เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2521 เพียงเพื่อปกป้องเจ้า / ตอนที่ 2522 ไม่ได้เล่นลูกไม้ - novel-lucky

ตอนที่ 2521 เพียงเพื่อปกป้องเจ้า

เหลิ่งซวงสั่งให้บ่าวรับใช้ยกสุราอาหารมาก่อนจะถอยออกไป เซวียนหยวนโม่เจ่อยกกาขึ้นมาเทสุราสองถ้วย ก่อนยื่นถ้วยหนึ่งให้เธอ “หนึ่งปีกว่ามานี้อยู่ข้างนอก ไม่มีเวลาใดที่ข้าไม่อยากทำงานให้เสร็จแล้วกลับมาเร็วๆ”

“ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ ข้าก็พบเจอเรื่องราวต่างๆ มากมายเช่นกัน โดยเฉพาะหนึ่งปีที่ถูกส่งขึ้นไปบนแผ่นดินลอยฟ้า ยิ่งเป็นเรื่องที่คาดคิดไม่ถึง”

เธอยิ้มๆ กล่าวว่า “แม้จะเจอปัญหามากมาย แต่วรยุทธ์ก็สูงขึ้นด้วย อีกทั้งสุดท้ายยังได้ผู้ฝึกตนมากมายมาเป็นพวก ได้แผ่นดินลอยฟ้ามาครอบครอง ในโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่จริงๆ”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อดื่มสุราหนึ่งคำ ก่อนพูดขึ้นว่า “แผ่นดินลอยฟ้าที่เจ้าว่านี้ โชคดีที่ตอนนั้นสี่จักรพรรดิเซียนยื่นมือช่วยเหลือเจ้า ไม่อย่างนั้น ด้วยความสามารถของเจ้าคนเดียวจะครอบครองแผ่นดินลอยฟ้าผืนนั้นก็เป็นเรื่องยาก แต่นี่ก็เป็นการแสดงไมตรีต่อเจ้า อย่างไรพรสวรรค์ที่ผิดกฎธรรมชาติของเจ้า ใครจะรู้ว่าภายหน้าจะเติบโตกลายเป็นอะไร”

เฟิ่งจิ่วหัวเราะเบาๆ “ใต้หล้าบอกว่าข้าเป็นอัจฉริยะ ท่านก็บอกว่าข้ามีพรสวรรค์ที่ผิดกฎธรรมชาติ แต่ข้าคิดว่าหากเทียบกันแล้ว ข้ายังเทียบท่านไม่ติดเลยสักนิด”

ความแข็งแกร่งของเขา ล้วนทำให้เธอตกตะลึงทุกครั้ง และทำให้รู้สึกทึ่งและเหนือความคาดหมายได้ตลอด

ได้ยินคำชมจากเธอ เขาเหมือนอารมณ์เบิกบานนัก มุมปากหยักยิ้ม สายตาลึกล้ำจับจ้องไปที่ดวงหน้างดงามของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์เปล่งออกมาว่า “หากข้าไม่แข็งแรก่ง จะปกป้องเจ้าได้อย่างไร”

ในฐานะที่เป็นผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายของเฟิ่งจิ่ว จะอ่อนแอได้อย่างไรกัน เขาไม่ได้อยากครอบครองใต้หล้า ไม่มีความคิดอยากเป็นราชาแห่งใต้หล้านี้แม้แต่น้อย เขาเพียงต้องการปกป้องนางไว้ข้างกาย อยากปกป้องนางได้ในเวลาที่นางต้องการเท่านั้น

ด้วยเหตุน้ แม้ว่าเขาจะไม่มีจิตใจทะเยอทะยานคิดจะยึดครองใต้หล้า แต่เขาก็จะพัฒนาพลังของตนเองเรื่อยๆ ไม่ใช่เพื่ออะไร เพียงเพื่อจะปกป้องคนที่เขาอยากปกป้องเท่านั้น

ทั้งสองดื่มสุราพูดคุยกันอยู่ในลานสวน ดื่มด่ำกับความเงียบสงบที่หาได้ยาก ต้องรู้ว่า พวกเขาสองคนไม่ได้พูดคุยกันเช่นนี้มานานมากแล้ว

