เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2755 จำไม่ได้ / ตอนที่ 2756 ชุดขาว
ตอนที่ 2755 จำไม่ได้
“นายท่าน ขอทานน้อยคนนี้ดีใจจนเป็นบ้าแล้ว ท่านให้เหรียญเงินตั้งหนึ่งเหรียญเขาก็ยังไม่รู้จักขอบคุณท่าน” ฮุยหลางยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ เห็นขอทานน้อยจ้องนายท่านของเขานิ่งๆ ก็อดฉีกยิ้มไม่ได้
ขอทานน้อยคนนี้ก็ช่างโชคดีนัก บังเอิญเจอนายท่านตอนมีจิตเมตตาขึ้นมาพอดี หากเป็นเวลาปกติ นายท่านไม่มีทางสนใจขอทานน้อยอย่างเขาแน่นอน เดาว่าพอเห็นขอทานน้อยแล้วคงคิดถึงภูต ตหมอขึ้นมา
“นายท่าน ท่านเห็นขอทานน้อยคนนี้แล้วคิดถึงภูตหมอใช่หรือไม่?” ฮุยหลางถามขึ้น
หญิงชุดขาวได้ยินก็มองขอทานน้อยอย่างละเอียด ถามว่า “ภูตหมอหน้าตาเหมือนขอทานน้อยคนนี้หรือ?” ได้ยินว่าภูตหมอสวยมาก แต่เหตุใดศิษย์พี่จึงคิดถึงภูตหมอตอนเห็นขอทานน้อยคนนี ได้เล่า? สองคนนี้มีตรงไหนที่เหมือนกันอย่างนั้นหรือ?
ฮุยหลางได้ยินคำพูดของหญิงชุดขาวก็หัวเราะลั่น เห็นขอทานน้อยจ้องนายท่านของเขาอย่างเหม่อลอย จึงเอ่ยว่า “ขอทานน้อยคนนี้ดวงตาล่องลอยเหมือนปลาที่ตายแล้ว จะเหมือนกับภูตหมอไ ได้อย่างไร? นายท่านของข้าก็แค่คิดถึง…”
“หุบปาก!”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อขมวดคิ้วตวัดมองเขาแวบหนึ่ง เขาไม่ได้หันไปมองขอทานน้อยที่นั่งอยู่บนพื้นอีก เพียงหันตัวสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป
เขารู้ว่าเฟิ่งจิ่วไม่มีทางปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ยิ่งไม่มีทางปรากฏตัวด้วยสภาพเช่นนี้ ที่เขาเดินมาทางนี้โดยไม่รู้ตัว ก็แค่เพราะคิดถึงครั้งแรกที่เจอเฟิ่งจิ่วเท่านั้น
ตอนที่เขาโยนเศษเงินที่เหน็บเอวให้ แล้วขอทานน้อยเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่สะท้อนแววประหลาดใจและแฝงแววสดใสเจ้าเล่ห์ที่เขาเห็นในชั่วขณะนั้น เขาไม่มีทางลืม
ขอทานน้อยที่พบในวันนี้ แม้จะตัวเล็กและผอมเหมือนกัน แต่เหมือนกับที่ฮุยหลางบอก ดวงตาของเขาเหม่อลอยไร้ชีวิตชีวา แววตาประหลาดใจนั้นเกิดขึ้นเพียงเพราะเห็นเหรียญเงินที่เขาให้ เขามองไม่เห็นความคุ้นเคยในดวงตาคู่นั้น แน่นอนว่าขอทานน้อยคนนั้นเป็นอาจิ่วไปไม่ได้อยู่แล้ว
ที่สำคัญคือ เขารู้ว่าตอนนี้อาจิ่วอยู่ที่เกาะเซียนเฝิงไหล เป็นไปไม่ได้ที่จะมาปรากฏตัวที่นี่
เห็นสามคนนั้นเดินจากไป เฟิ่งจิ่วจึงมุมปากกระตุก ดวงตาเหมือนปลาที่ตายแล้ว? ฮุยหลางตัวดี อยากโดนดีนักใช่หรือไม่!
เธอมองเหรียญทองในชามเก่าๆ ของเธอ อดเผยยิ้มขมขื่นออกมาไม่ได้ ไม่นึกเลยว่าจะให้เงินเธออีกแล้ว เพียงแต่ครั้งนี้ เขากลับจำเธอไม่ได้ เพราะอะไรกันนะ? เพราะเธอปลอมเป็นขอทานได้ เหมือนเกินไปอย่างนั้นหรือ?
