เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2567 ปรากฏ / ตอนที่ 2568 ลงทะเบียน
ตอนที่ 2567 ปรากฏ
เธอประคองตัวลุกขึ้นยืน มองสัตว์ประหลาดรูปร่างแปลกๆ สิบกว่าตัวที่ปรากฏตัวอยู่รอบเรือน้อย ประกายแสงเส้นหนึ่งพาดผ่าน กระบี่คมพยับปรากฏกลางฝ่ามือ
“เป็นแค่ปีศาจทะเลยังกล้ามาหาเรื่องข้า!” เธอแค่นเสียง กระบี่คมในมือพลิกหมุน พลังกระบี่อันดุดันพวยพุ่งออกไป ทว่าในขณะที่พลังกระบี่พุ่งออกไป ปีศาจทะเลพวกนั้นกลับดำลงไป ปในน้ำ เริ่มโจมตีจากใต้ท้องเรือ เหมือนจะกระแทกเรือให้พลิกคว่ำ
“โครม!”
“โครม! โครมๆๆ!”
เสียงกระแทกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แรงกระแทกนั่นทำให้เฟิ่งจิ่วที่ยืนอยู่บนเรือตัวโยกไปมา เรือน้อยเองก็โคลงเคลงไปมาเพราะแรงกระแทกนั่นเช่นกัน แรงสะเทือนเกือบทำให้เฟิ่งจิ่ วตกจากเรือน้อย
อาศัยแสงจากไข่มุกราตรี เธอมองออกว่าปีศาจทะเลที่กำลังโจมตีเรือน้อยไม่ใช่สัตว์จำพวกปลา แต่เป็นเหมือนกึ่งคนกึ่งปีศาจ ปีศาจทะเลพวกนั้นมีมือมีเท้า เหมือนผีพรายในทะเลก็ไม่ป ปาน บางตัวก็พุ่งขึ้นมาพยายามปีนเรือน้อย บางตัวก็เกาะขอบเรือแล้วดันเรือไปยังส่วนลึกของทะเล
ครั้นสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของเรือน้อย กอปรกับเห็นปีศาจทะเลเหล่านั้นพยายามปีนเรือน้อย เธอพลิกฝ่ามือ เปลวไฟลุกหนึ่งพุ่งออกไป แผดเผาปีศาจทะเลที่เกาะขอบเรืออยู่
“ซี้ด! วี้ด!”
เสียงคำรามกรีดร้องดังขึ้น เมื่อถูกไฟแผดเผา ปีศาจทะเลพวกนั้นไถลตัวลงไปในน้ำโดยสัญชาตญาณ ไม่กล้าโผล่ขึ้นมาอีก ชั่วขณะหนึ่งผิวน้ำทะเลสงบนิ่ง ราวกับปีศาจทะเลพวกนั้นหายไปแล้ว ว
ทว่าในพริบตาต่อมา แรงกระแทกมหึมาพวยพุ่งขึ้นมาจากใต้ท้องทะเล พุ่งชนเรือน้อยจนพลิกคว่ำ ชั่วขณะที่เรือน้อยพลิกคว่ำ เธอรวบรวมพลังเหาะขึ้นกลางอากาศ พลันตะโกนเสียงดัง “เก็บ !”
เรือน้อยที่พลิกคว่ำหดขนาดเล็กลงอยู่กลางฝ่ามือของเธอ ส่วนเธอก็นั่งอยู่บนขนนก มองดูปีศาจที่โผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมา
ปีศาจพวกนั้นโผล่พ้นน้ำขึ้นมาทีละตัว แยกเขี้ยวแยกเล็บใส่เธอ ปากก็ส่งเสียงหวีดร้องน่ากลัว ลำตัวของพวกมันเป็นสีเขียวอมฟ้า อัปลักษณ์อย่างมาก เธอขมวดคิ้ว ทันใดนั้นก็กระโดดล ลงจากขนนก กระบี่คมพยับในมือตวัดออกไป
“ชิ้ง!”
