เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 833 คฤหาสน์ของวังกำเนิดสวรรค์ + ตอนที่ 834 ต้องใช้คืนไม่ช้าก็เร็ว

ตอนที่ 833 คฤหาสน์ของวังกำเนิดสวรรค์ + ตอนที่ 834 ต้องใช้คืนไม่ช้าก็เร็ว
ตอนที่ 833 คฤหาสน์ของวังกำเนิดสวรรค์

หัวหน้าตลาดมืดได้ยินแล้วประหลาดใจไม่สิ้นสุด โดยเฉพาะยาบำรุงโฉมนั้น เขารับประกันว่า “คุณชายจิ่วโปรดวางใจ ยาบำรุงโฉมเม็ดนี้ข้าประมูลได้ราคาเทียมฟ้าแน่นอน ข้าจะปล่อยข่าวออกไปก่อน ด้วยชื่อภูตหมอ มีของดีๆ เช่นนี้อยู่ ถึงเวลานั้นไม่แน่อาจจะดึงดูดคนตระกูลใหญ่จากแคว้นระดับสูงได้”

“อืม”

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า หลังส่งยาอายุวัฒนะให้เขายังเสริมว่า “หลังเจ้าประมูลออกไป รอปีหน้าข้าจะเข้ามาคิดเงินกับเจ้า”

“ขอรับ ถึงเวลานั้นข้าจะจัดการทุกอย่างอย่างเหมาะสม ง่ายอย่างไรก็ง่ายอย่างนั้น” เขายิ้มเอ่ย รู้ว่านางไม่ชอบคนเจ้าปัญหา ยังถามอีกว่า “ในเมื่อคุณชายจิ่วออกจากสำนักศึกษามาแล้ว จะพักในเมืองนี้สักสองสามวันหรือไม่? ข้าจะได้จัดเตรียมที่พักให้คุณชายได้”

“ไม่ต้องหรอก พวกเราจะไปเดินเล่นรอบๆ” เฟิ่งจิ่วส่ายหน้า เมื่อสั่งความเรียบร้อยก็พายมราชน้อยออกไป ส่วนอสูรกลืนเมฆาตัวกลมตามมาด้านหลัง

เธอพายมราชน้อยไปกินอาหารที่เหลาสุรา แล้วซื้อขนมกินเล่นกับผลไม้ไม่น้อยเผื่อหิวระหว่างทางจะได้กิน สุดท้ายถึงขี่หลังเหล่าไป๋มุ่งไปยังสถานที่หนึ่ง

สองวันผ่านไป หลังจากเฟิ่งจิ่วสลัดเนี่ยเถิงที่ตามมาตลอดออกไปได้ พายมราชน้อยมาปักหลักยังโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งไม่นานนัก ตู้ฝานกับไป๋เสี่ยวก็มาถึงในโรงเตี๊ยม และเห็นเธอตรงที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างชั้นสอง

“นายท่าน”

ทั้งสองคนคารวะแล้ว สายตาถึงหยุดลงบนร่างยมราชน้อยในชุดคลุมตัวเล็กสีดำและใบหน้างามละเอียดละออนั้นอย่างเป็นธรรมชาติ มองด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ไปบ้าง เพราะสองคนต่างไม่นึกว่าเฟิ่งจิ่วจะพาเด็กน้อยคนหนึ่งมาด้วยกัน

หนำซ้ำ เด็กคนนี้มาจากไหน?

“ครั้งนี้ออกมาแวะดูสถานที่ที่พวกเจ้าเลือกเสียหน่อย ไปเถอะ! นำหน้าไปเลย” เธอกล่าวพลางจูงมือยมราชน้อยลงไปชั้นล่าง บอกกับไป๋เสี่ยวอีกว่า “เหล่าไป๋อยู่ในคอกม้าด้านหลัง เจ้าไปจูงเขาออกมาด้วย”

ไป๋เสี่ยวได้ยินก็เริงร่าทันใด “ขอรับ ข้าจะไปดูเอง”

เพราะกังวลว่าจะโดนนางถีบออกไปจริงๆ หลายเดือนมานี้เขาจึงฝึกคุมสัตว์อสูรอย่างหนักมาตลอด ความพยายามอยู่ไหนความสำเร็จอยู่นั่น หมั่นฝึกฝนไปสองสามเดือน เขาก็ฝึกคาถาคุมสัตว์อสูรของตระกูลได้ถึงชั้นที่สี่ ยามนี้ก็สามารถควบคุมสัตว์อสูรต่ำกว่าระดับเก้าลงไปได้แล้ว