แม้สบตากันแล้ว เขาก็ยังจำเธอไม่ได้ ต้องยอมรับว่าเรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีนัก
แม้เธอตั้งใจจะปิดซ่อนแววตา แม้เธอจะตั้งใจทำเป็นไม่รู้จักเขา แต่ลึกๆ ข้างในก็ยังหวังว่าเขาจะจำได้ หัวใจของผู้หญิงมักขัดแย้ง และหาเรื่องให้ตนเองอย่างนี้เสมอ
เธอทอดถอนใจ หยิบเหรียญเงินในชามเก่าๆ ขึ้นมาโยนเล่น พลันนั้นก็เห็นขอทานกลุ่มหนึ่งล้อมเข้ามา ในมือถือท่อนไม้ จ้องเธอด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม
“จะทำอะไร?” เธอพิงกำแพงอย่างเกียจคร้าน ตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่อยากสนใจคนพวกนี้
“เจ้าหนู ที่นี่เป็นถิ่นของพวกข้า เจ้ารู้หรือไม่?” หนึ่งในขอทานตวาดถามขึ้นมา จ้องเหรียญเงินในมือเฟิ่งจิ่วไม่วางตา
เฟิ่งจิ่วหลุดขำ “ที่นี่เป็นถนนใหญ่แท้ๆ หนำซ้ำหากข้าจำไม่ผิด ถนนเส้นนี้เป็นของตระกูลหยางกระมัง? ที่ของตระกูลหยาง ทำไมจึงกลายเป็นถิ่นของพวกเจ้าได้?”
“เจ้าหนู เจ้ารนหาที่ตายแล้ว!” หนึ่งในขอทานตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด เหวี่ยงหมัดใส่เฟิ่งจิ่วทันที
………………………………….
ตอนที่ 2756 ชุดขาว
ครั้นเห็นพวกโม่เจ๋อเดินไปไกลแล้ว เฟิ่งจิ่วจึงหยิบชามและกิ่งไม้ขึ้นมากุมหัววิ่งเข้าไปในตรอกเล็กๆ ขอทานพวกนั้นรีบวิ่งตามไป “ไอ้เด็กเวร! อย่าหนีนะ!”
ขอทานพวกนั้นตะโกนไล่หลัง หลังจากตามมาถึงในตรอก พวกเขากลับเห็นขอทานน้อยไม่วิ่งหนีอีก ตรงกันข้ามกลับยืนพิงกำแพงรอพวกเขาอยู่ เห็นอย่างนั้นขอทานพวกนั้นแค่นเสียงอย่างเย้ยหยัน “ทำไมไม่หนีแล้วเล่า? เก่งนักก็หนีอีกสิ!”
เฟิ่งจิ่วถือกิ่งไม้ตบลงบนฝ่ามืออีกข้างเบาๆ มองดูคนพวกนั้นเดินเข้ามา เธอยิ้มๆ “ถ้าข้าหนีไปแล้วจะหักขาคนชั่วอย่างพวกเจ้าได้อย่างไรเล่า?”
“ไอ้เด็กเวร!”
ขอทานพวกนั้นสบถด่าอย่างรุนแรง ก่อนจะกรูกันเข้าไป ทว่า เฟิ่งจิ่วที่ตอนแรกยืนเฉียงพิงกำแพงอยู่ก็เคลื่อนไหวในตอนนี้เอง เงาร่างโฉบไหวไปข้างหน้า กิ่งไม้ในมือเคาะไปที่ขาทั้ง งสองข้างของพวกเขา เสียงกระดูกหักดังฟังชัด ขอทานคนหนึ่งกรีดร้องและล้มลงไป
“เป็นขอทานทั้งที่ยังมีมือเท้าครบ? ในเมื่ออยากเป็นขอทาน อย่างนั้นข้าจะช่วยสงเคราะห์พวกเจ้าเอง”
“กร๊อบ!”
