เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2773 ไม่สะดวก / ตอนที่ 2774 หนึ่งคนดูแลสองคน - novel-lucky

ตอนที่ 2773 ไม่สะดวก

“โอ๊ย!”

ฮุยหลางถูกไม้กวาดตีหัวแตก เขากุมหัวกรีดร้องเจ็บปวด วิ่งหลบเป็นพัลวัน พลางตะโกนว่า “ก็แค่ซาลาเปาไม่กี่ลูกเองไม่ใช่หรือ? เวลาปกติให้คุณชายอย่างข้ากินข้ายังไม่กินเลย!”

“ยังจะมาคุณชายอีก! รีบไสหัวไปไกลๆ เลย!” เจ้าของร้านฟาดไม้กวาดไล่เขาออกไป ก่อนจะกลับเข้าร้าน ปากก็พร่ำด่าไปด้วย “เป็นแค่ขอทานยังมาแสร้งทำตัวเป็นคุณชายอีก? ถ้าเจ้าเป็นคุณชายข้าก็เป็นปู่ของเจ้าแล้ว”

ฮุยหลางถลึงตา “จะ เจ้าคอยดูเถอะ!” นี่สินะที่เขาเรียกว่าราชสีห์ตกอับยังสู้หมาไม่ได้ เจ้าของร้านเล็กๆ คนหนึ่งยังกล้ารังแกเขา?

ฮุยหลางเดินถือชามเก่าๆ จากไป แต่เขาเดินไปตามถนนใหญ่ แต่กลับไม่มีใครให้ทานเขาสักคน ผ่านไปหนึ่งวันเต็มๆ ไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาแม้แต่น้อย เขาที่หิวโหยไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน

หากกลิ่นอายพลังวิญญาณไม่ถูกผนึกไว้ก็ยังดี แต่นี่พลังวิญญาณก็ถูกผนึกแล้ว ความหิวโหยยิ่งเด่นชัด สุดท้ายทำได้เพียงกลับไปนั่งที่หัวมุมถนน มองถนนใหญ่ที่ผู้คนผ่านไปผ่านมา “สมัยนี้ขอทานก็ไม่ได้เป็นกันง่ายๆ เหมือนกันนะนี่ !”

ตอนหัวค่ำ เฟิ่งจิ่วออกจากห้อง เห็นเซวียนหยวนโม่เจ๋อยังอยู่ที่ลานบ้าน เธอมองเขาแวบหนึ่ง ถาว่า “ออกไปเดินเล่นไหม?”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อหยักยิ้มเล็กน้อย “ดี”

เฟิ่งจิ่วสาวเดินออกไป เซวียนหยวนโม่เจ๋อเห็นดังนั้นจึงยื่นมือไปจูงมือเธอ เห็นเธอมองมา เขาจึงยิ้มให้ “ข้าจูงมือเจ้าเดิน!” เอ่ยจบ ก็กุมมือเธอเดินออกไป

เฟิ่งจิ่วมองมือของทั้งสองที่กุมกันแน่น กลับไม่ได้พูดอะไร เพียงปล่อยให้เขาจูงมือเดินไป เพียงแต่ตอนที่มาถึงลานบ้าน เธอหยุดเดิน กล่าวว่า “พาห้าวเอ๋อร์ไปด้วยเถอะ! พาเขาออกไปเดินเล่นหน่อย”

“อย่างนั้นก็ให้เหลิ่งซวงพาเขาไปด้วย” เขาว่า ก่อนจะหันไปกำชับ “ไปบอกเหลิ่งซวง ให้นางอุ้มห้าวเอ๋อร์ไปเดินเล่นกับพวกข้า”

“ขอรับ” อิ่งอีที่อยู่ในมุมมืดรับคำ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปที่เรือนของเหลิ่งซวง

ทั้งสองรออยู่ที่ศาลาหลังหนึ่งที่อยู่ด้านหน้า แต่ทว่า ห้าวเอ๋อร์ยังไม่ทันมา อวิ๋นเสวี่ยซินกลับมาถึงก่อน