ตู้ฝานพาเฟิ่งจิ่วนำไปก่อน ส่วนไป๋เสี่ยวไปด้านหลังจูงเหล่าไป๋ออกมา ไม่ได้เจอเพื่อนยากตั้งนาน เพียงพบหน้าเขาก็ดีใจเป็นที่สุด

“เหล่าไป๋ ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดได้แล้วหรือ ไม่ได้เจอกันนานเพียงนี้ เจ้าอ้วนกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ! แต่ว่าเรื่องเจ้าข้าได้ยินคุณชายบอกแล้ว ทำได้ไม่เลวเลย” เขาตบๆ หัวมัน แล้วพาออกมาในขณะที่มันส่ายหัวสะบัดหางอย่างตื่นเต้น

“พวกเราจะกลับไปบนภูเขา นายท่านบอกว่าหากยังไม่ถึงที่ก็แก้เชือกตรงปากนี้ไม่ได้ เพื่อไม่ให้เจ้าปริปากสร้างปัญหา” เขาเอ่ยพลางจูงมันออกไป

หลังออกจากเมืองมาพวกเขาก็บินไปโดยตรง เห็นเช่นนี้ไป๋เสี่ยวจึงพลิกตัวขึ้นขี่บนหลังเหล่าไป๋ “เหล่าไป๋ เราจะไล่ตามพวกเขา ไป!” เชือกม้าสะบัด สองขากระทุ้ง ก็เห็นหนึ่งคนหนึ่งม้าที่ออกจากเมืองลอยทะยานขึ้นมา ฝุ่นควันลอยตลบไปตลอดบนเส้นทางภูเขา…

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม พวกเขามาถึงคฤหาสน์แห่งหนึ่ง ตู้ฝานกล่าวกับเฟิ่งจิ่วว่า “นายท่าน พวกเราซื้อที่นี่ไว้แล้ว รอบๆ นี้ล้วนวางค่ายกลไว้ กลางอากาศก็มีเขตหวงห้าม เพียงแต่ความสามารถข้ามีจำกัด เขตหวงห้ามจึงวางไว้ไม่สูง”

เฟิ่งจิ่วพายมราชน้อยเดินผ่านค่ายกลมาด้านใน ครั้นเห็นทิวทัศน์ด้านในนั้นก็พยักหน้า “อืม ที่นี่ไม่เลวเลย เขตหวงห้ามกลางอากาศไว้ทีหลังข้าวางเองได้” ขณะกำลังเอ่ยก็ได้ยินเสียงระรื่นลอยมา

“นายท่าน!”

………………………………………………….

ตอนที่ 834 ต้องใช้คืนไม่ช้าก็เร็ว

เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาเร่งฝีเท้าวิ่งเข้ามา ไม่ได้เจอนายท่านตั้งนาน ทั้งสองคนเห็นนางแล้วล้วนสุขใจยิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความปีติที่ไม่อาจปิดบัง

เมื่อเฟิ่งจิ่วเห็นคนทั้งสอง สายตากวาดมองบนร่างพวกเขา จากนั้นค่อยพยักหน้า “วรยุทธ์ของเหลิ่งซวงก้าวหน้าแล้ว เหลิ่งหวาดูไปแล้วร่างกายไม่เลว ไม่รู้ว่าช่วงนี้เจ้าฝึกไทเก๊กเป็นอย่างไรบ้าง?”

“นายท่าน ไทเก๊กข้าพัฒนาขึ้นมาก ข้าฝึกฝนทุกวัน ไม่เชื่อนายท่านลองเชิงข้าได้” เหลิ่งหวายิ้มเอ่ย สายตาหยุดมองที่ยมราชน้อย “เอ๋? เด็กคนนี้เป็นใครกันขอรับ หน้าตางดงามจริงๆ แต่ทำไมดูเหมือนจะคุ้นตาหน่อยๆ?”

ยมราชน้อยชายตามองเขา ก่อนละสายตาออกไปอย่างเย็นชา ไม่ไปสนใจเขาอีก

“เขาบอกว่าชื่อยมราชน้อย ตามติดข้าทั้งวัน บอกว่าเป็นน้องชายของเจ้าตำหนักยมราช” เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเด็กน้อยข้างกาย เห็นว่าเขาไม่กลัว ใบหน้าเล็กประณีตยังเรียบนิ่ง เหมือนอะไรก็ทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้นไม่ได้

“ยมราชน้อย?” เหลิ่งหวาอึ้งไปสักพัก จากนั้นถึงยิ้มเอ่ย “ข้าพาเจ้าไปเดินเล่นรอบๆ เป็นอย่างไร?”

