เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2781 ไล่ / ตอนที่ 2782 จริงๆ - novel-lucky

ตอนที่ 2781 ไล่

แม้จะเก็บงำอารมณ์เก่งขนาดไหน แต่พอได้ยินประโยคนั้นอวิ๋นเสวี่ยซินก็หน้าเปลี่ยนสี นางหันไปมองเฟิ่งจิ่วด้วยแววตาเย็นชา ก่อนจะหันไปมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร

ในใจรู้ดี นี่เป็นเพียงความรู้สึกฝ่ายเดียวของนาง แต่แล้วอย่างไรเล่า? เฟิ่งจิ่วพูดถูก เซวียนหยวนโม่เจ๋อโดดเด่นขนาดนั้น นางชมชอบเขา ยากจะหักห้ามความรู้สึกตนเองได้แล้วแปลกตรง งไหน?

ก็เหมือนกับที่ผู้ชายชอบความงามของหญิงสาว หญิงสาวชอบความโดดเด่นของผู้ชาย ไม่ใช่เรื่องปกติหรอกหรือ?

ผู้หญิงที่โดดเด่นอย่างนาง ทั้งวรยุทธ์และชาติตระกูลล้วนนับว่ายอดเยี่ยม มีหรือที่นางจะต้องตาชายหนุ่มธรรมดา? มีเพียงผู้แข็งแกร่งที่รอบกายเต็มไปด้วยราศีของราชาผู้สูงศักดิ์อย่างเ เซวียนหยวนโม่เจ๋อเท่านั้นที่คู่ควรกับนาง

แม้เขาจะรักภูตหมอแล้วอย่างไรเล่า? นางไม่เชื่อหรอกว่าด้วยความโดดเด่นรอบด้านของนาง จะแพ้ให้กับเฟิ่งจิ่วที่มาจากแผ่นดินเล็กๆ!

“ศิษย์พี่…” นางมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อ ขณะกำลังจะพูดก็ถูกเขาตัดบทก่อน

“เจ้าย้ายออกมาจากจวนเฟิ่งเถอะ!” เซวียนหยวนโม่เจ๋อเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ มองนางด้วยสายตาเฉยชา “ข้าจะให้คนหาเรือนที่พักให้เจ้าใหม่”

ข้างกายของเขา ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงที่มีใจคิดเป็นอื่นอยู่เป็นอันขาด แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นศิษย์น้องของเขา แม้ว่านางจะเคยช่วยชีวิตเขาครั้งหนึ่ง ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง

อวิ๋นเสวี่ยซินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ แววตาเป็นไปด้วยความเจ็บปวด “ศิษย์พี่จะไล่ข้าไปหรือ? ศิษย์พี่รับปากแล้วว่าจะดูแลข้า ตอนนี้กลับจะไล่ข้าแล้ว?”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อขมวดคิ้ว “เจ้าไม่เหมาะที่จะอยู่จวนเฟิ่ง” แม้เขาจะไม่เข้าใจหัวใจของผู้หญิง แต่ก็ฟังออกว่าคำพูดของนางเมื่อครู่ท้าทายขนาดไหน ที่พูดคำพูดเช่นนั้นออกมาต่อหน้าเ เฟิ่งจิ่ว เพราะต้องการยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคน!

เพียงแต่ นางประเมินความรักระหว่างเขากับเฟิ่งจิ่วต่ำไป เส้นทางแห่งความรักของพวกเขาที่ผ่านมา ไม่ใช่สิ่งที่นางจะยุแยงให้แตกกันได้แค่เพราะคำพูดไม่กี่คำ

อวิ๋นเสวี่ยซินมองเขา น้ำตาคลอเบ้า ทำให้นางแลดูอ่อนแอขึ้นมาหลายส่วน นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า “ศิษย์พี่ ท่านไม่ให้ข้าอยู่ที่จวนเฟิ่ง อย่างนั้นให้ข้าไปอยู่ที่จวนท่านก็ไ ได้ ข้าอยู่ที่นี่คนเดียว ท่านจะใจดำให้ข้าอยู่ข้างนอกคนเดียวได้ลงคอหรือท”

