เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2707 เยือนจวน / ตอนที่ 2708 จุดประสงค์การมา - novel-lucky

ตอนที่ 2707 เยือนจวน

“อย่างนั้นก็ได้ เชิญนางมาที่บ้านของเราก็แล้วกัน! บ้านของพวกเขาข้าก็ไม่อยากไปแล้วเหมือนกัน” เซี่ยอวี้ถังว่า เขาหันไปมองเฟิ่งจิ่ว “เจ้าว่าอย่างไร? อย่างนี้ดีหรือไม่?”

“เจ้าตัดสินใจก็พอ” ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงคนที่มีวาสนาได้พบหน้ากันแค่ครั้งเดียว เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะวันนี้ฮูหยินคนงามพูดถึงขึ้นมา เธอลืมไปแล้วว่ามีคนค คนนี้อยู่ด้วย

“ตกลง เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน!” เซี่ยอวี้ถังเอ่ย ก่อนจะเดินไปหยุดยืนต่อหน้าแม่ของเขา แล้วหยิบของขวัญออกมา “ท่านแม่ นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ข้าซื้อให้ท่าน”

“ข้าก็มีๆ ท่านแม่ นี่เป็นเครื่องประดับผมที่ข้าซื้อให้ท่านแม่!” เซี่ยซือซือยิ้มกว้าง ยื่นของขวัญให้เช่นกัน

ได้ยินอย่างนั้น ฮูหยินคนงามยิ้มอย่างชื่นชอบใจ “นี่ยังไม่ถึงไม่ใช่หรือ? พวกเจ้าก็รีบร้อนมอบของขวัญให้แม่แล้ว?” นางรับของขวัญไปเก็บไว้

“ท่านแม่ ท่านไม่เปิดดูหน่อยหรือว่าชอบหรือไม่ชอบ?” เซี่ยซือซือถาม เพราะไม่เห็นแม่ของนางเปิดดู

“ไม่ว่าพวกเจ้าให้อะไร แม่ก็ล้วนชอบ รอแม่กลับห้องไปแล้วค่อยดู” ฮูหยินคนงามยิ้มๆ หันไปมองลูกสาวของนาง “เจ้าบอกว่าเป็นเครื่องประดับผมไม่ใหรือ? กลับห้องไปแม่จะได้ลองหน้ากระจก กด้วย”

“อย่างนั้นข้าจะกลับห้องไปกับท่านแม่” เซี่ยซือซือคล้องแขนนางขณะเอ่ย

“ข้ากลับก่อนแล้ว” เฟิ่งจิ่วเอ่ย เธอกลับออกมาก่อน

สองพี่น้องตระกูลเซี่ยอยู่กับฮูหยินคนงามต่อ พวกเขาช่วยกันจัดเตรียมเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด

เช้าตรู่ในสองวันต่อมา

วันนี้เป็นวันเกิดของฮูหยินคนงาม คนในจวนทั้งบนและล่างยุ่งกับการเตรียมงานตั้งแต่เช้า ประมาณยามเฉิน เหล่าแขกเหรื่อเริ่มทยอยกันมา ลูกหลานฝั่งเรือนหลักก็มาเพราะคำเชิญของเซี่ย ยอวี้ถัง

เรียกได้ว่า แขกที่มาในวันนี้ส่วนมากเป็นหนุ่มสาว แม้จะมีผู้ใหญ่บ้าง ก็มีเพียงฮูหยินจากแต่ละจวนที่พาลูกๆ ของพวกนางมา

ฮูหยินคนงามเพียงแค่ต้องการให้คึกคักสักหน่อย เพื่อให้ลูกๆ ของนางมีความสุข ดังนั้นแขกที่เชิญมาล้วนเป็นคนรู้จัก นอกจากฮูหยินนอกจวนคนสองคน ยังมีอีกหลายคนที่เป็นคนของฝั่งเรือ อนหลัก

เซี่ยอวี้ถังกับเซี่ยซือซือทำตามที่แม่ของพวกเขาบอก วันนี้รับหน้าที่เป็นคนดูแลแขก กลับเป็นเฟิ่งจิ่วที่ไม่ยอมออกมาพบใคร

เมื่อแขกเริ่มทยอมาถึง คุณหนูสี่หร่วนก็มาถึงแล้วเช่นกัน สิ่งที่ทำให้เซี่ยอวี้ถังนึกไม่ถึงก็คือ คุณหนูสามหร่วนก็ตามมาด้วยเช่นกัน ครั้นเห็นคุณหนูสามหร่วน ไม่เพียงเซี่ยอวี้ถังท ที่ชักสีหน้าไม่ดีใส่นาง แม่แต่เซี่ยซือซือเองก็เช่นกัน

