เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2865 ตามกลิ่นหอมมา / ตอนที่ 2866 มารดาข้าเอ๋ย
ตอนที่ 2865 ตามกลิ่นหอมมา
คนระดับนั้น แม้แต่พ่อของเขายังต้องต้อนรับ ไม่อาจล่วงเกินได้ ในเมื่อนางไม่อยากมา พวกเขาก็อย่าโผล่หน้าไปรบกวนนางจะดีกว่า เลี่ยงไม่ให้นางโมโห
“พักนี้เจ้าอย่าออกไปสร้างเรื่องให้มากนัก อยู่บ้านตั้งใจฝึกวรยุทธ์ โดยเฉพาะเฟิ่งจิ่ว นางเป็นคนที่ล่วงเกินไม่ได้โดยเด็ดขาด”
หลิงเทียนอวี่แววตาสั่นไหว ก่อนตอบว่า “ข้ารู้แล้ว” เขาไม่กล้าบอกพ่อของตนว่าเกือบจับคนของเฟิ่งจิ่วกลับมาแล้ว
อีกด้านหนึ่ง พวกเฟิ่งจิ่วกำลังหาโรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อนในคืนนี้ พวกเขานอนแต่หัวค่ำเพื่อเก็บแรงไว้เตรียมเดินทางในวันพรุ่งนี้ กระทั่งเช้าตรู่วันต่อมา หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ ทุกคนก็ออกเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางของพวกเขาต่อ…
ครึ่งเดือนต่อมา ในป่าลึกแห่งหนึ่ง
บนพื้นหญ้าโล่งกว้าง เฟิ่งจิ่วกำลังนั่งอยู่บนเสื่อที่ปูอยู่บนพื้น พร้อมทั้งเล่นกับห้าวเอ๋อร์ที่กำลังคลานไปมา นางโยนผลไม้สีแดงลูกหนึ่งเล่น พลางตะโกนเรียก “ห้าวเอ๋อร์มานี่ คลานมาทางนี้”
“อ๊ะ เอิ๊กๆๆ…” เด็กน้อยยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันเล็กๆ สองสามซี่ เขาใช้มือและเท้าคลานไปหาเฟิ่งจิ่ว ยิ่งคลานก็ยิ่งเร็ว สุดท้ายก็พุ่งเข้าไปหานาง
เฟิ่งจิ่วรับเขาไว้ ก่อนยิ้มกว้าง “อยากดื่มน้ำผลไม้หรือไม่ มา ลุกขึ้นมาเดินสักสองสามก้าว” นางจูงมือเด็กน้อยแล้วเอ่ย ให้เขาเรียนรู้ที่จะเดิน เพียงแต่สองเท้าน้อยๆ กลับเซไปมา ก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็ล้มลงมาในอ้อมแขนของเฟิ่งจิ่วเหมือนเดิม
เฟิ่งจิ่วยิ้มก่อนหันไปบอกไป๋ชิงเฉิงว่า “คั้นน้ำผลไม้หน่อย” ขณะเดียวกัน ก็โยนผลไม้วิญญาณสีแดงให้ไป๋ชิงเฉิงหลายลูก
“เจ้าค่ะ”
ไป๋ชิงเฉิงรับไป จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ในห้วงมิติออกมา เป็นแก้วใสใบหนึ่งพร้อมกับฝาครอบเล็กๆ ด้านบน ไป๋ชิงเฉิงหยิบผลไม้ใส่ด้านใน ใช้อุปกรณ์กดลงไป น้ำผลไม้ค่อยๆ หยดลงไปในแก้วใสใบ บนั้น
“นายท่าน” ไป๋ชิงเฉิงรินน้ำผลไม้ใส่แก้วเล็กแล้วยื่นมาให้
เฟิ่งจิ่วรับไปชิมหนึ่งคำ จากนั้นก็วางพักไว้ ก่อนจะเอาผ้าผืนเล็กออกมาพันรอบคอของเขา นางใช้ช้อนตักน้ำผลไม้แล้วยื่นไปที่ปากน้อยๆ “มา แม่ป้อนน้ำผลไม้ให้เจ้า”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่ดูอยู่ด้านหนึ่ง อดรู้สึกเปรี้ยวฝาดในใจไม่ได้ แม้นี่จะเป็นลูกที่พวกเขาเก็บมาเลี้ยงด้วยกัน แต่อาจิ่วดีกับเด็กคนนี้เกินไปหรือเปล่า เห็นแล้วรู้สึกอย่างไ ไรก็บอกไม่ถูก
ตอนนี้ยังเป็นถึงขนาดนี้ วันข้างหน้าหากพวกเขามีลูกของตนเองอีกเล่า? ถึงตอนนั้น ก็เท่ากับไม่มีที่ว่างสำหรับเขาแล้วน่ะสิ?