“อย่ามาทำเหมือนข้าเป็นเด็กน้อย อีกอย่าง ทิ้งชื่อเล่นนั้นไปซะ ยมราชน้อยไม่ใช่ชื่อที่เจ้าจะเรียกได้”

เด็กน้อยกล่าวอย่างเย็นชา เพียงแต่น้ำเสียงไร้เดียงสาประกอบกับใบหน้าเล็กที่บึ้งตึง จึงเอ่ยเตือนไม่ได้ผลเลย ตรงกันข้ามท่าทางเล็กๆ นั้นทำให้เฟิ่งจิ่วเห็นแล้วยื่นมือไปหยิกแก้มเขาอย่างทนไม่ได้

พอถูกเธอหยิกหน้าต่อหน้าคนมากมายเพียงนี้ ใบหูเขาแดงก่ำ พร้อมถลึงมองเธออย่างโกรธเคืองปนเขินอาย “อย่าหยิกมั่วสิ คนมองตั้งมากมายเพียงนี้!”

“ฮ่าๆๆๆๆ…”

เฟิ่งจิ่วส่งเสียงหัวเราะร่าออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เห็นว่าท่าทางหยิ่งยโสนั้นช่างน่ารักนัก ก็ยื่นมืออุ้มเด็กตัวน้อยๆ ขึ้นมาทันที แล้วจึงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่เพียงหยิกหน้าเจ้า ข้ายังจะหอมเจ้าด้วย เป็นอย่างไร?” ระหว่างพูดยังหอมแก้มเขาดังฟอดไปหนึ่งที ไม่ให้เวลาเขาตอบโต้เลย

ยมราชน้อยนิ่งอึ้งไป สีแดงบนใบหูกระจายไปถึงบนหน้าและลำคอ นิ่งมองเฟิ่งจิ่วราวกับนึกไม่ถึงว่านางจะกล้าหอมแก้มเขาต่อหน้าคนมากมายเพียงนี้ ตอบสนองไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่ง

จนกระทั่งเสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้น เขาถึงจะได้สติกลับมา ทว่าไม่ได้โกรธเคือง กลับเอาสองแขนกอดอกแค่นเสียงฮึ “หอมไปเถอะ! อย่างไรเสียเจ้าก็ต้องใช้คืนไม่ช้าก็เร็ว” เขากล่าวอย่างมีความนัยแฝง

ผู้หญิงคนนี้ เขาไม่รู้เลยว่านางใจกล้าขนาดนี้ ต่อหน้าคนอื่นยังกล้าทำอะไรซี้ซั้ว เห็นว่าน่ารักก็ชอบใจดังคาดไว้ ความจริงจังก่อนหน้านี้ล้วนเสแสร้งทำ นางต้องคิดอะไรกับเขามานานมากแล้วแน่ๆ

เมื่อก่อนเขาน่าจะให้โอกาสนี้กับนาง

“เจ้าก็เสแสร้งไปเถอะ!” เฟิ่งจิ่วหลุดหัวเราะแล้วเอ่ย กำลังจะอุ้มเขาส่งให้เหลิ่งหวา ใครจะรู้ว่าเด็กน้อยกลับกอดคอเธอไว้แน่น “ข้าไม่ให้คนอื่นแตะต้องข้า!”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจ ยิ้มพูดว่า “ทำไมรึ เจ้าก็รักสะอาดด้วยหรือ? เรื่องดีๆ ไม่เรียน เลียนอย่างมาแต่ข้อเสียแย่ๆ จากพี่ชายเจ้า”

ยมราชน้อยหันหน้าไปทางอื่น ซบลงบนไหล่เธอไม่พูดไม่จา

“นายท่าน เตรียมเรือนเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ เข้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ!” เหลิ่งซวงเอ่ย ครั้นเห็นเด็กน้อยไม่ให้คนอื่นอุ้มก็ได้แต่ตามอยู่ข้างๆ

“ดี เข้าไปก่อนค่อยว่ากัน” เธอขานรับ ก่อนเดินเข้าไปพร้อมกันกับพวกเขา พินิจมองทิวทัศน์ภายในคฤหาสน์นี้พลางถามว่า “ตู้ฝาน เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร?”

ตู้ฝานที่ตามอยู่ข้างๆ ตอบกลับว่า “เรียนนายท่าน ก่อนหน้านี้ข้าน้อยเคยเข้ามา รู้ว่าที่นี่ปล่อยขายและว่างมาตลอด เมื่อกลับมาจึงสอบถามเจ้าของคฤหาสน์ แล้วซื้อมาจากมือเขาขอรับ”

………………………………………………….