เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2487 ข้าสะอาดมาก / ตอนที่ 2488 จะไม่โตเอาได้ - novel-lucky

ตอนที่ 2487 ข้าสะอาดมาก

เฟิ่งจิ่วล้างหน้าเสร็จก็นั่งลงหน้ากระจก เห็นเซวียนหยวนโม่เจ๋อหยิบหวีขึ้นมาสางผมให้เธอ แม้จะดูงกๆ เงิ่นๆ แต่ดูท่าทางของเขากลับเหมือนมีความสุขซ่อนอยู่ในนั้น

“เจ้าใส่ชุดผู้หญิงเถอะ! เส้นผมสีหมึกนี้ใช้ผ้าคาดมัดไว้ก็พอแล้ว” เขาหยิบผ้าสีแดงเส้นหนึ่งออกมา ใช้นิ้วมือเกี่ยวผมปอยหนึ่งขึ้นมามัด แต่กลับรู้สึกว่าหลวมเกินไป จึงแกะแล้วมัดใหม่ ลองทำอยู่หลายครั้งทีเดียว

เฟิ่งจิ่วเห็นท่าทางเขาจึงยิ้ม เอ่ยว่า “โชคดีที่ใช้แค่ผ้าคาดมัด หากเป็นทรงผมที่ยุ่งยากซับซ้อน ท่านต้องใช้เวลาทำนานขนาดไหนกัน”

“เสร็จแล้ว ครั้งนี้ได้แล้วละ” เขาถอยหลังหนึ่งก้าว มองปอยผมที่มัดให้เธอด้วยตนเองอย่างพึงพอใจ ปลายผ้าสีแดงห้อยอยู่ระหว่างปอยผม ทั้งสง่างามและดูผ่อนคลาย งดงามอย่างมาก

เฟิ่งจิ่วลุกขึ้น เอาเสื้อผ้าผู้หญิงสีแดงชุดหนึ่งในห้วงมิติออกมาสวม ขณะกำลังจะคาดสายคาดเอว ก็เห็นมือใหญ่คู่หนึ่งสอดเอวเข้ามา แย่งเอาสายคาดเอวไป

“แน่นเกินไปหรือไม่?” เซวียนหยวนโม่เจ๋อถาม กลัวว่าจะรัดแน่นเกินไป

“นิดหน่อย”

“อย่างนี้เล่า? หลวมเกินไปหรือไม่?” เขาคลายสายคาดเอวในมือ แล้วถามอีกครั้ง

“อืม อย่างนี้กำลังพอดี” เธอยิ้มตอบ

“ได้ งั้นเอาเช่นนี้แหละ” เขาช่วยเธอรัดสายคาดเอวเสร็จ ก็ช่วยเธอสวมเสื้อคลุมอีก มองดูเฟิ่งจิ่วในชุดสีแดงงดงามสะดุดตา เขาทำใจละสายตาออกไปไม่ได้ เอ่ยชมอย่างจริงใจว่า “งามจริงๆ”

เฟิ่งจิ่วเม้มปากยิ้ม “เอาละ คราวหน้าจะให้ท่านดูจนพอใจ ไปเถอะ พวกเราไปหาเฟิ่งเยี่ยกัน” เธอจูงมือเขาเดินออกไป

ครั้นออกไป ก็เห็นเด็กสองคนที่นั่งกินผลไม้อยู่ที่โต๊ะในลานสวน

“นายท่าน” หงส์ไฟกระพือปีกบินเข้ามา มันบินวนรอบตัวเฟิ่งจิ่วหนึ่งรอบ ก่อนจะบินกลับไปที่โต๊ะ “เฟิ่งเยี่ยอยู่นี่”

พวกซ่งหมิงที่นั่งอยู่ด้วยกันเห็นทั้งสองคนเดินออกมา จึงลุกขึ้นมองไปทางพวกเขา

เฟิ่งเยี่ยกระพริบตาปริบๆ มองสองคนที่เดินออกมา สายตาของเขาจดจ้องที่เซวียนหยวนโม่เจ๋อครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองเฟิ่งจิ่ว เห็นเธอสวมชุดกระโปรงสีแดงสะดุดตา ดวงหน้างามล้ำ บุคลิกสูงสง่า ย้อนกลับมาดูตนเองที่กำลังกินผลไม้จนน้ำผลไม้เลอะปาก แม้แต่เสื้อผ้าก็เปื้อนไปด้วย เขาจึงวางผลไม้ที่กินไปครึ่งหนึ่งลงแล้วลุกขึ้นมา ก่อนเอาผ้าเช็ดหน้าในห้วงมิติออกมาเช็ดมุมปากและสองมือ ก่อนจะมองไปที่เฟิ่งจิ่ว

