เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2807 ยาสามเม็ด / ตอนที่ 2808 อาศัย - novel-lucky

ตอนที่ 2807 ยาสามเม็ด

“นายท่านคิดจะจับพวกมันขึ้นไปหรือ”

เหล่าไป๋ถาม มันจ้องมองสิ่งมีชีวิตที่ส่องแสงสีฟ้าเหล่านั้น เพราะมันลงในน้ำ เจ้าพวกนั้นจึงหลบออกไป จุดที่มันอยู่จึงไม่มีดอกแสงครามเลย

“ข้าตั้งใจจะจับพวกมันมา จากนั้นก็เอาถุงน้ำดีของพวกมันมาใช้กลั่นยา” เฟิ่งจิ่วเอ่ย ขณะเดียวกันก็เดินไปรอบๆ เพื่อร่ายค่ายกลขึ้นมา นางเอาตาข่ายสีเงินออกมาจากห้วงมิติ ตั้งใจจะใช้ตาข่ายมาจับดอกแสงครามเหล่านั้น

เหล่าไป๋ยืนดูอยู่ตรงนั้น ไม่เข้าใจว่าเหตุใดยังต้องวางค่ายกลอีก มันมองนายท่านของมันกางตาข่ายอยู่ตรงนั้น ก่อนถามขึ้นมาว่า “นายท่าน อย่างนั้นให้ข้าทำอะไร”

“เจ้าไปเก็บกิ่งไม้กลับมาก็แล้วกัน! อีกเดี๋ยวข้าต้องใช้” เฟิ่งจิ่วสั่ง ก่อนจะชี้ไปยังอีกทางหนึ่ง “เดินออกไปทางนั้น ตอนเข้ามาก็ให้เข้ามาทางนั้น”

“นายท่าน เหตุใดยังต้องวางค่ายกลด้วย” เหล่าไป๋เดินไปพลางถามไปพลาง

“เพราะไม่อยากให้ใครมารบกวน จุดที่วางค่ายกลไว้ คนนอกมองไม่เห็น” เฟิ่งจิ่วไขข้อข้องใจให้มัน พลางถือตาข่ายเดินมาอีกด้านหนึ่ง จากนั้นก็โยนตาข่ายออกไปก่อนจะดึงกลับมา เห็นเพียงตาข่ายสีเงินจับดอกแสงครามได้ไม่น้อย

เหล่าไป๋ไม่ได้ถามอะไรอีก เพียงทำตามที่นางสั่ง เก็บกิ่งไม้กลับมาได้ไม่น้อย มันเห็นนายท่านนั่งอยู่ที่ด้านหนึ่ง ตรงหน้ามีโต๊ะตัวเล็กๆ หนึ่งตัว บนโต๊ะยังมีจานหยกที่สามารถใช้บรรจุสิ่งของได้อีกด้วย

มันเดินเข้าไปดูแวบหนึ่ง เห็นว่าในนั้นมีถุงน้ำดีเปล่งแสงสีฟ้าที่ถูกควักออกมาวางอยู่ไม่น้อย เพราะมันช่วยอะไรไม่ได้ จึงนั่งหมอบรออยู่อีกด้านหนึ่ง เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มมืด มันเห็นนายท่านวางไข่มุกราตรีไว้บนโต๊ะตัวเล็ก แสงสว่างอันนวลตานั้นดุจดวงจันทร์กลมเกลี้ยงบนท้องฟ้า ให้แสงสว่างจนสามารถมองเห็นบริเวณรอบๆ ได้อย่างชัดเจน

เฟิ่งจิ่วยุ่งง่วนอยู่กับงานในมือตั้งแต่ฟ้ามืดจนฟ้าสาง เช้าตรู่วันต่อมา นางถึงควักเอาถุงน้ำดีของดอกแสงครามเหล่านั้นออกมาจนหมด ได้มาถึงสองกะละมังเล็กเต็มๆ

หลังจากจัดระเบียบข้าวของเล็กน้อย นางหยิบของอีกอย่างออกมา ถุงน้ำดีพวกนี้มีพิษ ก่อนจะทำเป็นยาต้องกำจัดพิษของมันก่อน จากนั้นจึงค่อยแยกส่วนที่ใช้ได้ออกมา

