เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2851 ทำตัวไม่ถูก / ตอนที่ 2852 ประหลาดใจ
ตอนที่ 2851 ทำตัวไม่ถูก
“อืม” เยี่ยจิงรับคำเบาๆ รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
กวนสีหลิ่นหันไปหยิบไม้เปิดผ้าคลุมเจ้าสาว ก่อนจะเลิกผ้าคลุมบนศีรษะนางออกอย่างระมัดระวัง เยี่ยจิงที่นั่งอยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นอย่างเอียงอาย สายตาของนางทำให้เขาใจเต้นอย่างไม่อาจควบคุม ได้แต่ฉีกยิ้มอย่างเหม่อลอย
“อาจิง เจ้างามนัก”
เขารีบเอาผ้าคลุมศีรษะออก พลางเอ่ยว่า “ข้าจะช่วยเอามงกุฎบนศีรษะเจ้าลงมาก่อน!” เอ่ยจบเขาก็ช่วยนางถอดมงกุฎออกอย่างระมัดระวัง
“อาจิง นับตั้งแต่วันนี้ เจ้าเป็นคนของข้าแล้ว”
เขากุมมือนาง หัวใจเต้นโครมคราม ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขามีครอบครัวแล้ว ครอบครัวของเขาคนนี้ไม่เหมือนกับพวกท่านพ่อบุญธรรม นางเป็นครอบครัวแท้ๆ ของเขา เป็นคนที่จะให้กำเนิดลูกของเขา
เห็นสายตาร้อนแรงของเขา เยี่ยจิงใบหน้าแดงผ่าวไปทั้งดวง นางหลุบตาก่อนบอกว่า “ข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ท่านนั่งรอครู่หนึ่ง” พูดจบ นางลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างหลังฉากบังลม
เวลานี้เอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น “พี่ชายกวน” เป็นเสียงอ่อนโยนแฝงรอยยิ้มของเหลิ่งหวา
“มาแล้ว!” กวนสีหลิ่นยิ้มและลุกขึ้นไปเปิดประตู
“พี่ชายกวน บะหมี่มงคลที่ท่านต้องการมาแล้ว” เขายื่นถาดในมือให้กวนสีหลิ่น
“ฮะๆ เหลิ่งหวา ขอบใจเจ้ามาก” กวนสีหลิ่นรับไปด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ต้องเกรงใจ เช่นนั้นข้ากลับก่อน ขอให้พี่ชายกวนกับพี่สะใภ้อยู่กันอย่างมีความสุข มีลูกเร็วๆ” อวยพรจบ เขาก็หมุนตัวเดินจากไป
กวนสีหลิ่นปิดประตู ยกบะหมี่ไปนั่งที่โต๊ะ ได้ยินเสียงน้ำที่ดังมาจากด้านหลังฉากบังลม อดที่จะรู้สึกคอแห้งขึ้นมาไม่ได้ เขาชะโงกหน้าไปมองหลังฉากบังลมเล็กน้อย เห็นเพียงเงาร่างเลือนราง แต่ความเลือนรางไม่ชัดเจนนี้เองที่ทำให้เขายิ่งรู้สึกเหมือนมีไฟแผดเผาร่างกาย
เขารีบเทน้ำดื่มทันที พอดื่มน้ำก็รู้สึกว่าไฟในร่างกายค่อยมอดลงหน่อย นั่งรออยู่ไม่นานก็เห็นเรือนร่างแบบบางหลังฉากบังลมก้าวเท้าออกจากอ่างอาบน้ำ ขาอันเรียวยาว เอวบางอรชร หน้าอกที่มีส่วนโค้งเว้าอันสมบูรณ์แบบ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตำราร่วมหอที่พวกหลัวอวี่เอาให้เขา
