เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2437 ประหลาดใจ / ตอนที่ 2438 ผีขี้เมา - novel-lucky

ตอนที่ 2437 ประหลาดใจ

“ผู้อาวุโส เมื่อครู่ทหารรับจ้างกลุ่มนั้นไปทางไหนแล้ว” เขาถามเจ้าของแผงลอยข้างทาง

“ทหารรับจ้าง? อ้อ ไปทางนี้” ชายชราชี้ไปที่ถนนเส้นหนึ่ง

“ขอบคุณมาก” กวนสีหลิ่นตอบ ขณะเดียวกันก็ทิ้งเหรียญเงินไว้ที่ร้านแผงลอยหนึ่งเหรียญ

ชายชราเห็นเหรียญเงินเหรียญนั้นก็ตะลึงงัน กว่าจะตั้งสติได้ ก็เห็นชายฉกรรจ์สาวเท้ายาวๆ จากไปแล้ว…

ด้านหน้า ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ดวงหน้างามล้ำเลิศของเยี่ยชิงกำลังบึ้งตึง สองมือถูกจับไว้ข้างหลัง กลิ่นอายพลังว วิญญาณบนตัวเหมือนถูกผนึกไว้ นางที่มีดวงหน้างามล้ำและบุคลิกที่สง่างามเวลานี้ชุดกระโปรงสีขาวที่สวมใส่เปื้อน เล็กน้อย เส้นผมดูยุ่งเหยิง

ทว่า เมื่อนั่งอยู่ท่ามกลางทหารรับจ้างพวกนั้นก็ยังคงดูสะดุดตาอยู่ดี กระทั่งมองแวบแรกยังให้ความรู้สึกเหมือน นผู้หญิงคนนี้ไม่เข้ากับทหารรับจ้างพวกนั้นที่ดูดุดันเต็มไปด้วยไอพิฆาตพวกนั้นสักนิด

เพราะหน้าตาและบุคลิกที่งดงามสง่างามของผู้หญิงคนนั้น ซ้ำยังถูกมัดไว้ คนบางส่วนในโรงเตี๊ยมแอบจ้องพิจารณาทหา ารรับจ้างพวกนั้น คาดเดาว่าทหารรับจ้างกลุ่มนี้จับผู้หญิงคนนั้นมาได้อย่างไร หนำซ้ำยังพาคนที่จับตัวเข้าเมือ องมาอย่างเปิดเผยเช่นนี้อีก?

“ดูก็รู้ ผู้หญิงคนนั้นต้องถูกทหารรับจ้างกลุ่มนั้นจับตัวมาแน่ๆ” ชายชุดผ้าไหมคนหนึ่งพูดขึ้น สายตาจับจ้องไ ไปที่หญิงสาวรูปร่างหน้าตาสง่างามที่ถูกจับให้นั่งข้างโต๊ะ ผู้หญิงที่งดงามเช่นนี้ ต้องมาตกอยู่ในมือทหารรับจ้าง งที่เหี้ยมเกรียม จะมีจุดจบเช่นไรไม่ต้องเดาก็คงรู้แล้ว

“คุณชายท่านนี้ ข้าขอเตือนท่านอย่าไปยุ่งเรื่องคนอื่นดีกว่า ทหารรับจ้างกลุ่มนี้อยู่ที่นี่ขึ้นชื่อว่าไม่มีใคร กล้ามีเรื่องด้วยเชียวนะ” ผู้ฝึกตนคนหนึ่งกระซิบบอกเบาๆ

“ขึ้นชื่อเรื่องไม่มีใครกล้ามีเรื่องด้วย?” ชายชุดผ้าไหมตะลึง หันไปมองผู้ฝึกตนโต๊ะข้างๆ ถามว่า “ท่านรู้จักทหา ารรับจ้างกลุ่มนี้หรือ”

“นั่นก็คือกลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าเก้าหัว ท่านเห็นเก้าคนที่นั่งโต๊ะสองตัวนั่นหรือไม่ พลังของเก้าคนนั้นล้ วนอยู่ในระดับกำเนิดวิญญาณขึ้นสูงสุด หัวหน้าของพวกเขาได้ยินมาว่าไม่นานมานี้เพิ่งทะลวงขั้นเป็นผู้แข็งแกร่งร ระดับเซียนเหิน ยังไม่พูดถึงพวกเขาเก้าคน แค่สมาชิกทหารรับจ้างสามสิบสี่สิบคนของพวกเขา แต่ละคนล้วนมีพลังระดับ หลอมแก่นพลัง พลังต่อสู้ของทหารรับจ้างพวกนั้นขึ้นชื่อมากในแถบนี้ ไม่มีใครกล้ามีเรื่องกับพวกเขา”