ราวกับกังวลว่าท่าทางที่ตนเองกินผลไม้จนปากและเสื้อผ้าเลอะจะทำให้เธอรังเกียจอย่างไรอย่างนั้น มนุษย์ตัวน้อยอดรู้สึกประหม่าไม่ได้ รีบพูดขึ้นว่า “ปกติข้าสะอาดมาก ไม่เชื่อเจ้าถามหยางหยางดู”

ขณะเอ่ย ยังดึงจ้าวหยางที่อยู่ข้างๆ มาเป็นพยานด้วย

เฟิ่งจิ่วจ้องมองดวงหน้าเล็กๆ ที่งดงามน่ารักพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เมื่อเห็นดวงหน้าน้อยๆ นั่น ทำให้หัวใจของเธอทั้งตื้นตันและโล่งใจ

เป็นเขา เป็นเสี่ยวเฟิ่งเยี่ย เป็นเขาจริงๆ เขายังมีชีวิตอยู่

มนุษย์ตัวน้อยๆ ดวงหน้าประณีตนั่น มุมปากกลับเปรอะเปื้อนเพราะกินผลไม้วิญญาณ แม้เขาจะเอาผ้าเช็ดแล้ว ก็ยังลบรอยเปื้อนออกไปไม่หมด ท่าทางที่ดูตลกถึงเพียงนั้น กลับตีหน้าเข้มทำท่าทางจริงจัง คล้ายกลัวว่าเธอจะรังเกียจ เบิกดวงตาสุกใสคู่นั้นจ้องมองเธอด้วยความระส่ำระสาย

ท่าทางของเด็กตัวน้อย ทำให้เธอยิ้มออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ

ชายกระโปรงสะบัดพลิ้วราวกับดอกไม้ สาวเท้าเดินไปย่อกายนั่งลงด้านหน้าของเขา ดึงเขาเข้าไปกอดแน่นๆ…

………………………………….

ตอนที่ 2488 จะไม่โตเอาได้

“เสี่ยวเฟิ่งเยี่ย” เธอขานเรียกเบาๆ ก้อนหินที่กดทับอยู่ในใจมาเป็นเวลานาน ราวกับถูกยกออกไปในที่สุด

เสี่ยวเฟิ่งเยี่ยทำตัวไม่ถูก ร่างกายแข็งทื่อเล็กน้อย เขานึกไม่ถึงว่าหลานสาวของเขาคนนี้จะกอดเขาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ แต่ได้กลิ่นหอมจางๆ จากตัวเธอ รวมถึงอ้อมกอดอันอบอุ่น เขากลับอาลัยอาวรณ์จนไม่อยากผละออกไป

เขายกมือสั้นๆ คู่นั้นกอดตอบเธออย่างประดักประเดิด เหมือนกำลังปกปิดความประหม่า รวมถึงความดีใจจนทำอะไรไม่ถูกของตนเอง มนุษย์ตัวน้อยวางมาดเหมือนผู้ใหญ่ กระพริบดวงตากลมโตเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง “หลานสาวข้า เจ้าควรจะเรียกข้าว่าท่านอาน้อย”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วหลุดหัวเราะ สองมือของเธอวางบนหัวไหล่และดึงเขาออก นัยน์ตาสุกใสที่เคลือบไว้ด้วยรอยยิ้มมองเด็กน้อย เอ่ยหยอกเย้าว่า “เจ้ายังตัวเล็กขนาดนี้ หากข้าเอาแต่เรียกเจ้าว่าท่านอาน้อย ต่อไปเจ้าไม่โตแล้วจะทำอย่างไร?”

