล้ำลงมาอีกครั้ ง
“คุณชายอี้อาจจะยังไม่รู้ ว่าหอสายลมของเราแห่งนี้เป็นสถานที่แบบใด” เริ่นเสียงยิ้มๆ เขาลุกขึ้น สาวเดินไปห หาอี้ซิวหร่านช้าๆ
ได้ยินอย่างนั้น กอปรกับก้มดูการแต่งตัวของตนเอง อี้ซิวหร่านเริ่มสังหรณ์ใจขึ้นมา ตามคาด เขายังไม่ทันถาม ก็ เห็นเริ่นเสียงเดินมาหยุดตรงหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงแววขบขัน
“ที่จริงหอสายลมของเราแห่งนี้ก็คือหอนายโลม”
อี้ซิวหร่านได้ฟังอย่างนั้นใบหน้าดำคล้ำไปทั้งดวงทันที มุมปากของเขากระตุก กัดฟันเอ่ยว่า “ฉะนั้น ที่จับข้าแต ต่งตัวจนมีสภาพเหมือนคนก็ไม่ช่ผีก็ไม่เชิงเช่นนี้ ก็เพื่อจะให้ข้าเป็นนายโลมอยู่ที่นี่?”
“ไม่ คุณชายอี้คิดมากไปแล้ว ด้วยฐานะของคุณชายอี้ จะให้เป็นนายโลมได้อย่างไรเล่า เป็นแค่ตัวเรียกแขกก็พอแล้ว ” เขายิ้มๆ พูดเสริมว่า “ที่จริง คนที่เคยล่วงเกินภูตหมอมักถูกส่งมาที่นี่ แล้วก็มีสภาพเหมือนคุณชายอี้ เพียงแ แต่ เขาไม่ได้รูปงามเช่นคุณชายอี้”
ถูกผู้ชายคนหนึ่งวิจารณ์ว่ารูปงาม อี้ซิวหร่านรู้สึกเหมือนมีไฟโทสะลุกท่วมอก แต่เวลานี้เขากลับทำอะไรไม่ได้ เห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่อาจแก้ไขได้ เขาทำได้เพียงสูดหายใจลึกๆ ข่มไฟแค้นในใจ ถามว่า “เจ้าคิดจะจับข้าออก ไปตั้งวางทั้งอย่างนี้?”
เริ่นเสียงส่ายหน้า ยิ้มบอกว่า “ข้าเตรียมหน้ากากปกปิดใบหน้าให้คุณชายแล้ว แต่หากคุณชายอี้ไม่อยากใส่ ไม่ใส่ก็ไ ได้”
อี้ซิวหร่านขบกราม “ข้าใส่! หน้ากากอยู่ไหน!” รอเขากลับไปเมื่อไร บัญชีนี้จะต้องคิดกับผู้หญิงคนนั้นแน่!
YOU MAY ALSO LIKE
