เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2431 อะไรคือผู้ฝึกวิชามาร / ตอนที่ 2432 โต้กลับ
ตอนที่ 2431 อะไรคือผู้ฝึกวิชามาร
“ท่านลุงไม่ใช่คนเลว” เขายิ้มตาหยีเอ่ย ก่อนถามอีกว่า “ท่านลุง พวกเราจะไปเมืองร้อยนที พวกท่านจะไปไหน”
“ไม่ใช่คนเลว? ฮ่าๆๆๆๆๆ! ช่างแปลกใหม่จริงๆ” ผู้ฝึกวิชามารนั่นมองเฟิ่งเยี่ยแวบหนึ่ง ก่อนจะแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง “ข้าอยู่มาจนเกือบครึ่งชีวิตแล้ว เพิ่งมีคนเคยบอกว่าข้าไม่ใช่คนเลว”
ใบหน้าเขามีรอยยิ้ม มองเจ้าเด็กผีที่ล้วงผลไม้ลูกหนึ่งออกจากแขนเสื้อมากัดกิน ถามว่า “เจ้าเด็กผี เจ้าไม่รู้หร รือว่าผู้ฝึกวิชามารคืออะไร”
เฟิ่งเยี่ยที่กินผลไม้อยู่ส่ายหัว เขาล้วงผลไม้ออกมาอีกหนึ่งลูกยื่นให้อีกฝ่าย “ท่านลุง ให้ท่านกินผลไม้”
ผู้ฝึกวิชามารหรี่ตา มองผลไม้ในมือของเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะสะบัดทิ้ง “เจ้าเด็กผี ในเมื่อเจ้าไม่รู้ว่าผู้ฝึกวิ ชามารคืออะไร อย่างนั้นข้าก็ไม่ถือสาที่จะแสดงให้เจ้าเห็นสักครั้ง”
สิ้นเสียง เขาหันไปออกคำสั่งของพวกผู้ฝึกวิชามารที่อยู่ข้างหลัง “จับตัวพวกเขาไว้ให้หมด!”
กลุ่มทหารรับจ้างสายฟ้าภาคีทำท่าจะลงมือ แต่ทว่าในพริบตานั้นเอง แรงกดดันอันแข็งแกร่งขุมหนึ่งแผ่ปกคลุมพวกเขา ราวกับภูเขามหึมาที่กดทับบนตัวพวกเขา ทำให้พวกเขาขยับเขยื้อนไม่ได้
เห็นเพียงผู้ฝึกวชามารยี่สิบสามสิบคนพุ่งเข้ามา จับพวกเขาไขว้แขนและมัดไว้
เหล่าทหารสายฟ้าภาคีที่ไร้กำลังตอบโต้สีหน้าย่ำแย่ แต่กลับไร้หนทาง ผู้ฝึกวิชามารที่เป็นหัวหน้าอย่างน้อยก็ม มีวรยุทธ์อยู่ในระดับเซียนเหินแล้ว ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะสู้ได้ เมื่อเจอผู้ฝึกวิชามารที่มีพลังอย่างนี้ นอกจากรอ อความตาย พวกเขายังทำอะไรได้อีก
เฟิ่งเยี่ยกะพริบตาปริบๆ ท่าทางที่กำลังกัดผลไม้ชะงักงัน เขาเงยหน้ามองผู้ฝึกวิชามารข้างๆ ถามว่า “ท่านลุง ท่าน นจับพวกเขาทำไมหรือ”
นอกจากเฟิ่งเยี่ย แม้แต่จ้าวหยางก็ยังถูกมัดและโยนไว้ด้านหนึ่งด้วย
“เจ้าไม่รู้ไม่ใช่หรือว่าผู้ฝึกวิชามารคืออะไร อย่างนั้นข้าจะบอกเจ้า ทำไมพวกข้าถึงได้ถูกเรียกว่าผู้ฝึกวิชามาร ร” น้ำเสียงของเขาเย็นเยือกและกระหายเลือด สีหน้าดูแปลกๆ
“จุดไฟ! เอาพวกเขาขึ้นไปย่างทั้งเป็น!”
