เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2443 ความรู้สึก / ตอนที่ 2444 จะเปลี่ยนเส้นทางหรือไม่
ตอนที่ 2443 ความรู้สึก
ทั้งสองนั่งพูดคุยสัพเพเหระกันอยู่ในห้อง เล่าเรื่องในหลายปีที่ผ่านมา โดยไม่รู้ตัว เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเ เร็ว ท้องฟ้าค่อยๆ มืด กวนสีหลิ่นจึงลุกขึ้น
“อาจิง วันนี้เจ้านอนหลับให้เต็มอิ่ม พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้พวกเราไปด้วยกัน”
“แล้วเจ้าล่ะ” เยี่ยจิงอดลุกขึ้นถามไม่ได้
เห็นนางสีหน้าตื่นตระหนก กวนสีหลิ่นยิ้มๆ เอ่ยปลอยโยนว่า “ไม่ต้องห่วง ข้าอยู่ห้องข้างๆ นี้เอง เจ้าหลับให้ส สบายใจเถอะ! มีข้าเฝ้าอยู่ไม่เป็นไรหรอก”
ได้ยินเขาว่าอย่างนี้ เยี่ยจิงจึงค่อยวางใจ ก่อนรับคำ “อืม” หลังจากส่งเขาออกไป มองเขาเข้าไปในห้องข้างๆ นางจึ งค่อยหันตัวกลับเข้าไปในห้อง
หลังจากเสี่ยวเอ้อร์เก็บกวาดห้องเรียบร้อยแล้ว เยี่ยจิงจึงเข้าไปพักผ่อนในห้องด้านใน ค่ำคืนนี้ เพราะได้เจอกวนส สีหลิ่น หัวใจที่ตึงเครียดมาตลอดผ่อนคลายลงในที่สุด
เช้าตรู่วันต่อมา เยี่ยจิงลุกขึ้นเคาะห้องของกวนสีหลิ่น เห็นเขาเปิดประตูด้วยท่าทางง่วงงุน หนวดเคราดกหนาปิดบ บังใบหน้า ก็อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ “ทำไมเจ้าไม่โกนหนวด”
“หึๆ ตลอดทางนี้ก็ไม่มีเวลาว่างเลย จึงไม่มีเวลาไปสนใจมัน ปล่อยไปๆ มันก็ยาวขนาดนี้แล้ว” เขายิ้มๆ ยกมือลูบหนว วด “สภาพของข้าทำให้เจ้าตกใจหรือ”
“กลับไม่ใช่ เพียงแต่ไม่ค่อยเห็นเจ้าไว้หนวดยาวขนาดนี้” นางยิ้ม เอ่ยว่า “ไม่สู้ ข้าโกนให้เจ้าดีหรือไม่”
“ดีเลย!” กวนสีหลิ่นดีใจ รีบให้นางเข้าห้อง เอ่ยว่า “ตอนแรกข้ายังคิดว่ากลับเมืองแล้วค่อยโกน แต่มีเจ้าช่ว วยอย่างนี้ หึๆ อย่างนั้นก็ดีมากแล้ว”
เขาเดินมาเอนตัวลงที่ตั่งเตี้ย เห็นเยี่ยจิงเข้าไปในห้องด้านในเพื่อตักน้ำ ก่อนจะหลับตาพักผ่อน
ครั้งแรกที่ทำอะไรเช่นนี้ให้เขา แม้ภายนอกเยี่ยจิงไม่แสดงออกถึงความเขินอาย แต่นัยน์ตางดงามกลับสาดฉายแววเหนียมอ อาย ดวงตาของนางแฝงไปด้วยความรู้สึก พวงแก้มสองข้างแดงผ่าว มองชายที่เอนกายนอนอยู่บนตั่งเตี้ย พยายามควบคุมห หัวใจที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่งของตนเอง จากนั้นก็เปิดมีดแล้วค่อยๆ โกนหนวดให้เขา
กวนสีหลิ่นที่หลับตาอยู่รู้สึกได้เพียงว่า เมื่อนางโน้มกาย กลิ่นหอมจากตัวนางก็ก็ลอยมา กลิ่นหอมนั้นทำให้จิ ตใจของเขาร้อนรุ่ม โดยเฉพาะเมื่อสัมผัสได้ว่าสองมือของนางลูบไล้ไปมาอยู่บนหน้าของเขา สัมผัสนุ่มนวลนั่น ยิ่ง งทำให้เขาอดลืมตาขึ้นมาไม่ได้