“พวกเขามักลงมือกับผู้ฝึกตนผู้หญิง โดยเฉพาะชอบจับผู้ฝึกตนหญิงที่หน้าตาสวยๆ ไปขาย ผู้หญิงคนนั้นหน้าตางดงาม ขนาดนั้น พลังก็แข็งแกร่งสู้พวกเขาไม่ได้ จะตกอยู่ในกำมือของพวกเขาก็ไม่แปลก”

ฟังพวกเขาพูด ชายชุดผ้าไหมที่พูดขึ้นก่อนหน้าไม่กล้ามองผู้หญิงคนนั้นอีก กลัวว่าหากตนเองมองอีก จะอดใจไม่ไหว วลุกขึ้นออกหน้า เพียงแต่พลังของเขาไม่อำนวยให้เขาทำเรื่องกล้าหาญอย่างวีรบุรุษช่วยหญิงงามเลยจริงๆ

เยี่ยจิงนั่งเงียบๆ พลางสังเกตคนในโรงเตี๊ยม อยากดูว่ามีใครสามารถช่วยนางจากมือคนพวกนี้ได้หรือไม่ นางในตอนน นี้ ไม่เพียงพลังวิญญาณถูกผนึก แม้แต่พูดก็ยังพูดไม่ได้ หากจะขอความช่วยเหลือ ก็ทำได้เพียงเลือกโอกาสให้เหมาะ ไม่อย่างนั้น นอกจากจะหนีไม่รอดแล้วยังทำให้ทหารรับจ้างกลุ่มนี้เดือดดาลอีก

ทว่า เมื่อนางมองหนึ่งรอบ คนในโรงเตี๊ยมแม้จะมีหลายคนมองมาทางนี้ แต่กลับไม่มีใครกล้าออกหน้าเลยสักคน โดยเฉพาะ ะเมื่อพลังของคนพวกนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทหารรับจ้างกลุ่มนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงเป็นเรื่องยากหากนาง งจะขอความช่วยเหลือ

นึกถึงว่าตั้งแต่ที่ตกอยู่ในกำมือของคนพวกนี้ และถูกพวกเขาจับมาถึงที่นี่ บอกว่าจะจับนางไปขายที่ใด แม้จิตใ ใจจะแตกตื่นลนลาน แต่ภายนอกกลับไม่แสดงออกมา

นางรู้ หากตนเองแสดงความแตกตื่นออกมา คนพวกนี้จะยิ่งดีใจ และการทำอย่างนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรนางเลยแม้แต่น้อ อย

………………………………….

ตอนที่ 2438 ผีขี้เมา

“เสี่ยวเอ้อร์! เหล้าอยู่ไหน ทำไมนานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เอามาอีก!” ทหารรับจ้างนายหนึ่งตบโต๊ะพลางตะโกนเสียง ดังลั่น

“มาแล้วๆ” เสี่ยวเอ้อร์รีบยกสุราอาหารมาให้พวกเขา พลางยิ้มอย่างสอพลอ “นายท่านทุกท่านกินไปก่อน อาหารที่เหลือ จะตามมาเร็วๆ นี้”

ทหารรับจ้างทางนี้กำลังกินข้าว นอกโรงเตี๊ยม กวนสีหลิ่นสาวเท้าเดินเข้ามา สายตาจับจ้องไปที่เยี่ยจิงที่อยู่ท่าม มกลางทหารรับจ้างพวกนั้น ครั้นเห็นว่าเป็นนางจริงๆ สายตาไหวระริกเล็กน้อย

นึกไม่ถึงว่าเยี่ยจิงจะมาที่นี่ อีกทั้งยังตกอยู่ในกำมือของทหารรับจ้างพวกนี้ เห็นสีหน้าเหนื่อยล้าและแววลนลา านตรงหัวคิ้วของนาง เขาคิดว่าตลอดทางนางต้องลำบากมาไม่น้อยแน่ๆ

“เสี่ยวเอ้อร์ เอาสุรามาหนึ่งกา” เขาเดินเข้าไป นั่งลงที่โต๊ะตรงหน้าทหารรับจ้างพวกนั้น

ทันทีที่เขาซึ่งเต็มไปด้วยไอพิฆาตทั้งตัวเดินเข้ามา ทหารรับจ้างพวกนั้นเผยท่าทีระแวดระวัง แต่ละคนขยับมือไปจับด ดาบและกระบี่ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นชายฉกรรจ์คนนั้นนั่งลงจะดื่มสุรา ไม่ได้มองมาทางพวกเ เขา ทหารรับจ้างพวกนั้นก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

ในชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยมนี้ นอกจากพวกเขาเก้าคนที่นั่งโต๊ะสองตัวนี้ คนอื่นล้วนนั่งโต๊ะที่อยู่ขอบๆ แต่เพราะ โต๊ะตัวนี้อยู่ตรงข้ามพวกเขาเก้าคนพอดี ทหารรับจ้างที่เหลือจึงไม่มีใครกล้านั่ง กลับนึกไม่ถึง กวนสีหลิ่นที่ เพิ่งเข้ามากลับนั่งเสียแล้ว

ตอนที่กวนสีหลิ่นเดินเข้ามา สายตาของเยี่ยจิงปรากฏแววดีใจและตื่นเต้น เพียงแต่นางก้มหน้าปิดบังไว้อย่างมิดชิด ไม่ให้ทหารรับจ้างที่อยู่ข้างๆ สังเกตเห็น

แม้กวนสีหลิ่นในตอนนี้จะไว้หนวดไว้เครายาวเฟื้อย กระทั่งปิดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง แต่เสียงและสายตานั่น รวมถึงเ เงาร่างของเขา นางกลับไม่มีทางจำผิดอย่างแน่นอน

เวลานี้ จู่ๆ ก็รู้สึกปวดแปลบในใจขึ้นมา นางไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่ ยิ่งไม่คิดว่าจะได้เจอเขาในสถานการณ์เ เช่นนี้ การได้เจอเขาที่นี่ รู้สึกเพียงว่าหัวใจที่ตึงเครียดพลันผ่อนคลายลงในที่สุด

“ลูกค้า สุราของท่าน” เสี่ยวเอ้อร์ยกสุรามา มองกวนสีหลิ่นที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับทหารรับจ้างเก้าคนนั้น ถามว่า “ลูกค้า จะเอากับแกล้มสักสองสามอย่างหรือไม่ อาหารแนะนำของร้านเรา…” ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกขัดจังหวะแล้ว

“ไม่ต้องแล้ว!” กวนสีหลิ่นโบกมือ ขมวดคิ้ว เป็นเชิงบอกให้เขาถอยไปเสีย

“ขอรับๆ ท่านเชิญดื่มตามสบาย” เสี่ยวเอ้อร์ปาดเหงื่อ รีบถอยออกไปทันที

กวนสีหลิ่นรินสุราดื่มอยู่ตรงนั้น ยามยกแก้วแหงนหน้ากระดกสุรา สายตาหันไปทางเยี่ยจิง เขาสังเกตเห็นว่าทหารรับ บจ้างที่อยู่ข้างๆ หนีบเยี่ยจิงไว้ตรงกลาง เรียกได้ว่าจับไว้อย่างแน่นหนาเลยทีเดียว หากบุ่มบ่ามลงมือ เกรงว่าร รังแต่จะทำให้เยี่ยจิงบาดเจ็บ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงทำได้เพียงรอโอกาส

เขากำลังดื่มสุราอยู่ทางนี้ ทางนั้นกำลังดื่มสุราพูดคุยหยอกล้อ กระทั่งหลังจากที่ทหารรับจ้างพวกนั้นกินดื่มก กันจนอิ่ม เก้าคนนั้นลุกขึ้นออกคำสั่ง “พวกข้าเอาสินค้าไปก่อน พวกเจ้ารอพวกข้ากลับมาอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน”

“ขอรับ!” ทหารรับจ้างพวกนั้นลุกขึ้นมารับคำอย่างพร้อมเพรียง มองดูเก้าคนนั้นพาหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนนั้นออกจากโ โรงเตี๊ยม ก่อนจะนั่งลงดื่มสุราพูดคุยหยอกล้อกันต่อ

เห็นพวกเขาออกไปแล้ว กวนสีหลิ่นเองก็วางแก้วสุราแล้วจ่ายเงิน จากนั้นก็ยกกาสุราตามออกไป เขาไม่ได้เดินตาม ช้าๆ อยู่ข้างหลัง แต่กลับเดินโซซัดโซเซพลางดื่มสุราในกาไปด้วย ดูเหมือนคนเมาที่เดินเอียงไปทางซ้ายทีเอียงไปทาง งขวาที ทำให้คนที่พบเห็นต่างพากันหลบหลีกอย่างไว

ทหารรับจ้างที่อยู่ข้างหน้าก็สังเกตเห็นกวนสีหลิ่นที่ดื่มจนเมาอยู่ข้างหลัง เห็นเขาเดินฝีเท้าไม่มั่นคง จึงอดแ แค่นเสียงไม่ได้ “ที่แท้ก็แค่ผีขี้เมาตัวหนึ่ง?”