เฟิ่งจิ่วไม่พูดอะไร เพียงมองอวิ๋นเสวี่ยซินด้วยรอยยิ้มมุมปาก เธอยังคิดอยู่ว่านางจะเสแสร้งแกล้งทำไปได้อีกนานแค่ไหน! นึกไม่ถึงคืนนี้แค่ต้องออกมาข้างนอกคนเดียวก็ทนไม่ไหวเสีย ยแล้ว

แต่จำต้องยอมรับว่าอวิ๋นเสวี่ยซินผู้นี้เป็นหญิงงามที่หาตัวจับยากจริงๆ ดูสีหน้าของนางยามนี้สิ ราวกับน้อยเนื้อต่ำใจเสียเต็มประดา ดวงตางามรื้นไปด้วยน้ำตาขณะจ้องไปที่เซวียนหยวน นโม่เจ๋อ หากเป็นคนที่ใจไม่แข็งพอ เห็นสีหน้านางตอนนี้คงใจอ่อนไปแล้ว

แต่น่าเสียดาย โม่เจ๋อไม่ใช่คนธรรมดา ความหวังของนางคงเสียเปล่าแล้ว

“อาจิ่ว พวกเรากลับกันเถอะ!” เซวียนหยวนโม่เจ๋อละสายตาออกไปไม่มองอวิ๋นเสวี่ยซินอีก มือหนึ่งอุ้มเด็กน้อยที่กำลังดูดกำปั้นน้อยของตนเอง อีกมือจูงมือเฟิ่งจิ่วเดินออกไป

เหลิ่งซวงรั้งท้ายพวกเขาสองสามก้าว ก่อนที่นางจะหันตัว นางมองอวิ๋นเสวี่ยซินแวบหนึ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แม่นางอวิ๋น คนเราควรรู้จักประมาณตนเองจึงจะดี” เอ่ยจบ นางไม่ม มองดวงหน้าของอวิ๋นเสวี่ยซินที่ยามนี้ซีดขาวไปแล้ว เพียงสาวเดินตามนายท่านของนางไปเร็วๆ

มองดูพวกเขาเดินจากไป ขึ้นรถม้าและหายลับไปจากครรลองสายตา อวิ๋นเสวี่ยซินสูดหายใจลึกๆ รู้ว่าคืนนี้ตนเองเสียการควบคุมไปเสียแล้ว

………………………………….

ตอนที่ 2782 จริงๆ

เซวียนหยวนโม่เจ๋อนั่งอยู่บนรถม้า มองเฟิ่งจิ่วที่อารมณ์นับว่าไม่เลว จับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกนัก จึงถามอย่างระมัดระวังว่า “อาจิ่ว นางสารภาพรักกับข้า เจ้าดีใจมากหรือ?”

เดิมทีเขานึกว่าเฟิ่งจิ่วจะโกรธ แต่ใครจะรู้ดูท่าทางแล้วกลับเหมือนจะมีความสุขมาก? นี่มันอะไรกัน?

เฟิ่งจิ่วมองหน้าเขา เห็นเขานั่งตัวตรงด้วยความประหม่า เหมือนกำลังรอฟังคำตอบของเธอ จึงตอบว่า “มีอะไรให้ไม่ดีใจกัน? นางชอบท่าน ก็แสดงว่าข้าตาดี ท่านโดดเด่นอย่างไรเล่า!”

ยิ่งเมื่อผู้ชายที่โดดเด่นขนาดนี้เป็นของเธอด้วยแล้ว นึกมาถึงตรงนี้ กลีบปากหยักยกขึ้นอย่างมีความสุข เฮ้อ เห็นหัวใจของอวิ๋นเสวี่ยซินแหลกสลาย อยากได้แต่กลับไม่อาจไขว่คว้ามา ท ทำไมเธอจึงมีความสุขขนาดนี้กันนะ?

อืม เป็นนิสัยที่แย่จริงๆ

“เจ้าไม่โกรธหรือ?” เซวียนหยวนโม่เจ๋อถอนหายใจ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้

“โกรธ?” เฟิ่งจิ่วยักคิ้ว “ทำไมต้องโกรธ? เพราะนางชอบท่านน่ะหรือ?” พอเห็นเขาพยักหน้าอย่างงุนงง เธออดหลุดขำออกมาไม่ได้

“คนโง่!”