นึกถึงภาพแต่ละฉากที่วาดไว้ในนั้น กอปรกับเห็นเรือนร่างอันเย้ายวนที่อยู่หลังฉากบังลม เขารู้เพียงว่าไฟอันร้อนรุ่มที่เขาเพิ่งสยบลงไปอย่างยากเย็นกลับมาลุกโชนอีกครั้งแล้ว และครั้งนี้มันก็ลุกไหม้จนไม่อาจควบคุมได้อีก
แต่เมื่อเขาหันไปมองอีกครั้ง กลับเห็นเงาร่างอรชรที่อยู่ด้านหลังฉากบังลมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในมือถือเสื้อตัวหนึ่งไว้ ท่าทางนางเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก เขาจึงอดถามออกไปไม่ได้ว่า “อาจิง เจ้าเสร็จหรือยัง” ครั้นเสียงเปล่งออกมาจากริมฝีปาก เขาก็พบว่าเสียงของตนเองนั้นแหบพร่ากว่าปกติ
“ขะ…ข้าใกล้เสร็จแล้ว…”
เยี่ยจิงกลัวเขาจะเข้ามา แต่พอก้มมองตัวเสื้อกึ่งโปร่งใสในมือ หน้าของนางถึงกับร้อนผ่าวไปทั้งดวง นางรู้สึกอายและประหม่ายิ่งนัก
เฟิ่งจิ่วนะเฟิ่งจิ่ว บอกว่าจะเตรียมเสื้อผ้าให้นาง ที่แท้ก็ชุดนี้เองหรือ? แต่ว่าชุดนี้จะให้นางใส่ออกไปได้อย่างไรเล่า? นางไม่เคยเห็นเสื้อผ้าที่น้อยชิ้นถึงเพียงนี้มาก่อน ทั้งหน้าตายังแปลกประหลาดเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเฟิ่งจิ่วไปเอามาจากที่ไหน?
“อาจิง?”
กวนสีหลิ่นเอ่ยเรียกอย่างสงสัยอีกครั้ง ทำไมนางเอาแต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเล่า?
“หา?”
“เป็นอะไรไป?” กวนสีหลิ่นลุกขึ้น เดินไปทางฉากกั้นลม “ให้ข้าช่วยหรือไม่?”
เยี่ยจิงดวงตาเป็นประกายขึ้นมา “ท่านช่วยไปหยิบเสื้อผ้าที่ตู้มาให้ข้าชุดหนึ่ง”
………………………………….
ตอนที่ 2852 ประหลาดใจ
กวนสีหลิ่นนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่กลับยังคงรับคำ “ได้” ทว่าพอเขาเดินไปเปิดตู้ กลับตะลึงไปทันที “ในนี้ไม่มีเสื้อผ้าเลย! ไม่น่าเป็นไปได้นี่นา!”
เยี่ยจิงยกมือตบหน้าผาก เฟิ่งจิ่งหนอเฟิ่งจิ่ว นางคำนวณไว้หมดแล้วจริงๆ มิน่าเล่าก่อนหน้านี้หนึ่งวันถึงได้เอาเสื้อผ้าที่นางเตรียมไว้ในห้วงมิติไปหมดแล้ว ที่แท้ก็เป็นเพราะอย่างนี้เอง
“อาจิง หลังฉากบังลมไม่มีเสื้อผ้าเตรียมไว้หรือ” กวนสีหลิ่นถามอย่างไม่เข้าใจ
เยี่ยจิงก้มหน้ามองเสื้อผ้าในมือ ก่อนตอบเสียงเบาด้วยใบหน้าแดงๆ “มี”
“มี? เช่นนั้นเจ้าก็ใส่ออกมาสิ!” กวนสีหลิ่นบอก
“แต่ว่า ชุดนี้มัน…”
“ชุดมันทำไมหรือ” กวนสีหลิ่นถาม “ชุดเป็นอะไรรึ”
“อาจิง?”