“หา? ไม่หรอกกระมัง?” เจ้าเด็กน้อยอึ้งงัน ถูกหลอกให้ตกใจ

“จะไม่ได้อย่างไร? แม้เจ้าจะมีศักดิ์ใหญ่กว่าข้า แต่เจ้าอายุน้อยกว่าข้า ก่อนที่เจ้าจะโต หากข้าเอาแต่เรียกเจ้าว่าท่านอาน้อย ต่อไปเจ้าจะไม่โตเอาได้” เธอกลั้นหัวเราะ เอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง

“หา? จริงหรือ? ยะ อย่างนั้นจะทำอย่างไรดี? ถ้าอย่างไร เจ้าเรียกข้าว่าเสี่ยวเฟิ่งเยี่ยก็แล้กวัน! รอข้าโตเมื่อใด เจ้าค่อยเรียกข้าว่าท่านอาน้อย จำไว้ว่าต้องเรียกนะ!” เขาไม่อยากหยุดโตหรอกนะ แต่ถึงเขาจะอายุน้อยกว่า อย่างไรก็เป็นอาของนางนะ!

คนข้างๆ เมื่อได้ยิน ต่างก็หัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่ไกว

เวลานี้หยางหยางเดินเข้ามาด้วยความประหม่า ก่อนขานเรียกเบาๆ “พี่สาวเฟิ่ง”

“หยางหยาง”

เธอเอื้อมมือดึงเขามาดู ยิ้มเอ่ยว่า “สูงขนาดนี้แล้ว ดีจริงๆ พวกเจ้ายังมีชีวิตอยู่” ได้เห็นพวกเขาสองคนอีกครั้ง เป็นเรื่องที่เธอไม่กล้าคิดฝันมาก่อน เธอคิดมาตลอดว่าพวกเขาตายไปแล้ว กลับนึกไม่ถึงว่าที่แท้ยังมีชีวิตอยู่

“ตอนนั้นพวกข้าถูกท่านอาจารย์ช่วยชีวิต หลายปีมานี้ฝึกวรยุทธ์อยู่บนเขา ท่านอาจารย์ไม่ให้ลงมา พวกข้าแอบลงมา” จ้าวหยางเล่า มองดูเฟิ่งจิ่วที่อยู่ใกล้แค่ตรงหน้า เขาเองก็ดีใจอย่างมาก

“อาจารย์ของพวกเจ้าคือใคร? เขาช่วยพวกเจ้า ข้าควรไปขอบคุณเขา” เธอยิ้ม ถามถึงอาจารย์ของพวกเขาสองคน

“คือเซียนเทียนซวีแห่งเขาอู๋ถง” เฟิ่งเยี่ยตอบ

เฟิ่งจิ่วพึมพำ “เซียนเทียนซวีต้าวแห่งเขาอู๋ถง?” เธอหันไปมองพวกซ่งหมิง “พวกเจ้ารู้จักเซียนผู้นี้หรือไม่?”

พวกเขามองหน้ากัน ก่อนส่ายหัว “ไม่เคยได้ยินชื่อ อาจเป็นเซียนที่เร้นกายจากโลกภายนอก”

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า ตั้งใจจะกลับไปถามฮุ่นหยวนจื่อดู พวกซ่งหมิงไม่รู้จัก แต่ฮุ่นหยวนจื่ออายุปูนนี้แล้ว น่าจะรู้จัก

เธอจูงมือทั้งสอง เอ่ยว่า “กินแค่ผลไม้ไม่อิ่มหรอก ข้าจะให้พวกเขาเตรียมอาหาร กินอะไรก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ!”

หนิงหลางได้ยินก็ยิ้มตาหยี “ข้าให้คนเตรียมไว้แต่แรกแล้ว พวกเจ้านั่งก่อน ข้าจะไปสั่งให้คนยกอาหารมา” เอ่ยจบ ก็เดินออกไป

“หน้าเจ้าเปื้อนน้ำผลไม้วิญญาณ ต้องใช้ผ้าเช็ดหน้าเปียกจึงจะเช็ดออก ตามข้ามาเถอะ! ข้าจะพาเจ้าเข้าไปล้างหน้า” เฟิ่งจิ่วพูดกับเฟิ่งเยี่ย ก่อนจะหันไปมองจ้าวหยาง ยิ้มบอกว่า “หยางหยางก็มาด้วย”

“ได้” จ้าวหยางรับคำ เผยรอยยิ้มแห่งความสุขออกมา

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเห็นเช่นนั้นก็เดินมานั่งที่โต๊ะ มองพวกซ่งหมิงแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “พวกเจ้าก็นั่งเถอะ!”

………………………………….