พลังกระบี่อันแข็งแกร่งพาดผ่านกลางอากาศ เห็นเพียงพลังกระบี่รูปจันทร์เสี้ยวเฉือนผ่านผิวน้ำ ความเร็วนั่นทำให้ปีศาจทะเลที่โผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาไม่ทันดำลงไป หัวของพวกมันถูก กพลังกระบี่อันดุดันตัดกระเด็นออกไป และจมสู่ก้นทะเล
“วี้ด!”
เสียงกรีดร้องเล็กแหลมแสบหูดังขึ้นทันใด มีเพียงปีศาจทะเลสองสามตัวที่โชคดีเห็นเหตุการณ์แล้วหนีลงไปในน้ำอย่างรวดเร็วได้ทันเวลา
“เหอะ!”
เฟิ่งจิ่วแค่นเสียง โยนเรือน้อยลงไปบนผิวน้ำอีกครั้ง ก่อนจะกระโดดตามลงไป และพักผ่อนบนเรือน้อยต่อไป…
ราวกับการโจมตีครั้งนั้นข่มขวัญได้สำเร็จ สองวันหลังจากนั้น ปีศาจทะเลพวกนั้นไม่ปรากฏตัวอีกเลย ทำให้เฟิ่งจิ่วลอยอยู่บนผิวน้ำทะเลรู้สึกได้ถึงความสงบและน่าเบื่อ
จนกระทั่ง หลายวันต่อมา แสงอาทิตย์ยามกลางวันแรงมาก ปัดเป่าหมอกที่กระจายอยู่บนผิวน้ำออกไป ทำให้มองเห็นประกายแสงอาทิตย์ที่ส่องสะท้อนอยู่บนผิวน้ำทะเลรางๆ ไม่รู้เพราะอะไร บ บนผิวน้ำทะเลที่เงียบเหงาร้างไร้ผู้คนกลับเกิดปรากฏการณ์อันคึกคักตระการตาขึ้นมา
เพ่งมองอยู่ครู่หนึ่ง แววตาของเธอเป็นประกายขึ้นมา หัวใจเต้นโครมคราม ลุกพรวดพราดขึ้นมา
“เกาะเซียนเฝิงไหล!”
………………………………….
ตอนที่ 2568 ลงทะเบียน
เธอมองดูภาพปรากฏการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปมา สุดท้ายบันไดสายหนึ่งปรากฏเหนือผิวน้ำทะเลรางๆ เธอรีบเก็บเรือน้อย เขย่งปลายเท้ากระโดดแตะผิวน้ำเบาๆ มุ่งหน้าไปยังบันไดเส้นนั้น
พอเข้าใกล้ปรากฏการณ์นั่นราวกับก้าวข้ามเขตอาคมชั้นหนึ่งไป แยกเธอออกจากทะเลเบื้องหลัง เธอไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงเดินขึ้นไปตามบันไดทีละขั้นๆ และเมื่อเธอเดินขึ้นไปทีละก้าว ๆ บันไดข้างหลังก็เลือนราง กระทั่งหายไปในที่สุด แม้แต่ภาพปรากฏการณ์นั่นก็จางลงเรื่อยๆ จนหายลับไปกลางอากาศในที่สุด ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น
เดินตามขั้นบันไดไปจนสุดทาง ปลายทางกลับเป็นนอกเมืองแห่งหนึ่ง ครั้นเห็นประตูเมืองอันยิ่งใหญ่ รวมถึงทหารแปดคนที่ยืนอยู่ตรงประตูเมือง สายตาของเธอไหวระริก แลดูแปลกใจเล็กน้อ อย
ที่นี่คือเกาะเซียนเฝิงไหลหรือ? วรยุทธ์ของทหารแปดคนที่ยืนอยู่ตรงประตูเมืองล้วนอยู่ในระดับปราชญ์เซียน ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ
ผู้แข็งแกร่งระดับปราชญ์เซียน กลับเป็นแค่ทหารเฝ้าประตูเมือง?