ได้ยินเสียงของเขา นางจึงกัดฟันบอกไปว่า “ท่านรอเดี๋ยว ข้าใส่เสร็จจะรีบออกไป” นางมองเสื้อผ้าเล็กๆ สองชิ้นตรงหน้า ก่อนสูดหายใจลึกๆ กัดฟันแล้วใส่
นางใส่เสร็จก็ก้มมองตนเอง หน้าสวยๆ ยิ่งร้อนผ่าวกว่าเดิม นี่มันน่าอายเสียยิ่งกว่าไม่ใส่อะไรเลย เสื้อในสีดำตัวเล็กๆ บนหน้าอก ทำได้เพียงฝืนปกปิดเนินอกของนาง เชือกบางๆ สองเส้นทำให้นางกังวลว่ามันอาจจะหลุดได้ทุกเมื่อ กางเกงในสีดำรูปทรงสามเหลี่ยมผืนเล็กที่สวมไว้ท่อนล่าง เนื้อผ้าของมันน้อยเสียจนนางไม่กล้ามอง…
เฟิ่งจิ่วนะเฟิ่งจิ่ว เจ้าทำอะไรของเจ้าเนี่ย! แล้วยังบอกว่าจะทำให้ประหลาดใจ นี่มันทำให้ตกใจชัดๆ
หลังจากใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นสองชิ้นนั้นเสร็จ นางสวมใส่ผ้าโปร่งที่แทบจะมองเห็นข้างในทั้งหมดเข้าไปอีกชั้น ก่อนที่จะก้มลงมองเป็นครั้งสุดท้าย และเดินกัดฟันออกจากฉากบังลม
กวนสีหลิ่นรออยู่นอกฉากบังลม เพราะไม่กล้าหันไปมองเรือนร่างแบบบางที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมของนางอีก เขาจึงยืนหันหลังให้ฉากบังลม ย่อมไม่เห็นทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิที่ปรากฏอยู่ด้านหลัง
พอได้ยินเสียง เขาก็หันกลับไป ครั้นเห็นภาพตรงหน้าก็ตะลึงงันไปทันที ลมหายใจของเขาถี่กระชั้น เปลวไฟขุมหนึ่งลุกท่วมร่างกาย ก่อนจะพุ่งลงไปรวมตัวกันตรงร่างกายท่อนล่าง
เยี่ยจิงที่ก้มหน้าซ่อนใบหน้าซับสีแดงเหลือบไปเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ร่างกายท่อนล่างของเขา ดวงหน้าเรียวยาวแดงเถือกราวกับกุ้งที่ถูกต้มจนสุก นางพึมพำเบาๆ “สะ…เสื้อผ้า เป็นเสี่ยวจิ่วที่เตรียมให้”
นางยกสองแขนขึ้นบังหน้าอกอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับไม่รู้เลยว่าพอนางยกแขนขึ้นปิด ยิ่งทำให้เนินอกที่วับๆ แวบๆ นูนชัดขึ้น นั่นทำให้กวนสีหลิ่นตะลึงตาค้าง เลือดกำเดาสองสายไหลออกมาแล้วเขาก็ยังไม่รู้ตัว…
เยี่ยจิงที่ก้มหน้างุดซ่อนความอายเห็นเลือดหยดลงบนพื้น นางเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เห็นเลือดกำเดาสองสายบนหน้าเขาที่กำลังทำท่าทางเช่นนั้น ก็อดที่จะขำไม่ได้ ทั้งขำทั้งเป็นห่วง
“ทะ…ท่านไม่เป็นไรกระมัง ทำไมอยู่ดีๆ ก็เลือดกำเดาไหลเล่า”
“ไม่เป็นไรๆ” กวนสีหลิ่นได้สติ รีบล้วงผ้าเช็ดหน้าในแขนเสื้อออกมาเช็ดและอุดไว้ ยังไม่วายเหลือบมองเรือนร่างน่าหลงใหลของเยี่ยจิงด้วยหางตา แสร้งทำเป็นกระแอม “อาจิง ตรงนี้มีของกิน เจ้ารีบนั่งลงแล้วกินเสียเถอะ”
ได้” เยี่ยจิงรับคำ ก่อนจะเดินตามเขามานั่งที่โต๊ะ เพียงแต่พอสวมใส่เสื้อผ้าที่บางและโปร่งใสเช่นนี้ นางรู้สึกอึดอัดนัก ยิ่งตอนที่นางกินบะหมี่ สัมผัสได้ว่าดวงตาของเขาจับจ้องมาที่ร่างกายของนางอย่างไม่วางตา
นางจึงถามเสียงเบาๆ ว่า “ท่านจะไปอาบน้ำก่อนหรือไม่”
“ได้” กวนสีหลิ่นลุกขึ้น ก่อนจะละสายตาออกจากเรือนร่างของนางอย่างอาลัยอาวรณ์
“ให้คนเตรียมน้ำให้ท่านใหม่เถอะ! ในนั้นมีแค่น้ำที่ข้าใช้แล้ว”
“ไม่ต้อง ข้าใช้น้ำที่เจ้าอาบแล้วก็พอ” เขายิ้มกว้าง
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
