เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2753 หึง / ตอนที่ 2754 ดวงตาสองคู่สบประสาน
ตอนที่ 2753 หึง
ครั้นเข้ามาในประตูเมือง เฟิ่งจิ่วอดคิดไม่ได้ว่า ‘ไม่รู้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่? โม่เจ๋อจะอยู่ที่จวน หรือว่าอยู่ที่หอยาสวรรค์กันนะ? หากจู่ๆ เห็นเธอ เขาจะประหลาดใจหรือไม่นะ? ?’
ไม่ การแต่งตัวและการแปลงโฉมของเธอในตอนนี้ ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาจะจำเธอได้
แต่ทว่า ขณะที่เธอกำลังมุ่งหน้าไปยังหอยาสวรรค์ กลับบังเอิญเจอเงาร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่ง
ฮุยหลาง? เขามาทำอะไรที่นี่?
ฝีเท้าของเธอชะงักงัน จ้องฮุยหลางที่เข้าไปในร้านขนมว่างและออกมาพร้อมกับกล่องขนมว่างจำนวนหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน เฟิ่งจิ่วประหลาดใจ โม่เจ๋ออยากกินขนมว่างงั้นหรือ?
คิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ โม่เจ๋อไม่ได้ชอบกินของหวานๆ นัก อยากมากก็กินชิ้นสองชิ้น ไม่มีทางซื้อไปหลายกล่องอย่างนี้แน่นอน
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงแอบตามไปเงียบๆ นึกว่าฮุยหลางจะไปหอยาสวรรค์หรือไม่ก็กลับจวน แต่นึกไม่ถึงกลับเห็นฮุยหลางเข้าไปในหอสุราแห่งหนึ่ง
เธอประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงหัวมุมที่อยู่เยื้องกับหอสุราแห่งนั้น พลางมองขึ้นไปบนชั้นสองของหอสุรา ครั้นมองขึ้นไป ก็เห็นสองคนที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของชั้นสอง ตอนที่เห็นสองคนนั้น เธอตะลึงงัน ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่
สองคนที่นั่งติดหน้าต่างบนชั้นสอง คนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำดูหรูหราแต่เรียบง่าย เขาก็คือเซวียนหยวนโม่เจ๋ออย่างไม่ต้องสงสัย และคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา ก็คือหญิงสาวที่สว วมเสื้อผ้าสีขาว เธอมองหญิงสาวในชุดสีขาวอย่างตะลึงงัน รู้สึกเพียงว่าใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวชุดขาวคนนั้นงดงามมาก บุคลิกและราศีดูอ่อนโยนและสง่างาม
ไม่รู้หญิงสาวผู้นั้นกำลังพูดอะไรอยู่ นางเผยยิ้มอ่อนๆ ออกมา ดวงตาคู่งามกลับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ และเซวียนหยวนโม่เจ๋อเองก็คอยพยักหน้าเป็นระยะ บทสนทนาคล้า ายจะไม่เยอะ พวกเขาเพียงแค่จิบสุราดื่มไปพลางๆ
มองดูสองคนนั้นนั่งพูดคุยยิ้มแย้มกันอยู่ข้างบน พลางกินอาหารไปด้วย เธออดไม่ได้ที่จะก้มมองตนเอง มองเสื้อผ้าขอทานบนร่างกายของตนเอง จึงอดยิ้มอย่างขมขื่นไม่ได้
เธอช่างเลือกเสื้อผ้าเป็นเสียจริงๆ ดันเลือกเสื้อผ้าที่เก่าและสกปรกที่สุดอย่างนี้มาได้ โดยปกติแล้ว การกลับมาทำให้คนรักประหลาดใจและดีใจพร้อมๆ กันนั้น ควรจะปรากฏตัวด้วยภาพลักษณ ณ์ด้านที่งดงามที่สุด แต่เธอกลับทำตนเองให้ดูสกปรกมากที่สุด หากมีแค่โม่เจ๋อคนเดียวยังดี แต่นี่กลับมีหญิงสาวชุดขาวจากที่ไหนโผล่มาอีกก็ไม่รู้ นั่นทำให้เธอไม่อยากเข้าไปหา าเขาอีก
ด้วยความรักอันลึกซึ้งที่โม่เจ๋อมีให้เธอ เธอย่อมไม่กังวลว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปหมายปองหญิงอื่น เพียงแต่ พอกลับมาก็เห็นเขานั่งพูดคุยอยู่กับหญิงสาวคนอื่น บอกไม่ถูกจริงๆ ว่าลึก ๆ ข้างในรู้สึกอย่างไร
ใช่แล้ว เธอหึงเขา แม้ความหึงนี่จะฟังดูไร้เหตุผล แต่อย่างไรมันก็คือความหึง
เธอไม่อยากให้ใครอยู่ข้างเขานอกจากเธอ ในความคิดของเธอ ผู้ชายไม่ควรมีเพื่อนที่เป็นหญิงงามมากเกินไป เพราะว่ากันว่าเมื่อรู้จักกันนานๆ ความรู้สึกจะถูกบ่มเพาะให้เกิดขึ้น แม้เข ขาจะไม่มีใจ แต่เขายอดเยี่ยมขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าหญิงงามเหล่านั้นจะไม่มีใจเล่า?