ผู้ฝึกวิชามารนั่นออกคำสั่ง จากนั้นก็เห็นผู้ฝึกวิชามารกลุ่มหนึ่งเข้าไปในป่า เก็บกิ่งไม้จำนวนหนึ่งกลับมากอง เป็นกองไฟ เฟิ่งเยี่ยเห็นก็สนใจ รีบตะโกนขึ้น “จุดไฟหรือ ข้าก็ช่วยด้วย”
เอ่ยจบ ก็สาวเท้าสั้นๆ วิ่งเข้าไป ช่วยเอากิ่งไม้ไปกองๆ กัน
ผู้ฝึกวิชามารที่เป็นหัวหน้าแค่นเสียง ไม่สนใจเด็กน้อยอีก ในสายตาเขา เฟิ่งเยี่ยเป็นเพียงเด็กผี เด็กผีที่ไม ม่ประสีประสาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีผลกระทบอะไรมากมาย
ด้วยเหตุนี้ เขาเดินมานั่งข้างกองไฟ เอาสัตว์ป่าเป็นๆ ตัวหนึ่งออกจากห้วงมิติมาให้ย่างพร้อมกันไปด้วย หางตาเหล ลือบมองทางเฟิ่งเยี่ยแวบหนึ่ง เห็นเด็กน้อยกำลังเล่นไฟอย่างสนุกสนาน ไม่สนใจความเป็นความตายของทหารรับจ้างกลุ่มนั้ นแม้แต่น้อย เขาหัวเราะเสียงต่ำด้วยความชั่วร้าย “ช่างเป็นเด็กผีที่ไร้เดียงสาไร้ความรู้เสียจริงๆ”
ขณะพึมพำ เขายังเอาสุราในห้วงมิติออกมาดื่มด้วย พลางหันไปมองทหารรับจ้างพวกนั้นแวบหนึ่ง เห็นพวกเขาแต่ละคน จ้องเขาด้วยสีหน้าย่ำแย่ แต่กลับไม่ส่งเสียงตะโกนใดๆ ก็อดยิ้มเยาะไม่ได้ “ทำไม ไม่กลัวกันเลยงั้นหรือ นานๆ ที ข้าจะอารมณ์ดี จับพวกเจ้ามาย่างทั้งเป็น ทำให้พวกเจ้าได้ลิ้มลงรสชาติการถูกย่างทั้งเป็นอย่างช้าๆ”
สมาชิกทหารรับจ้างสายฟ้าภาคีแต่ละคนหน้าเปลี่ยนสี อดหันไปมองกองไฟที่เริ่มลุกลามไม่ได้ พวกเขาจะถูกยกไปย่างทั้ งเป็นบนกองไฟ? นั่นเป็นการตายอย่างช้าๆ เจ็บปวดและทรมานกว่าการฆ่าพวกเขาในดาบเดียวเสียอีก
………………………………….
ตอนที่ 2432 โต้กลับ
เฟิ่งเยี่ยกำลังเขี่ยกองไฟเล่นอยู่ทางนั้น ผู้ฝึกวิชามารที่เป็นหัวหน้าไม่ได้สั่งให้จับจัวเขา ผู้ฝึกวิชามาร คนอื่นจึงไม่ทำอะไรเขา แค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ไม่มีใครเห็นเขาอยู่ในสายตา
ส่วนเฟิ่งเยี่ยก็นั่งอยู่ข้างกองไฟ ในมือถือท่อนฟืนเขี่ยไฟเล่นอยู่อย่างนั้น เมื่อเขาเขี่ย ไฟก็ยิ่งลุกลามใหญ ญ่โต เพียงแต่ ตอนนี้พวกเขากำลังย่างสัตว์ป่าตัวนั้น ด้วยเหตุนี้จึงยังไม่ได้เอาคนขึ้นไปย่างบนไฟ
“พวกเจ้ารอก่อน รอย่างสัตว์ป่าตัวนี้สุกก็จะถึงตาพวกเจ้าแล้ว” ผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งเอ่ยอย่างเหี้ยมเกรียม เอา ดาบแทงสัตว์ป่าที่ย่างอยู่เหนือไฟหนึ่งที เห็นเพียงเลือดไหลลงไปบนกองไฟ เกิดเป็นเสียงฉ่าๆ
เหล่าทหารรับจ้างที่ถูกมัดกองรวมกันอยู่ข้างหลังหน้าเปลี่ยนสีไปทันที เพราะรู้สึกได้ว่ามือเล็กๆ คู่หนึ่งกำลั งเคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางพวกเขา…
เมื่อเวลาผ่านไป สัตว์ป่าตัวนั้นก็ใกล้สุกแล้ว กลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่ว เฟิ่งเยี่ยอดกลืนน้ำลายไม่ได้ ดวงตากลมโต จ้องมองปริบๆ