เดิมเขาที่กำลังนอนหงายอยู่พลันลืมตาขึ้นมา ก็เห็นดวงหน้างดงามของนางที่ชะโงกเข้ามาใกล้ เขาจ้องมองนางด้วย แววตาแฝงความรู้สึก เห็นเพียงนัยน์ตาของนางสาดฉายแววเหนียมอาย ดวงหน้าแดงผ่าวเหมือนมีชั้นเมฆสีแดงเคลือบบางๆ ชั้ นเมฆสีแดงนั่นทำให้นางที่งดงามอยู่แล้วยิ่งดูน่าดึงดูด ทำให้เขาเผลอพูดออกไป “อาจิง เจ้าช่างงามนัก”
ได้ยินคำพูดนั้น เยี่ยจิงเผยท่าทีเหนียมอายเหมือนสาวน้อยอย่างหาได้ยาก นัยน์ตางามจ้องค้อนเขา “อย่าพูด ระวังข้ าจะบาดเจ้าเข้าให้”
“ได้” เขาปิดปาก ทว่ากลีบปากกลับหยักยกขึ้นอย่างมีความสุข ดวงตาจับจ้องตรงไปที่นาง
ถูกเขาจ้องตรงๆ เช่นนี้ เยี่ยจิงอดประหม่าไม่ได้ นางขบเม้มกลีบปากเบาๆ เอ่ยอย่างขัดเขิน “เจ้าหลับตา”
“ไม่” กวนสีหลิ่นปฏิเสธทันที ยิ้มเอ่ยว่า “อุตส่าห์มีโอกาสได้จ้องเจ้าใกล้ๆ อย่างนี้ทั้งที ข้าไม่หลับตาหรอก”
“จะ เจ้ามันปลิ้นปล้อน” นางไม่คิดว่าเขาที่เป็นคนแข็งกร้าวและดุดันมาตลอดจะมีด้านนี้ด้วย ลึกๆ ข้างในทั้งดีใจแ และขวยเขิน
กวนสีหลิ่นหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขาฟังดูมีเสน่ห์ ฟังรื่นหูยิ่งนัก “เจ้าพูดมาสิ ข้าปลิ้นปล้อนตร รงไหน”
………………………………….
ตอนที่ 2444 จะเปลี่ยนเส้นทางหรือไม่
เยี่ยจิงทำอะไรเขาไม่ได้ ทำได้เพียงพูดว่า “เจ้าอย่าเพิ่งพูด ข้าโกนหนวดให้เจ้าเสร็จแล้วค่อยพูด”
นางไม่มองดวงตาแฝงรอยยิ้มของเขาอีก เพียงตั้งใจโกนใต้คางของเขาอย่างจดจ่อ ใบมีดโกนในมือค่อยๆ โกนหนวดให้เขา าอย่างระมัดระวัง เพียงแต่ แววตาอันเร่าร้อนนั่นทำให้หัวใจของนางเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เนิ่นนานก็ยังไม่อาจทำใจ จให้สงบ
หลังจากโกนหนวดให้เขาเสร็จในที่สุด นางใช้ผ้าเปียกเช็ดให้เขา มองดูคางอันสะอาดหมดจดของเขา จึงเผยรอยยิ้มออกมา า “เสร็จแล้ว เจ้าดู” นางหยิบคันฉ่องมายื่นให้เขา
กวนสีหลิ่นรับไป ส่องอยู่แวบหนึ่ง ยิ้มเอ่ยว่า “อืม เจ้าโกนได้ดีกว่าข้าจริงๆ ด้วย ต่อไป เรื่องโกนหนวดของข ข้าคงต้องรบกวนเจ้าแล้ว” ขณะเอ่ย เขาจ้องหน้านางอย่างไม่ละสายตา
ได้ยินความหมายแฝงในประโยคนี้ ความขวยเขินกระจายไปทั่วใบหน้าของนาง นัยน์ตาแฝงความรู้สึกมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนละสา ายตาออกไปเงียบๆ รับเสียงเบาๆ ว่า “ได้”
กวนสีหลิ่นจับมือนาง เอ่ยว่า “หลังจากสะสางเรื่องเผ่ามารเรียบร้อย ข้าจะหาเวลาไปคุยเรื่องแต่งงานกับครอบครัวขอ องเจ้า” เอ่ยจบ เขายิ้ม “เสี่ยวจิ่วเคยบอกไว้ ถึงตอนนั้นจะไปกับข้าด้วย ยังมีเพราะพ่อแม่ของข้าไม่อยู่แล้ว ฉะนั นเมื่อถึงเวลาจะเชิญพวกท่านพ่อบุญธรรมไปด้วย”