แต่พอคิดอย่างนี้ เธอก็รู้สึกว่าตนเองไร้เหตุผลเกินไป
ข้างกายเธอ เพื่อนที่เป็นผู้หญิงกลับไม่ได้มีมากนัก แต่ไม่ว่าจะเป็นลูกน้องหรือมิตรสหาย ส่วนมากล้วนเป็นผู้ชาย หนำซ้ำเธอก็ไม่ได้รักษาระยะห่างกับพวกเขาเป็นพิเศษด้วย บางครั้ง เ เวลาที่เขาไม่ได้อยู่กับเธอ เธอยังดื่มสุราและพูดคุยกับพวกเขาจนถึงฟ้าสาง
ข้างกายเธอ มีคนปลื้มเธอก็ไม่น้อย แต่โม่เจ๋อกลับไม่เคยแสดงออกถึงความไม่ชอบใจหรือไม่พอใจเลยสักครั้ง ยิ่งไม่เคยต่อว่าเธอเลยสักคำ แค่หึงเล็กน้อยเป็นบางครั้ง มาคิดดูตอนนี้ เธ ธอไม่ควรทำเลยจริงๆ
………………………………….
ตอนที่ 2754 ดวงตาสองคู่สบประสาน
ขณะเดียวกันบนชั้นสองของหอสุรา ฮุยหลางถือกล่องขนมเหล่านั้นไปวางบนโต๊ะ ยิ้มเอ่ยว่า “แม่นางอวิ๋น นี่คือขนมจากร้านของว่างที่มชื่อเสียงที่สุด ตอนที่ภูตหมออยู่ นางชอบกินของว ว่างร้านนี้ที่สุด ท่านลองชิมดูขอรับ”
โม่เจ๋อที่กำลังดื่มสุราอยู่ได้ยินฮุยหลางพูดถึงภูตหมอ มือของเชาชะงักเล็กน้อย สายตาเหลือบมองขนมว่าง ใช่แล้ว อาจิ่วชอบกรินขนมว่างร้านนี้ที่สุด ไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ทางน นั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง?
เดิมทีนางบอกว่าหากไปแล้วจะให้คนส่งข่าวกลับมาเพื่อบอกให้รู้ว่านางปลอดภัย แต่ใครจะรู้ ไปครั้งนี้ราวกับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีขาวคราวของนางเลยแม้ตแต่น้อย
โม่เจ๋อเหม่อลอย ทำให้หญิงสาวชุดขาวสังเกตเห็น หญิงงามมองโม่เจ๋อด้วยแววตาเปื้อนยิ้ม ก่อนจะแกะเปิดกล่องแล้วหยิบขนมกินหนึ่งชิ้น สัมผัสที่กัดเข้าไปให้ความรู้สึกเย็นสดชื่น เธอ ยิ้มๆ ก่อนเอ่ยกับฮุยหลางว่า “ขอบคุณเจ้ามากนะ ฮุยหลาง ขนมนี่อร่อยมาก”
ขณะเอ่ย นิ้วมือเรียวยาวขาวเนียนดุจหยกหยิบขนมชิ้นหนึ่งยื่นให้โม่เจ๋อ “ศิษย์พี่ ท่านลองชิยสิ!”