ทำไมเธอถึงลืมไปได้ว่าน้ำแข็งพันปีก้อนนี้เป็นคนที่ไม่ค่อยใกล้ชิดใครกันนะ! แม้ว่าที่ผ่านมาพวกเขาจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่เธอไม่เคยสงสัยว่าเขาจะมากรักหรือเปลี่ยนใจไปหาหญ ญิงอื่น

พวกเขาสองคนอยู่ด้วยหัน ไม่ค่อยมีเรื่องให้อับอายต่อกัน เคยมีทะเลาะกันบ้าง ดูท่า คราวนี้ที่เธอโกรธ คงทำให้เขาคอยระแวงว่าเธอจะโกรธอีกเมื่อไรไม่รู้

เฟิ่งจิ่วหรี่ตา จ้องพิจารณาเขาขึ้นลง เอ่ยว่า “กลับมาครั้งนี้เรายังไม่เคยคุยกันดีๆ เลย ศิษย์น้องของท่านเป็นคนนอกมหาสมุทร ท่านเคยไปที่นั่นกับอาจารย์ของท่าน ยังเคยพักที่ บ้านนางด้วย เกิดเรื่องอะไรที่ข้าไม่รู้ขึ้นใช่หรือไม่? ท่านยังไม่เคยบอกข้าเลยนะ”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อสายตาไหวระริก “เรื่องนี้…”

“มีจริงๆ หรือ?” เฟิ่งจิ่วเสียงสูง จ้องหน้าเขานิ่งๆ

“เรื่องนี้ เล่าแล้วก็ยาว อีกเดี๋ยวกลับไปแล้วข้าจะเล่าให้เจ้าฟังอย่างละเอียดก็แล้วกัน!” เขายิ้มขมๆ ก่อนจะเอ่ยอย่างจนใจ

เฟิ่งจิ่วเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อีก ดูท่า ยังมีเรื่องที่เธอไม่รู้อยู่อีกจริงๆ สามารถทำให้โม่เจ๋อรับปากดูแลอวิ๋นเสวี่ยซินได้ อืม มันเรื่องอะไรกันแน่นะ? เธออดไม่ได้ที่จะสงสัย

ในอีกด้านหนึ่ง ศพบนพื้นเหล่านั้นถูกคนทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว อวิ๋นเสวี่ยซินเองเมื่อฟ้าเริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ นางก็กลับจวนเฟิ่ง นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ นางอดไม่ได้ท ที่จะนึกเสียใจ

วู่วามทำเสียเรื่อง ด้วยนิสัยของนางยังถูกกระตุ้นให้เสียการควบคุมได้ เห็นได้ว่าภูตหมอเฟิ่งจิ่วรับมือยากจริงๆ

เพียงแต่ จะให้นางย้ายออกงั้นหรือ? สถานการณ์ตอนนี้นางจะแก้ไขอย่างไรดี? เมื่อเซวียนหยวนโม่เจ๋อพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น ไม่มีวันเปลี่ยนคำแน่นอน ต้องทำอย่างไรดี? ถึงจะแก้ไขสถาน นการณ์ตอนนี้ได้?

นางครุ่นคิดในใจ พลันนั้น ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมาแว่วๆ ฝีเท้าของนางที่กำลังเดินไปทางจวนเฟิ่งชะงักหยุด นางหันไปมองรอบๆ แวบหนึ่ง ก่อนจะถอยหลังและตามเสียงนั้นไปเงียบๆ…

จวนเฟิ่ง

ในจวน เฟิ่งจิ่วกับเซวียนหยวนโม่เจ๋อนั่งอยู่ในห้องสองคน เธอมองเซวียนหยวนโม่เจ่อที่กำลังเอาแต่ดื่มชาอยู่ตรงหน้า “ท่านบอกว่ากลับมาแล้วจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียดไม่ใช่หรือ? อวิ๋นเสวี่ยซินตั้งใจเข้าหาท่านใช่หรือไม่?”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อถือด้วยชามองเธอ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ข้าไม่รู้จริงๆ ว่านางตั้งใจเข้าหาข้า หนำซ้ำไม่รู้ด้วยว่านางคิดเช่นนั้นกับข้า จริงๆ ข้ารับประกันได้ ข้าไม ม่เคยคิดอะไรกับนางเลยแม้แต่น้อย”