“พี่ชายเซี่ย เป็นท่านจริงๆ ด้วย” หร่วนหรูอวิ๋นเห็นเซี่ยอวี้ถังก็อดเดินเข้ามาหาด้วยความดีใจไม่ได้ นางเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าเขาราวกับคนคุ้นเคย ยิ้มกว้างขณะมองหน้าเขา “พี่ชา ายเซี่ย พี่ชายท่านนั้นเล่า?” นางชะโงกหน้ามองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นเงาร่างสีเขียว

เซี่ยอวี้ถังค่อนข้างตะลึงในความงามของนาง รอยน่ากลัวบนใบหน้าของเด็กสาวที่ทำให้เขาตกใจกลัวในป่าไผ่นั่นหายไปแล้ว ดวงหน้าเนียนนุ่มดุจหยก เครื่ององคาพยพทั้งห้าเรียบงามโดดเด่น นนั่นทำให้นางดูไม่เหมือนเดิม

ยังมีอีกหนึ่งจุดที่ไม่ค่อยเหมือนเดิม เด็กสาวที่อยู่ในป่าไผ่รู้สึกด้อยค่าเพราะหน้าตา ทว่าหร่วนหรูอวิ๋นในวันนี้กลับไร้ซึ่งร่องรอยของความด้อยค่าตนเองในวันเก่า กลายเป็นคนมี ชีวิตชีวาขึ้นมา

บางที อาจเพราะจุดนี้ที่ทำให้เขารู้สึกต่างออกไปก็ได้กระมัง! เพราะอย่างไรหากไม่ได้เห็นกับตา เขาก็คงไม่เชื่อว่าเพียงเวลาไม่กี่วันคนเราจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

“เชิญด้านในเถอะ! เสี่ยวจิ่วยังไม่ออกมา” เซี่ยอวี้ถังตอบ บอกให้น้องสาวพาพวกนางเข้าไป

“เข้าไปนั่งข้างในก่อนเถอะ!” เซี่ยซือซือเอ่ย ก่อนจะพาพวกเขาเดินเข้าไป

………………………………….

ตอนที่ 2708 จุดประสงค์การมา

ครั้นเข้ามาถึงข้างในพี่น้องตระกูลหร่วนไม่อาจปิดบังความแปลกใจและอยากรู้อยากเห็นในแววตา “ทำไมพวกเจ้าเอาของมาวางกองรวมกันเล่า?”

หร่วนหรูอวิ๋นเห็นว่ามีสุราอาหารมากมายถูกวางไว้บนโต๊ะพวกนั้นที่อยู่ในลานสวน นางอดประหลาดใจไม่ได้ งานเลี้ยงจัดกันเช่นนี้หรือ? บ้านพวกนางเหมือนจะไม่ใช่อย่างนี้ เพราะอย่างไ ไรหลายวันมานี้ตระกูลหร่วนของพวกนางก็จัดงานเลี้ยงไปสองสามครั้งแล้ว ยังเป็นงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อนางอีกด้วย

“งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นงานเลี้ยงที่ข้าและพี่ชายข้า รวมถึงเสี่ยวจิ่วจัดให้ท่านแม่ ไม่เหมือนกับที่เคยเห็นแต่ก่อนใช่หรือไม่?” เซี่ยซือซือยิ้มกว้าง “ที่นี่อยากกินอะไรก็ต้องเดิน ไปหยิบเอง อยากดื่มอะไรก็เดินไปรินเอง พวกเรายังมีการละเล่นให้เล่นด้วย”

บางทีอาจเพราะไม่เคยเห็นงานเลี้ยงอย่างนี้ เด็กหนุ่มเด็กสาวต่างมีความสุขมาก พวกเขาเดินขวักไขว่กันอยู่ในลานสวน พูดคุยสัพเพเหระ ที่นี่ไม่ได้แยกชายหญิง ล้วนรวมกันอยู่ที่เดียว ด้วยเหตุนี้จึงคึกคักไม่น้อย

ไม่ว่าเด็กหนุ่มหรือเด็กสาว เพราะอยู่ต่อหน้าเพศตรงข้ามจึงสงวนท่าทีขึ้นหลายส่วน พยายามแสดงถ้านที่สง่างามของตนเองออกมาให้มากที่สุด