ครั้นเห็นขนมว่างที่ถูกยื่นมาตรงหน้า สายตาของโม่เจ๋อไหวระริก เขารับไปกัดคำหนึ่ง ความรู้สึกเย็น ละลายทันทีที่เข้าปากทันที ช่างเป็นความรู้สึกที่พิเศษนัก แต่สิ่งที่พิเศษที่ส สุดก็คือรูปร่างของขนมที่น่าสนใจมาก
“นี่เป็นรสถั่วเขียว เหมือนข้างในจะใส่สะระแหน่ด้วย กินแล้วให้ความรู้สึกเย็นสดชื่น เหมาะกับหน้าร้อนมาก”
หญิงชุดขาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จากนั้นก็ลองชิมรสอื่นอีก สุดท้ายก็หันไปเอ่ยกับฮุยหลางว่า “ฮุยหลาง พวกนี้ให้เจ้า กล่องที่เหลือข้าจะเอากลับไปให้พวกเหลิ่งซวงกิน” นาง ยื่นขนมกล่องที่เปิดแล้วให้เขา
“คือว่า…” ฮุยหลางหันไปมองนายท่านของเขาแวบหนึ่ง เห็นเขาไม่ว่าอะไร จึงรับไป “ขอบคุณแม่นางอวิ๋น”
“ข้าควรขอบคุณเจ้ามากกว่า” หญิงชุดขาวยิ้มเอ่ย ก่อนหันไปมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อ “ศิษย์พี่ พวกเรากลับกันเถอะ! ออกมานานเกินไปข้ากลัวจะทำให้ท่านเสียเวลา”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อพยักหน้า จากนั้นก็ลุกขึ้น ขณะที่เขาเหลือบมองผ่านถนนใหญ่ด้านล่างอย่างไม่ตั้งใจ ไม่รู้ทำไมเงาร่างหนึ่งทำให้เขาละสายตาออกไปไม่ได้
หญิงชุดขาวกับฮุยหลางหันไปมองตาม เห็นว่าเป็นขอทานน้อยคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงหัวมุมเยื้องกับหอสุรา หญิงชุดขาวไม่เข้าใจ จึงถาม “ศิษย์พี่ มีอะไรหรือ?”
ฮุยหลางมองแวบเดียวก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แท้นายท่านก็คิดถึงภูตหมอนี่เอง ก็จริง ภูตหมอไปนานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่มีข่าวส่งกลับมาเลย นายท่านไม่คิดถึงก็แปลกแล้ว
“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ!” ตอนนี้นางอยู่ที่เกาะเซียนเฝิงไหล จะมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ว่าขอทานทุกคนจะเป็นอาจิ่วเสียหน่อย
เห็นเขาเดินลงชั้นล่าง หญิงชุดขาวกับฮุยหลางจึงเดินตามเขาไป ตอนที่ทั้งสามเดินออกจากหอสุรา เดิมทีพวกเขาควรเดินยังถนนอีกเส้น แต่โม่เจ๋อที่เดินอยู่ข้างหน้ากลับหันไปมองทางข ขอทานน้อยคนนั้น ฝีเท้าก็ก้าวตามสายตาไปด้วย
เฟิ่งจิ่วก้มหน้าและนั่งกึ่งพิงผนังด้านหลัง หางตาเหลือบเห็นรองเท้าหนังสีดำเดินมาทางนี้ เธอก้มหน้าเก็บงำแววตาที่ไหวระริก ประกายสายตานั้นพาดผ่านและหายไปอย่างรวดเร็ว เร็วจน ไม่ทันสังเกตเห็น
“เคร้ง!”
เหรียญเงินเหรียญหนึ่งถูกโยนลงมาในชามเก่าๆ ที่มีรูโหว่ของเธอ เธอชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าอย่างอึ้งงัน เป็นจังหวะที่ดวงตาลึกล้ำของโม่เจ๋อมองมาที่เธอพอดี ชั่วขณะหนึ่งดวงตา าสองคู่พลันสบประสานกัน ไม่มีใครละสายตาออกไป
YOU MAY ALSO LIKE