ข่มความอยากรู้อยากเห็นในใจ เธอสาวเท้าเดินไปข้างหน้าช้าๆ ทว่าพอมาถึงประตูเมืองก็ถูกขวางทาง
“ลงทะเบียนข้อมูล ส่งมอบสิ่งของอย่างใดอย่างหนึ่งตามรายการข้างบนนั้นเพื่อเป็นค่าผ่านทาง” ทหารรายหนึ่งชี้ไปที่อักษรบนกำแพง
เฟิ่งจิ่วหันไปมองแวบหนึ่ง บนนั้นเขียนไว้ว่าผู้ใดที่เข้าเมืองล้วนต้องลงทะเบียน ได้รับป้ายผ่านทางแล้วจึงจะสามารถเข้าเมืองได้ และการจะได้รับป้ายผ่านทางนั้นต้องส่งมอบย ยาระดับสี่หรือของจำพวกอาวุธวิเศษเป็นค่าธรรมเนียม
“เหตุใดไม่เก็บเหรียญทอง? แต่กลับเอาของพวกนั้นแทน?” เธอถามทหารนายนั้นด้วยความสงสัย
“เหรียญทอง? ที่นี่พวกเราไม่รับเหรียญทอง” ทหารนายนั้นตอบ เขาหยิบสมุดบันทึกหนาๆ เล่มหนึ่งขึ้นมาจด พลางถามข้อมูลของเฟิ่งจิ่ว
“ชื่ออะไร?”
เธอเหลือบมองสมุดบันทึกเล่มนั้นแวบหนึ่ง ก่อนตอบว่า “เฟิ่งจิ่ว”
บนนั้นลงทะเบียนไว้แค่ชื่อ ส่วนที่เหลือล้วนว่างเปล่า ผ่านไปไม่นาน ทหารที่รับลงทะเบียนลงชื่อเสร็จ ก็ให้เธอหยดเลือดใส่ป้ายประจำตัวหนึ่งหยด จากนั้นก็มอบให้เธอ
“เสร็จแล้ว เข้าไปเถอะ!” ทหารนายนั้นว่า ไม่แม้แต่จะมองเฟิ่งจิ่ว เพียงพยักหน้าให้เธอเข้าไป
เฟิ่งจิ่วหยิบป้ายขึ้นมาดู พลางเดินเข้าไปในเมือง พอเข้ามาแล้วจึงเพิ่งรู้ว่าในนี้ยังมีเขตอาคมและค่ายกลอยู่ ครั้นเข้ามาในนี้ เฟิ่งจิ่วรู้สึกราวกับมีกฎแห่งสวรรค์และโล ลกควบคุมอยู่อย่างไรอย่างนั้น รู้สึกอึดอัดอย่างไรบอกไม่ถูก
ทว่าสิ่งที่ทำให้เหนือความคาดหมายก็คือที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น ผู้ฝึกตนที่นั่งอยู่บนพื้นกำลังนำสิ่งของมาแลกด้วยสิ่งของ
อาจเพราะมีคนมาเยือนที่นี่น้อยมาก การปรากฏตัวของเธอ ทำให้สายตาหลายคู่ในเมืองจับจ้องมา สายตาประหลาดๆ นั่นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ราวกับตนเองกำลังถูกรุมจ้องเหมือนลิงอย่างไร รอย่างนั้น
“ดูนั่น เป็นเด็กหนุ่มละ รูปร่างหน้าตาไม่เลวจริงๆ” ปราชญ์เซียนขั้นสูงสุดคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนพื้นคุยกับคนข้างๆ
“อืม ดูอายุกระดูกแล้วยังไม่โต มาถึงที่นี่ได้นับว่าเหลือเชื่อแล้ว” ชายชราที่อยู่ข้างๆ ก็เอ่ยเสริมด้วย
“ไม่รู้ว่าขึ้นมาได้อย่างไร”
“มาถึงที่นี่ได้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน” อีกคนเอ่ยขึ้น เขาโบกมือ ตะโกนเรียกเฟิ่งจิ่วในชุดสีแดงสะดุดตา “สหายน้อย แผงลอยของข้ามีของดี เจ้าสนใจมาดูหน่อยหรือไม่?”
เฟิ่งจิ่วได้ยินก็หันไปมองทางนั้น…
YOU MAY ALSO LIKE