พวกหลัวอวี่เฝ้าระวังอยู่รอบๆ เหลิ่งหวากำลังย่างเนื้อ เหลิ่งซวงต้มข้าวต้มให้ห้าวเอ๋อร์ แม้พวกเขามีกันไม่เยอะ แต่กลับมีจำนวนคนพอดีกับงาน อีกอย่างพอเข้ามาที่นี่ พวกเขาก็ไ ไม่ได้เจอการโจมตีจากสัตว์ร้ายหรือสิ่งอื่นใด
อย่างไรเสียก็มีเซวียนหยวนโม่เจ๋อกับเฟิ่งจิ่วอยู่ สัตว์ร้ายทั่วไปไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขาอยู่แล้ว
ทว่าสัตว์ร้ายนั้นไม่กล้าเข้าใกล้ แต่กลับมีทหารรับจ้างกลุ่มหนึ่งที่ไม่ดูตาม้าตาเรือตามกลิ่นหอมของอาหารมา โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาเห็นกลุ่มที่มีกันอยู่เพียงสิบกว่าคน อีกทั้งยังมี เด็กและผู้หญิงอีกสามคน ก็ยิ่งไม่เห็นอยู่ในสายตา
“ฮ่า นี่สหาย พวกเจ้ากำลังย่างอะไรกันอยู่หรือ กลิ่นหอมทีเดียว” ทหารรับจ้างรูปร่างกำยำคนหนึ่งเดินเข้ามา แต่สายตากลับจับจ้องไปที่เฟิ่งจิ่ว ไป๋ชิงเฉิงและเหลิ่งซวง
ในสถานที่แบบนี้ นับว่าหาโฉมตรูที่งดงามถึงเพียงนี้ได้ยากนัก บุคลิกของสตรีสามนางนี้ ล้วนงดงามกระชากวิญญาณ โดยเฉพาะสตรีชุดแดงนางนั้น…
………………………………….
ตอนที่ 2866 มารดาข้าเอ๋ย
สตรีชุดแดงนางนั้นนั่งอยู่บนเสื่อด้วยท่าทางเฉื่อยชาเกียจคร้าน นางกำลังป้อนอาหารให้เด็กน้อย ท่าทางเฉื่อยชาเช่นนั้นกลับแฝงไปด้วยเสน่ห์น่าดึงดูด สายตาที่เหลือบมองมา ทำให้หัวใจ จของเขาสะท้านไปทั้งดวง
ช่างเป็นสตรีที่หาได้ยากยิ่งนัก!
ทว่าในขณะที่แววเสน่หาปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ใบไม้สองใบพลันพุ่งเข้ามา เขาสะดุ้ง ยังไม่ทันหลบดวงตาทั้งสองข้างก็เจ็บแปลบขึ้นมา
“ซี๊ด อ๊าก!”
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังทะลุชั้นฟ้า นกที่เกาะบนกิ่งไม้ตกใจกระพือปีกหนี ใบไม้ร่วงหล่น ทำให้ทหารรับจ้างที่ตามหลังเขามาชักดาบชักกระบี่กรูกันเข้ามา
ทหารรับจ้างคนนั้นยืนตัวสั่นอยู่กับที่ เขายกมือสองข้างขึ้นมากุมเบ้าตา เลือดสีแดงไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองของเขา ย้อมมือสองข้างจนเป็นสีแดงฉาน ก่อนค่อยๆ ไหลไปตามกรอบหน้า หยด ลงบนพื้นและซึมหายเข้าไปในดิน
เหล่าทหารรับจ้างที่กรูกันเข้ามาจากด้านหลังพอเห็นภาพนั้น สองคนที่นำหน้าหรี่ตาลง จ้องคนสิบกว่าคนตรงหน้า สุดท้ายสายตาคมกริบก็จ้องไปที่เซวียนหยวนโม่เจ๋อในชุดคลุมสีดำ และ ะเฟิ่งจิ่วในชุดกระโปรงสีแดง
ด้วยสายตาของพวกเขาย่อมดูออกว่าตั้งแต่แวบแรกว่า สองคนนี้เป็นเจ้านายของสิบสองคนที่เหลือ เพียงแต่เหตุใดพวกเขาจึงพาเด็กทารกมาด้วย?