“ศิษย์พี่ ภูตหมอ” ยังคงเป็นอวิ๋นเสวี่ยซินในชุดสีขาวสาวเดินมาช้าๆ เห็นทั้งสองอยู่ในศาลา นางถามด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ากำลังตั้งใจจะออกไปเดินตลาด ศิษย์พี่กับภูตหมอไปด้วยกันหรือไม่?”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเหลือบมองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง เห็นเธอไม่คิดจะเอ่ยปาก จึงตอบว่า “พวกข้าก็จะออกไปเช่นกัน”

“จริงหรือ? อย่างนั้นข้าไปกับพวกท่านได้หรือไม่? เดินตลาดคนเดียวคงน่าเบื่อ” นางเอ่ยอย่างเหนียมๆ ว่า “อยู่ทางนี้ข้าก็ไม่สหายอะไร ปกติหากไม่มีศิษย์พี่ ข้าก็คงตัวคนเดียว”

เฟิ่งจิ่วหยักยิ้มมุมปากเล็กน้อย หันไปมองนางแวบหนึ่ง “อย่างนั้นแม่นางอวิ๋นก็ควรออกไปเดินเล่นคนเดียวให้มากหน่อย หนุ่มรูปงามในเมืองร้อยนทีมีมากมาย แม่นางอวิ๋นรูปงามเช่นนี้ บางทีไม่นานก็คงได้สหายใหม่แล้ว”

เซวียนหยวนโม่เจ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ หันไปมองข้างนอกเงียบๆ เรื่องระหว่างเฟิ่งจิ่วกับอวิ๋นเสวี่ยซิน เขาที่เป็นผู้ชายยุ่งให้น้อยจะดีกว่า จะได้ไม่เผลอพูดอะไรผิด ทำให้นางโกรธอีก

อวิ๋นเสวี่ยซินได้ยินก็ชะงักเล็กน้อย นางมองเฟิ่งจิ่ว และหันไปมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อที่นั่งเงียบไม่พูดอะไรอยู่ข้างๆ ก่อนจะหลุบตาต่ำ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหดหู่ “ก็จริง ภูตหมอออกไปกับศิษย์พี่ ข้าตามไปไม่เหมาะสมเท่าไร”

เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ “ไม่ถึงกับไม่เหมาะสมหรืออะไร เพียงแต่ เหมือนอย่างที่แม่นางอวิ๋นบอก เจ้าอยู่ที่นี่ไม่มีสหาย ฉะนั้นควรออกไปเดินเล่นข้างนอกคนเดียวให้มากๆ ทำอย่างนั้นถึงจะมีโอกาสคบค้าสมาคมกับสหายใหม่”

………………………………….

ตอนที่ 2774 หนึ่งคนดูแลสองคน

เฟิ่งจิ่วเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกว้างกว่าเดิม “ที่ข้าพูดก็เพราะหวังดีกับแม่นางอวิ๋น อย่างไรเสีย ชื่อเสียงของเราสองคนในเมืองร้อยนทีนี้นับว่าไม่มีใครไม่รู้จัก หากไปกับพวกข้า อย่างนั้นคนทั่วไปคงไม่กล้าเข้ามาทักทายเจ้า”

อวิ๋นเสวี่ยซินเงยหน้ามองเธออย่างประหลาดใจ เห็นเธอยิ้มแย้ม หน้าตาเหมือนเป็นห่วงนาง ทำให้นางค้านอะไรไม่ออกสักคำ

สุดท้าย นางเก็บงำอารมณ์ เพียงมองเฟิ่งจิ่วนิ่งๆ แวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเอ่ยว่า “ภูตหมอคิดเผื่อข้าขนาดนี้ ข้าซาบซึ้งจริงๆ ข้าเห็นศิษย์พี่เป็นเหมือนครอบครัว มาอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ ก็มีเพียงศิษย์พี่ที่อยู่เคียงข้างข้า ดูแลข้าเสมอ หากไม่ได้ประโยคนี้ของภูตหมอ ข้าก็ยังคงเอาแต่พึ่งพาศิษย์พี่”

นางเอ่ย ก่อนจะย่อเข่าคารวะเฟิ่งจิ่วกับเซวียนหยวนโม่เจ๋อ “ศิษย์พี่ ภูตหมอ พวกท่านวางใจ ข้าจะคบสหายใหม่ที่นี่ให้ได้ ไม่ทำให้พวกท่านเป็นห่วง”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อลอบพยักหน้า รู้สึกว่าคำพูดนี้ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ

แต่ทว่า คำพูดนี้พอเฟิ่งจิ่วได้ยิน กลับยักคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่านางตั้งใจจะบอกเธอ ระหว่างนี้โม่เจ๋อล้วนอยู่ข้างกายนาง ดูแลนางอยู่ตลอด

“ศิษย์พี่ ภูตหมอ อย่างนั้นข้าออกไปก่อน” อวิ๋นเสวี่ยซินเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเดินผ่านหน้าทั้งสองไป

หลังจากนางออกไป เฟิ่งจิ่วหันไปมองเซวียนหยวนโฒ่เจอ ถามว่า “ท่านว่าคำพูดของนางเป็นอย่างไร?”