กระทั่งท้องฟ้าค่อยๆ มืด สองคนที่เริ่มมึนเมาพากันกลับห้อง

ในห้องนอน เหลิ่งซวงสั่งให้คนเตรียมน้ำร้อนให้ทั้งสองอาบไว้นานแล้ว หลังจากปิดประตู เหลิ่งซวงก็ถอยออกไปยืนอยู่นอกลานบ้าน

เขาใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวของเธอ มองดวงหน้าที่แดงซ่านดุจดอกเหมยเพราะความเมา กลีบปากสีแดงชาดงดงามรัญจวนใจ นัยน์ตาค่อยๆ แปรเปลี่ยนลึกล้ำ มือที่โอบเอวของเธอเริ่มอยู่ไม่นิ่ง

“อาจิ่ว ข้าช่วยเจ้าถอดเสื้อผ้า”

เสียงอันทุ้มต่ำและแหบพร่าเย้ายวนใจของเขา กระซิบอยู่ข้างหูของเธอ

ลมหายใจอุ่นร้อนสาดรดที่ใบหูของเฟิ่งจิ่ว เธอหอคอ เอาหัวถูไถกับแผ่นอกกว้าง ดวงตาที่หรี่ลงครึ่งหนึ่งชำเลืองมองเขาอย่างกรึ่มๆ น้ำเสียงเฉื่อยๆ แฝงแววขบขันดังขึ้น

“ท่านจะช่วยข้าถอดเสื้อผ้า? ไม่ได้ๆ ข้าช่วยท่านถอดจะดีกว่า”

เธอพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา สองมือโอบรัดเอวหนา มือเรียวบางสองข้างลูบคลำสะเปะสะปะไปทั่วเอวของเขา ปากก็พึมพำว่า “หืม สายคาดเอวเล่า”

“ตรงนี้” เขาดึงมือของเธอไปวางที่สายคาดเอว น้ำเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์เอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่ออาจิ่วจะช่วยข้าถอดเสื้อผ้า อย่างนั้นก็ถือโอกาสปรนนิบัติข้าอาบน้ำเลยเป็นอย่างไร!”

“ได้สิ!” เธอตอบตกลงทันที นัยน์ตากรึ่มๆ สะท้อนแววเอื่อยเฉื่อย แลดูงดงามเย้ายวนใจยิ่งนัก “อย่างนั้นท่านต้องเชื่อฟัง นั่งนิ่งๆ ห้ามขยับ ให้ข้าช่วยท่านถูหลัง”

………………………………….

ตอนที่ 2522 ไม่ได้เล่นลูกไม้

เฟิ่งจิ่วเอื้อมมือไปปลดสายคาดเอวของเขาออก เสื้อคลุมหล่นลงพื้น เผยให้เห็นเสื้อด้านใน เธอใช้นิ้วมือสะกิดเบาๆ เพื่อถอดเสื้อด้านในของเขาออก เผยให้เห็นแผ่นอกกำยำสมส่วน รวมถึงกล้ามเนื้อที่สัดส่วนสมบูรณ์แบบ

มืออันเรียวยาวลูบคลำไปตามแผ่นอกอันกำยำ ก่อนที่จะหยุดฝ่ามืออยู่ที่กล้ามเนื้อสมส่วนของเขา รู้สึกหยาบมือ แต่สัมผัสนั้นกลับรัญจวนใจยิ่งนัก

“เรือนร่างของท่านกำยำขึ้นอีกแล้ว กล้ามเนื้อแข็งทื่อลูบแล้วรู้สึกหยาบมือ แต่กล้ามเนื้อที่สมสัดส่วนนี้ กลับน่าดึงดูดยิ่งนัก ทำให้ข้าลูบแล้วอยากทำเรื่องไม่ดีขึ้นมา” เธอเผยรอยยิ้มร้ายๆ ออกมา กลีบปากหยักยกเล็กน้อย พลางไล้นิ้วมือผ่านกล้าเนื้อของเขาเบาๆ

เซวียนหยวนโม่เจ๋อได้ยินอย่างนั้น นัยน์ตาดำขลับมีประกายมืดมนพาดผ่าน เขาปล่อยให้มือที่อยู่ไม่สุขคู่นั้นของเธอลูบไล้ไปตามตัวของเขา “อ้อ? เจ้าจะทำเรื่องไม่ดีอะไรได้งั้นหรือ” น้ำเสียงนั้น สายตาเช่นนั้น กลับมีแววคาดหวังซ่อนอยู่