พอเข้าสู่ขั้นตอนการกลั่นยา นางก็มีสมาธิจดจ่อจนลืมทุกอย่างรอบตัว ราวกับไม่รู้จักเหนื่อยและหิว เหล่าไป๋ไม่กล้ารบกวนนาง เพียงเดินเล่นรอบๆ เป็นบางครั้ง กระทั่งนางเสร็จงานในมือ

ผ่านไปสองวันเต็มๆ เฟิ่งจิ่วที่กลั่นยาอยู่ริมชายหาดกำลังควบคุมเตา พอเห็นควันสีฟ้าที่ลอยคลุ้งเหนือเตา นางรีบถอยหลัง โบกแขนเสื้อไล่ควันสีฟ้าพวกนั้นให้จางหายไป

เม็ดยาเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง นางดับไฟและพินิจดูยาสีฟ้าสามเม็ดที่นอนแน่นิ่งอยู่ในเตา ก่อนจะหยิบยาขึ้นมาพร้อมหัวเราะเบาๆ “ไม่รู้ว่าใครจะได้เป็นคนทดลองใช้ยาสามเม็ดนี้”

“นายท่าน กินแล้วจะตายหรือไม่” เหล่าไป๋เดินเข้ามาพร้อมถาม

“ตายน่ะไม่ตายหรอก แต่จะมีอาการอย่างไรนั้นข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” นางเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเอาขวดออกมาใส่ยาสามเม็ดนั้นลงไป จากนั้นจึงเก็บผงยาที่บดละเอียดแล้วอย่างดี เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ หยิบผลไม้วิญญาณลูกหนึ่งมากิน ก่อนพูดว่า “มาที่นี่ก็หลายวันแล้ว ยังไม่เคยเห็นเมืองของพวกเขาเลย ไปกันเถอะ! พวกเราไปหาอะไรกินในเมืองแล้วเตรียมตัวกลับกัน”

เหล่าไป๋สะบัดหางอย่างดีใจ มันกระโดดโลดเต้นอยู่ข้างๆ เฟิ่งจิ่ว “ดีเหลือเกิน นายท่าน พวกเราไปกันตอนนี้เลยเถอะ”

………………………………….

ตอนที่ 2808 อาศัย

เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ ก่อนจะสลายค่ายกลรอบๆ กระโดดขึ้นบนหลังเสี่ยวไป๋ ก่อนจะมุ่งหน้าไปตามถนนที่ทอดยาวไปเบื้องหน้า

บนถนนเลียบชายหาด ลมที่พัดมามีกลิ่นเค็มๆ จากน้ำทะเลปะปนอยู่ นางขี่เหล่าไป๋เดินทางไปได้ระยะหนึ่ง ก็เห็นหมู่บ้านเล็กๆ ริมทะเลแห่งหนึ่ง

“นี่ก็ดึกแล้ว ไม่รู้อีกไกลแค่ไหนจึงจะถึงตัวเมือง ในเมื่อมีหมู่บ้านเล็กๆ อยู่ พวกเราก็พักที่นี่ก่อนก็แล้วกัน!” อย่างไรเสียการเดินทางครั้งนี้ก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร หลายวันนี้ยังไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เลยสักวัน ไม่สู้พักผ่อนในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ให้เต็มที่แล้วค่อยออกเดินทางจะดีกว่า

“นายท่าน ที่นี่อาจจะไม่มีอะไรอร่อยๆ กิน” เหล่าไป๋ว่า มันค่อนข้างห่วงเรื่องกิน

“อยู่ริมทะเลทำไมจะไม่มีของอร่อยกินเล่า” เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ เอ่ยว่า “เจ้าเสียอีก พอเข้าไปในหมู่บ้านแล้วห้ามพูดล่ะ จะได้ไม่ทำให้คนอื่นเขาตกใจ”

“เข้าใจแล้ว” เหล่าไป๋รับคำ ก่อนพานางเดินไปข้างหน้า

พอมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนั้น เฟิ่งจิ่วลงจากม้า เหล่าไป๋เดินตามหลังนางเข้าไปในหมู่บ้าน ก่อนพบว่าในหมู่บ้านมีเพียงสิบกว่าหลังคาเรือนเท่านั้น บางหลังมีเด็กออกมาวิ่งเล่นกัน บางหลังยังมีคนแก่นั่งอยู่หน้าบ้านด้วย