เพราะสองพี่น้องตระกูลหร่วนหน้าตาไม่ธรรมดา กอปรกับตระกูลหร่วนยังเป็นตระกูลใหญ่ พอทั้งสองเข้ามาก็ถูกรายล้อมทันที แม้แต่เซี่ยซือซือยังถูกเบียดออกไป

ตอนที่เฟิ่งจิ่วมาถึง เห็นเด็กหนุ่มเด็กสาวพากันล้อมเด็กสาวสองคน วาจาเต็มไปด้วยความเอาอกเอาใจ และเด็กสาวสองคนนั้น หนึ่งในนั้นก็คือหร่วนซาน ส่วนอีกคน…

สายตาของเธอไหวระริก อีกคนก็คือหร่วนซื่อ หร่วนหรูอวิ๋น ไม่ได้เจอแค่ไม่กี่วัน นางกลับเปลี่ยนไปไม่น้อย พูดคุยเจื้อยแจ้วท่ามกลางคนที่รายล้อม ราวกับปลาที่ว่ายอย่างเป็นธรรม มชาติอยู่ในน้ำ

เฟิ่งจิ่วไม่ได้เข้าไปหา เพียงเดินไปทางที่จัดวางผลไม้เอาไว้ หยิบผลไม้ลูกหนึ่งขึ้นมานั่งพิงเก้าอี้กิน และดูไปด้วย หร่วนหรูอวิ๋นที่กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานเห็นเฟิ่งจิ่ว รี บเดินมาหาเขาอย่างดีใจ

“ที่แท้เจ้าก็อยู่ตรงนี้ เมื่อกี้ข้าตามหาเจ้าอยู่ตั้งนาน” นางเดินเข้ามาเอ่ย เด็กหนุ่มตรงหน้ายังคงสวมใส่ชุดสีเขียวดูไม่สะดุดตา นึกถึงข่าวที่นางสืบกลับมา ก็อดสะดุดใจไม่ได้

เหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าผู้ดูแลของจวนเซี่ย? หัวหน้าผู้ดูแลที่อายุน้อยขนาดนี้ รู้วิธีรักษาหน้านางได้อย่างไร ยังรู้ถึงพื้นฐานร่างกายของนางอีก…

“พี่ชายเสี่ยวจิ่ว หน้าของข้าหายดีแล้ว ขอบคุณท่านมาก” นางยิ้มตาหยีขณะกล่าวขอบคุณ

“พี่ชายเสี่ยวจิ่วอะไรกัน? บ่าวรับใช้คนหนึ่งคู่ควรให้เจ้าเรียกว่าพี่ชายหรือ? อย่าทำเสียกฎ” หร่วนซานเดินมมา แค่นเสียงขณะตวัดมองเฟิ่งจิ่ว

“มาแล้วก็เล่นให้สนุกนะ!” เฟิ่งจิ่วเอ่ย หันตัวเดินออกไป ไม่ได้ถือสาหร่วนซาน

“พี่สาม ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็มา” หร่วนหรูอวิ๋นบอก ก่อนตามเฟิ่งจิ่วไป

เฟิ่งจิ่วไปที่ครัว สั่งให้คนนำอาหารและสุราไปให้ จากนั้นก็กลับเรือน หร่วนซื่อตามมา พลางหันมองรอบๆ พอมาถึงเรือน นางสังเกตเรือนที่พัก ก่อนถามอย่างแปลกใจว่า “พี่ชายเสี่ยวจิ วอยู่ที่นี่หรือ?” นี่ไม่ใช่เรือนของบ่าวรับใช้นี่นา

“เจ้าตามข้ามามีอะไรงั้นหรือ?” เฟิ่งจิ่วยักคิ้วถามนาง

“อืม”

นางพยักหน้า เอ่ยกับเขาว่า “พี่ชายเสี่ยวจิ่ว ข้าได้ยินว่าท่านเป็นหัวหน้าผู้ดูแลที่นี่? ผู้นำตระกูลหร่วนของเราบอกว่า เจ้าเป็นคนมีความสามารถ เป็นหัวหน้าผู้ดูแลอยู่ที่บ้านข ของญาติสายรองตระกูลเซี่ยน่าเสียดายเกินไป หากท่านยินยอม สามารถมาที่ตระกูลหร่วนของเราได้ ผู้นำตระกูลบอกว่าจะให้ท่านเป็นแขกผู้มีเกียรติของตระกูลหร่วน จะต้องได้รับการปฏิบัติ ที่ดีกว่าที่นี่แน่นอน”

เฟิ่งจิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ผู้นำตระกูลของพวกเจ้ายกย่องข้าเกินไปแล้ว”