“ท่านลุง ข้าก็อยากกินเนื้อ” เฟิ่งเยี่ยเดินมาหยุดข้างกายผู้ฝึกวิชามารที่เป็นหัวหน้า เห็นเขากินเนื้อดื่มส สุราคำโต ก็อดถามไม่ได้ว่า “ท่านลุง เหล้ารสชาติเป็นอย่างไรหรือ”
“อยากดื่มรึ” ผู้ฝึกวิชามารนั่นเหล่มองเขาอย่างยิ้มเยาะ “เจ้าหนูอย่างเจ้าก็อยากดื่มเหล้าด้วยรึ”
“อยู่บ้านท่านพ่อไม่ให้ข้าดื่ม ข้าเลยไม่รู้ว่าเหล้ารสชาติเป็นอย่างไร” เขาทำหน้าตะกละ เขย่าแขนเสื้อของผู้ ฝึกวิชามาร ท่าทางเหมือนเด็กน้อยที่ออดอ้อนผู้ใหญ่ “ท่านลุงๆ ให้ข้าดื่มสักคำเถอะ! ข้าดื่มแค่คำเล็กๆ เท่านั น”
อาจเพราะไม่เคยมีใครกล้าทำตัวใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้ อีกทั้งรูปร่างหน้าตาของเจ้าหนูนี่ก็น่ารักน่าชัง ซ้ำฟังเสีย ยงออดอ้อนอันแหลมใสนั่น ผู้ฝึกวิชามารนั่นจึงยื่นถุงหนังใส่สุราไปข้างหน้า
เฟิ่งเยี่ยตาเป็นประกาย กอดถุงหนังใส่สุราแล้วดื่มไปสองสามคำ พอดื่มเสร็จก็สำลักจนหน้าแดง ไอไม่หยุด “แค่กๆๆ เผ็ดมากๆ!”
เขาอ้าปากแลบลิ้นออกมา มือหนึ่งยกขึ้นพัดข้างปาก ท่าทางนั้น ทำให้เหล่าผู้ฝึกวิชามารหัวเราะอย่างขบขัน
“ฮ่าๆๆๆๆ! ดูเจ้าหนูนั่นสิ”
ผู้ฝึกวิชามารที่เป็นหัวหน้าหัวเราะ จากนั้นก็ดื่มสุราของเขาต่อ เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป ดวงตาของเขาสา าดฉายแววกระหายเลือด ตะโกนสั่งเสียงดัง “เด็กๆ! เอาพวกเขาไปย่างบนไฟให้หมดทุกคน!”
“ขอรับ!” ผู้ฝึกวิชามารพวกนั้นรับคำอย่างกระตือรือร้น ขณะที่พวกเขาทำท่าจะย่างสามขุมเข้าไป กลับเห็นเจ้าหนูน้อย ที่ดื่มสุราไปไม่กี่คำเมื่อกี้ลุกขึ้นอย่างโซเซ ปากก็เริ่มพูดพล่ามไปเรื่อย
“สองหัว? ท่านลุง? ทำไมท่านมีหัวเพิ่มมาอีกหนึ่งหัวเล่า ท่านลุง ท่าน…” เฟิ่งเยี่ยพูดพล่าม ร่างกายโงนเงน ก่อน จะล้มเข้าไปในอ้อมแขนของผู้ฝึกวิชามารนั่น
ผู้ฝึกวิชามารนั่นสายตาลึกซึ้ง ขณะกำลังจะยกมือผลักคนออก กลับเห็นประกายเย็นเยียบสายหนึ่งพาดผ่าน พุ่งแทงมาท ทางหน้าอกของเขา
“อึก!”
เพราะไม่ทันระวังตัวแม้แต่น้อย แม้จะตอบสนองทันทีที่เห็นเงาสะท้อนนั่นก็หลบไม่ทันแล้ว เขาถูกแทงเต็มๆ หนึ่งดาบ เมื่อเขาคิดจะยื่นมือออกไปบีบคอเจ้าหนูนั่นให้ตาย กลับเห็นเจ้าหนูนั่นถอยออกไปไกลหลายจั้งแล้ว
ความเร็วเช่นนั้น แม้แต่เขาก็ยังอดอึ้งไม่ได้
“ฆ่าพวกมัน!”
ผู้ฝึกวิชามารที่เป็นหัวหน้าออกคำสั่ง หมายจะสังหารกลุ่มทหารรับจ้างพวกนั้นไปพร้อมกับเด็กสองคนนั่น แต่ใครจะร รู้ ยามเขาตะโกนเปล่งเสียงออกไปพร้อมกับกลิ่นอายพลังวิญญาณ เขากลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
“เจ้าวางยา!”
เขาจ้องเจ้าเด็กผีที่ถอยกลับไปยืนกับพวกทหารรับจ้างเหล่านั้นด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม น้ำเสียงกระหายเลือด ประโยคนี ไม่ใช่ความสงสัย แต่เป็นความมั่นใจ
YOU MAY ALSO LIKE