“ดูท่าทางท่าน คงจะอยากให้ข้าทำเรื่องไม่ดีกับท่านมาก?” เห็นสีหน้าของเขา เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะและหยิกเนื้อที่เอวเขา เพียงแต่กล้ามเนื้อของเขากำยำเกินไป เธอหยิกเนื้อของเขาไม่ได้เลยสักนิด

“ยินยอมพร้อมใจอย่างถึงที่สุด” เขากุมมือของเธอ ดึงไปที่กางเกงของเขา “ตรงนี้ยังไม่ได้ถอด”

เฟิ่งจิ่วเหล่มองที่เอวกางเกงของเขาแวบหนึ่ง ก่อนหัวเราะเบาๆ “ข้ากลัวจะแหย่ให้ไฟลุก แล้วไม่มีปัญญาดับไฟได้ ถึงตอนนั้นท่านก็จะลำบากอีก”

“ถึงเจ้าจะไม่แหย่ตอนนี้ ไฟก็ลุกแล้ว” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ไหนว่าจะปรนนิบัติข้าอาบน้ำมิใช่หรือ”

“อืม มาสิ!” เธอดึงเอวกางเกงของเขา พลางกลั้นยิ้มและเดินไปที่อ่างอาบน้ำ พูดขึ้นว่า “อย่าเพิ่งถอดกางเกง ท่านเข้าไปในน้ำก่อน”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อยักคิ้ว มุมปากมีรอยยิ้มเยาะน้อยๆ “ร่างกายของข้า เจ้าไม่ใช่ไม่เคยเห็น เหตุใดวันนี้กลับไม่กล้าดูเสียแล้ว”

“ไม่ใช่ไม่กล้าดู แต่ข้ากลัวจะร้อนในต่างหาก!”

เธอยักไหล่เหมือนจนใจ แต่กลับเห็นชายหนุ่มหน้าตายที่ยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำคนนั้นถอดกางเกงด้วยตนเองเสียแล้ว ขาอันเรียวยาวและกำยำสองข้างปรากฏตรงหน้าเธออย่างเปลือยเปล่าทั้งอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วมุมปากกระตุก แอบชำเลืองมองบางจุด ก่อนที่หน้าจะร้อนผ่าวไปทั้งดวง และรีบหันไปมองทางอื่นอย่างกระดากอาย

ท่าทางที่เหมือนอยากดูแต่ก็ไม่กล้าดูตรงๆ นั่นของเธอ เซวียนหยวนโม่เจ๋อเห็นแล้วก็หยักยิ้มมุมปาก สาวเท้าเข้าไปในอ่างอาบน้ำ ย่อตัวลงนั่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ชวนลุ่มหลง “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่ชอบใส่เสื้อผ้าอาบน้ำ”

เฟิ่งจิ่วหันดวงหน้าที่แดงเหมือนดอกท้อมา สายตาจับจ้องเขม็งไปที่ร่างกายของเขา เอ่ยว่า “งั้นข้าก็ลงมือได้แล้ว?” ประโยคนี้ฟังดูกระตือรือร้นอยู่หลายส่วน เอ่ยจบ ก็เห็นเธอม้วนแขนเสื้อ เดินมาที่ข้างอ่างอาบน้ำ เอื้อมมือปลดรัดเกล้าของเขา ก่อนที่จะจุ่มมือทั้งสองข้างลงไปในน้ำ

“อึก!”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อร้องโอดครวญ ร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหว เขาตะลึงเล็กน้อย ถามว่า “อาจิ่ว นี่เจ้าจะเล่นลูกไม้อะไร”

อาการกรึ่มๆ ได้หายไปในพริบตาตั้งแต่ที่เห็นภาพอันร้อนแรงชวนมองนี่แล้ว ตอนนี้เธอมีเพียงความตื่นเต้น และความคิดที่ซุกซนและชั่วร้ายเท่านั้น

“ข้าไม่ได้เล่นลูกไม้อะไรนี่! ข้าแค่กลัวว่าไฟของท่านจะติดง่ายจนทนไม่ไหว ฉะนั้นจึงได้ทำการป้องกันล่วงหน้าเท่านั้น” ดวงตาของเธอเปล่งประกาย ยิ้มตาหยีขณะบอก

………………………………….