ครั้นพอคนเหล่านั้นเห็นนาง ต่างก็จ้องนางอย่างพิจารณา บางคนถึงขั้นพาเด็กหลบเข้าไปในบ้าน

เมื่อเห็นดังนั้นนางจึงเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าคนแก่ที่อุ้มเด็กอยู่หนึ่งคน ก่อนเผยยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านผู้เฒ่า ข้าผ่านทางมา ไม่ทราบจะขอพักที่นี่ได้หรือไม่”

“ทะ..ท่านจะขอพักที่นี่หรือ แน่..แน่นอนว่าได้” ชายชราลุกขึ้นตอบอย่างประหม่า ครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยว่า “เพียงแต่ เกรงว่าพวกเราคงไม่มีของดีๆ ไว้คอยต้อนรับท่าน”

ผู้หญิงที่งดงามดุจเซียนในชุดแดงคนนี้ แม้จะไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่เขาก็รู้ดีว่ามีเพียงผู้ฝึกเซียนที่วรยุทธ์สูงส่งเท่านั้นจึงจะมีบุคลิกเช่นนี้ได้

การต้อนรับผู้ฝึกเซียน เป็นเรื่องที่หมู่บ้านเล็กๆ อย่างพวกเขาไม่กล้าจินตนาการ ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะมีผู้ฝึกเซียนเดินทางมาที่นี่

“ไม่เป็นไร ข้าเป็นคนสบายๆ” เฟิ่งจิ่วยิ้มตอบ เห็นเด็กน้อยตัวผอมแห้งในอ้อมแขนชายชราจ้องนางอย่างสงสัย จึงเอาผลไม้จากในห้วงมิติออกมาสองสามลูก

“ให้เจ้า” นางยื่นให้เด็กน้อย เด็กน้อยกลับไม่กล้ารับ เขาหันไปมองชายชรา

“นะ..นี่รับไว้ไม่ได้ รับไว้ไม่ได้” ผลไม้สีแดงสดที่ราวกับจะมีเลือดไหลออกมาเช่นนั้น ซ้ำยังมีกลิ่นหอมสดชื่นลอยออกมาอีก ทำให้ใครได้เห็นต่างก็ต้องกลืนน้ำลาย เพียงแต่กลับไม่กล้ารับไว้

“ไม่เป็นไร แค่ผลไม้ไม่กี่ลูก รับไว้เถอะ!” เฟิ่งจิ่วยิ้มบอก ก่อนจะยัดผลไม้ใส่มือชายชรา

ชายชรารับไว้ด้วยมืออันสั่นเทา รีบกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเชิญเฟิ่งจิ่วเข้าไปในบ้าน

“เหล่าไป๋ เจ้ารออยู่ตรงนั้น” เฟิ่งจิ่วชี้ไปที่จุดหนึ่ง บอกให้มันอย่าวิ่งเพ่นพ่านไปทั่ว

เหล่าไป๋พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร เพียงทำตามที่นายท่านของมันสั่ง เดินไปนั่งหมอบพักผ่อนอยู่ด้านหนึ่ง

ชายชราพาเฟิ่งจิ่วเข้าไปในบ้าน ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ท่านผู้ฝึกเซียน ในนี้มีห้องหนึ่งไม่มีคนอยู่ ท่านลองดูว่าพักที่นี่ได้หรือไม่” เขากระสับกระส่ายเล็กน้อย เพราะในบ้านค่อนข้างเก่า เทียบกับหญิงสาวชุดแดงดุจนางเซียนแล้วไม่เข้ากันเลย

“ได้ แค่นอนพักผ่อนได้ก็พอแล้ว” เฟิ่งจิ่วตอบ ก่อนถามว่า “ท่านผู้เฒ่า ในบ้านมีแค่พวกท่านสองคนเองหรือ เหตุใดข้าจึงเห็นว่าที่นี่มีแค่คนแก่กับเด็กเล่า คนหนุ่มสาวในหมู่บ้านไปไหนกันหมด”

ได้ยินเฟิ่งจิ่วถามอย่างนั้น น้ำตาของชายชราพลันเอ่อคลอ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมืออันผอมแห้งขึ้นมาปาดน้ำตาออก

………………………………….