“ไม่มีอะไรผิดปกติ” เซวียนหยวนโม่เจ๋อพูดออกไปตามตรง

“ไม่มีอะไรผิดปกติ?” เฟิ่งจิ่วพูดด้วยเสียงที่สูงขึ้นเล็กน้อย ก่อนชำเลืองมองเขาด้วยหางตา

“หรือว่ามีปัญหาตรงไหน?” เขาประหลาดใจ ถามอย่างไม่เข้าใจ

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า บอกว่า “ก็จริง ไม่มีปัญหาอะไร” ผู้ชายหากเข้าใจจิตใจของผู้หญิง นั่นก็แปลกแล้ว เขาฟังไม่ออกก็ไม่แปลก อย่างไรเสียก็ยังมีเวลาอีกมาก เธออยากรู้นักว่าอวิ๋นเสวี่ยซินจะอยู่ที่นี่นานเท่าใด?

เธอไม่เชื่อว่านางจะทำเซวียนหยวนโม่เจ๋อรู้สึกว่าไม่มีปัญหาไปได้ตลอด

“นายท่าน เจ้าตำหนัก” เหลิ่งซวงเดินเข้ามาจากที่ไม่ไกล นางอุ้มเด็กเดินมาหยุดข้างทั้งสอง

“ลูกชายข้ามาแล้ว มาๆ ท่านแม่อุ้มหน่อย” เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี ยื่นมือไปจะอุ้มเด็กมา

เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่อยู่ข้างๆ เห็นก็อดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ “ชอบเด็กขนาดนี้ พวกเราจะมีกันสักคนเมื่อไรดี?”

“แต่งงานก็ยังไม่ได้แต่ง จะมีลูกอะไรกัน?” เฟิ่งจิ่วว่า ก่อนอุ้มเด็กเดินออกไป พลางบอกว่า “ยิ่งไปกว่านั้น เสี่ยวห้าวเอ๋อรืของข้าก็น่านักมากด้วย คนเดียวข้าก็ดูแลไม่ไหวแล้ว จะมีอีกคน? ดูแลไหวที่ไหน?”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อเดินตามข้างหลัง บอกว่า “หากดูแลไม่ไหวก็ให้พวกเหลิ่งซวงช่วยดูแล ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าเลี้ยงเอง อีกอย่าง ข้าก็เลี้ยงลูกได้ ข้าคนเดียวเลี้ยงสองคนได้”

“ท่าน?”

เฟิ่งจิ่วหันไปมองเขาอย่างตะลึงงัน อดยิ้มไม่ได้ “ท่านคนเดียวยังจะเลี้ยงถึงสองคน?”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อพยักหน้าอย่างจริงจัง “อืม พักนี้ข้าใช้เจ้าหนูน้อยนี่ซ้อมมือตลอด ป้อนข้าวให้เขา กล่อมเขานอน เชี่ยวชาญขึ้นมากแล้ว”

เขามีความมั่นใจ หากพวกเขามีลูก เขาคนเดียวดูแลลูกได้ถึงสองคน

“พรืด!”

เฟิ่งจิ่วหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ไว้หน้า เธอหัวเราะ พลางโบกมือไปด้วย “ท่านอย่าล้อข้าเล่น ท่านน่ะหรือเลี้ยงลูก? แล้วยังเลี้ยงถึงสองคน? ข้าไม่เชื่อหรอก”

เด็กไม่ใช่สัตว์เลี้ยง เลี้ยงง่ายเหมือนที่พูดเสียที่ไหน? ยิ่งไปกว่านั้น เขาที่เป็นผู้ชายจะไปรู้จักการเลี้ยงลูกได้อย่างไร?