มีพวกหลัวอวี่คอยคุ้มกันอยู่ ทหารรับจ้างเหล่านั้นไม่ได้ก้าวล้ำเข้ามาในเขตของพวกเขา แม้แต่ทหารรับจ้างที่ตาบอดไปแล้วคนนั้น เวลานี้ก็ยังยืนห่างจากพวกเขาหลัวอวี่ประมาณสิบจั ง
“ตาของข้า! ตาของข้า…อ๊าก! ข้าจะฆ่าพวกเจ้า!”
เขาคำรามด้วยความโกรธแค้น มือที่อาบเลือดชักดาบเล่มใหญ่จากเอวขึ้นมาฟาดฟันออกไปมั่วๆ เมื่อเห็นอย่างนั้น ดวงตาของฮุยหลางพลันปรากฏไอสังหาร คมกระบี่พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง “ “กล้าทำตัวสามหาวต่อหน้าพวกเราหรือ!”
“ชิ้ง!”
กระบี่ยาวที่พุ่งออกไปมีเสียงเคร้งดังขึ้น ก่อนจะถูกทหารรับจ้างคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังปัดออก ทหารรับจ้างคนนั้นจ้องฮุยหลาง ขณะเดียวกันก็ห้ามทหารรับจ้างที่ตาบอดเอาไว้ “พวกท ท่านได้ทำร้ายทหารรับจ้างคนหนึ่งของข้าจนตาบอดแล้ว หรือยังคิดจะเอาชีวิตเขาอีก รังแกกันเกินไปหรือไม่!”
“เหอะ!” หลัวอวี่หัวเราะหยัน บอกว่า “ทหารรับจ้างคนนั้นของเจ้าล่วงเกินนายท่านของข้า ไม่ได้สังหารเขาในดาบเดียวก็นับว่าเมตตามากแล้ว”
ได้ยินเช่นนั้น ทหารรับจ้างเหล่านั้นแต่ละคนต่างก็จ้องพวกหลัวอวี่ตาเขม็ง หนึ่งในนั้นตะคอกเสียงดัง “หัวหน้า! ฆ่าพวกมันเสียเถอะ! แค่คนสิบกว่าคนกลับกล้าเป็นศัตรูกับเรา ดูแล ล้วคงเบื่อชีวิตเต็มทน!”
“นั่นสิ! ฆ่าพวกเขาเสีย!”
“ฆ่าพวกเขาเสีย!”
ทหารรับจ้างหลายสิบคนชูอาวุธพลางร้องตะโกน ดวงตาแฝงไอสังหารจับจ้องไปที่พวกหลัวอวี่เขม็ง โดยเฉพาะเมื่อเห็นหญิงสาวที่งดงามสามคนนั้น ความคิดชั่วร้ายในใจก็บังเกิดขึ้น
ในสถานที่แห่งนี้ ปกติแค่อยากเจอสตรีสักคนหนึ่งยังยาก ยิ่งไปกว่านั้น ในกลุ่มที่มีแค่สิบกว่าคนนี้กลับมีหญิงงามถึงสามคน ณ ที่แห่งนี้หญิงงามทำให้พวกเขาหวั่นไหวได้มากกว่าทรั พย์สินเงินทองหลายเท่านัก
“หัวหน้า! ฆ่าพวกมัน แล้วแย่งผู้หญิงพวกนั้นมา!”
“ใช่ ฆ่าพวกผู้ชาย แย่งผู้หญิงมา!”
“แค่คนสิบกว่าคน ฆ่าผู้ชายพวกนั้นให้หมดเสีย!”
“ใช่ ฆ่าเสีย แล้วแย่ง…มารดาข้าเอ๋ย!”
ทหารรับจ้างหนึ่งในนั้นกู่ร้องตามพวกพ้อง ดวงตาจับจ้องไปที่สตรีชุดแดงด้วยสายตาร้อนแรง แต่เพียงชั่วพริบตาต่อมา กลับต้องสะดุ้งตกใจกันยกใหญ่ รีบถอยหลังไปหลายก้าว หลบไปอยู่ข้า างหลังคนอื่น
YOU MAY ALSO LIKE