“อ๊าก!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนและเสียงกระดูกหักดังขึ้นพร้อมกัน ทว่าพริบตาต่อมา หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเอาเข็มเงินออกมาแทงที่จุดลมปราณของคนพวกนั้น พวกเขาทำได้แค่อ้าปากแต่ไม่อาจเปล่งเสี ยงใดๆ ออกจากปากแม้แต่น้อย
เธอเก็บเข็มเงิน มือหนึ่งถือชามเก่าๆ มือหนึ่งจับกิ่งไม้กิ่งเดิม เดินออกมาโดยไม่มองคนพวกนั้นด้วยซ้ำ ทิ้งให้ขอทานที่กำลังตกตะลึงและหวาดกลัวพวกนั้นอยู่ในตรอกแคบๆ เส้นนั้น …
เมื่อกลับมาที่ถนนใหญ่ เธอมองถนนที่มีผู้คนสัญจรไปมา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะยังไม่กลับไป ลองสืบดูก่อนว่าผู้หญิงชุดขาวคนนั้นเป็นใครแล้วค่อยว่ากัน
ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเดินร่อนเร่ไปทั่วเมือง ตั้งใจว่าค่อยกลับไปถามเหลิ่งหวาที่หอยาสวรรค์อีกที
ในอีกด้านหนึ่ง เซวียนหยวนโม่เจ๋อไปที่หอยาสวรรค์ ส่วนฮุยหลางกลับส่งหญิงชุดขาวกลับจวนเฟิ่ง ทั้งสองเดินอยู่บนเส้นทางระหว่างทางกลับจวนเฟิ่ง หญิงชุดขาวถามขึ้นราวกับไม่ได้ใส่ ใจ “ฮุยหลาง เมื่อกี้เจ้าบอกว่าศิษย์พี่คิดถึงภูตหมอตอนที่เห็นขอทานน้อยคนนั้น? พวกเขาสองคนมีอะไรที่คล้ายกันงั้นหรือ?”
“ฮี่ๆ ไม่ใช่ว่าพวกเขามีอะไรที่คล้ายกัน แต่ว่า…” ฮุยหลางกำลังจะอธิบาย แต่จู่ๆ ก็หยุดพูดไป ก่อนเอ่ยอย่างอ้อมแอ้ม “แม่นางอวิ๋น ต้องขออภัยด้วย! เรื่องของนายท่านกับภูตหมอข้าพ พูดมากไม่ได้ นายท่านไม่ชอบให้ข้าปากมาก”
หญิงชุดขาวได้ฟังก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร ข้าไม่ควรอยากรู้”
ครั้นเห็นว่ามาถึงหน้าประตูจวนเฟิ่งแล้ว เธอเอ่ยกับฮุยหลางว่า “ถึงหน้าจวนแล้ว เจ้ากลับไปหาศิษย์พี่เถอะ! ข้าเข้าไปคนเดียวได้”
“อย่างนั้นก็ได้ แม่นางอวิ๋นเข้าไปพักผ่อนเถอะ! ข้ากลับไปหานายท่านก่อน” ฮุยหลางเอ่ย ก่อนจะหันตัวเดินจากไป
หญิงชุดขาวมองส่งเขาจากไป จากนั้นก็เดินไปเคาะประตู เมื่อคนข้างในเปิดประตูนางจึงเข้าไปข้างใน นางไม่ได้ตรงไปที่เรือนหลังทันที แต่ถามขึ้นว่า “เหลิ่งซวงเล่า?”
“แม่นางเหลิ่งกำลังดูนายท่านน้อยอยู่ที่เรือนหลังขอรับ” บ่าวรับใช้ตอบ
หญิงชุดขาวจึงตรงไปที่เรือนหลัง ยามที่นางมาถึงเรือนที่เหลิ่งซวงอยู่ และเห็นเหลิ่งซวงกับไป๋ชิงเฉิงกำลังดูเด็กอยู่ นางจึงเดินเข้าไป
“พวกเจ้าล้วนอยู่หรือ!”
นางเดินสาวเท้าเข้าไปอย่างนิ่มนวล เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “เมื่อกี้ศิษย์พี่พาข้าไปกินของดีที่หอสุรา ได้ยินข้าบอกว่าอยากกินขนมว่าง ฮุยหลางจึงไปซื้อขนมอบมาให้ข้า บอกว่า เป็นร้านขนมอบที่อร่อยที่สุดในเมือง แต่ก่อนภูตหมอชอบกินขนมอบร้านนี้ ข้าจึงเอากลับมาให้พวกเจ้าด้วย”
นางเอ่ย พลางสาวเท้าเดินมาที่โต๊ะในลานสวน
YOU MAY ALSO LIKE