ได้ฟังเช่นนั้น นางมองเขาด้วยความดีใจและขวยเขินแวบหนึ่ง ดวงหน้างามล้ำก้มต่ำเล็กน้อย ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ เพียงตอบรับเบาๆ “อืม”
เช้าตรู่อย่างนี้ ทั้งสองมองหน้ากันอย่างหวานซึ้ง กระทั่งเสียงเคาะประตูจากเสี่ยวเอ้อร์ดังมา ทั้งสองจึงค่อยตั้งสต ติได้
“ลูกค้า อาหารเช้าของโรงเตี๊ยมเราเพิ่งออกจากเตาสดๆ ใหม่ๆ อยากชิมหน่อยหรือไม่ขอรับ”
สองคนในห้องมองหน้ากันยิ้มๆ เดินเคียงใหล่ออกไปด้วยกัน เมื่อมาถึงที่ชั้นหนึ่ง กวนสีหลิ่นสั่งให้เสี่ยวเอ้อร์ย ยกอาหารเช้ามา หลังจากกินอย่างง่ายๆ เสร็จ เยี่ยจิงบอกว่า “ข้าอยากไปซื้ออาหารแห้งไว้กินระหว่างทาง เจ้าไปกับข้า เถอะ!”
“ได้” กวนสีหลิ่นรับคำ หลังจากชำระค่าห้องเสร็จก็เดินออกไปที่ถนนใหญ่ข้างนอกพร้อมกับนาง
บางทีอาจเพราะเหตุการณ์เมื่อวานมีคนเห็นไม่น้อย พอมีคนเห็นพวกเขาสองคนเดินเคียงกัน ก็อดมองพิจารณาเป็นระยะไม ม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อเห็นชายฉกรรจ์ไว้หนวดไว้เคราคนเมื่อวานกลายเป็นหนุ่มหล่อรูปหน้าคมคาย ต่างก็ตกตะลึงไปตามๆ กั น
“คนคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่ฆ่ากลุ่มทหารรับจ้างหมาป่าเก้าหัวในพริบตาเดียวจริงหรือ”
“ดูไม่ค่อยเหมือน แต่บุคลิกกลับเหมือนมากนะ!”
“น่าจะใช่แล้วละ แค่โดนหนวดเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าจะยังหนุ่มขนาดนี้!”
ฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่มาจากรอบข้าง เยี่ยจิงเม้มปากกลั้นหัวเราะ “โกนหนวดแล้วเหมือนกลายเป็นคนละคนอย่างนั้น”
“หึๆๆ ข้าไม่โกนหนวด เจ้าก็จำข้าได้ไม่ใช่หรือ” กวนสีหลิ่นหัวเราะในลำคอ จูงมือนางเดินซื้ออาหารแห้งบนถนน
“พวกเราจะไปเมืองร้อยนทีใช่หรือไม่” เยี่ยจิงถาม
กวนสีหลิ่นตอบว่า “ไม่ไปเมืองร้อยนที พวกเราจะไปสำนักดาราจักร ได้ยินว่าเสี่ยวจิ่วก็น่าจะไปที่นั่นเหมือนกัน ข้ าอยากรีบไปช่วยนาง”
เยี่ยจิงพยักหน้า ขี่กระบี่บินไปพร้อมกับเขา เปลี่ยนเป้าหมายจากไปเมืองร้อยนที ไปยังสำนักดาราจักรแทน…
ในอีกด้านหนึ่ง พวกเฟิ่งเยี่ยที่มาพักในเมืองได้หนึ่งคืนได้ยินเสียงพูดคุยกันในหอสุรา ฟังบทสนทนาเหล่านั้นแล ล้ว เสี่ยวเฟิ่งเยี่ยยกมือเท้าคางทำท่าทางครุ่นคิด
หลานสาวของเขาเผชิญหน้ากับเผ่ามารแล้วหรือ อย่างนั้นนางจะยังอยู่ที่หอยาสวรรค์เมืองร้อยนทีอีกหรือไม่ หากเขา าไปเมืองรอยนที แล้วนางไม่อยู่ที่นั่นเล่า
จะเปลี่ยนเส้นทางไปสำนักดาราจักรดีหรือไม่ เขาครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็คิดว่าช่างเถอะ เขาเป็นเด็กมีกำลังไม่พอ จะไป ปเพิ่มความลำบากไม่ได้
YOU MAY ALSO LIKE
